"Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· καὶ διὰ τοῦτο τὸν πραῢν μαχητὴν ὁπλίζει τὸ Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον" Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ (ΔΥΟ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ π. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟ)


 
 
Πατρός Θεοδωρήτου ερομονάχου, Αωνία Μνήμη!
Το Δημητρίου Χατζηνικολάου, ναπληρωτο Καθηγητο το Παν/μίου ωαννίνων

 

Τήν 4-10-2007 (ν. μ.) στρατευομένη καί ν διωγμ ερισκομένη κκλησία το Χριστο πώλεσεν να ληθινόν Χριστιανόν, μολογητήν καί μαχητήν ες τήν πρώτην γραμμήν κατά το μεγαλυτέρου χθρο τς ρθοδοξίας, τς αρέσεως το Οκουμενισμο. λόγος περί το γνωστο ντι-οικουμενιστο π. Θεοδωρήτου ερομονάχου. π. Θεοδώρητος πορεύθη ες τόν πρόσκαιρον ατόν κόσμον ς εγενής, κακος, ταπεινός τ καρδί ς παιδίον, καλωσυντος, πιεικής, φιλοκερδής, κούραστος ργάτης τς σωτηρίας τν συνανθρώπων του καί τς καθαρότητος το Εαγγελικο καί Πατερικο λόγου, συνεπής ες τούς λόγους καί τάς πράξεις του καί συμβίβαστος πολέμιος κάθε διαστροφς καί κάθε πιβουλς κατά τς ρθοδοξίας καί τς λλάδος. Θλψις συνέχει τάς καρδίας μας.  

 

γράφων γνώρισε τόν π. Θεοδώρητον το ἔτος 1999, ταν σθάνθη τι εχε χρέος νά μολογήσ μπράκτως τήν ρθοδοξίαν, πού εναι βεβαίως χρέος παντός πιστο. ντιληφθείς τήν πρωτοφανος μεγέθους προδοσίαν καί βλασφημίαν κατά τς ρθοδοξίας, ρχισα νά ρωτ θεολόγους καί σους λλους σχολοντο μέ τά κκλησιαστικά τί δέον γενέσθαι· καί εδικώτερον, μήπως θά πρεπε νά προσχωρήσω ες τό πάτριον ορτολόγιον (π..). Ο θεολόγοι πού ρώτησα επον μφατικς χι, χωρίς μως νά θεμελιώσουν τήν ποψίν των μέ οσιαστικά πιχειρήματα. ντ’ ατο, μέ παρέπεμψαν ες τό βιβλίον το ρχιμ. πιφανίου Θεοδωροπούλου μέ τίτλον Τά Δύο κρα: Οκουμενισμός καί Ζηλωτισμός. ναγνώσας ατό τό βιβλίον πείσθην τι δέν πρεπε νά προσχωρήσω ες τό π.., λλά ν’ ναμένω «χρι καιρο». τι χειρότερον, παρά τήν παχυλήν γνοιαν πού εχον περί τς κκλησιαστικς στορίας καί τς Πατερικς διδασκαλίας πί το θέματος, προσεπάθουν νά πείσω καί λλους προβληματιζομένους νά πράξουν τό ατό, ναμασσν τά σαθρά πιχειρήματα το π. πιφανίου. Τό τέλος ες ατόν τόν κατήφορον δωκεν δελφός τις, ποος, ταν το πρότεινα νά διαβάσ Τά Δύο κρα, ντέτεινε τό ξς: «σύ θά πρέπ νά διαβάσς Τό ντίδοτον το π. Θεοδωρήτου!» περ καί πραξα. κολούθησαν καί λλα σχετικά βιβλία καί ρθρα. π’ λ’ ατά, κενο πού κατέχει τήν πρώτην θέσιν ες τήν ψυχήν μου εναι τό βιβλίον το π. Θεοδωρήτου μέ τίτλον Διάλογοι τς ρήμου περί Οκουμενισμο (κδοσις Β′, 2002). κτοτε, πικοινωνία μου μέ τόν π. Θεοδώρητον, γάπη μέ τήν ποίαν περιέβαλε λόκληρον τήν οκογένειάν μου, πομονή μέ τήν ποίαν μέ καθωδήγει ες τά θεολογικά, λεγχός του διά τά σφάλματά μου, α διορθώσεις του πί σφαλμένων διατυπώσεων ες ρθρα μου, τά ποα πάντοτε το πέστελλον διά σχόλια καί διορθώσεις πρίν τά ποβάλω πρός δημοσίευσιν, πρξαν χι πλς πολύτιμα, λλά καθοριστικά δι’ μέ. Δυσαναπλήρωτον τό κενόν πού φήνει κοίμησίς του.


‘Ο π. Θεοδώρητος, σημαντικός θεολόγος ν, κοψε τό δικόν του θέλημα καί τελειώθη ες τήν πακοήν πρός τόν Γέροντά του, π. Καλλίνικον. Καί διά νά τό πράξ ατό, θυσίασε μίαν λαμπράν σταδιοδρομίαν ες τό Πανεπιστήμιον. (το βοηθός το Καθηγητο Μάρκου Σιώτη, ταν παρητήθη διά νά γίν καλόγηρος.) Χάριν το Χριστο, περιεφρόνησεν λα τά φθαρτά καί τά φήμερα καί φιερώθη ες τήν πακοήν, τήν προσευχήν, τήν νηστείαν, τήν μολογίαν τς ρθοδόξου Πίστεως, τήν μελέτην καί τήν διάδοσιν το λόγου το Θεο (καί μάλιστα δίοις ξόδοις). ς γνώστης τς Πατερικς Θεολογίας, φησε ς παρακαταθήκην σημαντικόν συγγραφικόν ργον, τό ποον συνοψίζει τήν ρθόδοξον διδασκαλίαν καί Παράδοσιν ς πρός τήν ντιμετώπισιν τν αρέσεων καί τν παδν των. Τό ργον τοτο δύναται σήμερον νά χρησιμοποιηθ εχερς πό μή θεολόγων διά τήν ντιμετώπισιν τν αρετικν οκουμενιστν καί τν συνηγόρων των, ο ποοι δυστυχς πληθαίνουν μέραν μέ τήν μέραν. κ βάθους καρδίας ασθανόμεθα τήν νάγκην νά ναφωνήσωμεν: Πατρός Θεοδωρήτου ερομονάχου, αωνία μνήμη!
 
 
 
Ο απλός και απέριττος τάφος του
 
 

ερομόναχος Θεοδώρητος
Πέτρου Κουτσοῦκου, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν 

 

Στό τέλος τῆς ἡμέρας τῆς ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί, μετά τήν τέλεση τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς καί μνήμης τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καί τῶν σύν αὐτῶ 26 Ὁσιομαρτύρων τῶν ἐν Ἄθω μαρτυρησάντων, ὑπέρ τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς Ἁγίοις, Πίστεώς μας (21-22 Σεπτ. Ο.Ε.), ὁ Κύριος ἐπέλεξε νά καλέσει πρός ἀνάπαυσιν, τόν ἐκλεκτό καί ἀκάματο ἐργάτη τοῦ ἀμπελῶνος Του, τόν Ἁγιορείτη Ἱερομόναχο π. Θεοδώρητο.
 Ἡ χρονική συγκυρία τῆς έκδημίας τοῦ π. Θεοδωρήτου, κάθε ἄλλο παρά τυχαία ὑπῆρξε.
 Συνέπεσε μέ ἑορτές καί μνῆμες Θυσίας καί ὁμολογίας τῆς Ἀληθείας!
 Μέ τόν τρόπο αὐτό, ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς καί τοῦ θανάτου, θέλησε νά περάσει ἕνα μήνυμα, ἴσως, πρός ἡμᾶς τούς περιλειπομένους:
Νά μᾶς ὑπογραμμίσει τό γεγονός, ὅτι ὁ βίος τοῦ π. Θεοδωρήτου ἦτο βίος θυσίας καί Ὁμολογίας.
 Τέτοιος βίος ὄχι μόνο ἁρμόζει, ἀλλά εἶναι και χρέος κάθε εὐσεβοῦς καί Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ.
 
Θεωρῶ ἑαυτόν ἰδιαιτέρως εὐλογηθέντα, διότι εἶχα πολλάκις τήν εὐκαιρία νά συναντηθῶ, νά συνομιλήσω καί νά συμπροσευχηθῶ μέ τόν σεβαστό αυτόν πατέρα.
  Πρῶτα γνώρισα, ὡστόσο, τόν π. Θεοδώρητο ἀπό τήν γραφίδα του, καί κατόπιν τόν συνήντησα διά ζώσης.
 Τά κείμενά του, ὁμολογιακά , τεκμηριωμένα ἀπολύτως, γραμμένα μέ ἐπιστημονική δεοντολογία καί μεθοδολογία, μοῦ εἶχαν κάνει ἰδιαιτέρα ἐντύπωση καί πρέπει νά ὁμολογήσω, ὅτι ὅταν τόν πρωτοσυνάντησα μέ ἐξέπληξε ἡ παιδική γλυκύτητα  τοῦ ὕφους του καί τό πρᾶο τοῦ χαρακτήρα του.
Ἕνα πρᾶγμα, όμως, φάνηκε, ἀμέσως ὅτι τόν πάθιαζε, τόν πυρπολοῦσε καί δέν μποροῦσε να κρυφτεῖ: Ἡ Αλήθεια!
 Ἡ Ἀλήθεια ἄνευ ὅρων καί ὁρίων!
  Σπάνιο πρᾶγμα στούς καιρούς μας τέτοιες ψυχές!
 Αὐτό του τό ἁγιο πάθος ἦταν ὁ πλοῦτος του καί ἡ κινητήρια δύναμη τῆς ζωῆς του!
  Ἀγάπησε τήν Θεολογία ἐκ νεότητος καί σύντομα ἀντελήφθη ὅτι ἡ Ἱερά αύτή ἐπιστήμη δέν εἶναι δυνατόν νά περιορισθεῖ στά ἀκαδημαϊκά σπουδαστήρια, στά ὁποῖα πολλές φορές ἡ κοσμική τύρβη εἶναι ἀποπροσανατολιστική.
  Ἐγκατέλειψε λοιπόν κάθε ἀκαδημαϊκή προοπτική καί ἐνεκλείσθη στά μοναχικά σπουδαστήρια τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους, ἐπιλέγοντας μᾶλλον ὡς μέντοράς του εἰς τήν ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν τούς καθηγητάς τῆς Ἐρήμου, ἰδία δέ τούς Ἁγίους Κολλυβάδες πατέρες.
  Ἡ προκοπή του δέν ἄργησε νά φανεῖ μέ τούς ἀγῶνας του, ὑπέρ τῆς Ἀληθείας.  Το κελλί του, μέ τήν εὐλογία τοῦ γέροντά του πάντοτε, ἔγινε ἄμβωνας κατά τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμοῦ.
 Ἕνας ἄμβωνας δυνατός, διότι δέν ἦταν μόνο λόγια, αλλά κυρίως ἦταν πράξη.
 Γι’ αὐτό, οἱ ἔνοχοι καί κρατοῦντες, σφόδρα ταράχτηκαν (ὅπως λέει καί ὁ ποιητής) καί τόν τιμώρησαν ἐν τέλει μέ ἐξορία!
 Ὁ <<Ἁγιορείτης>>, τό ὀλιγοσέλιδο, μαχητικό, ὁμολογιακό περιοδικό μέ ὅλες τίς δυσκολίες ἔκδοσής του, ὑπῆρξε ξάγρυπνο μετερίζι, φάρος φωτεινός, στήριγμα τῶν ἀγωνιζόμενων ἀντιοικουμενιστῶν, για χρόνια.
  Ἦταν ξεχωριστή ἡ χαρά μου, ὅταν σέ ἕνα προσκύνημά μου, στήν Ἱ.Μ.Μεταμορφώσεως τῆς Βοστώνης, τό 1986, πληροφορήθηκα ὅτι πρό τριῶν ἡμερῶν εἶχε χειροτονηθεῖ ἱερομόναχος ἀπό τήν τότε μαχομένη κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Σύνοδο, τῆς Ὑπερόριας Ρωσικῆς Ἐκκλησίας.
 Νέα ἔπαλξη, νέοι ἀγῶνες, μεγαλύτερες εὐθῦνες.
 Μέ ιδιαίτερη συγκίνηση ἀναπολῶ μυσταγωγικές ἀκολουθίες καί Θεῖες Λειτουργίες, στο κελλάκι του στήν Καψάλα, στό ὁποῖο μέ ἱερή συγκίνηση μοῦ ἔλεγε πώς ἐκεῖ: <<ἦταν τό καθολικό ὅπου ἔψαλλε ἀκολουθίες καί συμμετεῖχε σέ μυσταγωγίες, ὁ Μέγας Κολλυβάς, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης!>>
  Μέ θέα τήν κορυφή τοῦ Ἄθω, στό μπαλκονάκι τοῦ ταπεινοῦ του κελλιοῦ, εἶχα τή ξεχωριστή εὐλογία νά ἀφουγκραστῶ τόν καημό του γιά τήν ἀδιαφορία ἀπέναντι στήν Ἀλήθεια, ἀδιαφορία πού γενικεύεται.
 Ἔβλεπε  τήν προθυμία- κι’ αὐτή ὄχι πάντα -γιά λόγια καί τήν ἀπροθυμία γιά ἔργα- πράξη!
 Ὁ π. Θεοδώρητος πονοῦσε  βαθύτατα βλέποντας  τήν ἔκπτωση τοῦ ἤθους- τόσο τῶν κληρικῶν ὅσο καί τῶν λαϊκῶν- βλέποντας τήν ἄμβλυνση τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης, βλέποντας τά ἄθεα γράμματα πού κατακλύζουν τά σχολειά καί τά μυαλά τῶν ἄπλαστων παιδιῶν στά ὁποῖα γίνεται προσπάθεια νά περάσει τό μήνυμα, ὅτι πρόγονός μας εἶναι ἕνα ζῶο καί ὄχι ὁ παλαιός Ἀδάμ,καθώς διδάσκει   με το   ἀπλανές στόμα της, η Μητέρα Εκκλησία...
  Γιά τό λόγο αὐτό, τό τελευταῖο του ἔργο, πρίν ὁ Κύριος τόν καλέσει νά ἀναπαυθεῖ ἀπό τό μόχθο  καί τήν θυσιαστική του πορεία, ἀπευθύνοταν πρός τούς μαθητές, τούς Ἕλληνες μαθητές, τό αὔριο τῆς πατρίδας μας.
 Πόνημα-κραυγή ἀγωνίας, προκειμένου  νά μην περάσει τό ψέμα στίς τρυφερές καρδιές τῶν παιδιῶν μας.
  Ἡ ζωή του ἡ μοναχική δέν ἦταν ἀνέφελη, οὔτε καί ἔζησε μέ την ἐπιδοκιμασία τῶν συγχρόνων του, διότι μεριμνοῦσε πρῶτον πῶς νά ἀρέσει τῶ Κυρίω.
 Βάδισε μέ συνέπεια τήν όδό αὐτή, τήν ὁποία πρῶτος ὁ Κύριος ἐβάδισε καί κατόπιν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, χωρίς καμμία ἐξαίρεση.
Κοιτάζοντας το  λαμπρό  του παράδειγμα θα ήθελα νά τοῦ πῶ, πολύ ἁπλά, και ταπεινά:
 -Ἀφήνεις π. Θεοδώρητε, τόσο σε ἐμᾶς πού σέ γνωρίσαμε ὅσο καί σέ αὐτούς πού θά σέ γνωρίσουν στό μέλλον ἀπό τα μοναδικά γραπτά σου, ὑποθήκη καί παράδειγμα νά ἀκολουθοῦμε τήν Ἀλήθεια μέ ὁποιοδήποτε κόστος.
 Μᾶς θυμίζει τό παράδειγμά σου, ὅτι ἡ πρώτη ἀρετή γιά τόν Χριστιανό εἶναι τό θάρρος τῆς ὁμολογίας τῆς Ἀληθείας.
 Γιά τόν λόγο αὐτό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, στήν Ἀποκάλυψη, μᾶς τονίζει ὅτι <<ἡ λίμνη ἡ καιομένη πυρί καί θείω, τοῖς δειλοῖς και τοῖς ἀπίστοις...  τό μέρος αὐτῶν>> (Ἀποκ. κα, 8), προτάσσοντας τό <<δειλοῖς>>.
 Τό θάρρος ἔχει βέβαια κόστος καί σύ π. Θεοδώρητε, τό πλήρωσες τό κόστος αυτό!
 Γι’αυτό ὅμως ἀγόρασες τόπον ἀναπαύσεως ἐπίζηλον, πρός τόν ὁποῖον πορεύεσαι σήμερον, ἀγαλλομένω ποδί.
 Κι’ ἐμεῖς, οἱ περιλειπόμενοι γινόμαστε φτωχότεροι κατά ἕναν Μάρτυρα τῆς Ἀληθείας, ἀδειάζει μιά ἔπαλξη, ἀλλά... μυστήριο: ἔχουμε ταυτόχρονα, ἀνάμικτη μέ τή λύπη μας και χαρά, ἐπειδή ψηλαφοῦμε τή βεβαιότητα  πώς ἀποκτοῦμε μιά ἄλλη ἔπαλξη, στόν Οὐρανό αὐτή τή φορά!
  Μιά ἀκόμα ἔπαλξη πρεσβείας πρός Τόν ἀγωνοθέτη ὥστε να διαπεράσουμε καί ἐμεῖς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος ἐν εὐσεβεία καί ὁμολογία τῆς Ἀληθείας λόγω τε καί ἔργω.
 
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, Ὁμολογητά και Καθηγητά της Ἐρήμου, π. Θεοδώρητε!  Πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν!
 
 

6 σχόλια:

  1. Ο ΠΑΤΗΡ ΗΤΟ ΑΚΕΦΑΛΟΣ Η ΑΝΗΚΕ ΣΕ ΣΥΝΟΔΟ???/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Ανώνυμε, ο πατήρ ούτε Ακέφαλος υπήρξε (αφού ούτε μονοφυσίτης ήταν, ούτε απέρριπτε τον επισκοπικό βαθμό στην Εκκλησία, όπως οι πρεσβυτεριανοί προτεστάντες), ούτε όμως σε Σύνοδο ανήκε για τους δικούς του σωστούς λόγους.

      Διαγραφή
    2. ΕΝΝΟΥΣΑ ΑΝ ΥΠΑΓΟΤΑΝ ΣΕ ΣΥΝΟΔΟ... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ

      Διαγραφή
  2. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος, για τον οποίον δάκρυσα όταν έμαθα την κοίμηση του, χωρίς να τον έχω γνωρίσει απο κοντά, παρά μόνο απο τα συγγράμματά του.Πραγματικά μου δίδαξε ορθοδοξία!
    Αιωνία ατού η μνήμη.
    ΜΔ
    ΜΔ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο Πατηρ Θεοδωρητος Μαυρος ο Πατηρ Καλλινικος που ηταν ο γεροντας του, ο Πατηρ Χρυσοστομος Σπυρου και ο Πατηρ Μαξιμος απο τον Αγιο Βασιλειο ειναι η συνεχεια των Αγιων Πατερων γιαυτους που ξερουν καλα τα γραμματα της Ορθοδοξιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βεβαίως! Και όχι μόνο αυτοί! Ευτυχώς υπάρχουν και σήμερα συνεχιστές των Αγίων Πατέρων, τους οποίους δεν κατονομάζουμε, για να μην τυχόν τους ζημιώσουμε ψυχικά.

      Διαγραφή