ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ (ΔΥΟ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ π. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟ)

 

 

Πατρός Θεοδωρήτου Ἱερομονάχου, Αἰωνία ἡ Μνήμη!

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

 

Τήν 4-10-2007 (ν. ἡμ.) ἡ στρατευομένη καί ἐν διωγμῷ εὑρισκομένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπώλεσεν ἕνα ἀληθινόν Χριστιανόν, ὁμολογητήν καί μαχητήν εἰς τήν πρώτην γραμμήν κατά τοῦ μεγαλυτέρου ἐχθροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ λόγος περί τοῦ γνωστοῦ ἀντι-οικουμενιστοῦ π. Θεοδωρήτου Ἱερομονάχου. Ὁ π. Θεοδώρητος ἐπορεύθη εἰς τόν πρόσκαιρον αὐτόν κόσμον ὡς εὐγενής, ἄκακος, ταπεινός τῇ καρδίᾳ ὡς παιδίον, καλωσυνᾶτος, ἐπιεικής, ἀφιλοκερδής, ἀκούραστος ἐργάτης τῆς σωτηρίας τῶν συνανθρώπων του καί τῆς καθαρότητος τοῦ Εὐαγγελικοῦ καί Πατερικοῦ λόγου, συνεπής εἰς τούς λόγους καί τάς πράξεις του καί ἀσυμβίβαστος πολέμιος κάθε διαστροφῆς καί κάθε ἐπιβουλῆς κατά τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἑλλάδος. Θλῖψις συνέχει τάς καρδίας μας.  

 

Ὁ γράφων ἐγνώρισε τόν π. Θεοδώρητον το ἔτος 1999, ὅταν ἠσθάνθη ὅτι εἶχε χρέος νά ὁμολογήσῃ ἐμπράκτως τήν Ὀρθοδοξίαν, πού εἶναι βεβαίως χρέος παντός πιστοῦ. Ἀντιληφθείς τήν πρωτοφανοῦς μεγέθους προδοσίαν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤρχισα νά ἐρωτῶ θεολόγους καί ὅσους ἄλλους ἠσχολοῦντο μέ τά ἐκκλησιαστικά τί δέον γενέσθαι· καί εἰδικώτερον, μήπως θά ἔπρεπε νά προσχωρήσω εἰς τό πάτριον ἑορτολόγιον (π.ἑ.). Οἰ θεολόγοι πού ἠρώτησα εἶπον ἐμφατικῶς ὄχι, χωρίς ὅμως νά θεμελιώσουν τήν ἄποψίν των μέ οὐσιαστικά ἐπιχειρήματα. Ἀντ’ αὐτοῦ, μέ παρέπεμψαν εἰς τό βιβλίον τοῦ Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου μέ τίτλον Τά Δύο Ἄκρα: Οἰκουμενισμός καί Ζηλωτισμός. Ἀναγνώσας αὐτό τό βιβλίον ἐπείσθην ὅτι δέν ἔπρεπε νά προσχωρήσω εἰς τό π.ἑ., ἀλλά ν’ ἀναμένω «ἄχρι καιροῦ». Ἔτι χειρότερον, παρά τήν παχυλήν ἄγνοιαν πού εἶχον περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας καί τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας ἐπί τοῦ θέματος, προσεπάθουν νά πείσω καί ἄλλους προβληματιζομένους νά πράξουν τό αὐτό, ἀναμασσῶν τά σαθρά ἐπιχειρήματα τοῦ π. Ἐπιφανίου. Τό τέλος εἰς αὐτόν τόν κατήφορον ἔδωκεν ἀδελφός τις, ὁ ὁποῖος, ὅταν τοῦ ἐπρότεινα νά διαβάσῃ Τά Δύο Ἄκρα, ἀντέτεινε τό ἑξῆς: «Ἐσύ θά πρέπῃ νά διαβάσῃς Τό Ἀντίδοτον τοῦ π. Θεοδωρήτου!» Ὅπερ καί ἔπραξα. Ἠκολούθησαν καί ἄλλα σχετικά βιβλία καί ἄρθρα. Ἀπ’ ὅλ’ αὐτά, ἐκεῖνο πού κατέχει τήν πρώτην θέσιν εἰς τήν ψυχήν μου εἶναι τό βιβλίον τοῦ π. Θεοδωρήτου μέ τίτλον Διάλογοι τῆς Ἐρήμου περί Οἰκουμενισμοῦ (Ἔκδοσις Β′, 2002). Ἔκτοτε, ἡ ἐπικοινωνία μου μέ τόν π. Θεοδώρητον, ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποίαν περιέβαλε ὁλόκληρον τήν οἰκογένειάν μου, ἡ ὑπομονή μέ τήν ὁποίαν μέ καθωδήγει εἰς τά θεολογικά, ὁ ἔλεγχός του διά τά σφάλματά μου, αἱ διορθώσεις του ἐπί ἐσφαλμένων διατυπώσεων εἰς ἄρθρα μου, τά ὁποῖα πάντοτε τοῦ ἀπέστελλον διά σχόλια καί διορθώσεις πρίν τά ὑποβάλω πρός δημοσίευσιν, ὑπῆρξαν ὄχι ἁπλῶς πολύτιμα, ἀλλά καθοριστικά δι’ ἐμέ. Δυσαναπλήρωτον τό κενόν πού ἀφήνει ἡ κοίμησίς του.

‘Ο π. Θεοδώρητος, σημαντικός θεολόγος ὤν, ἔκοψε τό ἰδικόν του θέλημα καί ἐτελειώθη εἰς τήν ὑπακοήν πρός τόν Γέροντά του, π. Καλλίνικον. Καί διά νά τό πράξῃ αὐτό, ἐθυσίασε μίαν λαμπράν σταδιοδρομίαν εἰς τό Πανεπιστήμιον. (Ἦτο βοηθός τοῦ Καθηγητοῦ Μάρκου Σιώτη, ὅταν παρητήθη διά νά γίνῃ καλόγηρος.) Χάριν τοῦ Χριστοῦ, περιεφρόνησεν ὅλα τά φθαρτά καί τά ἐφήμερα καί ἀφιερώθη εἰς τήν ὑπακοήν, τήν προσευχήν, τήν νηστείαν, τήν ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τήν μελέτην καί τήν διάδοσιν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ (καί μάλιστα ἰδίοις ἐξόδοις). Ὡς γνώστης τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, ἄφησε ὡς παρακαταθήκην σημαντικόν συγγραφικόν ἔργον, τό ὁποῖον συνοψίζει τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καί Παράδοσιν ὡς πρός τήν ἀντιμετώπισιν τῶν αἱρέσεων καί τῶν ὀπαδῶν των. Τό ἔργον τοῦτο δύναται σήμερον νά χρησιμοποιηθῇ εὐχερῶς ὑπό μή θεολόγων διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν καί τῶν συνηγόρων των, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς πληθαίνουν ἡμέραν μέ τήν ἡμέραν. Ἐκ βάθους καρδίας αἰσθανόμεθα τήν ἀνάγκην νά ἀναφωνήσωμεν: Πατρός Θεοδωρήτου Ἱερομονάχου, αἰωνία ἡ μνήμη!

 

 

 

Ο απλός και απέριττος τάφος του

 

 

Ἱερομόναχος Θεοδώρητος

Πέτρου Κουτσοῦκου, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν 

 

Στό τέλος τῆς ἡμέρας τῆς ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί, μετά τήν τέλεση τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς καί μνήμης τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ καί τῶν σύν αὐτῶ 26 Ὁσιομαρτύρων τῶν ἐν Ἄθω μαρτυρησάντων, ὑπέρ τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς Ἁγίοις, Πίστεώς μας (21-22 Σεπτ. Ο.Ε.), ὁ Κύριος ἐπέλεξε νά καλέσει πρός ἀνάπαυσιν, τόν ἐκλεκτό καί ἀκάματο ἐργάτη τοῦ ἀμπελῶνος Του, τόν Ἁγιορείτη Ἱερομόναχο π. Θεοδώρητο.

 Ἡ χρονική συγκυρία τῆς έκδημίας τοῦ π. Θεοδωρήτου, κάθε ἄλλο παρά τυχαία ὑπῆρξε.

 Συνέπεσε μέ ἑορτές καί μνῆμες Θυσίας καί ὁμολογίας τῆς Ἀληθείας!

 Μέ τόν τρόπο αὐτό, ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς καί τοῦ θανάτου, θέλησε νά περάσει ἕνα μήνυμα, ἴσως, πρός ἡμᾶς τούς περιλειπομένους:

Νά μᾶς ὑπογραμμίσει τό γεγονός, ὅτι ὁ βίος τοῦ π. Θεοδωρήτου ἦτο βίος θυσίας καί Ὁμολογίας.

 Τέτοιος βίος ὄχι μόνο ἁρμόζει, ἀλλά εἶναι και χρέος κάθε εὐσεβοῦς καί Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ.

 

Θεωρῶ ἑαυτόν ἰδιαιτέρως εὐλογηθέντα, διότι εἶχα πολλάκις τήν εὐκαιρία νά συναντηθῶ, νά συνομιλήσω καί νά συμπροσευχηθῶ μέ τόν σεβαστό αυτόν πατέρα.

  Πρῶτα γνώρισα, ὡστόσο, τόν π. Θεοδώρητο ἀπό τήν γραφίδα του, καί κατόπιν τόν συνήντησα διά ζώσης.

 Τά κείμενά του, ὁμολογιακά , τεκμηριωμένα ἀπολύτως, γραμμένα μέ ἐπιστημονική δεοντολογία καί μεθοδολογία, μοῦ εἶχαν κάνει ἰδιαιτέρα ἐντύπωση καί πρέπει νά ὁμολογήσω, ὅτι ὅταν τόν πρωτοσυνάντησα μέ ἐξέπληξε ἡ παιδική γλυκύτητα  τοῦ ὕφους του καί τό πρᾶο τοῦ χαρακτήρα του.

Ἕνα πρᾶγμα, όμως, φάνηκε, ἀμέσως ὅτι τόν πάθιαζε, τόν πυρπολοῦσε καί δέν μποροῦσε να κρυφτεῖ: Ἡ Αλήθεια!

 Ἡ Ἀλήθεια ἄνευ ὅρων καί ὁρίων!

  Σπάνιο πρᾶγμα στούς καιρούς μας τέτοιες ψυχές!

 Αὐτό του τό ἁγιο πάθος ἦταν ὁ πλοῦτος του καί ἡ κινητήρια δύναμη τῆς ζωῆς του!

  Ἀγάπησε τήν Θεολογία ἐκ νεότητος καί σύντομα ἀντελήφθη ὅτι ἡ Ἱερά αύτή ἐπιστήμη δέν εἶναι δυνατόν νά περιορισθεῖ στά ἀκαδημαϊκά σπουδαστήρια, στά ὁποῖα πολλές φορές ἡ κοσμική τύρβη εἶναι ἀποπροσανατολιστική.

  Ἐγκατέλειψε λοιπόν κάθε ἀκαδημαϊκή προοπτική καί ἐνεκλείσθη στά μοναχικά σπουδαστήρια τοῦ Ἁγιωνύμου Ὅρους, ἐπιλέγοντας μᾶλλον ὡς μέντοράς του εἰς τήν ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν τούς καθηγητάς τῆς Ἐρήμου, ἰδία δέ τούς Ἁγίους Κολλυβάδες πατέρες.

  Ἡ προκοπή του δέν ἄργησε νά φανεῖ μέ τούς ἀγῶνας του, ὑπέρ τῆς Ἀληθείας.  Το κελλί του, μέ τήν εὐλογία τοῦ γέροντά του πάντοτε, ἔγινε ἄμβωνας κατά τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμοῦ.

 Ἕνας ἄμβωνας δυνατός, διότι δέν ἦταν μόνο λόγια, αλλά κυρίως ἦταν πράξη.

 Γι’ αὐτό, οἱ ἔνοχοι καί κρατοῦντες, σφόδρα ταράχτηκαν (ὅπως λέει καί ὁ ποιητής) καί τόν τιμώρησαν ἐν τέλει μέ ἐξορία!

 Ὁ <<Ἁγιορείτης>>, τό ὀλιγοσέλιδο, μαχητικό, ὁμολογιακό περιοδικό μέ ὅλες τίς δυσκολίες ἔκδοσής του, ὑπῆρξε ξάγρυπνο μετερίζι, φάρος φωτεινός, στήριγμα τῶν ἀγωνιζόμενων ἀντιοικουμενιστῶν, για χρόνια.

  Ἦταν ξεχωριστή ἡ χαρά μου, ὅταν σέ ἕνα προσκύνημά μου, στήν Ἱ.Μ.Μεταμορφώσεως τῆς Βοστώνης, τό 1986, πληροφορήθηκα ὅτι πρό τριῶν ἡμερῶν εἶχε χειροτονηθεῖ ἱερομόναχος ἀπό τήν τότε μαχομένη κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Σύνοδο, τῆς Ὑπερόριας Ρωσικῆς Ἐκκλησίας.

 Νέα ἔπαλξη, νέοι ἀγῶνες, μεγαλύτερες εὐθῦνες.

 Μέ ιδιαίτερη συγκίνηση ἀναπολῶ μυσταγωγικές ἀκολουθίες καί Θεῖες Λειτουργίες, στο κελλάκι του στήν Καψάλα, στό ὁποῖο μέ ἱερή συγκίνηση μοῦ ἔλεγε πώς ἐκεῖ: <<ἦταν τό καθολικό ὅπου ἔψαλλε ἀκολουθίες καί συμμετεῖχε σέ μυσταγωγίες, ὁ Μέγας Κολλυβάς, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης!>>

  Μέ θέα τήν κορυφή τοῦ Ἄθω, στό μπαλκονάκι τοῦ ταπεινοῦ του κελλιοῦ, εἶχα τή ξεχωριστή εὐλογία νά ἀφουγκραστῶ τόν καημό του γιά τήν ἀδιαφορία ἀπέναντι στήν Ἀλήθεια, ἀδιαφορία πού γενικεύεται.

 Ἔβλεπε  τήν προθυμία- κι’ αὐτή ὄχι πάντα -γιά λόγια καί τήν ἀπροθυμία γιά ἔργα- πράξη!

 Ὁ π. Θεοδώρητος πονοῦσε  βαθύτατα βλέποντας  τήν ἔκπτωση τοῦ ἤθους- τόσο τῶν κληρικῶν ὅσο καί τῶν λαϊκῶν- βλέποντας τήν ἄμβλυνση τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης, βλέποντας τά ἄθεα γράμματα πού κατακλύζουν τά σχολειά καί τά μυαλά τῶν ἄπλαστων παιδιῶν στά ὁποῖα γίνεται προσπάθεια νά περάσει τό μήνυμα, ὅτι πρόγονός μας εἶναι ἕνα ζῶο καί ὄχι ὁ παλαιός Ἀδάμ,καθώς διδάσκει   με το   ἀπλανές στόμα της, η Μητέρα Εκκλησία...

  Γιά τό λόγο αὐτό, τό τελευταῖο του ἔργο, πρίν ὁ Κύριος τόν καλέσει νά ἀναπαυθεῖ ἀπό τό μόχθο  καί τήν θυσιαστική του πορεία, ἀπευθύνοταν πρός τούς μαθητές, τούς Ἕλληνες μαθητές, τό αὔριο τῆς πατρίδας μας.

 Πόνημα-κραυγή ἀγωνίας, προκειμένου  νά μην περάσει τό ψέμα στίς τρυφερές καρδιές τῶν παιδιῶν μας.

  Ἡ ζωή του ἡ μοναχική δέν ἦταν ἀνέφελη, οὔτε καί ἔζησε μέ την ἐπιδοκιμασία τῶν συγχρόνων του, διότι μεριμνοῦσε πρῶτον πῶς νά ἀρέσει τῶ Κυρίω.

 Βάδισε μέ συνέπεια τήν όδό αὐτή, τήν ὁποία πρῶτος ὁ Κύριος ἐβάδισε καί κατόπιν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, χωρίς καμμία ἐξαίρεση.

Κοιτάζοντας το  λαμπρό  του παράδειγμα θα ήθελα νά τοῦ πῶ, πολύ ἁπλά, και ταπεινά:

 -Ἀφήνεις π. Θεοδώρητε, τόσο σε ἐμᾶς πού σέ γνωρίσαμε ὅσο καί σέ αὐτούς πού θά σέ γνωρίσουν στό μέλλον ἀπό τα μοναδικά γραπτά σου, ὑποθήκη καί παράδειγμα νά ἀκολουθοῦμε τήν Ἀλήθεια μέ ὁποιοδήποτε κόστος.

 Μᾶς θυμίζει τό παράδειγμά σου, ὅτι ἡ πρώτη ἀρετή γιά τόν Χριστιανό εἶναι τό θάρρος τῆς ὁμολογίας τῆς Ἀληθείας.

 Γιά τόν λόγο αὐτό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, στήν Ἀποκάλυψη, μᾶς τονίζει ὅτι <<ἡ λίμνη ἡ καιομένη πυρί καί θείω, τοῖς δειλοῖς και τοῖς ἀπίστοις...  τό μέρος αὐτῶν>> (Ἀποκ. κα, 8), προτάσσοντας τό <<δειλοῖς>>.

 Τό θάρρος ἔχει βέβαια κόστος καί σύ π. Θεοδώρητε, τό πλήρωσες τό κόστος αυτό!

 Γι’αυτό ὅμως ἀγόρασες τόπον ἀναπαύσεως ἐπίζηλον, πρός τόν ὁποῖον πορεύεσαι σήμερον, ἀγαλλομένω ποδί.

 Κι’ ἐμεῖς, οἱ περιλειπόμενοι γινόμαστε φτωχότεροι κατά ἕναν Μάρτυρα τῆς Ἀληθείας, ἀδειάζει μιά ἔπαλξη, ἀλλά... μυστήριο: ἔχουμε ταυτόχρονα, ἀνάμικτη μέ τή λύπη μας και χαρά, ἐπειδή ψηλαφοῦμε τή βεβαιότητα  πώς ἀποκτοῦμε μιά ἄλλη ἔπαλξη, στόν Οὐρανό αὐτή τή φορά!

  Μιά ἀκόμα ἔπαλξη πρεσβείας πρός Τόν ἀγωνοθέτη ὥστε να διαπεράσουμε καί ἐμεῖς τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος ἐν εὐσεβεία καί ὁμολογία τῆς Ἀληθείας λόγω τε καί ἔργω.

 

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, Ὁμολογητά και Καθηγητά της Ἐρήμου, π. Θεοδώρητε!  Πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν!