Περί ενός άρθρου του π. Βασιλείου Βολουδάκη

Εις μνήμην του θεολόγου Διονυσίου Μπατιστάτου (+1991)

Αυτές τις μέρες διαβάσαμε στο τρέχον τεύχος του περιοδικού "ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ" ένα άρθρο με τίτλο "Το νέο έτος χρόνος ημερολογίου ή Εορτολογίου;", το οποίο αναπαρήγαγαν και πολλά ιστολόγια, κυρίως εχθρικά διακείμενα προς τους λεγόμενους Παλαιοημερολογίτες.

Το κείμενο αυτό κατηγορεί τους Παλαιοημερολογίτες ως ημερολάτρες, ότι δηλαδή είναι οπαδοί του Ημερολογίου, ως συστήματος της μέτρησης του χρόνου. Γράφει χαρακτηριστικά:

 

"Πρέπει νά μᾶς προβληματίση τό γεγονός ὅτι τό Ἡμερολόγιο –ἀπό πλευρᾶς ὀπαδῶν– ὑπερισχύει τοῦ Ἑορτολογίου, ἀφοῦ ἀκόμη καί πιστοί ἄνθρωποι ἔκαμαν ἀπό τοῦ 1924 Σχῖσμα στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνωρίσαντες ψευδῶς ὡς πατέρα τοῦ Ἡμερολο­γίου τούς Ἁγίους Πατέρας(!), ἀντί τοῦ πραγματικοῦ του πατέρα, πού εἶναι ὁ εἰδωλολάτρης Ἰούλιος Καίσαρας!

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας δέν εἶναι οἱ Πατέρες τοῦ Ἡμερολογίου ἀλλά τοῦ Ἑορτολογίου, τό ὁποῖο μένει καί θά παραμένη ἀσάλευτο εἰς τούς αἰῶνας καί, γιά τήν διατήρηση τοῦ ἀπαρασαλεύτου του, θά θυσιάσουμε τά πάντα καί θά θυσιασθοῦμε! Τό Ἡμερολόγιο ἔχει τό ὄνομα τοῦ πατέρα του καί γι’ αὐτό λέγεται Ἰουλιανό, ἐνῶ τό Ἑορτολόγιό μας ἔχει τό ὄνομα τῶν ἁγίων γεννητόρων του καί γι’ αὐτό εἶναι καί λέγεται Ἁγιοπατερικό! 

Εἶναι προφανές ὅτι δέν εἶναι καθόλου συμπτωματικό τό γεγονός τῆς ὑ­πε­­ρ­ο­χῆς τοῦ Ἡμερολογίου στίς συνειδήσεις πολλῶν πιστῶν, καί, μάλιστα, σέ βαθ­μό, νά ἀποσχισθοῦν ἐκκλησιαστικά –ἀποκλειστικά  καί μόνο γιά τόν λό­γο αὐτόν(!)– ἀπό τούς πιστούς ἀδελφούς τους".

 

Στα παραπάνω μπορούσε κανείς να αντιτάξει πολλά, να μιλήσει για τη σχέση Οικουμενισμού - νέου ημερολογίου (βλέπε Πατριαρχική Εγκύκλιο του 1920), να μιλήσει για τον παπισμό, τους νεωτερισμούς στην Εκκλησία, το πνεύμα της Δύσεως. Εδώ θα πούμε πολύ λίγα.

Καταρχήν, πρέπει να αναφέρουμε πως το άρθρο αυτό του π. Βασιλείου ίσως να πείθει τον μέσο ενορίτη μιας νεοημερολογιτικής ενορίας, - όχι μόνο του Αγίου Νικολάου Πευκακίων - , ο οποίος είναι γενικώς ακατήχητος έως αδιάφορος και αποδέχεται πρόθυμα ότι του διδάσκουν οι ποιμένες του, αρκεί βεβαίως να είναι στα πλαίσια εκείνα στα οποία θα μπορεί να συνεχίσει παράλληλα απρόσκοπτα και την κοσμική του, αντιεκκλησιαστική συνήθως, ζωή. Επομένως, ένας τέτοιος ενορίτης μπορεί να μην δεχτεί ότι απαγορεύεται να κάνει διπλό Μυστήριο (Γάμου - Βαπτίσεως) υπό το φόβο της οικονομικής κρίσεως, μπορεί να μην δεχτεί να βαπτίσει το παιδί του με τρεις ολόσωμες καταδύσεις υπό το φόβο του πνιγμού, μπορεί να μην δεχτεί να μιλάει για τον Χριστό στους συνανθρώπους του υπό το φόβο της κοροϊδίας, μπορεί γενικώς να μην δεχτεί πολλά από αυτά τα "ακραία", που λένε οι παπάδες (περί προσευχής, νηστείας κλπ.), αλλά σίγουρα θα δεχτεί τέτοιου είδους "διαφωτιστικά" άρθρα, που δεν αφορούν αυτόν στο κάτω κάτω, που αναπαύουν συνειδήσεις και ματαιώνουν ανεπιθύμητες συγκρούσεις (παράβαλε Ματθ. ι΄ 34).

Σε καμία όμως περίπτωση δεν πείθει αυτούς που έχουν γνώση των πραγμάτων. Όχι αγαπητέ π. Βασίλειε, οι προπάτορές μας δεν ενδιαφέρθηκαν για το ημερολόγιο ως σύστημα μέτρησης του χρόνου, αλλά για τις επιπτώσεις της εισαγωγής νέου ημερολογίου, μέσα από την παράνομη (εκκλησιαστικώς και νομικώς) συγχώνευση των δύο ημερολογίων, ήτοι της προσαρμογής του εκκλησιαστικού προς το πολιτικό. Παράνομη από εκκλησιαστικής απόψεως, αφού η απόφαση της ημερολογιακής αλλαγής έγινε με εγκύκλιο που υπογράφει μόνο ο Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, άνευ της συμφωνίας όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και Πατριαρχείων - οι οποίες ενίσχυσαν τους ενισταμένους Ορθοδόξους -, όπως φαίνεται ενδεικτικά και από το τηλεγράφημα που αμέσως εστάλη από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας (ΕΜΠΡΟΣ 7-4-1924):

 

 

Επίσης παράνομη και από νομικής απόψεως (βλέπε Διάταγμα δημοσιευθέν στο ΦΕΚ 25-1-1923, αρ. φ. 24, σελ. 161 και το οποίο βρίσκεται ακόμη σε ισχύ, όπως μπορεί να πληροφορηθεί ο ενδιαφερόμενος από τις αρμόδιες υπηρεσίες):

 

 

Επομένως ΔΕΝ δημιούργησαν σχίσμα όσοι δεν ακολούθησαν στην παρανομία αυτή, αντιθέτως κατέστησαν δυνάμει σχισματικοί (υπόδικοι δηλαδή για σχίσμα) οι ακολουθήσαντες αυτήν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου του Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου (βλ. στο ίδιο ΦΕΚ):

 

 

Για τις επιπτώσεις λοιπόν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου στο Εορτολόγιο (όπως τις ομολογεί ανωτέρω και ο πρωτεργάτης της εισαγωγής) ενδιαφέρθηκαν οι πρόγονοί μας και όχι για το ημερολόγιο. Δεν ενδιέφερε τους λεγόμενους (τότε περιφρονητικώς, αλλά εμείς το κρατούμε πλέον ως τίτλο τιμής) Παλαιοημερολογίτες το ποιο ημερολόγιο θα έχει η Εκκλησία, αλλά η διαφύλαξη της εορτολογικής ομοφωνίας και της ενότητας. Διαφωνεί ο π. Βασίλειος με το γεγονός ότι αυτή εξέλιπε με την ημερολογιακή καινοτομία; Διαφωνεί με τα γραφόμενα υπό του οσίου ανδρός π. Φιλοθέου Ζερβάκου (Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη, 1959, αρ. 275 - 276) ότι: "ο καρπός της νεωτεριστικής ταύτης εισαγωγής του νέου ημερολογίου εστί φθόνος, λύπη, φιλονεικίαι, έχθραι, διαμάχαι, πόλεμοι"; Μήπως συμφωνεί με τον Πάπα Γρηγόριο τον ΙΓ΄ ο οποίος κατηγορούσε τους Ορθοδόξους ως σχισματικούς επειδή τότε (1582) δεν τον ακολούθησαν στην ημερολογιακή καινοτομία του;

Η τοιουτοτρόπως γενόμενη εισαγωγή του νέου ημερολογίου είχε αντίκτυπο στο Εορτολόγιο, αφού όταν οι μεν εορτάζουν Χριστούγεννα, οι δε εορτάζουν τον Άγιο Σπυρίδωνα, όταν οι μεν έχουν νηστεία, οι δε κάνουν κατάλυση. Και μέσα σε ένα σπίτι (στην κατ' οίκον Εκκλησία) αυτή η εορτολογική διαφωνία έχει τέτοιο αρνητικό αντίκτυπο στο θεσμό της οικογενείας, παρόμοιο με τον γάμο των ομοφυλοφίλων, που θίγεται στο αναφερόμενο άρθρο.

Συνεχίζοντας ο π. Βασίλειος καταλήγει στα εξής: 

"Ἀντι­θέτως, φα­­νε­­ρώνει ὅτι ἡ ὑπερύψωση τοῦ Ἡμερολογίου πάνω ἀπό τό Ἑορτολόγιο, εἶναι ἡ τρα­­νό­­τε­­ρη ἀ­πό­­δει­ξη ὅτι ἀκόμη καί στίς συ­νει­δήσεις τῶν πιστῶν ἀν­θρώ­­πων ὑπερέχει ὁ Καίσαρας ἔναντι τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ! Ὑπερέχει ἡ Πολιτεία καί ὄχι ἡ Ἐκ­κλη­­σία! Αὐτό τό ἔχουν ἀντιληφθεῖ καί τό ἐκμεταλλεύονται στό ἔπακρον οἱ Πολιτικοί μας καί ἔγιναν ἀφεντικά τῆς Εκκλησίας!".

Ω του θαύματος! Αυτά ακριβώς τα λόγια θα περιλαμβάναμε στην απάντηση μας προς τον σεβαστό π. Βασίλειο. Διότι στην περίπτωση της ημερολογιακής καινοτομίας του 1924, η Εκκλησία (η Ιεραρχία δηλαδή)  ενήργησε ως δούλη και υποτελής της Πολιτείας (η οποία με την σειρά της ενήργησε ως δούλη και υποτελής της Μασωνίας). Πως;

Πρώτον, υπακούοντας στην επαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα η οποία απαίτησε από την Ιεραρχία να μεριμνήσει για "το έργον του συντονισμού του εκκλησιαστικού προς το πολιτικόν ημερολόγιον, έργον, όπερ προφανώς είνε επείγον και απαραίτητον προς πρόληψίν των ατόπων της διαφοράς των ημερολογίων..." (τάδε έφη ενώπιον της συνεδριάσεως της Ιεραρχίας (24-12-1923) ο Ιωάννης Σιώτης, Υπουργός Εκκλησιαστικών, βλέπε και ΣΚΡΙΠ 14-3-1928), λαμβάνοντας μάλιστα η τότε Πολιτεία και μέτρα κατά των Ιεραρχών εκείνων οι οποίοι θα τολμούσαν να αντιταχθούν στην ημερολογιακή αυτή αλλαγή (βλέπε ΦΕΚ 14-12-1923, αρ. φ. 362, σελ. 2627) και

Δεύτερον, υπακούοντας στο Βασιλικό Διάταγμα της 17ης Δεκεμβρίου 1923 (ΦΕΚ 18-12-1923, αρ. φ. 368, σελ. 2665), το οποίο υποδεικνύει στην Ιεραρχία την προσαρμογή του εκκλησιαστικού ημερολογίου προς το πολιτικό:

 

 

Ίσως τα παραπάνω δεν τα γνωρίζει ο π. Βασίλειος. Δεν γνωρίζει όμως ότι η λεγόμενη κρατούσα νεοημερολογιτική Εκκλησία κατέστη δέσμια της Πολιτείας, μέσω της αλυσίδας που λέγεται "κρατικός μισθός των κληρικών", η οποία χρονολογείται - διόλου τυχαία - από εκείνα τα έτη;

Στα επόμενα χρόνια της ημερολογιακής αλλαγής, και με τη συνδρομή της Πολιτείας, οι Παλαιοημερολογίτες διώχθηκαν, εξορίστηκαν, μαστιγώθηκαν, φυλακίστηκαν, ακόμη και δολοφονήθηκαν, μόνο και μόνο επειδή αρνήθηκαν να δεχθούν την παρανομία, διότι εφάρμοσαν το "Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις" (Πράξ. ε΄ 29). Ο π. Βασίλειος το αγνοεί και αυτό;

Επίσης, οι σημερινοί Παλαιοημερολογίτες βλέπουμε και από μία ακόμη σκοπιά το ημερολογιακό ζήτημα. Όχι μόνο δηλαδή σε σχέση με τον εορτολογικό διχασμό που επέφερε, ούτε απλά ως όργανο των προπαγανδών της Δύσεως και κυρίως της παπικής, όπως το έβλεπαν τότε οι προπάτορες μας, αλλά και ως εργαλείο της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, στου οποίου τον λεγόμενο "Καταστατικό Χάρτη" - όπως έχει χαρακτηρισθεί η περίφημη κακόδοξη Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920 - αναφέρεται χαρακτηριστικά πως η προσέγγιση μεταξύ των Εκκλησιών (της αληθινής Ορθοδόξου με τις αιρέσεις δηλαδή) θα επιτευχθεί με ένα αριθμό βημάτων, εκ των οποίων το πρώτο είναι η παραδοχή "ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών". Γιατί παραβλέπει ο π. Βασίλειος και αυτήν την παράμετρο; Γιατί  γενικώς κλείνει τα μάτια μπροστά στην αλήθεια;

Δεν θα πούμε περισσότερα.

Ο π. Βασίλειος κλείνει το άρθρο του - στο οποίο όπως είδαμε κατηγόρησε τους Παλαιοημερολογίτες ότι βάζουν το Ημερολόγιο πάνω από το Εορτολόγιο - ευχόμενος "Καλή και Ευλογημένη Χρονιά", ακυρώνοντας έτσι ο ίδιος τον τίτλο που έβαλε στο κείμενό του, αφού έθεσε με την ευχή αυτή το Ημερολόγιο πάνω από το Εορτολόγιο (συμφώνως με το οποίο η χρονιά αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου)...

Ας είναι. Αντευχόμαστε και εμείς το νέο πολιτικό έτος 2014 να είναι για όλους μας έτος μετανοίας και ανανήψεως και - μακάρι! - έτος εξαλείψεως του ενενηκονταετούς διχασμού των Ορθοδόξων σε παλαιοημερολογίτες και νεοημερολογίτες, το οποίο θα επιτευχθεί αν ευδοκήσει ο Θεός να συγκληθεί Μεγάλη Σύνοδος Ορθοδόξων κατά του Οικουμενισμού. Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι, διά του ηλεκτρονικού τούτου βήματος, αγώνες μας.

 

Νικόλαος Μάννης, εκπαιδευτικός