"Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· καὶ διὰ τοῦτο τὸν πραῢν μαχητὴν ὁπλίζει τὸ Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον" Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Γνήσια αυτοκριτική

 Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός που δεν έχει γνήσια ορθόδοξη πράξη είναι κάλπικος


Πολλοί από μας που υπερηφανευόμαστε για την Πίστη μας - γεγονός ορθό, αφού η Ορθοδοξία είναι το καύχημά μας - πέφτουμε σε ένα τεράστιο σφάλμα, που ουσιαστικά μας καθιστά δυστυχώς κάλπικους.
Το σφάλμα αυτό είναι να μειώνουμε τη σημασία της πράξεως (ορθοπραξία) έναντι της πίστεως (ορθοδοξία).
Νομίζουμε ότι μόνο η γνήσια Πίστη θα μας σώσει.
Όμως ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος γράφει: "Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δε μη έχῃ;" (Ιακ. β΄ 14) 
Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ξεκάθαρος: "Καν γαρ δόγματα έχωμεν υγιή, βίου δε αμελώμεν, ουδέν ημίν όφελος έσται των δογμάτων" (P. G. 53, 31).
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός βάζει στην ίδια μοίρα τον αιρετικό με τον αμαρτωλό: «Ο μη κατά την παράδοσιν της Καθολικής Εκκλησίας πιστεύων  ή κοινωνών δια των ατόπων έργων τω διαβόλω άπιστός εστιν» (PG 94, 1128A).
Και ο Άγιος Βαρσανούφιος στο ίδιο πνεύμα: "πας ο μη φυλάσσων τας εντολάς του Χριστού αιρετικός εστι" (Βίβλος Βαρσανουφίου και Ιωάννου, επιμέλεια Αγίου Νικοδήμου, Βενετία 1816, σελ. 261).
Επομένως, για να είναι ο καθένας μας πραγματικά Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός πρέπει να φροντίζουμε ώστε και οι πράξεις μας να είναι ανάλογες. Να τηρούμε τις εντολές του Θεού, να αγωνιζόμαστε συνεχώς για την κάθαρση από τα πάθη μας, να εργαζόμαστε τις αρετές, να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.
Όταν σταματήσουμε να είμαστε πόρνοι, βλάσφημοι, είρωνες, σκληροκάρδιοι, υποκριτές, μισάδελφοι, άδικοι, υπερήφανοι και γίνουμε άγιοι, τότε θα εκλείψουν οι αιρετικοί που μας καταδυναστεύουν, γιατί μόνο η αγιότητα μπορεί να πολεμήσει την αίρεση. Ο αρειανισμός δεν συνετρίβη από φωνασκούντες υπερορθοδόξους, αλλά από ταπεινούς Αγίους του Θεού, σαν τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Μέγα Αθανάσιο και άλλους. Η διακοπή κοινωνίας και ο αντιαιρετικός αγώνας δεν αρκεί, όταν δεν υπάρχει παράλληλα και ο προσωπικός αγώνας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: θέλουμε να γίνουμε άγιοι; Θέλουμε να ακούσουμε τον Κύριό μας που μας το ζητάει; Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» [Α' Πέτρ. α΄ 16]). 
Αν τα καταφέρουμε, τότε θα είναι πλέον περιττό να αποκαλούμαστε Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, διότι θα μας θεωρούν ως τέτοιους όχι μόνο οι συνάνθρωποί μας, αλλά - και αυτό είναι το ζητούμενο και το ποθούμενο - και ο ίδιος ο αγαπημένος μας Κύριος. 

7 σχόλια:

  1. Σε λάτρεψα πάλι, αδελφέ Νικόλαε.
    Τέλεια τα γράφεις. Τέλεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμ έλα που δεν τα γράφω εγώ, αλλά οι Άγιοι. Εγώ τα αντιγράφω για να τα μάθω, γιατί αν δεν τα μάθω "αλίμονο σου δάσκαλε που δίδασκες"...
      Τα εν Χριστώ αισθήματα αμοιβαία!
      Την αγάπη μου και την εκτίμησή μου στον αξιότιμο σύζυγο, μας λείπει ο λόγος του (όσοι τον έχουν διαβάσει πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν).
      Χαίρε αδελφή μου!

      Διαγραφή
  2. Πραγματικό άρωμα Ορθοδοξίας, δάσκαλε, συγχαρητήρια! Ωστόσο, δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Για τον αιρετικό, γνωρίζουμε ότι μετά από πρώτη και δευτέρα νουθεσία, δεν πρέπει ούτε καλημέρα να του λέμε. Τι γίνεται όμως με τους φανερά αδίκους, κακούς, ψεύτες, γλείφτες, απατεώνες, αχαρίστους κ.λπ., που πωλούν την ψυχή τους στον Διάβολο για μία θεσούλα ή μία προαγωγή; Αυτά δεν αποτελούν κάποια θεωρητική κατάστασι. Από την προσωπική μου εμπειρία, εκτιμώ ότι περίπου το 80% της σημερινής "ελληνικής" κοινωνίας ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Αυτούς πώς να τους πεις "καλημέρα"; Τί είδους αγάπη να τους δείξεις, πέραν της προσευχής μας να χαρίσει ο Θεός σ' αυτούς και σε μας μετάνοια; Μήπως λέγοντάς τους "καλημέρα" ενεργούμε υποκριτικώς για να φανούμε "καλοί Χριστιανοί," εφόσον δεν τους εκτιμάμε ως ανθρώπους, και ταυτοχρόνως συμμετέχουμε στα έργα των τα πονηρά; Αν πάλι δεν τους μιλάμε επειδή είναι φανερά άδικοι, ψεύτες κ.λπ., μήπως γινώμεθα σαν τον Φαρισαίο της γνωστής παραβολής, ο οποίος υπερηφανεύετο δημοσίως ότι είναι δίκαιος, ελεήμων κ.λπ.; Όλοι σήμερα ομιλούν για "αγάπη," αλλά εγώ ομολογώ ότι δεν γνωρίζω επακριβώς τον ορισμό της λέξεως αυτής, λόγω του παραπάνω προβληματισμού μου. Τί λέγουν οι Άγιοι επ' αυτού; Εφόσον αναφέρεις ότι μερικοί τουλάχιστον άγιοι λέγουν ότι οι παραπάνω είναι ουσιαστικώς αιρετικοί, τότε πώς συμβιβάζεται να τους δείχνουμε "αγάπη," την συνηθισμένη έννοια αυτού του όρου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου καθηγητά, πιστεύω πως αν γίνουμε άγιοι, θα ξέρουμε πως να φερθούμε σε κάθε περίπτωση. Γι' αυτό θεωρώ πως τα Συναξάρια των Αγίων είναι λίαν διδακτικά και απαραίτητα για κάθε Χριστιανό. Κανονικά θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία από τις μικρές κιόλας τάξεις (αν υπήρχε Ορθόδοξο Κράτος).
      Καλά Χριστούγεννα εύχομαι!

      Διαγραφή
  3. Ἐξαιρετικό τό οὐσιαστικό αὐτό ἄρθρο-κείμενο. Ἔτσι ἀκριβῶς ἔχουν τά πράγματα. Νά μοῦ ἐπιτρέψη ὅμως ὁ ἀγαπητός συντάκτης του μία ταπεινή παρατήρηση. Οἱ ἐκφράσεις "φωνασκοῦντες ὑπερορθόδοξοι" σέ ἀντιδιαστολή πρός τούς "ταπεινούς Ἁγίους" θέλουν προσοχή. Τολμῶ νά πῶ ὅτι ἐάν ἔλειπαν τό ἄρθρο θά ἦταν ἄψογο, γιατί ἐξαιρετικό εἶναι ἤδη. Καί ἐξηγοῦμαι: Δέν χρειάζεται σέ τόσο πονηρές καί ἀδιάφορες γιά τήν πίστη ἐποχές πού ζοῦμε νά παρασυρόμαστε κι ἐμεῖς ἀποπέρνοντας τούς ἀδιακρίτους ἀδελφούς μας χαρακτηρίζοντάς τους ἔτσι "σκληρά". Καί οἱ φωνές χρειάζονται καί ὁ θυμός μπορεῖ νά εἶναι ἅγιος καί ἡ ἀγανάκτηση ἱερά μπροστά σέ ὅσα φρικτά συμβαίνουν σήμερα σέ βάρος τῆς Πίστεώς μας. Ἁπλά χρειάζεται νά τά ἐλέγχουμε κατά τό ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε καί νά προσέχουμε νά εἴμεθα ὁλοκληρωμένοι χριστιανοί "ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστει ὀρθῆ", πού λέγει κάπου καί ἡ ὑμνολογία μας. Εἶναι θέμα πνευματικῆς ὡριμότητος. Ἀπό τήν ἄλλη μή χρησιμοποιοῦμε κι ἐμεῖς ὄρους πού ἐπιλέγουν οἱ οἰκουμενιστές γιά νά σπιλώσουν ἀδιακρίτως τούς ἀγωνιζομένους χριστιανούς, συλλήβδην. Τί σημαίνει κυριολεκτικά τό ὑπερορθόδοξοι φωνασκοῦντες; Μέ ὅσα συμβαίνουν καί τεκταίνονται ἔπρεπε νἄχουμε πάρει τά βουνά καί τά "ὅπλα"(μεταφορικά τό λέγω). Καί τί σημαίνει "ταπεινοί" Ἅγιοι; Ὅλοι οἱ ἅγιοι εἶναι ταπεινοί, ἀλλά μέ ποικίλα χαρίσματα καί προσωπικότητες. Τό ζήτημα εἶναι νά μάθουμε καί τίς δύο "ὄψεις" τῶν Ἁγίων, τῆς Ὁμολογίας καί τῆς ἀσκήσεως μέσα στήν ὁποία καί μέσω τῆς ὁποίας δημιουργοῦνται-καλλιεργοῦνται ὅλες οἱ ἀρετές. Τό "συναμφότερον" εἶναι ὁ Ἅγιος. Μή χάνουμε κι ἐμεῖς τήν ἰσορροπία καί γέρνουμε ἔστω καί λίγο πρός τόν βερμπαλισμό τῶν νεοεποχιτῶν περί δῆθεν ἀγάπης καί ἀρετῶν καί δή ταπεινώσεως ὡς ὑποταγῆς. Ζοῦμε σέ πονηρούς καί δύσκολους καιρούς καί χρειαζόμαστε ἔμπνευση από τό ὁλοκληρωμένο παράδειγμα τῶν Ἁγίων. Ὄχι ὅμως ἀποπροσανατολισμό. " Ὀρθοδοξεῖν ἐστίν τό ἀεί σχοινοβατεῖν", λέγουν οἱ Ἅγιοι καί αὐτό σημαίνει πολλά, σέ πολλά ἐπίπεδα. Ἁγιάζουν οἱ ἀρετές καί τά μυστήρια ἀλλά καί τά ὀρθά δόγματα, ὅσο κι ἄν ἀκούγεται παράδοξο, κι αὐτά καί μόνο λεγόμενα καί ὁμολογούμενα καί πόσο μᾶλλον ἀγωνιστικῶς ὑποστηριζόμενα ἁγιάζουν, κατά τούς Πατέρες. Ἐνδιαφερόμενοι γιά τήν διαφύλαξη τῆς Πίστεως καί τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ πρέπει νά σκεπτώμεθα διαρκῶς τήν λογοδοσία μας στόν Κριτή καί τήν ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματός του καλή ἀπολογία, γιά τήν ὁποία σέ κάθε Θεία Λειτουργία παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά μᾶς δώση. Ταπεινῶς θεωρῶ ὅτι γι' αὐτή τήν καλή ἀπολογία τήν ὀποία εὔχομαι σέ ὅλους μας χρειάζεται νά μαθουμε καί γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τό ἄπειρο ἔλεός Του ΑΛΛΑ καί γιά τήν κατά τόν Μέγα Βασίλειο "'ἀποτομία" τοῦ Θεοῦ καί τό ἀδέκαστο τῆς κρίσεώς Του. Τά γλυκανάλατα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν ὠφελοῦν διότι ὁδηγοῦν σέ ὕπνωση ἐνῶ ἡ ἀγωνιστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως συμβάλλει στήν σωτήρια ἀφύπνιση καί ἐγρήγορση. Οἱ βιασταί σέ ὅλα θά ἀξιωθοῦν νά εἰσέλθουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπό ἐδῶ καί γιά πάντα! Συγχωρέστε με καί Καλά Χριστούγεννα κατά τήν ἁγία Παράδοση τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ θερμώς αγαπητέ κ. Κάτσουρα για τις λίαν ωφέλιμες παρατηρήσεις σας. Πιστεύω πως έχετε δίκαιο. Πολλές φορές τυχαίνει να μην μπορώ να εκφράσω ακριβώς αυτό που έχω μέσα μου, ώστε να δημιουργούνται διαφορετικές εντυπώσεις. Γράφοντας για "φωνασκούντες υπερορθοδόξους" σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτω τον άγιο Ζήλο, ούτε προτείνω μια -ας μου συγχωρεθεί το γλωσσικό μου ιδίωμα - ρομποτοποιημένη ευσεβιστική και παθητική συμπεριφορά. Είχα στο μυαλό μου συγκεκριμένες συμπεριφορές, όπου πολλοί δυστυχισμένοι αδελφοί μας, είτε κραδαίνοντας το Πηδάλιο, είναι έτοιμοι να σου απαριθμήσουν τους Κανόνες που αξίζεις να πας στην Κόλαση, είτε αναθεματίζοντας νυχθημερόν όλους όσους διαφοροποιούνται έστω και λίγο από τον τρόπο σκέψης τους, δεν ωφελούν ούτε τους ιδίους, ούτε και τους γύρω τους, ειδικά όταν βλέπεις πως και ο βίος τους (διότι δεν αισχύνονται τουλάχιστον να κάνουν στα κρυφά την αμαρτία) δεν συνάδει με την Πίστη μας. Προβληματισμός λοιπόν υφίσταται, αλλά και σκέψη ότι έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε για την διόρθωσή μας. Εγώ προσωπικώς είμαι ευγνώμων σε όποιον με ελέγχει διότι δείχνει ότι με αγαπάει. Σχετικώς με τα γλυκανάλατα του Οικουμενισμού, φρονώ πως επειδή η παναίρεση αυτή διέστρεψε και την αγάπη (συν τοις άλλοις) αυτό δεν πρέπει να σημαίνει ότι θα την απορρίψουμε. Αντιθέτως, θεωρώ πως μόνο οι πραγματικά Ορθόδοξοι έχουν την αληθινή Αγάπη, που την δίνει ο Κύριός μας στους ορθοφρονούντες.
      Ευχαριστώ και πάλι για το ψυχωφελές σχόλιό σας και αντεύχομαι καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!

      Διαγραφή
  4. Συμφωνώ με τον Δ. Κάτσουρα, διότι κι εμένα με ξένισε ο χαρακτηρισμός "φωνασκούντες υπερορθόδοξοι."

    ΑπάντησηΔιαγραφή