Με αφορμή την διαμάχη στο "Κονάκι" των Ἐσφιγμενιτών και Κατσουλιέρηδων

(ΠΗΓΗ: http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/07/blog-post_9557.html)

 

Παρουσιάζουμε κάποιες ἄγνωστες –στοὺς πολλοὺς– πτυχὲς τοῦ προβλήματος Ἱ. Μ. Ἐσφιγμένου–Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ αὐτὸς πιστὰ ὑπηρετεῖ.

Σκοπός μας νὰ ἀνασκευάσουμε τὶς ἐν μέρει ἄδικες ἀναφορὲς τοῦ ἱστολογίου «Ἀντιαιρετικὸ Ἐγκόλπιο» ποὺ βλέπει μόνο τὰ λάθη τοῦ ἑνός, καὶ ἀδυνατεῖ νὰ δεῖ τὰ προδοτικὰ λάθη, τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ ἀγῶνα καὶ τὴν πλήρη ὑποταγὴ στὸν παναιρετικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες. Ποὺ ἀδυνατεῖ, ἀκόμα νὰ δεῖ τὶς διώξεις καὶ τὴν ἄσκησις βίας ἀπὸ τὸ Φανάρι.

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀπὸ τὸ «Ἀντιαιρετικὸ Ἐγκόλπιο» ἀναδημοσίευσαν μερικὰ ἱστολόγια (ἄλλα καλῇ τῇ πίστει, ἄλλα ὑπηρετοῦντες ἀνοήτως, ἐγωϊστικῶς καὶ δολίως τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ). Ἐλπίζουμε τὰ καλῇ τῇ πίστει ἱστολόγια, νὰ ἀναδημοσιεύσουν καὶ τὴ δική μας παρέμβαση.

Ἡ εὔλογη καὶ ἀναπάντητη ἀπορία, λοιπόν, εἶναι:

Ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος  διαλέγεται  δεκαετίες μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἡγέτες τῆς Δύσεως (ποὺ ἐκπροσωποῦν ἑκατομμύρια  Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες), χωρὶς νὰ ἔχουν ὑποχωρήσει οὔτε βῆμα τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Π.Σ.Ε. ἀπὸ τὶς βλέψεις ὑποταγῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπὸ τὸν Πάπα, ἀντίθετα συνεχῶς προσθέτει νέες αἱρέσεις στὶς αἱρέσεις, καὶ νέα ἐκκοσμίκευση στὴν ἐκκοσμίκευση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκκοσμικεύεται καὶ νὰ αἱρετικοποιεῖται ἡ «θεσμικὴ» Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ οἱ ἀποίμαντοι ὀρθόδοξοι πιστοί, ποὺ ἔχουν τὴν δυστυχία νὰ ποιμαίνονται ἀπὸ φιλοαιρετικοὺς Ἐπισκόπους!

Ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος, ὅμως, μὲ τοὺς σχισματικοὺς Ἐσφιγμενῖτες, ὅπως τοὺς θεωρεῖ (καὶ ἔχουν πράγματι δώσει δικαιώματα γι’ αὐτὴ τὴν κατηγορία μὲ ἄστοχες ἐνέργειές τους), γιατὶ δὲν διαλέγεται;  Γιατὶ ἐπιμένει νὰ ἐκβληθοῦν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος διὰ τῆς βίας;

Στοὺς μὲν Παπικοὺς ποὺ ἔχουν μιὰ ἱστορία δολο-φονικῶν ἐπεμβάσεων, σκευωριῶν, ἀπορροφήσεως τῆς Ὀρθοδόξίας κ.λπ. δείχνει μιὰ ἄνευ ὁρίων «ἀγάπη».

Στοὺς ὁμόδοξους ὅμως (ἔστω κι ἂν θεωρεῖ ὅτι εἶναι σχισματικοί), γιατί δὲν δείχνει τὴν ἴδια ἀνοχή; Το μόνο ἔγκλημά τους (ἔγκλημα κατ' αὐτόν, εὐλογημένη ὅμως ἐνέργεια ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες) εἶναι ὅτι δὲν θέλουν νὰ τὸν μνημονεύσουν.

* Μήπως ἐπειδὴ ἐκκρεμεῖ τὸ τσὲκ τοῦ ἑνὸς ἑκατομμυρίων τριακοσίων χιλιάδων εὐρὼ ποὺ θὰ πάρει ἡ νέα Ἀδελφότητα τοῦ Ἐσφιγμένου ποὺ σκάρωσε ὁ κ. Βαρθολομαῖος;

* Ἢ μήπως ἐπειδὴ ἡ προγραμματισμένη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὸ Ἅγιον Ὄρος τινάσσεται στὸν ἀέρα, ἐὰν δὲν ἔχουν ἀπελαθεῖ οἱ τῆς Ἱ. Μ. Ἐσφιγμένου κατὰ τὴν ἡμερομηνια ἐπισκέψεώς του ἐκεῖ;

Γιὰ νὰ ἐξετάσουμε οὐσιαστικὰ καὶ βαθειὰ τὸ θέμα, πρέπει νὰ ἀνατρέξουμε στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970. Τότε, ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἁγιορεῖτες προχώρησαν στὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη, γιατὶ ὡς γνωστόν –αὐθαίρετα– προχώρησε στὴν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων.

Τὸ δραματικὸ ἐρώτημα, ποὺ ἔχει νὰ κάνει καὶ μὲ τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ ἀγῶνος ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες εἶναι τὸ ἑξῆς:

Πῶς αὐτὴ ἡ ἐνέργεια, ποὺ τότε ἐκρίθη ΝΟΜΙΜΗ καὶ τὴν ἐνίσχυσε (ἐπιμένοντας στὴν Ἀποτείχιση) καὶ ὁ γέρων Παΐσιος, πῶς σήμερα, ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς  προελαύνει,  ἡ τότε ἐφαρμοσθεῖσα Διακοπὴ Μνημοσύνου, ὄχι μόνο ἐγκαταλείφθηκε, ἀλλὰ ἀντίθετα, οἱ τότε ὑπέρμαχοί της, καταδικάζουν τοὺς μοναχοὺς τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου, ποὺ τὴν συνεχίζουν; Κι ἂν ἔχουν οἱ Ἐσφιγμενῖτες κάνει κάποια λάθη (ἔχοντας ἐγκαταλειφθεῖ μόνοι στὸν μοναχικὸ ἀλλὰ θεοφιλῆ αὐτὸ ἀγῶνα τους), δὲν βλέπουν στὸν καθρέπτη τῆς αὐτοκριτικῆς τὸν ἑαυτό τους οἱ Ἁγιορεῖτες, ὡς τὸν ἠθικὸ αὐτουργό; Γιατί οἱ ἁγιορεῖτες συμπλέουν μὲ ἕνα παναιρετικὸ Οἰκουμενιστή; Γιατί σιωποῦν καὶ δὲν παίρνουν στὰ χέρια τους τὸν ἀγῶνα, ὥστε νὰ ἀφαιρέσουν τὸ «ἄλλοθι» τῶν Ἐσφιγμενιτῶν (ἂν ἔτσι νομίζουν;) Μήπως ἐπειδὴ κάμφθηκαν ἀπὶ τὶς ἀπειλές; Μήπως ἐπειδὴ προτίμησαν τὰ εὐρω-αργύρια τῆς προδοσίας!

Εἶναι ἀποκαλυπτικὰ στὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ ἀξίζει νὰ παραθέσουμε κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ ὅσα παρουσιάζονται σὲ σχετικὸ βιβλίο.

«Μελετώντας ὅσα κείμενα ἔφθασαν εἰς ἡμᾶς διά τήν ἁγιορείτικη ἀποτείχισι, διαπιστώνομε ὅτι αὐτή ἐξεκίνησε μέ ὅλες τις πατερικές προϋποθέσεις, οἱ ὁποῖες πρέπει νά ὑπάρχουν διά νά εἶναι νόμιμος ἡ ἀποτείχισις καί θεάρεστος ὁ σκοπός της. Δυστυχῶς ὅμως, ἐνῶ τό ξεκίνημα ἦτο ἄριστον, τό τέλος της ἦτο ἀπελπιστικά κακό, ταπεινωτικό καί ἄδοξο.  Διότι οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες κατέθεσαν τά ὅπλα τότε πού ἔπρεπε νά ἐντείνουν τον ἀγῶνα των, ὅταν δηλαδή ἄρχισαν οἱ ἀπειλές καί οἱ φοβέρες ἀπό τούς Πατριαρχικούς ἐξάρχους· τότε πού τά βλέμματα τῶν Ὀρθοδόξων ἐνατένιζον εἰς τό Ἅγ. Ὄρος ὡς εἰς τήν ἀκρόπολιν τῆς Ὀρθοδοξίας, προσδοκῶντας τήν ἀποκατάστασιν τῆς πίστεως. Οἱ λόγοι πού ἐπικαλοῦνται οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, διά τούς ὁποίους διέκοψαν τήν μνημόνευσι τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ἦταν καθαρά λόγοι πίστεως καί συνίσταντο στήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων πού αὐτός ἐνήργησε μέ συνοδική ἀπόφασι τό 1965, στή συνάντησι τοῦ Ἀθηναγόρα μέ τόν Πάπα στά Ἱεροσόλυμα καί γενικῶς στήν φιλοπαπική του στάσι.

Ἡ ἱερά Κοινότης, λοιπόν, τοῦ Ἁγ. Ὄρους, ζῶντος ἀκόμη τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ἐπῆρε κατά τήν τακτική συνεδρία τῆς 17-10-70, μία ἱστορική διά τούς καιρούς μας ἀπόφασι, κατά τήν ὁποία σεβόμενη τήν ἐλευθερία καί τό αὐτοδιοίκητον τῶν μονῶν, ἄφηνε τελεία ἐλευθερία ἐπιλογῆς εἰς τό θέμα τῆς μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχου.

Ἡ ἴδια ἀπόφασις ἐπανελήφθη στήν διπλή σύναξι τῆς 13-11-71:

“Διαμνημόνευσις Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ἡ ἔκτακτος Δ. Ι. Σύναξις ἀναφέρεται εἰς τήν ἀκόλουθον ἀπόφασιν αὐτῆς, ὑπό τήν ἔννοιαν ὅτι ἑκάστη Ἱερά Μονή ἔχει τήν ἀπόλυτον ἐλευθερίαν ὅπως ἐνεργῇ ἐν προκειμένῳ κατά τήν ἑαυτῆς κρίσιν καί συνείδησιν”.

Μετά τόν θάνατο τοῦ Ἀθηναγόρα ὁ νέος Πατριάρχης Δημήτριος ἀπαίτησε μετά ἀπειλῶν τήν μνημόνευσι τοῦ ὀνόματός του ἀπό τούς ἁγιορεῖτες Πατέρες καὶ πρός τόν σκοπόν αὐτὸν ἀπέστειλε τόν Μητροπολίτη Φιλίππων ὡς πατριαρχικόν Ἔξαρχον, διά νά ἐπιβάλλη μέ κάθε τρόπο τήν ἐπαναφορά τῆς μνημονεύσεως. Ἀπό τό περιοδικό “Ἅγ. Σίμων ὁ μυροβλήτης” μεταφέρουμε τά σχετικά μέ τήν ὑπόθεσι γεγονότα: “ΜΕΤΑ τήν ἄφιξι τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου ἐγένετο λόγος περί μνημοσύνου τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος. Ὀκτώ Ἱεραί Μοναί δέν ἐμνημόνευον τόν Οἰκ. Πατριάρχην. Ἀφοῦ προσεπάθησεν ὁ πατριαρχικός Ἔξαρχος νά πείσῃ τούς ἀντιπροσώπους τῶν Μονῶν ὅτι ὁ πατριάρχης εἶναι ὀρθόδοξος ὅπως καί ὁ προκάτοχός του, ἐκλήθησαν νά ἀπαντήσουν γραπτῶς αἱ μή μνημονεύουσαι Ἱεραί Μοναί». Μόνον «ἡ Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα ἀπήντησεν ὅτι θά μνημονεύῃ τοῦ λοιποῦ” (1972, τ. 13, σελ. 22).

Οἱ γραπτές ἀπαντήσεις τῶν μονῶν, οἱ ὁποῖες διέκοψαν τήν μνημόνευσι, πρός τήν Ἱερά Κοινότητα καί τόν πατριαρχικό Ἔξαρχο ἦταν ὄντως ὁμολογιακές.

Ἡ ἱ. Μονή ἁγ. Παύλου ἐδήλωσε γραπτῶς τά ἑξῆς: “...Ἡ ἀπόφασις ἡμῶν εἶναι ὅτι δέν δυνάμεθα νά προχωρήσωμεν εἰς συζήτησιν παρά μόνον ἐφ’ ὅσον δηλωθῇ ὑπό τῆς Α. Παναγιότητος διά τοῦ τύπου ὅτι δέν θά ἀκολουθήσῃ τήν πορείαν τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ” (σελ. 23). Παρόμοια ἐδήλωσαν καὶ οἱ Ἱ. Μονὲς Καρακάλλου, Ξενοφῶντος, Γρηγορίου κ. ἄ.

Ἡ ἐπιβολή λοιπόν τῶν κυρώσεων ἦτο γνωστή εἰς τούς Πατέρας καθώς καί ἡ ἄσκησις βίας καί διά τοῦτο ἔχει μεγάλη ἀξία ἡ ἐμμονή των εἰς τήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ νέου Πατριάρχου Δημητρίου.

Εἶναι λοιπόν ἄξιον ἀπορίας τό τί προέκυψε καί, μετά ἀπό τίς δύο ἀποφάσεις τῆς ἱερᾶς Κοινότητος καί τίς γραπτές ἀπαντήσεις τῶν μονῶν, ὑπέστειλαν οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες τήν σημαία τῆς ὁμολογίας, δεδομένου ὅτι, ὄχι μόνο οἱ δύο ἑπόμενοι Πατριάρχες μετά τόν Ἀθηναγόρα δέν διώρθωσαν τίποτε στά θέματα τῆς πίστεως, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπροχώρησαν σέ μεγαλυτέρους συμβιβασμούς καί προδοσίες.

Θέσαμε σέ κάποιους ἀπό τούς παλαιούς ἁγιορεῖτες αὐτό τό ἐρώτημα. Κάποιοι ἀπήντησαν ὅτι τούς ἐξεγέλασαν οἱ Πατριαρχικοί, οἱ ὁποῖοι καί ὑπέσχοντο στούς ἁγιορεῖτες ὅτι, ἄς ἐπαναφέρουν αὐτοί τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου καί ὅλα, μέ τό νέο Πατριάρχη, θά  διορθωθοῦν... Ἐκεῖνο πού ἴσως δέν θέλουν νά ὁμολογήσουν οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες εἶναι ὁ φόβος τῶν κυρώσεων καί ἡ σιδηρά ράβδος μέ τήν ὁποία θέλησε νά τούς ποιμάνη ὁ νέος Πατριάρχης» (σ.σ. κι αὐτὸς ὁ λόγος ὁδήγησε στὴν ὑποστολὴ τοῦ ἀγῶνος).

Οἱ ἐπιπτώσεις δηλαδή τῶν ποινῶν καί τῶν καθαιρέσεων, τῶν ἐξώσεων καί τῶν βιαίων ἀπομακρύνσεων ἐκ τῆς ἡγουμενικῆς ἀρχῆς καί ἐξουσίας. Αὐτό τουλάχιστον ἀποδεικνύεται ἀπό τά κείμενα.

Ὁ “Ὀρθ. Τύπος” τῆς 15/7/1974 μᾶς πληροφορεῖ τά ἑξῆς:

«Ὁ πολιτικός διοικητής τοῦ Ἁγ. Ὄρους προειδοποιεῖ. Ἄκυρος ἡ ἐκλογή ἡγουμένου ἐάν δέν ἐπαναφερθῆ τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου εἰς τήν Μονήν. Ἡ Ἱ. Μονή Ἁγ. Παύλου  ἐμμένει εἰς τήν διακοπήν τοῦ Μνημοσύνου.

»Ὁ πολιτικός Διοικητής κ. Δ. Κριεκούκιας «ἐντέλλεται τὴν ἀπομάκρυνσις» τοῦ Ἡγουμένου π. Εὐδοκίμου "ἐκ τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ μετανοίας", ἐπειδή οὗτος (ὁ Ἡγούμενος) "παραμένει εἰς τάς ἰδίας αὐτοῦ πνευματικάς θέσεις". Ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς τυγχάνει καί τοῦτο: Ὁ κ. Διοικητής τονίζει ὅτι "ἡ τυχόν ἐκλογή νέου Ἡγουμένου, μή συμμορφουμένου εἰς τήν ἀπαίτησιν ταύτην", δηλαδή νά ἐπαναφέρη τήν Μονήν «εἰς τήν ὁδόν τῆς κανονικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς τάξεως» θά εἶναι ἄκυρος καί ὁ νεοεκλεγείς Ἡγούμενος θά ἐκπίπτη τοῦ ἀξιώματός του! Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά δηλώνη ὁ ὑποψήφιος Ἡγούμενος, ἐκ τῶν προτέρων, ὅτι θά ἐφαρμόζη τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου».

Αὐτό τό κείμενο εἶναι πολύ ἀποκαλυπτικό καί ἀποδεικνύει τά μέσα πού μεταχειρίσθηκε ὁ νέος Πατριάρχης, προκειμένου νά φιμώση τά στόματα τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων.

Κάποια τελευταῖα λείψανα ἀγωνιστικότητος ἤ ὅπως θά λέγαμε διασώσεως τῆς τιμῆς τῶν ὅπλων μᾶς δίδει στό ἴδιο φύλλο ὁ «Ὀρθόδ. Τύπος». Ἀναφέρει συγκεκριμένα τά ἑξῆς: «Ἡ στάσις τῆς μονῆς Ἁγ. Παύλου.  Κατά πληροφορίας μας, μεγάλος ὑπῆρξεν ὁ ἐνθουσιασμός διά τήν στάσιν τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Παύλου, μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων. Ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Παύλου, π. Ἀνδρέας, ἐδήλωσε ρητῶς ὅτι δέν πρόκειται νά ἐπαναλάβη τό μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἐφ’ ὅσον οὖτος δέν ἀποκηρύξη τήν γραμμήν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ φιλενωτισμοῦ».

Ἔχομε καί ἕνα κείμενο τό ὁποῖο καταχωροῦμε καί μέ τό ὁποῖο φαίνεται ἐναργέστατα ὁ συμβιβασμός καί ἡ ὑποστολή τῆς σημαίας ἐκ μέρους τῆς ἱερᾶς Κοινότητος.

“ΔΙΣΕΝΙΑΥΣΙΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ    20 Αὐγούστου 1974

Συνελθούσης τῆς καθ’ ἡμᾶς Δισενιαυσίου Ἱερᾶς Συνάξεως σήμερον 20ην Αὐγούστου τοῦ ἐ.ἔ. 1974... Ἀναγιγνώσκεται ἐπίσης καί ἐπιστολή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Παύλου διορίζουσα ὡς ἀντιπρόσωπον τόν Παν/τον Ἀρχιμ. Ἀνδρέαν ὡς Καθηγούμενον αὐτῆς. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ὑπογράφεται ὑπό τοῦ αὐτοῦ Ἀρχιμ. ὡς Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Παύλου. Τό γεγονός ἐσχολιάσθη ὑπό τῶν ἁγίων ἀντιπροσώπων, διότι κατόπιν τῆς γνωστῆς ἀποφάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς σχετικῆς ἐπιστολῆς τῆς Διοικήσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρός τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγ. Παύλου καί τήν Ἱεράν Κοινότητα ὁ ἐν λόγῳ Ἀρχιμ. θεωρεῖται ὑπό τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος ὡς ἔκπτωτος τοῦ καθηγουμενικοῦ λειτουργήματος· δι’ ὅ καί δέν γίνονται δεκτά ἔγγραφα φέροντα τήν ὑπογραφήν του.

Πολλῶν λεχθέντων διά τό πρακτέον ...οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Δ.Ἱ.Συνάξεως παρεκάλεσαν μετά πολλῆς ἠρεμίας καί ἀγάπης τον Παν/τον Ἀρχιμ. κ. Ἀνδρέαν ὅπως μή μετάσχῃ εἰς τάς ἐργασίας τῆς παρούσης Συνόδου διά λόγους κανονικῆς τάξεως καί εὐρυθμίας, ὅπερ καί ἐγένετο μετά κατανοήσεως δεκτόν ὑπό τοῦ Παν/του Ἀρχιμ. Ἀνδρέου”.

Ἡ Δισενιαύσιος λοιπόν Ἱερά Σύναξις τοῦ ἁγ. Ὄρους ἐκήρυξε ἔκπτωτο τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παύλου, ἀρχ/την Ἀνδρέα, διότι δέν ἐμνημόνευε. Ἄν ἀναλογισθοῦμε ὅτι προηγουμένως ἡ ἴδια Ἱερά Κοινότης ἄφησε ἐλεύθερες τίς μονές εἰς τό θέμα τῆς μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχη, (ἀπόφ. 17/10/70) κατανοοῦμε ὅτι ἡ ἀπότομη ἀλλαγή τῆς γραμμῆς πλεύσεως προῆλθε ἀποκλειστικά καί μόνο ἐκ τοῦ φόβου τῶν ἀπειλουμένων δεινῶν καί τιμωριῶν.

Παρεπιμπτόντως ἀναφέρομε, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ καθηγούμενος της Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παύλου ἔκτοτε, χωρίς νά μνημονεύη, ἔζησε ὡς ἡσυχαστής μακράν τῆς μονῆς εἰς ἀγρόκτημα αὐτῆς, πλησίον τοῦ Μονοξυλίτου.

Τελικά, ὅπως ἀνεμένετο, μέ τήν μέθοδο τῶν ἐξοριῶν καί τήν συνεργασία πάντοτε τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀπεκατεστάθη ἡ κανονική τάξις χωρίς ἀποκατάστασι τῆς πίστεως καί ἡ μνημόνευσις τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος ἀντιλάλησε ἀπ’ ἄκρο εἰς ἄκρον στό περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἴσως καί ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης δέν ἐπερίμενε τόσο εὔκολη ὑποταγή, ἡ ὁποία τοῦ ἔδιδε τό πράσινο φῶς καί τοῦ ἐξησφάλιζε τά νῶτα διά νά συνεχίση τήν πορεία του.  Ἀπέμεινε ἡ Ἱ. Μονή Ἐσφιγμένου νά κρατῆ τήν σκυτάλη τοῦ ἀγῶνος, τήν ὁποία ἴσως ἀνέχεται ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης, προκειμένου νά ἐπιδεικνύη τήν ἀνοχή καί τήν δημοκρατικότητά του καί μέ τόν σκοπό τῆς ἐκτονώσεως τῶν ἐναντιουμένων στόν Οἰκουμενισμό ἁγιορειτῶν Πατέρων. Κατά καιρούς βεβαίως τό Πατριαρχικό μειδίαμα ἀφήνει τήν θέσι του στό Πατριαρχικό κατασπάραγμα καί ἡ ἐξωτερική μορφή τοῦ προβάτου παραμερίζει καί ἐμφανίζεται ἡ πραγματική διάθεσις τοῦ λύκου. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τήν παράνομη ἀπόφασι τοῦ Πατριαρχείου πρός ἀποσχηματισμό τοῦ ἡγουμένου καί τριῶν μοναχῶν τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου. Εἰς αὐτήν τήν  παράνομο ἀπόφασι ἀντέδρασαν πολλοί ἁγιορεῖτες Πατέρες καί ὑπέγραψαν ἔγγραφο διαμαρτυρίας.  Τό γεγονός αὐτό συνέβη πάλι ἐπί τοῦ πράου καί εἰρηνικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου καί τό περιγράφει ὁ “Ο.Τ.” στό φύλλο τῆς 1-10-74 ὡς ἑξῆς:

«Δήλωσις 373 ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί ἀντικανονικῶν πρωτοφανῶν ἀποφάσεων. Τριακόσιοι ἑβδομήκοντα τρεῖς ἁγιορεῖται μοναχοί μέ κοινή δήλωσίν των διαμαρτύρονται ἐντόνως διά τήν ἀπόφασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός ἀποσχηματισμόν τοῦ ἡγουμένου καί τριῶν μοναχῶν τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου καί δηλοῦν ὅτι «θά ἀγωνισθοῦν μέχρι θανάτου, κατά τῆς ἀντικανονικῆς καί παρανόμου ἀποφάσεως, ἵνα μή εἰς τοιαύτην ἀπώλειαν περιπέση ἡ Ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας". Σημειωτέον ὅτι ἡ δήλωσις αὕτη τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ὑπεγράφη ἐντός ἐλαχίστου χρόνου. Θά ἦσαν, ἀσφαλῶς «πολλῷ περισσότεραι, ἄν μή αἱ μακριναί ἀποστάσεις καί ἡ τραχύτης τῶν ὁδῶν ἐδυσχέραινον τοῦτο».

Εἶναι γεγονός ὅτι σήμερα οἱ πλεῖστοι τῶν ἁγιορειτῶν προσπαθοῦν νά ξεχάσουν τήν τριετία αὐτή τῆς τελευταίας ἁγιορείτικης ἀποτειχίσεως καί ἄν τούς ἐρωτήσης δι’ αὐτήν ἀπαντοῦν μέ μισόλογα, προφασίζονται ὅτι δέν γνωρίζουν ἤ καί τήν ἀρνοῦνται τελείως λέγοντας ὅτι ἦταν κάποια μεμονωμένα κρούσματα τά ὁποῖα κατεστάλησαν καί ὅτι πάντοτε τό ἅγ. Ὄρος στήν πλειοψηφία του ἐμνημόνευε τό σεπτόν ὄνομα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Αὐτά τά ἀκούσαμε πολλές φορές ἀπό στόματα κοινοβιατῶν Πατέρων καί ἐπιφανῶν ἡγουμένων  τοῦ ἁγ. Ὄρους.  Πολλοί λέγουν ὅτι ἡ ἀθρῶα εἰσροή τεραστίων χρηματικῶν ποσῶν εἰς τό ἅγ. Ὄρος συνετέλεσε καί αὐτή ἀπό τήν πλευρά της, εἰς τήν ὑποστολή τῆς σημαίας τῆς πίστεως.

Τό πλέον ὅμως λυπηρό καί ἀξιοθρήνητο, τό ὁποῖο σηματοδοτεῖ ἀπό μόνο του τόν ξεπεσμό τῆς Ἀθωνικῆς Χερσονήσου εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, εἶναι ὅτι πλέον οἱ μονές κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Πατριαρχείου δέν δίδουν κελιά σέ μοναχούς πού δέν μνημονεύουν.  Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ἀναπαύονται ὅτι ἀφ’ ἑνός μέν συντελοῦν εἰς τήν εἰρήνη τοῦ Ὄρους καί ἀφ’ ἑτέρου ἀσκοῦν ἄριστα τήν εὐλογημένη τους ὑπακοή εἰς τόν πνευματικό τους ἡγέτη καί προϊστάμενο».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος...», Ἱερομόναχου Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ).