ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ (α)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΚΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ" (π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ)

Πρόλογος

Στην ιστοσελίδα της Ορθοδόξου Ομάδος Δογματικής Έρευνας και συγκεκριμένα εδώ, άρχισε πρόσφατα η ανάρτηση του βιβλίου του π. Βασιλείου Παπαδάκη με τίτλο «Το σχίσμα του Ζηλωτικού Παλαιοημερολογιτισμού», στο οποίο ο συγγραφέας του, καταπιάνεται με το κίνημα των εν Ελλάδι Ορθοδόξων του Πατρίου Εορτολογίου, (του Ακαινοτομήτου Πληρώματος όπως αλλιώς το ονομάζουμε), προσπαθώντας προφανώς να αποδείξει ότι κακώς έγινε η Αποτείχιση των λεγομένων "παλαιοημερολογιτών". Διώχνοντας τους κακούς λογισμούς από το μυαλό μου, που μου λένε ότι σκοπός της εκδοτικής προσπάθειας αυτής, είναι η δικαιολόγηση των εμμενόντων στην άμεση ή έμμεση κοινωνία με τους οικουμενιστές (και μέσω αυτών με τους υπολοίπους αιρετικούς), βάζω την αγαθή σκέψη ότι ο συγγραφέας του διακατέχεται από πνεύμα φιλαληθείας, αγάπης και πόνου για τον διχασμό των Ελλήνων ορθοδόξων και σκοπεύει να υπηρετήσει με κάθε κόστος την αλήθεια, αλλά και αποσκοπεί στην θεραπεία του εορτολογικού σχίσματος. Το ποιος από τους δύο παραπάνω σκοπούς είναι ο αληθής (εύχομαι ολοψύχως να είναι ο δεύτερος) θα αποδειχθεί από τις αντιδράσεις κατά τη διάρκεια των, κεφάλαιο προς κεφάλαιο, αναιρέσεων εκείνων των σημείων που θεωρώ ότι θίγουν την αλήθεια, και τις οποίες θα επιχειρήσω, συν Θεώ αγίω με την ευλογία του πνευματικού μου. Απευθυνόμενος δε προς τον συγγραφέα π. Βασίλειο τον διαβεβαιώνω πως σκοπός της παρούσης αναιρέσεως μου, είναι η υπηρέτηση της αληθείας και μόνο. Συναισθάνομαι τη μεγάλη ευθύνη, όπως νομίζω και ο ίδιος, για το πόσο πρέπει να προσέχουμε στο τί γράφουμε, γιατί θα δώσουμε μεγάλο λόγο στο Θεό, για τις ψυχές που θα πάρουμε στο λαιμό μας, αν τυχόν τα γραφόμενά μας είναι κακόβουλα και δεν εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, πέρα από την αλήθεια. Προς απόδειξη των ανωτέρω θα είναι και η παραδοχή από μέρους μου όλων των ορθών θέσεων του π. Βασιλείου, πράγμα το οποίο ευελπιστώ να συμβεί και από τον ίδιο τον συγγραφέα για τα εξ ημών γραφόμενα.

Εισαγωγή

Θα εξετάσουμε εν συντομία την εισαγωγή του εν λόγω βιβλίου, για να μπούμε σιγά σιγά στο πνεύμα των γραφομένων του πατρός Βασιλείου. Αρχίζει: "Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που ταλαιπωρεί εδώ και ογδόντα περίπου χρόνια όχι μόνο την Ελληνική, αλλά ακόμη και την παγκόσμια, Ορθόδοξο Εκκλησία είναι το ζηλωτικό, παλαιοημερολογητικό σχίσμα. Ο αριθμός των αυτοαποκαλουμένων Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών (Γ.Ο.Χ.) δεν είναι βέβαια μεγάλος (στην Ελληνική επικράτεια δεν υπερβαίνει τους 70.000), παρά ταύτα η ύπαρξίς τους δεν παύει να προκαλή σκανδαλισμό, δυσπιστία και διαμάχες στο πλήρωμα της Εκκλησίας".

Πάτερ μου, επιτρέψτε μου να θεωρώ ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας τον παναιρετικό Οικουμενισμό, πράγμα για το οποίο φρονώ πως συμφωνείτε και εσείς. Την δε Αποτείχιση των Ορθοδόξων του Πατρίου Εορτολογίου (στο εξής π. ε.), "ζηλωτικό παλαιοημερολογιτικό σχίσμα" κατ' εσάς, ως την μοναδική ελπίδα να επιστρέψουν στην γραμμή των Συνόδων και των Πατέρων οι σημερινές Ορθόδοξες Εκκλησίες, από την οποία παρεξέκλιναν με την μη καταδίκη των καινοτομιών της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Σκεφτείτε να μην υπήρχε αυτό το "μεγάλο πρόβλημα", όπως το χαρακτηρίζετε. Σκεφτείτε εκείνη την αποφράδα ημέρα της 10/23 Μαρτίου του 1924 να μην υπήρχε ούτε μία ψυχή να διαμαρτυρηθεί εμπράκτως. "Κακώς έγινε η αλλαγή, αλλά δεν θα αποκόψουμε την κοινωνία" θα έλεγαν. Και σε λίγο θα άλλαζε και το Πασχάλιο, όπως ήταν προγραμματισμένο να γίνει. Διαμαρτυρίες, διαλέξεις στον "Παρνασσό", μαχητικά άρθρα στο "Σκριπ", αλλά όχι διακοπή κοινωνίας, για να μην γίνει "σχίσμα". Μετά με την "άρση των αναθεμάτων" θα ανακοίνωναν και την πλήρη ένωση με τις "εκκλησίες" της Δύσεως, αφού θα έβλεπαν οι - καθόλου τυχαίως υψηλόβαθμοι - Οικουμενιστές ιεράρχες, πως δεν υπάρχει καμία έμπρακτη αντίδραση.

Όχι, όχι, καλέ μου πάτερ, δεν είναι πρόβλημα το "παλαιοημερολογιτικό σχίσμα", αλλά η αίρεση του Οικουμενισμού που ταλανίζει την Ορθόδοξο Εκκλησία, και ειδικώς για την Εκκλησία της Ελλάδος και το σχίσμα που επέφερε η αντικανονική, και κατά τη γνώμη σας, αλλαγή του εορτολογίου.

Λύση όμως υπάρχει: λύνοντας το πρόβλημα του Οικουμενισμού, δηλαδή καταδικάζοντάς τον συνοδικώς ως αίρεση και αποκόπτωντας ως εκτός Εκκλησίας τους Οικουμενιστές, επιλύνετε αυτόματα και το ημερολογιακό ζήτημα δεν συμφωνείτε;

Έως τότε, δηλαδή της συνοδικής καταδίκης, οι Ορθόδοξοι του π. ε. έχουν το δικαίωμα να διακόψουν την κοινωνία με τους καινοτόμους, γιατί αν δεν το κάνουν, δεν θα υπάρχει πρόβλημα με τον Οικουμενισμό, άρα και ούτε Σύνοδος που θα τον καταδικάσει θα συνέλθει. Γι' αυτό και είναι άξιοι τιμής κατά τον ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒας Συνόδου, εκείνοι που με την Αποτείχισή τους "σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι", γιατί καθιστούν αναγκαία τη σύγκληση Συνόδου .

"Παρακολουθούμε με θλίψι την πορεία των Γ.Ο.Χ., οι οποίοι όχι μόνο δεν φαίνεται να επιθυμούν την ένωσί τους με τις Εκκλησίες Κωνσταντινουπόλεως, Αθηνών και Κύπρου, από τις οποίες αποστάτησαν το 1924 λόγω της αλλαγής του ημερολογίου, αλλά αντιθέτως οδηγούνται και σε μία τραγική, εσωτερική πολυδιάσπασι".

Διαβάζοντας τα παραπάνω θυμήθηκα τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή:

Γράφοντας:

"Βλέποντας κανείς την “εμφύλια” διαμάχη των δώδεκα περίπου αλληλοκαθαιρεμένων ζηλωτικών Εκκλησιών και την διαρκώς αυξανομένη μεταξύ τους απομάκρυνσι, αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα και την δυσκολία για οποιαδήποτε συνεννόησι με τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, τις οποίες μάλιστα τον τελευταίο καιρό χαρακτηρίζουν ως αιρετικές", θα ήθελα να μου πείτε τί θα απαντούσατε σε έναν βουδιστή, για παράδειγμα, ο οποίος προσπαθώντας να αποτρέψει τους ομοθρήσκους του από το να γίνουν χριστιανοί, θα τους έγραφε για την πολυδιάσπαση των χριστιανών σε ορθοδόξους, παπικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτες κλπ. ως επιχείρημα. Θα έστεκε κάτι τέτοιο;

Όχι δώδεκα, εκατόν δώδεκα να ήταν οι παρατάξεις των Γ.Ο.Χ. και πάλι δεν θα αναιρούσε το ορθόν της πορείας εκείνων που απέκοψαν την κοινωνία από την καινοτομία. Όσο ευθύνεται το Ακαινοτόμητο πλήρωμα για τις εκκλησιολογικές παρεκτροπές, τις κακοδοξίες ή τη δημιουργία παρατάξεων στο χώρο του, ευθύνεται και η Ορθοδοξία για τις αιρέσεις και τα σχίσματα, δηλαδή καθόλου. Επομένως ολόκληρο το δεύτερο μέρος της υμετέρας εργασίας με τίτλο "Τα ενδοπαλαιοημερολογιτικά σχίσματα" μπορεί να κριθεί μόνο από ιστορικής απόψεως και ουσιαστικά χρησιμεύει για εντυπωσιασμό και φόβο των απλουστέρων νεοημερολογιτών. Είναι ένας νοητός τελάλης δηλαδή που φωνάζει στον, προκατειλημμένο κατά των “παλαιοημερολογιτών”, αναγνώστη: "Πρόσεξε μην πας με τους Γ.Ο.Χ. που είναι διασπασμένοι και αλληλοαναθεματισμένοι", λες και δεν υπάρχει και η βασιλική οδός, η Αποτείχιση και η επιστροφή στο Πάτριο Εορτολόγιο, χωρίς απαραίτητα ένταξη σε κάποια παράταξη, όπως έχουν ήδη πράξει, από τους εν ζωή, ο γέροντας Χρυσόστομος Σπετσών, ο π. Σταύρος από τη Λαμία, ο π. Γεώργιος από τη Θεσσαλονίκη και άλλοι.

“Παρά ταύτα χαιρόμαστε ιδιαίτερα για τις αρκετές μεμονωμένες προσχωρήσεις επισκόπων, κληρικών, ιερών μονών, αλλά και πιστών Γ.Ο.Χ. στο σώμα της Εκκλησίας. Πιστεύουμε ότι σ’ αυτό συντελεί και η ύπαρξις σε ορισμένες μητροπόλεις ενοριών, οι οποίες ανήκουν μεν στην Εκκλησία, ακολουθούν όμως με την άδεια του τοπικού επισκόπου το παλαιό ημερολόγιο. Στις ενορίες αυτές βρίσκουν καταφύγιο αρκετοί απογοητευμένοι Γ.Ο.Χ., οι οποίοι επιθυμούσαν να αποδεσμευθούν μεν από τις ζηλωτικές τάξεις, να έχουν όμως και την δυνατότητα να ακολουθούν και το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο όχι άδικα αγαπούν. Ως πάρα πολύ σημαντική θα πρέπει επίσης να θεωρηθή η ένωσις του πατριαρχείου της Μόσχας με την Εκκλησία της Ρωσικής Διασποράς (17-5-2007). Όπως γνωρίζουμε, η Ρωσική Διασπορά είχε διακόψει τα τελευταία τριανταπέντε έτη σχεδόν ολοκληρωτικά την εκκλησιαστική κοινωνία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες και είχε συνάψει κοινωνία με μικρή μερίδα των Γ.Ο.Χ. Από την Ρωσική διασπορά αντλούν επίσης την χειροτονία τους σχεδόν όλες οι παλαιοημερολογητικές παρατάξεις. Η ένωσις του πατριαρχείου της Μόσχας και της Ρωσικής Διασποράς σηματοδότησε την διάλυσι του μισού ανά τον κόσμο Παλαιοημερολογητισμού, δεδομένου ότι η Ρωσική Διασπορά έχει στην δικαιοδοσία της περισσότερες από τριακόσιες ενορίες σε όλη την υφήλιο. Είναι απόλυτα φυσικό οι Γ.Ο.Χ. να θρηνούν και να νιώθουν απογοητευμένοι, καθώς η δύναμίς τους διαρκώς συρρικνώνεται”.

Αγαπητέ μου πάτερ, για το μόνο που λυπούμαστε (δεν απογοητευόμαστε ποτέ) είναι για την αποστασία όλου του κόσμου και για όλες τις ψυχές που δεν έχουν γνωρίσει τον Κύριό μας, τον μόνο Σωτήρα. Δεν λυπούμαστε επειδή δήθεν βλέπουμε τη δύναμή μας να χάνετε, - σάμπως είμαστε καμιά ομάδα εξουσίας, κόμμα ή στρατός του κόσμου τούτου; - αλλά γιατί με τη στάση τους αυτή οι αδελφοί μας νομιμοποιούν τον Οικουμενισμό και αποδεικνύουν ότι υπήρξαν «ημερολάτρες». Δεν αγαπούμε το Ιουλιανό Ημερολόγιο χωρίς την Ορθοδοξία. Τι να το κάνεις το Ιουλιανό ημερολόγιο, αν δέχεσαι τον Πάπα της Ρώμης, τον οποίο ο Άγιος Κοσμάς ονομάζει «αντίχριστον», ως επίσκοπο της Εκκλησίας; Δεν σώζει το ημερολόγιο πάτερ και βεβαίως δεν είναι λύση η επιστροφή στην καινοτομούσα Εκκλησία, χωρίς καταδίκη της καινοτομίας και κατά συνέπεια του Οικουμενισμού.

“Έχουμε χωρίσει σε τρία μέρη την εργασία μας. Στο πρώτο μέρος θα προσπαθήσουμε να αναιρέσουμε τα σχετικά με το ζήτημα της αλλαγής του ημερολογίου επιχειρήματα των Γ.Ο.Χ. θα δείξουμε λοιπόν ότι η αλλαγή του ημερολογίου ήταν μεν μία αντικανονική ενέργεια, όχι όμως και αίρεσι, και συνεπώς δεν αποτελούσε επαρκή λόγο διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Το σχίσμα δηλαδή των Γ.Ο.Χ. είναι εντελώς αντικανονικό”.

Και μεις με τη σειρά μας αναφέρουμε ότι στην αναίρεση του πρώτου μέρους θα εξετάσουμε τον αντίλογο του π. Βασιλείου στα υπό αυτού εμφανιζόμενα ως επιχειρήματα των Γ.Ο.Χ. και θα ασχοληθούμε μεταξύ άλλων και με τα εξής ζητήματα: α) τι είναι δόγμα και τι είναι αίρεση, β) κατά πόσον η αλλαγή του ημερολογίου σχετίζεται με το δόγμα και με την αίρεση, γ) ποιοι έκαναν το ημερολογιακό σχίσμα και γιατί και δ) αν επιτρέπεται η διακοπή κοινωνίας τελικά μόνο για δογματικούς λόγους.

“Στο δεύτερο μέρος θα ασχοληθούμε με την πολυδιάσπασι των Γ.Ο.Χ. και τους μηδαμινούς λόγους, που αποτελούν την αφορμή των σχισμάτων τους”.

Όπως αναφέραμε και παραπάνω το κεφάλαιο αυτό είναι εντελώς παραπλανητικό και προσπαθεί να αμαυρώσει τον τίμιο ομολογιακό αγώνα των απλών Ορθοδόξων του π. ε. παρουσιάζοντας τις παρεκτροπές μερίδος της ηγεσίας του. Δεν με ξενίζει η παρουσίαση των παρεκτροπών αυτών – άλλωστε είμαι υπέρ της παρουσίασης της αλήθειας για ιστορικούς λόγους- , αλλά η χρησιμοποίησή της ως επιχείρημα ενάντια στην Αποτείχιση του Ακαινοτομήτου Πληρώματος, όπως, παραδείγματος χάριν, πολλοί δημοσιογράφοι παρουσιάζουν σκάνδαλα οικονομικής ή προσωπικής φύσεως ιερέων της κρατούσης Εκκλησίας, προκειμένου να πλήξουν γενικώς την Εκκλησία. Παρόλα αυτά θα απαντήσουμε μόνο για καθαρά ιστορικούς λόγους, αν και όπου κρίνουμε ότι χρειάζεται.

“Τέλος στο τρίτο μέρος θα αναιρέσουμε τα σχετικά με το ζήτημα του Οικουμενισμού επιχειρήματα των Γ.Ο.Χ. Συγκεκριμένα θα δείξουμε ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν έχουν αποδεχθή την αίρεσι του Οικουμενισμού και συνεπώς η προτροπή των Γ.Ο.Χ. στους πιστούς να διακόψουν την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους είναι εσφαλμένη. Θα δείξουμε τέλος την συμπεριφορά των αγίων Πατέρων σε ανάλογες με τίς σημερινές περιπτώσεις, καθώς και τις πολλές παραποιήσεις που διαπράττουν οι Γ.Ο.Χ. Στην πατερική διδασκαλία και την Εκκλησιαστική Ιστορία. Οι Πατέρες δηλαδή έθεταν πάντοτε ως όρο διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους εκκλησιαστικώς προϊσταμένους μας την διακήρυξι κάποιας αιρέσεως ή την ένωσι με τους αιρετικούς και όχι τις προσπάθειες για ένωσι μαζί τους ή την απλή ύπαρξι τών Φιλενωτικών”.

Ίσως το πιο ενδιαφέρον μέρος τόσο από εκκλησιολογικής, όσο και ιστορικής απόψεως. Αναμένω με ενδιαφέρον την ανάρτησή του από την ΟΟΔΕ.

“Ομολογούμε ότι η προσπάθεια αναιρέσεως των ζηλωτικών επιχειρημάτων δεν αποτελεί για μας ένα ευχάριστο έργο. Αναλάβαμε την προσπάθεια αυτή με πόνο και ιδίως αγάπη για τους εξαιρέτους κατά τα άλλα αδελφούς Παλαιοημερολογίτας. Τελικός στόχος μας δε είναι η επίτευξις της εν Χριστώ ενότητος κάτω από ορθές φυσικά εκκλησιολογικές προϋποθέσεις «ου γάρ νικήσαι ζητούμεν, αλλά προσλαβείν αδελφούς ών τω χωρισμώ σπαρασσόμεθα”.

Ακριβώς αυτός είναι και ο δικός μας σκοπός αγαπητέ μου πάτερ. Η επίτευξη της εν Χριστώ ενότητος, όχι οποιασδήποτε μεταξύ ημών και υμών “ενότητος”, αλλά της αληθινής ενότητος, η οποία ουσιαστικά χωρίζει από την αίρεση και διασφαλίζει την Αλήθεια...

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)