Τα πραγματικά δύο άκρα και η μέση βασιλική οδός

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ...

Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στο πολυδιαφημιζόμενο βιβλίο του «Τα δύο άκρα», αναφέρεται στον «ζηλωτισμό» και στον «οικουμενισμό». Αυθαίρετα δηλαδή καθορίζει ως δύο άκρα της Ορθοδοξίας, από τη μία τον «ζηλωτισμό», όπως ονομάζει την πατρώα ευσέβεια και από την άλλη τον «οικουμενισμό», που ενώ είναι αίρεση -παναίρεση ουσιαστικά- για τον π. Επιφάνιο ουσιαστικά αποτελεί απλά ένα άκρο…

Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με το πόνημα αυτό του π. Επιφανίου, για του οποίου το δηλητήριο άλλωστε έχει δώσει το αντίδοτο στους Ορθοδόξους ο μακαριστός π. Θεοδώρητος με το βιβλίο-καταπέλτης "ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ", που κονιορτοποίησε τα σαθρά επιχειρήματα του π. Επιφανίου και στο οποίο αποδεικνύεται πως αν ο "ζηλωτισμός"  μόνο παρεκτρεπόμενος σε κακοδοξίες μπορεί να θεωρηθεί ως άκρο μέσα στην Ορθοδοξία, ο Οικουμενισμός, όχι μόνο δεν είναι άκρο αυτής, αλλά παντελώς εκτός αυτής, είναι βλασφημία στο Πανάγιο Πνεύμα, παναίρεση και βδέλυγμα και μάλιστα μολύνει και καθιστά αιρετικούς και τους δήθεν "ορθοδόξους" τους κοινωνούντας με τους οικουμενιστές.

Μέλη όμως του ορθοδόξου πληρώματος της Εκκλησίας της Ελλάδος, διηρημένου από το 1924 σε Ακαινοτόμητο (αποτειχισθέν) και καινοτομούν [υπόδικο μέχρι συγκλήσεως εκείνης της Συνόδου που θα πληρεί το "Consensus Consilioroum" (Συμφωνία Συνόδων)], παρεκτρέπονται σε ακραίες αντιλήψεις, όχι μόνο αντορθόδοξες και κακόδοξες, αλλά και αποτρεπτικές για την ορθή λύση και την ένωση των διεστώτων.

Τα δύο αυτά πραγματικά άκρα βρίσκονται επί κοινού εδάφους στα τρία παρακάτω διαδοχικά σημεία:

α. Ερμηνεύουν κατά την ιδίαν αυτών αντίληψη τους Θείους και Ιερούς Κανόνες και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.

β. Αποφαίνονται για θέματα που κατά την κανονική τάξη της Εκκλησίας, πρέπει να αποφανθεί Οικουμενική ή Πανορθόδοξος Σύνοδος.

γ. Απαιτούν την άμεση εφαρμογή των ποινών, κατά συνέπεια αυτών που αυθαιρέτως αποφάνθηκαν.

Έτσι παρατηρούμε αφενός μεν, από την πλευρά του Ακαινοτομήτου πληρώματος, μερίδα εξ αυτών, εκφράζουσα το πρώτο άκρο, να θεωρεί τους καινοτόμους ως ενεργεία σχισματικούς και αιρετικούς , με ότι αυτό συνεπάγεται (αυτόματη απώλεια της Θείας Χάριτος με την ημερολογιακή καινοτομία το 1924, μη έγκυρα Μυστήρια κλπ.), αφετέρου δε, από την πλευρά των καινοτόμων, η υπόδικος Ιεραρχίας (εδώ), όσο και μερίδα του πληρώματος, θεωρεί τους αποτειχισθέντες για κανονικούς και δογματικούς λόγους ως σχισματικούς και τα Μυστήριά τους ως μη γενόμενα! (Βλέπε σχετικά και εδώ).

Τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι είτε προσπαθούν να προβάλλουν την απόψεις τους μέσα από συστηματική διαστρέβλωση των Ιερών Κανόνων, των κειμένων των Αγίων Πατέρων και της Ιστορίας, είτε το χειρότερο επικεντρώνουν την κριτική τους σε προσωπικές ακρότητες τινών εκ των υπεναντίων, προσπαθώντας με αυτόν τον αήθη τρόπο να πλήξουν τον αντίπαλο, θυμίζοντας οι υποκριτές την πάγια τακτική των αθέων δημοσιογραφίσκων, που όταν αποκαλύπτεται κάποιο σκάνδαλο προσώπου της Εκκλησίας, βρίσκουν την ευκαιρία να βάλλουν κατά του θεσμού της Εκκλησίας γενικώς. Το κυριότερο όμως χαρακτηριστικό των φανατικών είναι η πίστη στο ρητό του Μακιαβέλι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα και για να καταδείξω ότι οι φανατικοί δεν επιζητούν πραγματικά την αλήθεια: αυτό αφορά την επιλεκτική χρήση κειμένων. Έτσι βλέπουμε π. χ. να παρουσιάζονται εδώ ή εδώ αποσπάσματα του π. Φιλοθέου Ζερβάκου, ενάντια στις ακρότητες τινών "παλαιοημερολογιτών", που κι εμείς καταδικάζουμε, με σκοπό παρουσίασης να πολεμηθούν γενικώς οι "παλαιοημερολογίτες", ενώ να αποκρύπτονται επιμελώς επιστολές σαν αυτή ή σαν αυτή ή ακόμη και ολόκληρος λόγος του ενάντια  στο νέο ημερολόγιο (ΕΔΩ).

Ποιος όμως ευθύνεται για τη δημιουργία των δύο αυτών άκρων; Μα φυσικά η δημιουργήσασα το Σχίσμα νεοημερολογιτική Εκκλησία! Όσο κι αν κατακρίνουμε τις ακρότητες τινών παλαιοημερολογιτών, ως κυρίους αυτουργούς θεωρούμε αυτούς που παπικώ τω τρόπω και με πλήρη έλλειψη αγάπης προς το ποίμνιό τους, απεφάσισαν μονομερώς την αντικανονική αυτή αλλαγή του εορτολογίου. Και αυτές  τις ακρότητες  (λεκτικές κυρίως) τις ενίσχυσαν οι καινοτόμοι με τη χρήση της κρατικής εξουσίας (με μη λεκτικές μόνο δηλαδή). Φόνοι, ξυλοδαρμοί, εξορίες, αποσχηματισμοί, βασανιστήρια, μαστιγώματα, φυλακίσεις, ξυρίσματα, διαπομπεύσεις και άλλα μαρτύρια ων ουκ έστιν αριθμός, υπέμειναν οι οπαδοί των Παραδόσεων. Κι όμως οι περισσότεροι πάντα με αγάπη έβλεπαν τα αδέρφια τους τους νεοημερολογίτες και προσπαθούσαν να τους διαφωτίσουν. Κι αν υπήρχαν οι ακραίοι, στους οποίους αναφερόμαστε εδώ για να καταδικάσουμε τις ακρότητές τους, δίνουμε όμως και σε αυτούς τους καημένους το ελαφρυντικό που αναφέραμε. Ελαφρυντικό που δεν έχουν οι αντίστοιχοι ακραίοι των καινοτόμων, για την βία που άσκησαν τόσα χρόνια. Ακόμη και σήμερα που έχει μείνει μόνο η λεκτική της μορφή, αυτή η βία δείχνει πόσο  μισούν τους "παλαιοημερολογίτες", για τους οποίους δεν υπάρχει ίχνος αγάπης, καθώς τα αποθέματα αυτής μοιράστηκαν στους "αδελφούς" του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. 

Μα τότε, θα αναρωτηθεί κανείς, αφού για τις ακρότητες των "παλαιοημερολογιτών" είπαμε πως αιτίες ήταν οι εναντίον τους διώξεις, ποιες οι αιτίες για τις νεοημερολογιτικές ακρότητες και διώξεις; Μία και μόνο: Η οικονομική. Το ομολογούν ξεκάθαρα, πως δεν τους νοιάζει αν κάποιος θέλει να ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο, αρκεί να είναι "εντός της Εκκλησίας" (της υποδίκου νεοημερολογίτικης δηλαδή). Οι "εκτός της Εκκλησίας" όμως εν δυνάμει πελάτες της "παλαιοημερολογίτες" είναι οικονομική ζημιά για τη νεοημερολογιτική Εκκλησία. Σκεφτείτε τα χρήματα που δεν ρίχνονται στα κεριά ή στον δίσκο, τα μυστήρια, ευχέλαια, αγιασμοί, γάμοι, κηδείες, μνημόσυνα, βαπτίσεις που δεν γίνονται στους ναούς  που κατέχουν οι νεοημερολογίτες, και υπολογίστε εσείς που ξέρετε το τιμολόγιο να δείτε γιατί ζημιά μιλάμε. Για αυτό χτυπάνε και τους αποτειχισμένους επίσης.

...ΚΑΙ Η ΜΕΣΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΔΟΣ

Ως πιστοί που έχουμε επιλέξει να ανήκουμε στην Ορθόδοξο ποίμνη είμαστε πρόβατα λογικά, που έχουμε υποχρέωση όταν ο ποιμένας μας, δεν είναι ποιμένας, αλλά λύκος, να τον διώχνουμε από το μαντρί.

Κι επειδή τα τελευταία εκατό χρόνια έχουν πέσει στην Εκκλησία πολλοί λύκοι, "λύκοι βαρείς", όπως τους αναφέρει η Γραφή, πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Να έχουμε πρώτα από όλα μυστηριακή ζωή με εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Να ερευνούμε "τας Γραφάς". Πολλοί ως έτυχε βρίσκονται στο νέο ή στο παλαιό ημερολόγιο, και, όταν δεν αδιαφορούν, επαναπαύονται με την εύκολη λύση: αφορισμός των υπεναντίων.

Όμως η μέση βασιλική οδός είναι η οδός της ενότητας του διχασμένου σε καιρό πολέμου (σχισμάτων και αιρέσεων δηλαδή) ορθοδόξου πληρώματος. Και πώς επιτυγχάνεται η ενότητα αυτή; Με την εμμονή στα παραδεδομένα και στην αποφυγή οποιασδήποτε παρεκτροπής. Φυσικά απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αληθινή αγάπη μας για την Εκκλησία. Ο πραγματικός χριστιανός αγαπά όλους τους ανθρώπους, πόσο μάλλον τους  ομοδόξους αδελφούς του, και αναζητά λύσεις στις διαστάσεις, δρώντας κατά την εντολή του Κυρίου ως ειρηνοποιός.

Την Ορθόδοξη Εκκλησία την χτυπά τον τελευταίο αιώνα η παναίρεση του Οικουμενισμού, για την οποία όλοι γνωρίζουμε. Μέσα στα πλαίσια του Οικουμενισμού έγινε και η αλλαγή του ημερολογίου (μερικοί πιστεύουν πως έγινε για επιστημονικούς λόγους, μα τους διαψεύδει η μη χρήση ακόμη νεότερου και πιο ακριβούς ημερολογίου που προτάθηκε αλλά δεν έγινε ακόμη αποδεκτό, αφού ο σκοπός τους για  κοινό συννεορτασμό έχει πλέον επιτευχθεί). Με την αλλαγή του ημερολογίου διχάστηκε το πλήρωμα όπως προείπαμε. Πώς θα σταματήσει ο διχασμός; Τί πρέπει να γίνει; Οι ακραίοι των νεοημερολογιτών βρήκαν την εύκολη λύση: Οι "παλαιοημερολογίτες" είναι σχισματικοί και εκτός Εκκλησίας. Οι ακραίοι των "παλαιοημερολογιτών" απάντησαν: Εμείς είμαστε η Εκκλησία και οι άλλοι είναι αναθεματισμένοι. Κι αν αφαιρέσεις την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, η οποία αποτελείται από "Ορθοδόξους" μόνο στην ταυτότητα (και τα τελευταία χρόνια ούτε και σε αυτήν), τότε τί μένουν; Μια χούφτα άνθρωποι που έχουν συνειδητοποιήσει ποια είναι η πραγματική οδός της ενότητος, η μέση βασιλική οδός. Η οδός αυτή είναι η Αποτείχιση και οι ακολουθούντες αυτήν "σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι".  Η Αποτείχιση είναι υποχρεωτική, γιατί είναι σωτήριος για την πολεμουμένη Εκκλησία. Κι αν φαινομενικά φαίνεται ως σχίσμα, στην πραγματικότητα είναι εκείνο το απαραίτητο μέσο για να μένει η Ορθόδοξη Εκκλησία στα παραδεδομένα. Χωρίς την Αποτείχιση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού  θα είχαμε γίνει μονοθελητές τον 7ο αιώνα, χωρίς την Αποτείχιση του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου και των άλλων αγίων δεν θα είχαμε εικόνες σήμερα, χωρίς την Αποτείχιση του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού θα προσκυνούσαμε την παντόφλα του Πάπα πολλούς αιώνες νωρίτερα. Η Αποτείχιση από τους οικουμενιστές είναι δείγμα αγάπης προς την Ορθοδοξία, όταν φυσικά δεν παρεκτρέπεται σε σχίσματα και δημιουργία νέας "Εκκλησίας" (οι Αποτειχισμένοι όμως έχουν δικαίωμα να έχουν εκκλησιαστική αρχή προσωρινού έστω χαρακτήρα και ελλείψει κανονικής αρχής δικαιολογούνται να εξυπηρετούνται από ιερείς που έχουν χειροτονία και δεν έχουν κοινωνία με τους οικουμενιστές). Προσοχή όμως: αποτείχιση χωρίς το πάτριο εορτολόγιο είναι λειψή, γιατί δεν μπορεί να κόβει κανείς κοινωνία με τους οικουμενιστές, γιορτάζοντας μαζί τους τις εορτές...

Απαραίτητα αναγνώσματα για κάθε αποτειχισθέντα, από την παναίρεση, είναι τα βιβλία του π. Μαξίμου Αγιοβασιλειάτου, που εκφράζουν ακριβέστατα την ορθόδοξη εκκλησιολογία, της μέσης βασιλικής οδού.