Το φοβερό θαύμα της Αναστάσεως - Φ. Κόντογλου

Αν νοιώθαμε αληθινά τι φοβερό πράγμα είναι η Ανάσταση του Χριστού, όλος ο εαυτός μας θα τρανταζότανε από τα τρίσβαθά του, και θα καταλαβαίναμε πως όλα τα άλλα που τάχουμε για σπουδαία, στ’ αληθινά δεν είναι τίποτα μπροστά στη Ανάσταση. Τότε θα καταλαβαίναμε τι είναι η θρησκεία που μας έδωσε ο Χριστός, και τι αξία έχει το όνομα του Χριστιανού που έχουμε.

   Η Ανάσταση του Χριστού βρίσκεται και μέσα στην ιστορία του κόσμου, σαν ένα γεγονός μοναδικό, ένας στύλος από φωτιά, μέσα στη σκοτεινή έρημο του καιρού. Η ψυχή που βλέπει αυτόν τον πύρινο στύλο παίρνει ελπίδα. Όσοι όμως είναι άπιστοι, μας περιγελάνε εμάς που πιστεύουμε, γιατί είμαστε μωρόπιστοι, ή μας λένε υποκριτές. Οι άπιστοι είναι οι περισσότεροι, γιατί η απιστία είναι πιο βολική από την πίστη, και κείνοι που την έχουνε είναι οι πιο έξυπνοι και οι πιο σπουδασμένοι, ενώ οι άλλοι, κείνοι που πιστεύουνε στον Χριστό, στους αγίους και στα μυστήρια, είναι περιφρονημένοι σαν μωρόλογοι, που ντρέπονται γι’ αυτούς κι οι δικοί τους.

   Αυτοί όμως οι μωρόλογοι κι οι καταφρονεμένοι, έχουνε κολόνες δυνατές που τους στηρίζουνε, τον Χριστό, και τους Αγίους, που περάσανε κι αυτοί για μωρόλογοι καταφρονεμένοι από την ψεύτικη σοφία του κόσμου.

   Απάνω απ’ όλα, η Ανάσταση του Χριστού, στάθηκε για τους άπιστους το πιο σπουδαίο σημάδι, που το χτυπάνε με τις σαΐτες τους. Η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα πράγμα τόσο απίστευτο, που δεν χρειάζεται να είναι κανένας πολύ σπουδαία διάνοια ώστε να μπορεί να το πομπέψη και να το περιπαίξη. Γι’ αυτό βλέπουμε κάποιους ανθρώπους πολύ μικρόμυαλους, που κάνουνε τον έξυπνο περιπαίζοντας τα της θρησκείας, και ιδιαίτερα την Ανάσταση. Φαντάσου πόσο βολικό θέμα στάθηκε η Ανάσταση για τους φιλοσόφους, για να δείξουμε τη σοφία του. Ο απόστολος Παύλος, που μπορεί να τον παρομοιώση κανένας μ’ έναν λέοντα πνευματικόν ανάμεσα στα τσακάλια της κοσμικής σοφίας που ουρλιάζουνε γύρω του, λέγει: «Ο λόγος του Σταυρού (το Ευαγγέλιον), είναι ανοησία, μα για όσους είναι για να σωθούν, είναι δύναμη του Θεού». Και παρακάτω λέγει «Επειδή, κατά τη σοφή οικονομία του Θεού, ο κόσμος δεν γνώρισε με τη σοφία του τον Θεό, ευδόκησε ο Θεός με τη μωρία του κηρύγματος να σώση εκείνους που θα πιστέψουνε. Επειδή κι οι Ιουδαίοι ζητάνε να δούνε θαύμα, κι οι Έλληνες ζητάνε ν’ ακούσουνε σοφία, μα εμείς κηρύχνουμε έναν Χριστό σταυρωμένον, που είναι για τους Ιουδαίους σκάνδαλο και για τους Έλληνες ανοησία, αλλά όσους όμως ακούσανε τον Θεό που τους κάλεσε, Ιουδαίους κι Έλληνες, αυτός ο Χριστός είναι η δύναμη του Θεού κι η  σοφία του Θεού. Γιατί το ανόητο του Θεού είναι πιο σοφό από τους ανθρώπους, και το αδύνατο του Θεού είναι πιο δυνατό από τους ανθρώπους».

   Λοιπόν, η μωρία του Ευαγγελίου είναι περισσότερο απ’ όλα η Ανάσταση του Χριστού. Απάνω στην Ανάσταση δοκιμάζει η πίστη του κάθε ανθρώπου, όπως το χρυσάφι που μπαίνει στη φωτιά.

   Όποιος δεν πιστεύει στην Ανάσταση δεν πιστεύει στον Χριστό, γιατί όποιος δεν τον πιστεύει σαν Θεό, ποια η ανάγκη να τον πιστεύση σαν μέγα άνδρα. Φτάνουνε τόσοι μεγάλοι άνδρες που έχει το πάνθεο της ανθρωπότητας. Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να καλυτερέψη την υλική ζωή από την φθορά. Κι όποιος δεν τον πιστεύει σαν λυτρωτή καλύτερα να μην τον πιστεύει ολότελα.

   Αλλά πώς θα μπορούσε να είναι ο Χριστός λυτρωτής δικός μας, αν δεν πατούσε και δεν καταργούσε τον θάνατο; Άκουσε τι λέγει ο απόστολος Παύλος: «Αν δεν αναστήθηκε ο Χριστός, ψεύτικο είναι το κήρυγμά μας, κούφια κι η δική σας πίστη… Αν δεν αναστήθηκε ο Χριστός, μάταια είναι η πίστη μας… Κι αν ελπίζουμε στον Χριστό μονάχα για τούτη τη ζωή (κι όχι για την άλλη), είμαστε οι πιο ελεεινοί από τους ανθρώπους… Τώρα όμως που αναστήθηκε ο Χριστός από τους νεκρούς, η Ανάστασή του είναι αρχή για να αναστηθούνε οι νεκροί άνθρωποι».

   Τότε που ήρθε στην Αθήνα ο Παύλος και κήρυξε στον Άρειο Πάγο, οι Αθηναίοι, που ήτανε θρεμμένοι με τη φιλοσοφία, τον ακούγανε χωρίς να μιλήσουνε. Μόλις όμως είπε πως ο Χριστός αναστήθηκε, πιάσανε και τον κοροϊδεύανε, γιατί τέτοια απίστευτα πράγματα δεν ήτανε πουθενά γραμμένα στα βιβλία τους: «Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπον: Ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου».

   Και πριν μιλήσει στον Άρειο Πάγο, κάποιοι Επικούρειοι και Στωικοί, πιάσανε και φωνάζανε μόλις τον είδανε, γιατί είχανε μάθει τι δίδασκε: «Τι αν θέλοι ο σπερμολόγος ούτος λέγειν;». Κι άλλοι λέγανε «Ξένων δαιμονίων δοκεί καταγγελεύς είναι», ότι τον Ιησούν και την ανάστασιν ευηγγελίζετο αυτοίς.

   Βλέπεις λοιπόν, πως το μεγαλύτερο σκάνδαλο ήτανε η Ανάσταση του Χριστού για όλους τους ανθρώπους, και προ πάντων για τους Έλληνες που τους είχε κάνει πιο άπιστους η φιλοσοφία; Γι’ αυτό λέγει ο ίδιος ο Παύλος πως ο Θεός διάλεξε τους απλοϊκούς για να ντροπιάση τους σοφούς. Εξ άλλου, τι λογής σοφοί θάναι αυτοί οι σοφοί, αν πιστεύουνε με αφελότητα καρδίας; Όσο δυσκολόπιστος είναι κανένας, τόσο σπουδαίος και βαθυστόχαστος φιλόσοφος είναι.

   Στην Α΄ Επιστολή του στους Κορινθίους ο Παύλος γράφει: «Σας παρέδωσα πως ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας όπως προφητεύθηκε κατά τις Γραφές, και πως θάφτηκε και πως αναστήθηκε την τρίτη ημέρα κατά τις προφητείες και πως φανερώθηκε στον Πέτρο, κι ύστερα σ’ όλους μαζί τους δώδεκα Αποστόλους. Ύστερα φανερώθηκε από πάνω από πεντακόσιους αδελφούς, μόνο μια φορά, που οι περισσότεροι ζούνε ακόμη ίσαμε σήμερα, και κάποιοι από αυτούς κοιμηθήκανε. Ύστερα φανερώθηκε στον Ιάκωβο, ύστερα σ’ όλους τους Αποστόλους. Και τελευταίον απ’ όλους, σαν να ήμουνα το έκτρωμα (το κακογέννημα), φανερώθηκε και σε μένα. Γι’ αυτό εγώ είμαι ο πιο τιποτένιος ανάμεσα στους Αποστόλους, που δεν είμαι άξιος να λέγομαι Απόστολος, γιατί καταδίωξα την εκκλησία του Θεού».

(ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 25-4-1965)