Γεώργιος Δροσίνης - Όταν υπήρχαν ποιητές

Ό,τι και να γράψει κανείς για το ταλέντο του Γεωργίου Δροσίνη, είναι λίγο. Υπήρξε τεράστιος ποιητής, από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές όλων των εποχών. Άγγιξε και το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ πολλά ποιήματά του κοσμούσαν τις παλιές σχολικές εκδόσεις, όταν στην παιδεία δεν είχαν παρεισφρήσει επικίνδυνοι και ανίκανοι άνθρωποι.

Για τη ζωή και το έργο του μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Παραθέτω, ως φόρο τιμής και μνήμης, τα παρακάτω ποιήματά του.



ΟΙ ΔΥΟ ΦΤΩΧΟΙ

Σὲ μιὰ γωνιὰ περαστικὴ

γέρος φτωχὸς ἔχει καθίσει.

Κόσμος, πολὺς περνᾶ ἀπ’ ἐκεῖ,

καὶ ἴσως θὰ τὸν ἐλεήση

καμιὰ ψυχή, ποὺ ἔχει μάθει

νὰ συμπονῆ τὰ ξένα πάθη.

Σὲ λίγο ὅλος προσοχὴ

ἔφερ’ ἐκεῖ τὰ βήματά του

κι ἄλλος φτωχὸς-τὸ δυστυχή!

Μὲ ὅλη τὴ νεότητά του

ἕχει στὸ φῶς του μαύρη σκέπη·

εἶναι τυφλός! τυφλός! Δὲ βλέπει!

 Ἄχ! τί ζευγάρι θλιβερό!

Τὰ νιάτα τὰ δυστυχισμένα

κι ἀπὸ τὸν ἄγριο καιρὸ

τὰ γηρατειὰ τὰ μαραμένα

βλέπει ἐκεῖ ὅποιος περνάει

νὰ ζητιανεύουν πλάι-πλάι.

Ὅμως κανεὶς τὰ γηρατειὰ

τὰ χιονοσκέπαστα λυπᾶται!

Στὸ γέρο ρίχνουν μιὰ ματιά,

τὸν ἐλεοῦνε οἱ διαβάται

μὰ οὔτε ἕνας τους δὲ δίνει

και στὸν τυφλὸ ἐλεημοσύνη.

Μὲ πονεμένη τὴν καρδιὰ

ἀνασηκώνεται νὰ πάη...

 Ἄχ! θὰ περάση τὴ βραδιὰ

καὶ σήμερα χωρὶς νὰ φάη...

Γι’ αὐτὸ τοὺς ἄλλους τί τοὺς νοιάζει;

Καὶ ὁ τυφλὸς ἀναστενάζει...

Μὰ ἔξαφνα κάποιος ζητᾶ

μὲς στὴν παλάμη νὰ τοῦ δώση

χρήματα λίγα, μ’ ἀρκετά,

ἕνα ψωμὶ γιὰ νὰ πληρώση.

–Σοῦ εὔχετ’ ἡ φτωχὴ καρδιά μου

τιμὲς καὶ δόξες, ἄρχοντά μου!

Εἶπεν εκεῖνος, επειδή,

τυφλὸς ποὺ ἦταν, δὲν μποροῦσε

μὲ δάκρυα χαρᾶς νὰ δῆ

πὼς σπλαχνικὰ τὸν ἐλεοῦσε

ὁ γέρος, ελεώντας πάλι

καθὼς τὸν ἐλέησαν ἄλλοι.

Πίστη

Δεν έχεις Πίστη , όταν τα στάχια σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι,
κι από τ' άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες,
προσμένεις καρπερό βλαστάρι!

Πίστη έχεις, όταν από το χέρσωμα
κι από τα αστραποκαμένα ξύλα,
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις Πίστη , όταν, πηγαίνοντας
το δρόμο του βουνού , προσμένεις
να φτάσεις ως το ανάερο ψήλωμα
κάποιας κορφής μαρμαρωμένης.

Πίστη έχεις, όταν , αλυσόδετος,
μέσα από τα βάθη της αβύσσου,
προσμένεις ως τα ουράνια ελεύτερο
να φτερουγίσει το κορμί σου.

Δεν έχεις Πίστη , όταν τ' απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ άστρα,
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξη η αυγή ροδογελάστρα!

Πίστη έχεις, όταν- όσο αλόγιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει-
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχει Πίστη, όταν, πιστεύοντας,
ρωτάς την κρίση και τη γνώση!
Δεν έχεις Πίστη , όταν την πίστη σου
στο λογικό έχεις θεμελιώσει!

Πίστη έχει, όταν κάθε σου όνειρο
το ανάφτεις στο βωμό της τάμα,
κι αν κάποιο σου τάμα είναι αδύνατο,
προσμένεις να γενεί το θάμα.