Από τις συζητήσεις εδώ, αλλά και σε άλλα θρησκευτικά ιστολόγια και φόρουμ, έχω διακρίνει δύο κατηγορίες συνομιλητών. Όχι, δεν είναι οι νεοημερολογίτες και οι παλαιοημερολογίτες, οι οικουμενιστές και οι αντιοικουμενιστές, οι ορθόδοξοι και οι αιρετικοί, οι ενάρετοι και οι αμαρτωλοί, οι ανώνυμοι και οι επώνυμοι.
Στην διάκριση αυτή που κάνω, βλέπω από την μία πλευρά να βρίσκονται οι έχοντες καλή προαίρεση, αυτοί που η καρδιά τους στάζει αίμα για την κρίσιμη κατάσταση που βιώνουμε, που σέβονται τους συνανθρώπους τους χωρίς να τους κρίνουν-αφού δεν γνωρίζει κανείς τί σταυρό κουβαλά ο άλλος-, αυτοί που στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουνε το "μπορεί να κάνω και λάθος", που χαίρονται με τα καλά και λυπούνται με τα άσχημα, που βλέπουν στο πρόσωπο του Άλλου τον ίδιο τον Χριστό, που όσο καυστική κι αν είναι η γλώσσα τους κι αν ως προς τους τρόπους τους θεωρούνται «αγροίκοι», στην καρδιά τους δεν κατοικεί η μνησικακία και λειτουργούν με τέτοια ταπείνωση, που πολλοί από τους «καθώς πρέπει» δεν πρόκειται να αποκτήσουν στον αιώνα τον άπαντα.
Από την άλλη πλευρά, βρίσκονται οι κακοπροαίρετοι, οι χιλιάδες αλάθητοι μικροί Πάπες, αυτοί που είναι έτοιμοι να σταυρώσουν με τα καρφιά της ειρωνίας τον συνομιλητή τους –και αλίμονο σε εκείνον που θα τολμήσει να διαφωνήσει-, αυτοί που αισθάνονται γνήσιοι, όχι όμως καυχώμενοι για την πίστη τους, αλλά μεταθέτοντας τον χαρακτηρισμό στο πρόσωπό τους,-γινόμενοι έτσι Φαρισαίοι-, αυτοί που τα ξέρουν όλα και το «έσφαλλα» βγαίνει από το στόμα τους πιο δύσκολα από ότι λεκές από μελάνι σε λευκό πουκάμισο, αυτοί που έχουν ξεχάσει ότι ο Θεός μας είναι Αγάπη και όσο απομακρυνόμαστε, με την έλλειψη αυτής, από το πλησίον μας απομακρυνόμαστε και από Αυτόν, αυτοί που στέλνοντας στο πυρ το εξώτερον όλους όσους διαφωνούν μαζί τους, αισθάνονται πιο κοντά στον «θεό» (ποιον «θεό» ξέρετε), αυτοί που έχουν αναγάγει την ειρωνεία σε ολυμπιακό άθλημα, αυτοί που στους αδύνατους φορτώνουν κι άλλα βάρη αντί να τα βαστάζουν.
Ας αναλογιστούμε σε ποια πλευρά βρισκόμαστε. Είναι απλό και εύκολο να το βρούμε. Νιώθουμε ταραχή και εμπάθεια στην καρδιά μας όταν γράφουμε ένα σχόλιο; Αισθανόμαστε να μην αντέχουμε τον αδελφό μας; Θέλουμε να πείσουμε με οποιοδήποτε κόστος; Μας ευχαριστεί ο έπαινος και μας λυπεί ο έλεγχος; Ο λόγος μας μοιάζει με φαρέτρα, όπου τα βέλη της είναι η ειρωνεία, οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί, η υψηλοφροσύνη; Τότε καλύτερα να μην γράφουμε καθόλου.
Αντιθέτως, τι παρατηρεί κανείς στα γραπτά αυτών που ανήκουν στην πρώτη πλευρά. Ειρήνη, ησυχαστικό ήθος, ταπείνωση. Ένα μονίμως απλωμένο χέρι στον συνομιλητή τους, ένα νοητό χαμόγελο, μια βακτηρία παρηγοριάς, ένα παρόν στο αιώνιο διογένειο ερώτημα «άνθρωπο ψάχνω».
Στο «κρυφό σχολειό» που έστησα δεν έχουν θέση όσοι γνωρίζουν τα πάντα, όσοι δεν έχουν ανάγκη τη μάθηση, όσοι δεν γηράσκουν αεί διδασκόμενοι, ούτε όλοι όσοι επιθυμούν να μεγαλορρημονήσουν. Εδώ χωράμε όσοι θέλουμε να μοιραστούμε γνώσεις, ιδέες, αξίες και να διδαχθούμε από την επικοινωνία μας, γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ γνωστών και αγνώστων, με μόνο σύνδεσμο τον αληθινό Δάσκαλο, τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, Υιό και Λόγο του Θεού και Θεό. Αυτός ξέρει την προαίρεσή μας και τον καλοπροαίρετο θα σώσει, γιατί εργάζεται την σωτηρία του. Ας μην προσπαθούμε να αναλάβουμε το έργο Του. Ούτε κριτές να είμαστε, ούτε σωτήρες να νιώθουμε. Ας δίνουμε την καλή μαρτυρία και την ομολογία, ας διδάσκουμε με τις πράξεις μας μάλλον, παρά με τα μεγάλα λόγια.
Οι ερχόμενοι μετά χορών και τυμπάνων, ψάλλοντες ύμνους στην διχόνοια, είναι ψευδοπροφήτες και πλάνοι. Πρόκειται για το νόμισμα εκείνο, όπου στην άλλη όψη του βρίσκονται οι έτεροι ψευδοπροφήτες της αγαπολογίας, που διαστρέφοντας την αληθινή Αγάπη, καλούνε σε ενότητα, όχι όλους τους ορθόδοξους, τους οπαδούς του Φωτός-Χριστού, αλλά ακόμη και τους διαστρεβλωτές αυτού και τους αρνητές αυτού,τους λάτρεις του σκότους.
Συγχωρέστε με για την αδολεσχία, αλλά στην απεργία από το έργο του διαβόλου δεν χωράνε απεργοσπάστες.
Ο συμμαθητής σας και ψευδώνυμος δάσκαλος
Προσυπογράφω το σχόλιο. Εάν όλοι ανήκαμε στην "πρώτη πλευρά," σήμερα θα ήμαστε όλοι οι Ορθόδοξοι ενωμένοι και ο εχθρός, εμφανιζόμενος με διάφορα προσωπεία (όπως Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη Πραγμάτων, Οικουμενισμός, Πανθρησκεία κ.λπ.) θα έτρεμε! Είμαστε εμείς με το "αλάθητό" μας, το οποίο συνεπάγεται διαίρεση, που αποθρασύνουμε τον εχθρό. Άραγε πότε θα το καταλάβουμε αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφή