Λειτουργικὴ προ-Θεωρία καὶ ἄλλα τινὰ - π. Ἰωάννης Δρογγίτης

 

Επί τη μνήμη του Ιερού Χρυσοστόμου (και ένα σχόλιο)

«Καλύτερα στα χέρια των Ισαύρων παρά στα χέρια του Επισκόπου Φαρέτριου…»

 

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος περιγράφει στην Διακόνισσα Ολυμπιάδα τα όσα υπέστη στην Καισάρεια από τον Επίσκοπο Φαρέτριο:

(Οι Ίσαυροι ήταν ανεξάρτητοι ορεσίβιοι άνθρωποι που δημιουργούσαν χάος σε γειτονικές περιοχές υπό μακεδονική και ρωμαϊκή κατοχή. Ο κύριος πυρήνας της Ισαυρίας ήταν η περιοχή βόρεια της οροσειράς του Ταύρου που βρίσκεται ακριβώς στα νότια του Ικονίου και των Λύστρων).

«Ἐπρόκειτο νά μποῦμε στήν Καππαδοκία, ἀφοῦ εἴχαμε πλέον γλυτώσει ἀπό τά χέρια τοῦ ἐπισκόπου τῆς Γαλατίας, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶχε ἀπειλήσει μέ θάνατο. Τότε μᾶς συνάντησαν πολλοί ἄνθρωποι, λέγοντας: “Ὁ Φαρέτριος σέ περιμένει μέ ἀγωνία καί πηγαινοέρχεται ἀνησυχώντας μήπως προσπεράσετε καί δέν καταφέρει νά σέ συναντήσει. Ἔχει ξεσηκώσει μάλιστα γιά τήν ὑποδοχή σου καί ὅλα τά μοναστήρια, ἀνδρικά καί γυναικεῖα καί κάνει τά πάντα, ὥστε νά σέ δεῖ, νά σέ ἀσπασθεῖ καί νά σοῦ δείξει ὅλη τήν ἀγάπη του”. Ἐγώ βέβαια, τά ἄκουγα ὅλα αὐτά, ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν πίστευα τίποτα ἀπό τά λεγόμενά τους. Τό μόνο πού σκεπτόμουν ἦταν ὅτι ἀσφαλῶς μέ περίμεναν ἀκριβῶς τά ἀντίθετα. Δέν ἔλεγα ὅμως τίποτα ἀπ’ αὐτά πού εἶχα μέσα μου σ’ ἐκείνους πού μοῦ τά μετέφεραν.

Ὅταν τελικά φθάσαμε στήν Καισάρεια, ἀναμμένος ἀπό τή φλόγα τοῦ πολύ ὑψηλοῦ πυρετοῦ, ἀποκαμωμένος καί ὑποφέροντας μέχρι θανάτου, βρῆκα ἐπιτέλους ἕνα κατάλυμμα στήν ἄκρη τῆς πόλης. Ἀμέσως μετά, φρόντισα νά βρῶ κανένα γιατρό γιά νά μέ βοηθήσει νά σβήσω τό καμίνι τοῦ πυρετοῦ πού μέ κατέκαιε. Ἦταν τό κορύφωμα τοῦ τριταίου πυρετοῦ, τόν ὁποῖο ἐπιβάρυνε ἡ ταλαιπωρία τῆς ὁδοιπορίας, ἡ κόπωση, ἡ συντριβή, ἡ ἀπουσία ἀνθρώπων πού νά μέ διακονοῦν, ἡ ἔλλειψη τῶν ἀναγκαίων, ἡ ἔλλειψη ἰατρικῆς παρακολούθησης, ἡ καταπόνηση ἀπό τή ζέστη καί τίς ἀγρυπνίες.

Ἔτσι, ἔφθασα στήν πόλη σχεδόν νεκρός. Τότε ὅμως ἦλθαν κοντά μου ὅλος ὁ κλῆρος, ὁ λαός, οἱ μοναχοί, οἱ μοναχές καί οἱ γιατροί. Ὅλοι αὐτοί μέ περιποιήθηκαν πολύ καί μέ διακόνησαν ὑποδειγματικά, μέ πολλή ἐπιμέλεια καί σεβασμό. Ὁ ὑψηλός πυρετός μέ εἶχε βέβαια τελείως ἐξαντλήσει, ἀλλά λίγο‒λίγο ἡ ἀρρώστια σταμάτησε καί λούφαξε.

Ὁ Φαρέτριος ὅμως δέν φαινόταν πουθενά, ἀλλά σιωποῦσε ‒–δέν ξέρω μέ ποιά σκέψη‒– περιμένοντας νά φύγουμε ἀπό τήν πόλη.

Ὅταν τελικά διεπίστωσα ὅτι τό κακό ὑποχώρησε ἤρεμα, σκεπτόμουν νά ἀναχωρήσω καί νά πορευθῶ πρός τήν Κουκουσό, ὥστε νά ἀναπαυθῶ λίγο ἀπό τίς συμφορές πού μέ εἶχαν βρεῖ κατά τή διάρκεια τῆς ὁδοιπορίας. Ἐνῶ λοιπόν βρισκόμουν σ’ αὐτή τήν κατάσταση, μᾶς εἶπαν ὅτι ξαφνικά, εἶχε ἐμφανισθεῖ πλῆθος Ἰσαύρων πού εἶχαν κυριεύσει ὅλη τήν περιοχή τῆς Καισάρειας. Εἶχαν πυρπολήσει ἤδη ἕνα χωριό καί προχωροῦσαν καταστρέφοντας ὅ,τι εὕρισκαν μπροστά τους. Ὁ ὑπεύθυνος ἀξιωματικός πού ἦταν ἐπικεφαλῆς μιᾶς ἰσχυρῆς στρατιωτικῆς μονάδας τῆς περιοχῆς, ἀποφάσισε ἀμέσως νά βγοῦν γιά νά τούς ἀναχαιτήσουν. Ἀνησυχοῦσαν τόσο, μήπως αὐτοί ἐπιτεθοῦν καί στήν πόλη καί γι’ αὐτό ἦταν φοβισμένοι καί ἀγωνιοῦσαν γιά τή ζωή καί τόν τόπο τους, ὤστε ἐπιστρατεύθηκαν γιά τή φύλαξη τῶν τειχῶν ἀκόμα καί οἱ γέροντες.

‘Ενῶ βρισκόμαστασταν σ’ αὐτή τήν κατάσταση ξαφνικά, τά ξημερώματα ὅρμησε στό κατάλυμμά μου μιά μανιασμένη ὁμάδα μοναχῶν, ἀπειλώντας μας καί λέγοντας ὅτι ἄν δέν ἔβγαινα ἔξω, θά ἔκαιγαν κι ἐμᾶς καί τό σπίτι πού μέναμε. Δέν μποροῦσε νά τούς ἠμερέψει τίποτα, οὔτε ὁ φόβος τῶν Ἰσαύρων, οὔτε ἡ κατάστασή μου ἀπό τήν ἀρρώστια πού τόσο πολύ μέ ταλαιπωροῦσε, οὔτε τίποτε ἄλλο. Ἀντίθετα, ἐπέμεναν μέ τόση ὀργή στήν ἀπειλή τους. ὥστε φοβήθηκαν κι αὐτοί ἀκόμα οἱ ντόπιοι φρουροί μας. Γιατί κι αὐτούς ἀκόμα τούς ἀπειλοῦσαν λέγοντας, ὅτι εἶχαν ἤδη κτυπήσει θανάσιμα πολλούς τοπικούς φρουρούς.

Ὅταν οἱ φρουροί ἄκουσαν ὅλα αὐτά, ἄρχισαν νά μέ παρακαλοῦν ἐπίμονα λέγοντας: “Προτιμοῦμε νά πέσουμε στά χέρια τῶν Ἰσαύρων, παρά σ’ αὐτά τά θηρία”. Ὁ τοπικός διοικητής ἄκουσε τά συμβάντα καί ἀμέσως ἔτρεξε νά μᾶς βρεῖ, ἐπειδή ἀγωνιοῦσε γιά μᾶς καί τή ζωή μας καί ἤθελε πολύ νά μᾶς βοηθήσει. Οἱ μοναχοί ὅμως δέν δέχθηκαν οὔτε ἐκείνου τίς παρακλήσεις καί ἔτσι ἀποδείχθηκε κι αὐτός ἀνίσχυρος ὑπερασπιστής μας. Βλέποντας λοιπόν ὁ διοικητής ὅτι τά πράγματα βρίσκονταν σέ πλῆρες ἀδιέξοδο -καί μή μπορώντας νά μᾶς συμβουλεύσει νά φύγουμε καί ἔτσι νά ἐκτεθοῦμε σέ βέβαιο θάνατο, ἀλλά οὔτε καί νά παραμείνουμε στήν πόλη κάτω ἀπό τέτοια ἀπειλή- ἔστειλε ἀνθρώπους καί παρακάλεσε τό Φαρέτριο νά μᾶς ἐπιτρέψει νά μείνουμε λίγο ἀκόμη στήν πόλη λόγῳ τῆς ἀπειλῆς τῶν Ἰσαύρων. Δέν κατάφερε ὅμως καί πάλι τίποτα. Ἔτσι τήν ἑπόμενη ἡμέρα οἱ ἴδιοι μοναχοί ὅρμησαν κατεπάνω μας πιό ὀργισμένοι, ὥστε φοβήθηκαν ὅλοι καί κανένας ἀπό τούς πρεσβυτέρους δέν τολμοῦσε νά μᾶς παρασταθεῖ καί νά μᾶς βοηθήσει. Κι αὐτό γιατί ἐκεῖνοι ντρέπονταν, ἐπειδή πίστευαν ὅτι ὅλα αὐτά γίνονταν κατ’ ἐντολήν τοῦ Φαρέτριου, καί γι’αὐτό κρύβονταν ἀπό μᾶς καί ὅταν τούς καλούσαμε σέ συμπαράσταση, δέν ὑπάκουαν.

Τί χρειάζεται νά πῶ περισσότερα ἐπάνω σ’ αὐτό τό θέμα; Κάτω ἀπό τή σοβαρή αὐτή ἀπειλή τῆς ζωῆς μας καί ἀπό τήν τυραννία τοῦ πυρετοῦ, πού δέν μέ εἶχε ἀκόμα ἀφήσει, ἀποφάσισα καί ἔπεσα στό φορεῖο καί τό μεσημέρι μέ ἔβγαλαν ἀπό τό σπίτι, ἐνῶ ὁ λαός γόγγυζε, κραύγαζε καί καταριόταν αὐτόν πού προκάλεσε τά τόσα δεινά καί ὅλοι μᾶς ἀποχαιρετοῦσαν, κλαίγοντας καί θρηνώντας.

Ὅταν βγήκαμε πιά ἀπό τήν πόλη ἐμφανίστηκαν ἀθόρυβα μερικοί κληρικοί καί μᾶς προέπεμψαν κλαίγοντας. Ἄκουσα κάποιους νά λένε:

“Ποῦ τόν πᾶτε; Τόν ὁδηγεῖτε σέ σίγουρο θάνατο”. Κάποιος ἄλλος ἀπό ἐκείνους πού ἰδιαίτερα μέ σέβονται καί μέ ἀγαποῦν μοῦ ἔλεγε: “Πήγαινε, νά γλυτώσεις ἀπό μᾶς. Εἶναι καλύτερα νά πέσεις στά χέρια τῶν Ἰσαύρων παρά νά μείνεις κοντά μας. Ὅπου κι ἄν πέσεις θά εἶσαι πιό ἀσφαλής ἀπό τά δικά μας χέρια”.

Ἀκούγοντας καί βλέποντας ὅλα αὐτά ἡ καλή Σελευκεία, ἡ σύζυγος τοῦ Ρουφίνου -ὁ ὁποῖος πολύ μᾶς συμπαραστάθηκε- ἔστειλε ἀνθρώπους καί μέ παρακέλεσε ἱκετεύοντας, νά καταλύσω στό ἀγρόκτημά τους, πού βρισκόταν λίγο μακρύτερα ἀπό τήν ἔξοδο τῆς πόλης. Δέχθηκα τήν πρόσκληση καί πήραμε τό δρόμο γιά ἐκεῖ.

Οὔτε ὅμως ἐκεῖ μ’ ἄφησαν οἱ διῶκτες μου ἥσυχο. Μόλις ἔμαθε ὁ Φαρέτριος ὅτι εἶχα καταλύσει ἐκεῖ, τούς ἀπείλησε πολύ ἄγρια, ὅπως ἔλεγε ἡ Σελεύκεια. Ὅταν βέβαια, ἐγώ εἶχα ἀποδεχθεῖ τήν πρόσκλησή τους, δέν γνώριζα τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά. Ἡ Σελευκεία τά εἶχε κρατήσει ὅλα μυστικά καί μόνον στόν ἐπιστάτη τους εἶχε δώσει ἐντολή νά μᾶς προσφέρει κάθε ἀνάπαυση. Τόν εἶχε ἐπιπλέον προειδοποιήσει λέγοντάς του, ὅτι ἄν ἔλθουν οἱ μοναχοί καί θελήσουν νά μᾶς προσβάλουν ἤ νά μᾶς κάνουν κακό νά συγκεντρώσει τούς ἐργάτες καί ἀπό τά ἄλλα κτήματά τους καί νά τούς ἀποκρούσουν. Μέ παρακάλεσε ἐπίσης, ἄν βρεθῶ σέ δυσκολία, νά μή δυσκολευθῶ νά καταφύγω στό σπίτι τους πού εἶχε ἀπόρθητο πύργο, καί ἔτσι νά γλιτώσω ἀπό τά χέρια τοῦ ἐπισκόπου καί τῶν μοναχῶν.

Δέν δέχθηκα βέβαια, αὐτή τήν πρόταση καί ἔμεινα στό κτῆμα, χωρίς νά ὑποψιάζομαι τίποτα ἀπό ἐκεῖνα πού μέ περίμεναν. Ὁ Φαρέτριος τήν ἀπειλοῦσε συνεχῶς καί τήν πίεζε νά μέ διώξει ἀπό τό κτῆμα τους. Ἡ Σελευκεία, μή ὑποφέροντας αὐτές τίς πιέσεις καί ἀπό τό φόβο πού τῆς εἶχε ἐμπνεύσει ὁ Φαρέτριος, -ἐνῶ ἐγώ τά ἀγνοοῦσα ὅλα αὐτά- μέ εἰδοποίησε τά μεσάνυχτα ὅτι εἶχαν ἐμφανισθεῖ στήν περιοχή βάρβαροι. Τό εἶπε βέβαια αὐτό, ἐπειδή ντρεπόταν νά μοῦ πεῖ τό τί περνοῦσε ἀπό τό Φαρέτριο, γιά τή φιλοξενία πού μοῦ παρεῖχε στό ἀγρόκτημά τους.

Ἦρθε λοιπόν, μέσα στό σκοτάδι τῆς νύκτας ὁ πρεσβύτερος Εὐήθιος καί σχεδόν φωνάζοντας μοῦ εἶπε νά σηκωθῶ γιά νά φύγουμε, ἐπειδή εἶχαν φθάσει οἱ βάρβαροι.

Σκέψου σέ ποιά κατάσταση βρέθηκα, ἀκούγοντας αὐτά. Στήν πόλη, καθώς μοῦ εἶπε ὁ πρεσβύτερος, δέν μπορούσαμε νά καταφύγουμε, μήπως παθαίναμε ἀπό τούς διῶκτες μας χειρότερα, ἀπό ἐκεῖνα πού θά μᾶς ἔκαναν οἱ Ἴσαυροι. Ἔτσι σηκωθήκαμε καί φύγαμε.

Ἦταν μεσάνυκτα. Ἡ νύκτα ἦταν χωρίς φεγγάρι, μαύρη καί σκοτεινή καί γι’ αὐτό δυσκολευόμαστε πιό πολύ. Δέν μᾶς παράστεκε κανείς ὡς βοηθός καί συνοδός στήν πορεία. Ὅλοι μᾶς εἶχαν ἐγκαταλείψει. Ἤμουν σχεδόν σίγουρος ὅτι τό τέλος μου πλησίαζε. Τούς εἶπα κάποια στιγμή νά ἀνάψουν λαμπάδες γιά νά βλέπουμε, ἀλλά ὁ πρεσβύτερος εἶπε ὄχι, γιατί φοβόταν ὅτι ἔτσι θά μᾶς ἐντόπιζαν οἱ βάρβαροι πιό εὔκολα. Ἔτσι προχωρούσαμε ὅσπου ὁ ἡμίονος πού μετέφερε τό φορεῖο μου, γονάτισε ἀπότομα ‒ἐπειδή ὁ δρόμος ἦταν κακοτράχαλος καί ἀνηφορικός- καί μέ πέταξε κάτω. Λίγο ἀκόμα καί θά μέ σκότωνε. Ἔβαλα ἔπειτα ὅσες δυνάμεις μοῦ εἶχαν ἀπομείνει, καί μέ τή βοήθεια τοῦ πρεσβυτέρου Εὐηθίου βάδιζα ἤ καλύτερα συρόμουν, γιατί πῶς μποροῦσε κανείς νά περπατήσει σέ τόσο δύσβατη καί ὀρεινή περιοχή καί μέσα στήν ἀσέληνη νύκτα.

Σκέψου τί θά μποροῦσα νά πάθω, ἀφοῦ τόσο ὑπέφερα καί ἐνῶ ὁ πυρετός ἐξακολουθοῦσε νά μέ κατακαίει. Ἀπό ὅλες αὐτές τίς σκευωρίες δέν γνώριζα τίποτα, ἀλλά εἶχα στρέψει τήν προσοχή μου στούς βαρβάρους καί φοβόμουν ὅτι θά ἔπεφτα τελικά στά χέρια τους. Πῶς τό βλέπεις; Δέν θά ἀρκοῦσαν καί μόνο αὐτά τά παθήματα νά ἐξαλείψουν τίς ἁμαρτίες μου καί νά μοῦ χαρίσουν πνευματική προκοπή;

Αὐτά ὅλα τά ἔπαθα, καθώς νομίζω, ἐξαιτίας τῆς ζήλειας τοῦ Φαρέτριου. Γιατί, ὅταν ἐκεῖνος εἶδε ὅτι μέ τό πού ἔφθασα στήν Καισάρεια δέχθηκα τόσες τιμές καί περιποιήσεις ἀπό τούς τοπικούς παράγοντες, ἀπό τούς λογίους καί ἀπό σύσσωμο τό λαό τῆς περιοχῆς πού μέ φρόντιζε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, μέ φθόνησε. Δέν τό λέω βέβαια αὐτό μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα, ἀλλά ἔτσι ἔδειξαν τά πράγματα. Τί ἄλλο θά μποροῦσε κανείς νά προσθέσει γιά τίς τόσες περιπέτειες κατά τό διάστημα τῆς πορείας, γιά τούς φόβους καί τούς κινδύνους πού περάσαμε;»

(Προς την Διακόνισσα Ολυμπιάδα - Επιστολή 9η)

Πηγή: https://apotixisi.blogspot.com/2025/11/blog-post_33.html

ΣΧΟΛΙΟ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": Διαβάζοντας την επιστολή του Ιερού Χρυσοστόμου για τους μανιασμένους μοναχούς του Φαρέτριου που ήθελαν να τον κακοποιήσουν, θυμήθηκα την (άγνωστη στους πολλούς) παρόμοια περίπτωση του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου του Νέου (+1955), τον οποίο το 1950 θέλησαν να κακοποιήσουν 70 ροπαλοφόροι Ματθαιϊκοί μοναχοί  με επικεφαλής τον μετέπειτα "Αρχιεπίσκοπό" τους Νικόλαο Μεσσιακάρη, εντολή βεβαίως της διαβόητης Μαριάμ... 

(Τα πλήρη στοιχεία θα παρουσιαστούν σε βιβλίο που ετοιμάζεται) 

Σπουδαίο κείμενο του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

(Με ιδιαίτερη χαρά και ευλάβεια παρουσιάζουμε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο το κάτωθι σχετικά άγνωστο άρθρο του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ", αρ. 255/14-11-1902)

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΙΣ Η ΑΛΗΘΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 

Περὶ τῆς ρήσεως τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα». (Ἐφεσ. ε'. 33). 

Ἀφοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐγνώρισε τοῖς Ἐφεσίοις τὸν μυστικὸν χαρακτῆρα τοῦ γάμου καὶ ἐδίδαξεν αὐτοὺς ὅτι ὁ Γάμος εἶνε μέγα μυστήριον καὶ ἔδειξε τὴν ἀναλογίαν τοῦ δεσμοῦ τοῦ γάμου πρὸς τὴν ἕνωσιν τοῦ Χριστοῦ μετὰ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἔταξε τὸν ἄνδρα, ἵνα, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἦνε κεφαλὴ τῆς γυναικός, καθ᾿ ἣν ἀναλογίαν ὁ Χριστὸς εἶνε κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἐδίδαξεν ὅτι ὅ τε ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ἐπίσης κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν εἰσὶν ἕν σῶμα καὶ ἕν πνεῦμα ὡς μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις εἶνε σῶμα Χριστοῦ, τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς ὡς οἰκείαν ἑαυτοῦ σάρκα, συνιστᾷ καθ᾿ ἕνα ἕκαστον τῶν ἀνδρῶν οὕτω νὰ ἀγαπᾷ τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα, ὡς ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν. 

Τελειοτέραν ἀγάπην τῆς ἀγάπης ταύτης ἦτο ἀδύνατον νὰ συστήσῃ ὁ Ἀπόστολος πρὸς τὸν ἄνδρα. Διὰ τῆς συστάσεως ταύτης οὐ μόνον ἀνύψωσε τὴν ἀγάπην εἰς τὴν ὑψίστην αὐτῆς περιωπήν, ἀλλὰ καὶ ἐξηυγένισε καὶ ἀπεπνευμάτωσε καὶ ἡγίασε. Μετὰ τὴν σύστασιν ταύτην πρὸς τοὺς ἄνδρας καὶ τὸν καθορισμὸν τῆς σχέσεως τοῦ ἀνδρὸς πρὸς τὴν γυναῖκα καὶ τοῦ βαθμοῦ καὶ τοῦ ποιοῦ τῆς πρὸς αὐτὴν ἀγάπης, καὶ μετὰ τήν ἀναγωγήν τοῦ γάμου εἰς περιωπὴν καθαρῶς ἱερὰν καὶ πνευματικὴν καὶ τὴν διατύπωσιν τῶν καθηκόντων τοῦ ἀνδρὸς πρὸς τὴν γυναῖκα, μεταβαίνει εἰς τὴν διατύπωσιν καὶ τὸν καθορισμὸν τῶν καθηκόντων τῆς γυναικὸς πρὸς τὸν ἑαυτῆς ἄνδρα. Ταῦτα δὲ πάντα διατυποῖ διὰ τῆς ρήσεως ταύτης· «ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα». 

Ἡ ῥῆσις αὕτη, μετὰ τὰ εἰρημένα ὑπὸ τοῦ Παύλου περὶ τῆς ἀγάπης τοῦ ἀνδρὸς πρὸς τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα καὶ περὶ τοῦ βαθμοῦ καὶ τοῦ ποιοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος φόβος οὐδὲν δύναται νὰ ἐκφράζῃ τὸ φοβερὸν καὶ τὸ ἐκδειματοῦν τὴν γυναῖκα. Ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ ἀγαπᾷ καὶ συνάμα φοβεῖται τὸν Κύριον ἤμων Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς σωτῆρα καὶ κεφαλὴν αὑτῆς. Ὁ φόβος οὗτος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν γεννᾶται ἐκ τῆς πολλῆς ἀγάπης προς τὸν ἀγαπήσαντα αὐτὴν καὶ ἐκφράζεται καὶ ἐκδηλοῦται ὡς ἄκρα πρὸς αὐτὸν εὐλάβεια, ὡς εὐλάβεια πρὸς τὰς ἑαυτοῦ ἐντολάς, ὡς ὑποταγὴ ἄκρα πρὸς αὐτὸν καὶ ὡς προθυμία πρὸς εὐαρέσκειαν αὐτοῦ. Ἡ ἀγάπη αὕτη τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν σωτῆρα ἐκδηλοῦται ὡς φόβος μὴ ὑπολειφθῇ ἔν τινι καὶ ἐκπέσῃ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ ἀναξία ταύτης δεικνυομένη. Τοιοῦτος ὁ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστὸν φόβος. Ὑπὸ τὴν αὐτὴν ἀκριβῶς ἔννοιαν καὶ σημασίαν ὁ Ἀπόστολος γράφει ἵνα ἡ γυνὴ φοβῆται τὸν ἄνδρα. 

Διὰ τῆς ῥήσεως ταύτης ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐζήτησε τὴν σύσφιγξιν τῶν δεσμῶν τῆς συζυγικῆς ἀγάπης· διότι ὡς ἡ ἀγάπη καὶ ὁ φόβος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν προσφιλεστέραν αὐτὴν ὡς νύμφην τῷ νυμφίω Χριστῷ ποιοῦσιν, οὕτω καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ὁ φόβος τῆς γυναικὸς πρὸς τὸν ἑαυτῆς ἄνδρα προσφιλεστέραν αὐτὴν αὐτῷ ποιοῦσιν. Ὅτι ὁ φόβος οὗτος οὐδὲν ἔχει κοινὸν πρὸς τὸν ὑπονοούμενον φόβον ὑπό τινων κυριῶν τῶν μειδιωσῶν κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἀναγνώσεως τῆς περικοπῆς ταύτης ἐν τῷ μυστηρίῳ τοῦ γάμου, καὶ ὅτι οὗτος εἶνε ἱερός, ἁγνὸς καὶ δίκαιος, καὶ ὅτι ἐπιβάλλεται οὗτος εἰς τὰς γυναῖκας ὡς θεία ἐντολὴ διὰ τὴν ἑαυτῶν εὐτυχίαν καί αἰωνίαν εὐδαιμονίαν καὶ τὸν ἀδιάρρηκτον σύνδεσμον τῆς κοινῆς ἀγάπης θέλομεν ἀποδείξει. 

Περὶ φόβου. 

Ὁ φόβος εἶνε ἔμφυτον συναίσθημα τῷ ἀνθρώπῳ. Τὸ συναίσθημα τοῦτο ἐκδηλοῦται ὡς δειλία, ὡς δέος, ὡς τρόμος ἐν περιστάσεσιν, ἐν αἷς ἀπειλεῖται κίνδυνος ζωῆς. Ἐπίσης ἐκδηλοῦται τὸ συναίσθημα τοῦτο ὡς ταραχὴ καὶ ἀνησυχία ἐν περιστάσεσιν, ἐν αἱς ἀπειλεῖται ἡ προσβολὴ τῆς τιμῆς ἢ περιουσίας τοῦ ἀνθρώπου δικαίως ἢ ἀδίκως.

 Ὁ βαθμὸς τῆς μείζονος ἢ ἐλάσσονος ἐκδηλώσεως τοῦ φόβου ἢ τῆς ταραχῆς καὶ ἀνησυχίας εἶνε ἀνάλογος ἢ τῷ μεγέθει τοῦ πραγματικοῦ κινδύνου ἢ τῷ μεγέθει τῆς διεγερθείσης φαντασίας. Τὸ συναίσθημα του φόβου ἐνίοτε ἐκδηλοῦται καὶ ἐν περιστάσεσι, καθ᾿ ἃς οὐδὲν μὲν τὸ πραγματικῶς ἀπειλούμενον καὶ διακινδυνεῦον καθ᾿ ἣν ὥραν ὁ ἄνθρωπος κατέχεται ὑπὸ τοῦ συναισθήματος τούτου, προκύπτει ὅμως ἐξ ἐνδεχομένου ἐν τῷ μέλλοντι κινδύνου, δυναμένου νὰ προέλθῃ ἐξ ἀμελείας ἡμῶν εἴς τι τῶν προσφιλῶν ἡμῖν ὑποκειμένων. Τὸ συναίσθημα τοῦτο ἐκδηλοῦται ἢ ὡς ἄκρα ἀγάπη πρός τι ἢ ὡς ἄκρα εὐλάβεια ἢ ὡς ἄκρα φροντὶς ἢ ὡς ἀδιάλειπτος μέριμνα. Κατὰ ταῦτα ὁ φόβος, ὡς διαφόρως ἐκδηλούμενος κατὰ τὰς διαφόρους περιστάσεις καὶ κατὰ διάφορα γεννῶντα αὐτὸν αἴτια, ἀνάγκη καὶ διαφόρως νὰ χαρακτηρίζηται. Ὅθεν ὁ μὲν φόβος ὁ ἐκδηλούμενος ὡς δέος ἢ δειλία ἢ τρόμος, δύναται νὰ ὀνομασθῇ φυσικός, ὁ δὲ φόβος ὁ ἐκδηλούμενος ὡς ταραχὴ καὶ ἀνησυχία, ὡς καὶ ὁ φόβος ὁ ἐκδηλούμενος ὡς ἀγάπη καὶ εὐλάβεια, δύναται νὰ κληθῇ ἠθικός. Ἅρα ὁ φυσικὸς φόβος διαφέρει τοῦ ἠθικοῦ φόβου κατὰ τὰ διεγείροντα αὐτὸν αἴτια. 

Ὁ φυσικὸς φόβος εἶνε πάντοτε ἀδιάβλητος καὶ κατατάσσεται μεταξὺ τῶν ἀδιαβλήτων παθῶν, ὡς μίαν μόνην ἔχων ἀφορμὴν τὸν κίνδυνον τῆς ἀπωλείας τῆς ζωῆς. Ὁ ἠθικὸς φόβος δὲν εἶνε πάντοτε ἀδιάβλητος· διότι εἶνε διπλοῦς ὡς προερχόμενος ἀπὸ διάφορα κατὰ τὸ ποιὸν ἠθικὰ αἴτια τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ μίσους. Ὡς δὲ ἐναντιώτατα τὰ γεννῶντα αὐτὸν αἴτια, ἐναντιώτατοι καὶ οἱ χαρακτῆρες αὐτῶν. Ὁ μὲν φόβος ὁ ἐκ τῆς ἀγάπης γεννώμενος εἶνε ἱερός, ἁγνὸς καὶ δίκαιος, καὶ ἐκδηλοῦται ὡς εὐαισθησία ψυχῆς ὑπὲρ τοῦ ἀγαπωμένου προσώπου, ὡς μέριμνα, ὡς πρόνοια καὶ ὡς περὶ αὐτοῦ φροντίς. Ὁ ἱερὸς οὗτος φόβος ὁρίζεται ὑπὸ τοῦ Θεοφυλάκτου ὡς ἐπίτασις εὐλαβείας λέγοντος «ὁ φόβος (ὁ ἱερὸς) ἐπίτασίς ἐστιν εὐλαβείας ὥσπερ καὶ εὐλάβεια συνεσταλμένος φόβος»· καὶ αὗθις «φόβος ἐστὶν αἰδὼς καὶ εὐλάβεια καὶ ἐπιτεταμένη τιμή». Ὁ Οἰκουμένιος λέγει περὶ τοῦ φόβου τούτου τὰ ἑξῆς: «φόβος τελειωτικὸς δέους μὲν ἀπήλλακται, διὸ καὶ ἁγνὸς εἴρηται και διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος»· καὶ ἐν τῇ ἁγίᾳ Γραφῇ ἡ λέξις φόβος πολλάκις λαμβάνεται ἐν τῇ σημασίᾳ τῆς αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας καὶ δι᾿ αὐτῆς ἐκφράζεται ὁ πόθος πρὸς τελείαν ἐπίγνωσιν καὶ οἰκείωσιν τοῦ θείου. Ὁ φόβος ὁ ἐκ τοῦ μίσους εἶνε φόβος ἐναγὴς καὶ ἐκδηλοῦται ὡς ἀποστροφὴ καὶ ἀπέχθεια πρός τινα, ὡς ἀδιαφορία καὶ ὡς ἐχθροπάθεια. Περὶ τοῦ φόβου τούτου ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς λέγει· «Τὸ ἕτερον εἶδος τοῦ φόβου μετὰ μίσους γίνεται· ᾧ δοῦλοι δεσπόταις κέχρηνται χαλεποῖς». 

Ὁ ἱερὸς φόβος εἶνε ὁ φόβος ὁ πρὸς τὸν Θεόν, ὁ φόβος ὁ πρὸς τοὺς γονεῖς, ὁ φόβος ὁ πρὸς τὸν σύζυγον καὶ ὁ φόβος ὁ πρὸς τοὺς θείους καὶ ἀνθρωπίνους νόμους, καὶ πηγάζει ἐκ τῆς ἀγάπης. 

Ὁ ἐναγὴς φόβος εἶνε φόβος κολάσεως. Τοῦτον φοβοῦνται οἱ παραβάται τῶν θείων καὶ ἀνθρωπίνων νόμων. Οὗτος πηγάζει ἐκ τοῦ πονηροῦ συνειδότος. Ἡ Ἐκκλησία συνιστᾷ τοῖς ἑαυτοῖς τέκνοις τὸν ἱερόν, τὸν ἁγνὸν καὶ ἅγιον φόβον. Τοῦτον τὸν φόβον συνιστᾷ καὶ πρὸς τὴν ἐρχομένην εἰς γάμου συζυγίαν, καὶ ὑπὸ νέον ἠθικὸν νόμον τεθειμένην γυναῖκα· ζητεῖ δὲ τοῦτο διὰ τὴν εὐτυχίαν αὐτῆς τῆς γηναικός.

Ὁ ἱερὸς φόβος ἀπαθὴς ὧν οὐδὲν ἐπαπειλεῖ τὸ δεινόν. Ὁ φόβος οὗτος ὡς συναίσθημα ταυτίζεται τῇ ἀγάπη εὐλάβειαν ἐπὶ τῇ ψυχῇ ἐμποιῶν, ἵνα μὴ διὰ τὴν τῆς ἀγάπης παρρησίαν εἰς καταφρόνησιν τοῦ ἀνδρὸς ἔλθῃ, ὡς λέγει πατήρ τις. Ὁ ἠθικὸς ἁγνὸς φόβος εἶνε ἓν ἐκ τῶν ἑπτὰ χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὃν ἡ Ἁγία Γραφὴ ὀνομάζει φόβον Θεοῦ. Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῆ ἡ ἄκρα δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται ὡς φόβος Θεοῦ· «ἀνὴρ δίκαιος φοβούμενος τὸν Κύριον». Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Δεκαλόγῳ εἶνε ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶνε ἀρχὴ σοφίας. Ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει «Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου οἷόν τι πρῶτον σπάργανον· καὶ σοφία τὸν φόβον ὑπερβᾶσα καὶ εἰς ἀγάπην ἀναβιβάσασα Θεοῦ φίλους ἡμᾶς καὶ υἱοὺς ἀντὶ δούλων ἐργάζεται»· καὶ ὁ Σιρὰχ λέγει «Στέφανος σοφίας φόβος Κυρίου ἀναθάλλων εἰρήνην καὶ ὑγείαν ἱάσεως» (κεφ. α'. 15). Τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ οἱ ἅγιοι πατέρες καλοῦσιν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεόν· «φόβος Θεοῦ ἀγάπη πρὸς αὐτόν ἐστιν· ἀγάπη δὲ σειρά τις, ἧς ἡ μὲν τῶν ἀρχῶν ἐξαρτᾶται τῆς τοῦ ἀνθρώπου καρδίας, ἡ δὲ ἑτέρα ἅπτεται τῆς τοῦ Θεοῦ χειρὸς ἕλκοντος αὐτὸν ἀεὶ πρὸς τὸν αὐτοῦ φόβον». Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει «σωτήριος ὁ φόβος καὶ ἁγιασμοῦ ποιητικός ἐστι». 

Ὁ ἱερὸς οὗτος φόβος ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῆ ταυτίζεται πρὸς τὴν εὐλάβειαν καὶ τὴν ἀγάπην πρός τινα. Οὕτως ἐνόησαν καὶ ἡρμήνευσαν οἱ ἑρμηνευταὶ καὶ μεταφρασταὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἐν τῇ ἐν Ὀξωνίῳ ἐκδοθείσῃ ἑλληνιστὶ μεταφράσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὁ ἐν κεφ. ε. 33 στίχ. τῆς πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολῆς μετεφράσθη «Πλὴν καὶ σεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἂς ἀγαπᾷ ὡς ἑαυτόν· ἡ δὲ γυνὴ ἂς σέβηται τὸν ἄνδρα». Ἐν τῇ Λατινικῇ μεταφράσει φέρεται ὡς ἑξῆς· «uxor autem videto, ut timeat virum». Τὸ timeo ἐνταῦθα, ὡς ἐξάγεται ἐκ τῆς μεταφράσεως τῶν ἄλλων εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν, ἔχει τὴν σημασίαν τοῦ «εὐλαβεῖσθαι». Ἐν τῇ γαλλικῇ μεταφράσει τῶν Παρισίων μεταφράζεται «que la femme respécte son mari». Ἐν τῇ ἰταλικῇ μεταφράcet ded altrest la moglie riverisea il marito». Ὑπὸ ταύτην τὴν ἔννοιαν τὸν στίχον τοῦτον ἅπασαι αἱ εὐρωπαϊκαὶ γλῶσσαι μετέφρασαν. Καὶ ἐν τῇ ἀρχαίᾳ ἑβραϊκῇ γλώσσῃ ὁ φόβος πρὸς τὸν Θεὸν ἑρμηνεύεται ὑπὸ τῶν ἐρμηνευτῶν φόβος ἐκ σεβασμοῦ, ἐξ εὐλαβείας· ὡς ὁ ἐν τῷ Λευϊτικῷ ιθ'. 3 στίχ· «θέλετε φοβεῖσθαι ἕκαστος τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ τὸν πατέρα αὑτοῦ» ἑρμηνεύεται, θέλετε σέβεσθαι καὶ εὐλαβεῖσθαι· καθὼς καὶ ὁ ἐν χωρίῳ Ἰησοῦ Ναυῆ δ. 14 στίχ «καὶ ἐφοβοῦντο αὐτὸν (τὸν Ἰησοῦν Ναυῆ) καθὼς ἐφοβοῦντο τὸν Μωϋσῆν, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ» ἑρμηνεύεται ὑπὸ τῶν λεξικογράφων τοῦ ἑβραϊκοελληνικοῦ λεξικοῦ M. N. Ph Sauder καὶ M. I. Trenel «comme ils avaient respecte Moise». Ὑπὸ τὴν αὐτὴν σημασίαν ἀπαντᾷ καὶ ἐν ἄλλοις χωρίοις τοῦ ἑβραϊκοῦ κειμένου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὑπὸ ταύτῃ τῇ σημασίᾳ ἐχρήσατο τῇ λέξει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καθ᾿ οὗ ἐπιτίθενται λίαν ἀδίκως αἱ κυρίαι, τὰς ὁποίας οὗτος εἰς μεγάλην ὑψώνει περιωπήν. Ὥστε τὰ αἴτια τῶν διαζυγίων οὐχὶ ἐκ τούτου τοῦ φόβου τοῦ ὑπὸ τοῦ Παύλου διδασκομένου προέρχονται, ἀλλ᾿ ἀλλαχοῦ δέον νὰ ζητηθῶσιν· ἴσως ἴσως εἰς τὴν ἔλλειψιν τοῦ ἱεροῦ τούτου φόβου.

 Τῇ 7 Νοεμβρίου 1902.

Ὁ Πενταπόλεως Νεκτάριος.

Ὁ Ἀμυντικός ἡμῶν Ἀγών κατά τῶν Ἰταλῶν τῷ 1940 καί ἡ Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου - Δρ. Ἰω. Καλλιανιώτου

 

Ο μοναχικός δρόμος του Αγίου Προέδρου

Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την κοίμηση του "Αγίου Προέδρου", όπως τον αποκαλούσαν οι ευσεβείς ακόλουθοί του, του Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (+1955). Ενός Αγίου που δεν έχει ακόμη δικαιωθεί...

Ο μοναχικός του δρόμος ξεκίνησε όταν με φοβερή γενναιότητα, ως νέος Άτλας της Εκκλησίας, αποφάσισε να επωμισθεί το βάρος της ποιμαντορίας των Ελλήνων Ορθοδόξων που δεν αποδέχθηκαν την ημερολογιακή καινοτομία του 1924, γνωστών ως "Παλαιοημερολογιτών", οι οποίοι είχαν αρχίσει να εκτρέπονται σε ακρότητες και κινδύνευαν να εκφυλιστούν σε κατακριτέο Σχίσμα, το οποίο τελικά δεν αποφεύχθηκε για ένα μέρος αυτών (Ματθαιϊκοί κ.ά.).

Σε αυτόν τον δρόμο πολεμήθηκε λυσσαλέα όχι μόνο από τους Καινοτόμους (που τον εξόρισαν δύο φορές), αλλά και από τους ίδιους τους αυτοαποκαλούμενους "Γνησίους Ορθοδόξους", οι οποίοι τον συκοφάντησαν ως "προδότη", "ουνίτη" και "αιρετικό", επειδή δεν ήθελε να αρπάξει την κρίση της Οικουμενικής (Πανορθοδόξου) Συνόδου και να διακηρύξει ως "εκτός Εκκλησίας" τους υποδίκους Καινοτόμους και - πολύ περισσότερο - τους, καλή τη πίστει, ακολούθους τους.

Και σήμερα ο δρόμος που έδειξε ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος παραμένει μοναχικός, διότι από τους διαδόχους του ελάχιστοι υιοθέτησαν τις θέσεις του· οι περισσότεροι συντάχθηκαν με τους συκοφάντες του.

Όταν πριν λίγες δεκαετίες ο μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός συνέταξε (με την πολύτιμη βοήθεια του Αριστοτέλους Δελήμπαση, ενός από τους μεγαλύτερους θεολόγους του 20ου αιώνα κατά τον αείμνηστο Γέροντά μας π. Χρυσόστομο Σπύρου των Σπετσών) το περίφημο δογματικό μνημείο "Εκκλησιολογικαί Θέσεις" (1984), το οποίο αποτελεί την παραδοθείσα διδασκαλία του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κανείς από τους πολεμίους του δεν κατάφερε ποτέ να αναιρέσει το κείμενο αυτό. Κατέφυγαν απλά στα συνηθισμένα τους όπλα: την διαστρέβλωση, την συκοφαντία και την ..."καθαίρεση" (υπό την ενορχήστρωση της γνωστής ανακριτικής/δικαστικής/καθαιρετικής δυάδας  Καλλιοπίου-Καλλινίκου).

Σήμερα, παρατηρείται το τραγελαφικό φαινόμενο άνθρωποι να τιμούν ως Άγιο τον πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο, αλλά να ομιλούν περί "αιρέσεως του Κυπριανισμού". Και όμως, όπως ορθά είχαν παρατηρήσει κάποιοι Σέρβοι Ματθαιϊκοί "ο Κυπριανός Κουτσούμπας, ο οποίος (δικαίως) ισχυρίζεται ότι είναι ο μόνος αυθεντικός διάδοχος του Χρυσόστομου Φλωρίνης, υιοθέτησε και επεξεργάστηκε μόνο τη διδασκαλία που διατύπωσε και κήρυξε πρώτος ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος" (https://gnisios.narod.ru/florina.html). Οι Ματθαιϊκοί αυτοί βεβαίως διαστρέφουν την διδασκαλία του αναφέροντας ψευδώς ότι κήρυττε πως "η νεοημερολογητική Εκκλησία είναι η Μητέρα Εκκλησία", διδασκαλία που δεν αποδεχόταν ούτε ο Άγιος πρ. Φλωρίνης, ούτε ο Μητροπολίτης Κυπριανός, οι οποίοι ως Μητέρα Εκκλησία θεωρούσαν την Αυτοκέφαλη  Εκκλησία της Ελλάδος ως ΕΝΝΟΙΑ και ΘΕΣΜΟ και όχι την καινοτομήσασα Διοικούσα Ιεραρχία της.

Κάθε σημερινός Αρχιερέας για να θεωρείται γνήσιος διάδοχος του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου οφείλει να διακατέχεται από την ίδια με εκείνον θεώρηση: επικέντρωση στον κύριο σκοπό του Ιερού Αγώνος που δεν είναι άλλος από την σύγκληση μιας Οικουμενικής ή Πανορθοδόξου Συνόδου (μόνης αρμοδίας να επιλύσει νόμιμα και τελεσίδικα τα εκκλησιαστικά ζητήματα) ή, όπως αλλιώς έχει διατυπωθεί, την "ἀφύπνισι τῆς συνοδικῆς συνειδήσεως τῆς ᾿Εκκλησίας, ὥστε νὰ ἀντιμετωπίση τὴν καινοτομία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ νὰ ἐπανενωθῆ ἡ διηρημένη ᾿Εκκλησία ἐν τῇ ᾿Ορθοδοξίᾳ τῆς Πίστεως" (https://www.imoph.org/Theology_el/3a3007Themata.pdf).

Σε όσους κουνήσουν ειρωνικά το κεφάλι τους σε μια τέτοια διαπίστωση (με το γνωστό ερώτημα "και ποιοι θα συγκαλέσουν την Σύνοδο αυτήν;"), να τους υπενθυμίσουμε ότι ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής εκοιμήθη το έτος 662 μονώτατος (και ενώ όλες οι Τοπικές Εκκλησίες είχαν πέσει στην αίρεση) και μόλις το 680 συνεκλήθη η ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία τον δικαίωσε, καταδικάζοντας την αίρεση και τους φορείς της. Και ποιοι την συγκάλεσαν την Σύνοδο αυτήν; Οι διάδοχοι των αιρετικών εκείνων που καταδίκασαν τον Άγιο Μάξιμο... Οπότε "τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν"!

Συνοψίζοντας, διαπιστώνεται ότι η πρέπουσα τιμή προς τον Άγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο δεν αποδίδεται στα ετήσια αρχιερατικά πανηγύρια, αλλά στις ενέργειες που οφείλονται να γίνουν στη βάση της δικής του αγωνίας, επιθυμίας και προσδοκίας. Τουτέστιν μόνο τα μέλη της Εκκλησίας - και κυρίως τα εξέχοντα (Αρχιερείς, Αρχιμανδρίτες κ.ά.) - που αγωνίζονται για την σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου τιμούν πραγματικά και ουσιαστικά τον Άγιο (ακόμη και νεοημερολογίτες να είναι), παρά εκείνοι που φαινομενικά μεν τον "τιμούν", αλλά στην πράξη στέκονται με την μερίδα των εχθρών του. 

Ο Άγιος Διονύσιος της Κολιτσού για το ημερολόγιο

 

Το ηχητικό της συνομιλίας του Αγίου με Ρουμάνους προσκυνητές: https://www.youtube.com/watch?v=rz3SImo2M-M

Απομαγνητοφώνηση του πρωτότυπου ρουμανικού κειμένου: https://traditiaortodoxa.wordpress.com/2007/06/28/parintele-dionisie-ignat-de-la-chilia-colciu-despre-calendarul-bisericesc-si-rezistenta-ortodoxa/

Και η μετάφραση στην ελληνική γλώσσα:

Γέρ. Διονύσιος: Χριστός ανέστη!

Συνομιλητής: Αληθώς ανέστη!

Γέρ. Διονύσιος: Καλώς ήρθατε με υγεία! Χαιρόμαστε πάρα πολύ, που ακολουθείτε το παλαιό ημερολόγιο, ώστε να συζητήσουμε λίγο… Εμείς κρατάμε τα όρια που έθεσαν οι Επτά Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι· εκείνοι που αποσχίστηκαν έμειναν με το παπικό ημερολόγιο, εμείς δεν το δεχόμαστε. Αν δεν υπήρχε η ελληνική διοίκηση, θα είχαν βάλει το νέο ημερολόγιο εδώ και καιρό [στο Άγιον Όρος]. Λένε: «ήρθαμε γιατί εσείς είστε απλοί άνθρωποι, αμόρφωτοι, και δεν ξέρετε – ήρθαμε να σας κατευθύνουμε να πάτε στο νέο ημερολόγιο, γιατί εκείνο είναι η αλήθεια»… Δηλαδή, βάζουμε στην άκρη τις Επτά Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, τις ποδοπατούμε και τις απορρίπτουμε!

Συνομιλητής: Έγραψε στον Πατριάρχη στη Ρουμανία, για να μας καταργήσει. [ένας πατέρας από τη Σκήτη Λάκου].

Γέρ. Διονύσιος: Να, αυτοί είναι… Βλέπεις τώρα πόσο άσοφοι είναι;… Τότε εσύ γιατί κάθεσαι εδώ, αφού κάθεσαι εδώ και δεν είσαι με το νέο;

Συνομιλητής: Μα του είπα «δεν έχετε το ίδιο ημερολόγιο;» «Άκου», λέει, «αυτό δεν είναι ημερολόγιο όπως το δικό σας· εσείς είστε παλαιοημερολογίτες!»

Γέρ. Διονύσιος: Παλαιοημερολογίτες;;!! Τι θα πει παλαιοημερολογίτες;;!! Το Άγιον Όρος από την αρχή έχει αυτό το καθεστώς, να μην έχει επίσκοπο, να μνημονεύει όποιον θέλει! Δεν έχει το δικαίωμα να ανακατεύεται στη διοίκηση του Αγίου Όρους κανένας Πατριάρχης. Εγώ είμαι από το 1926 στο Άγιον Όρος και δεν είχα απολύτως καμία δυσαρέσκεια με όλους τους πατέρες του Αγίου Όρους, μέχρι πριν 8-9 χρόνια, όταν άρχισαν οι κοροϊδίες, ότι δεν είμαστε χριστιανοί… και μάλιστα από τους ίδιους τους Ρουμάνους αδελφούς μας! Εδώ υπήρχαν Έλληνες· ούτε με Έλληνες, ούτε με Ρώσους, ούτε με Βουλγάρους, ούτε με Σέρβους, ούτε με Γεωργιανούς, δεν είχα καμία δυσαρέσκεια, απολύτως καμία!! Τώρα τελευταία, άρχισαν να λένε… «γιατί λέτε ότι το νέο ημερολόγιο δεν είναι καλό;»… Μπορείς να πεις ότι είναι καλό, αφού έφερε στον κόσμο διάσπαση, έφερε στον κόσμο τόση ταραχή;!… τόσες συγκρούσεις προκάλεσε!!… Στη Ρουμανία, και μάλιστα τότε το 1939, υπήρχαν μοναχοί στη φυλακή, γιατί κρατούσαν το παλαιό!… Από τότε που υπάρχει η Εκκλησία, πάντοτε, πάντοτε υπήρχαν ταραχές· δεν βλέπεις και με τις άγιες εικόνες: βασάνιζαν εκείνους που κρατούσαν τις άγιες εικόνες, έπεφταν αυτοί, έρχονταν άλλοι, και πόσες και πόσες αιρέσεις δεν εμφανίστηκαν στην ιστορία…

Και πάλι ο Τσακίρογλου...

Ο Αδαμάντιος Τσακίρογλου (νέος διαχειριστής - μετά τον θάνατο του Παναγιώτη Σημάτη - του ιστολογίου "Ορθοδοξία και Οικουμενισμός") φαίνεται ότι ποτέ δεν ξεπέρασε ψυχολογικά την πλήρη αποδόμηση των επιχειρημάτων του που δημοσιεύθηκε εδώ: 

https://drive.google.com/file/d/0B3tuH122XTsxa3NSVlljMGNxR28/view?resourcekey=0-156OesK8r8yPJNAsJYSriQ

Έτσι πρόσφατα ασχολήθηκε ξανά με το πρόσωπό μου (https://eugenikos.blogspot.com/2025/09/blog-post_83.html) κακίζοντας την δήθεν ασυνέπειά μου να τιμώ Αγίους τους οποίους δεν τιμά η Σύνοδος του κ. Καλλινίκου. 

Είναι όμως γνωστό (https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2022/12/blog-post_12.html) ότι εδώ και τρία έτη δεν υπάγομαι στην εν λόγω Σύνοδο, αλλά και όταν υπαγόμουν διαφωνούσα κάθετα με την στάση της απέναντι στους νέους Αγίους.

Καλό θα είναι πάντως ο κ. Τσακίρογλου αντί για ταπεινολογικές φράσεις του  τύπου "να με συγχωρείτε αν κάποτε αδίκησα κάποιον" (βλέπε εδώ στην ανακοίνωση της δήθεν φιμώσεως του ιστολογίου του, που πάντως ...λειτουργεί κανονικότατα με πλήρες το αρχείο του: https://tasthyras.wordpress.com/2025/07/30/%cf%86%ce%af%ce%bc%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf/), να μην αδικεί όντως κάποιον!   

Υ.Γ. Σχετικά με τις απόψεις του νέου Αγίου Διονυσίου για το ζήτημα του ημερολογίου θα γίνει δημοσίευση προσεχώς και ελπίζουμε ο κ. Τσακίρογλου να βρει το θάρρος να την αναδημοσιεύσει (έστω και χωρίς άδεια, όπως όφειλε από τον νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων), αυτή τη φορά δίνοντας πηγή με ενεργό σύνδεσμο όπως είναι το νόμιμο αλλά και το ηθικό.