Εκοιμήθη ο Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος

 

Κοιμήθηκε σήμερα στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" στην Αθήνα ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος.

Στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο είχα αποστείλει μήνυμα συμπαράστασης προ διετίας περίπου με αφορμή τα υβριστικά δημοσιεύματα εναντίον του, από γνωστό ψευδοθεολόγο και διαδικτυακό ιεροεξεταστή, επειδή ο εκλιπών Πρωθιεράρχης τόλμησε να προτείνει την, αυτονόητη για τους Ορθοδόξους, λύση του Ουκρανικού ζητήματος μέσω της σύγκλησης Πανορθοδόξου Συνόδου και όχι με την απόφαση που, παπικώ τω τρόπω, ελήφθη από το Φανάρι υπό την πίεση εξωγενών παραγόντων. 

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος ζήτησε τα στοιχεία μου και μου τηλεφώνησε από τα Τίρανα στις 22 Αυγούστου 2023. Συζητήσαμε διάφορα θέματα με κεντρικό ζήτημα την προσπάθεια Βατικανοποίησης στην Ορθόδοξη Ανατολή, μέσα από την περιφρόνηση της Συνοδικότητας, και την αναγκαιότητα της σύγκλησης Πανορθοδόξου Συνόδου. Μια Βατικανοποίηση που ευθύνεται όχι μόνο για το νέο Σχίσμα, ελέω Ουκρανίας, αλλά και για το αιωνόβιο πλέον Ημερολογιακό Σχίσμα. 

Μάλιστα ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος στο σχόλιο που του έκανα πως δυστυχώς παρατηρείται μία προσπάθεια ώστε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να καταστεί "Πάπας της Ανατολής" παρατήρησε με θλίψη τα εξής: "αγαπητέ μου, σας πληροφορώ πως ο Πάπας Φραγκίσκος είναι λιγότερο ...παπικός από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο".

Ελπίζουμε νέος Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας να εκλεγεί κάποιος που να εμφορείται από τις ίδιες, με τον μακαριστό, αντιλήψεις περί Συνοδικότητας στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και όχι ακόμη ένας οπαδός του Νεοπαπισμού.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου.

I përjetshëm qoftë Kujtimi i tij!

Η έννοια του μολυσμού - π. Ευγενίου

 Κυκλοφόρησε και ηλεκτρονικά η σπουδαία εργασία του Ιερομονάχου Ευγενίου, γραμμένη και αυτή στο πνεύμα του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, π. Θεοδωρήτου, Δελήμπαση και λοιπών Ενισταμένων, με ακαταμάχητα επιχειρήματα για την πλάνη περί "ακύρων μυστηρίων". Συγχαρητήρια στον συγγραφέα και τους συντελεστές της εκδόσεως.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΜΟΛΥΣΜΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΕΝΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
τοῦ Γέροντος Σάββα Λαυριώτη

Εἶναι ἰδιαίτερη τιμὴ καὶ ξεχωριστὴ ἡ χαρὰ τὴν ὁποία αἰσθα-νόμεθα, καθὼς καλούμεθα νὰ προλογίσουμε τὸ ἐξαίρετο βιβλίο «Ἡ ἔννοια τοῦ μολυσμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὴ καταδικασθέντων αἱρετικῶν» τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελ-φοῦ καὶ συναγωνιστοῦ, Εὐγενίου ἱερομονάχου.

Ὅταν, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ, τὶς πρεσβεῖες τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ τὶς εὐλογίες τῶν πνευματικῶν μας πατέρων, ξεκινήσαμε τὸν θεάρεστο ἀγῶνα τῆς ἱεροκανονικῆς διακοπῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, λίαν συ-ντόμως, ἀντιληφθήκαμε τὴν ἀπουσία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀδήριτη ἀνά-γκη, τῆς ἐκδόσεως ἑνὸς βιβλίου, τὸ ὁποῖο θὰ ἔριχνε φῶς στὸ φλέ-γον ζήτημα τῆς ἐποχῆς μας, τὴν ἀντιμετώπισιν ἐκ μέρους τῶν Ὀρ-θοδόξων καὶ τὴν στάσιν αὐτῶν ἔναντι τῶν θεοστυγῶν αἱρέσεων καὶ τῶν θεομάχων αἱρετικῶν. Ἕνα θέμα ποὺ τεχνηέντως ἀποκρύ-πτεται, προκειμένου νὰ μὴν ἀφυπνιστοῦν ὑπνώττουσες συνειδή-σεις ἐν μέσῳ ἑνὸς ἐνόχου καὶ προδοτικοῦ ἐφησυχασμοῦ.

Αὐτὴν λοιπὸν τὴν ἀπουσία, ἔρχεται νὰ καλύψει τὸ βιβλίο τοῦ πατρὸς Εὐγενίου. Μάλιστα ἔρχεται στὴν κατάλληλη στιγμή, τὴν στιγμὴ ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ ἀπορίες, ἐνστάσεις καὶ ἀμφιβολί-ες γιὰ τὴν κανονικότητα, ὑποχρεωτικότητα καὶ ἀνάγκη τῆς διακο-πῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἀκαθαιρέτους αἱρετικούς. Ἔρχεται νὰ δια-σαφηνίσει ἁγιογραφικὰ καὶ ἁγιοπατερικά, γιὰ ποιὸν λόγο εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς ἀκαθαιρέτους αἱρετι-κοὺς Οἰκουμενιστές, πότε χάνεται ἡ ἱερωσύνη ἀπὸ αὐτούς· καὶ νὰ δώσει ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα ὅπως, ἂν εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς ἀκαθαιρέτους αἱρετικούς, τί σημαίνει μολυσμὸς τῶν μυστηρίων, τὴν ἔννοια τοῦ ἀναθέματος καὶ τῆς κα-θαιρέσεως, τὴν στάση τῶν ἁγίων μας ἔναντι τῶν ἀκαθαιρέτων αἱρετικῶν, ἂν εἰσάγει σχίσμα στὴν Ἐκκλησία ὁ μὴ καταδικασθεὶς αἱρετικὸς καὶ αὐτοὶ ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν, τὴν ἁγιοπατερικὴ ἑρμη-νεία τοῦ 15ου Κανόνος τῆς ΑΒ’ Συνόδου ἐπὶ ἁγίου Φωτίου ἐν Κπό-λει, πότε ἐπέρχεται μολυσμὸς στοὺς Ὀρθοδόξους ἐκ τῆς κοινωνίας τους μὲ τὴν αἵρεση. Ἀλλὰ καὶ ἀπαντήσεις στὸ γιατὶ εἶναι ὑποχρε-ωτικὸς ὁ 15ος Κανόνας τῆς ΑΒ’ Συνόδου, ἀπαντήσεις στὸ ἂν πρέπει νὰ ἀσκοῦνται οἰκονομίες σὲ θέματα προσώπων, εἴτε ποὺ αἱρετί-ζουν, εἴτε ποὺ κοινωνοῦν μὲ αἱρετικοὺς καὶ μέχρι πότε, στὸ ἂν καὶ πότε καὶ μὲ ποιὸ τρόπο ἀσκήθηκαν οἰκονομίες στὸ θέμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἀκαθαιρέτους αἱρετικούς· καὶ ὅλα αὐτὰ τεκμηριωμένα ἀπὸ τὶς πράξεις τῶν Ἁγίων, τοὺς λόγους τους καὶ τὸ πιὸ σημαντικό, ἀπὸ τὰ πρακτικὰ τῶν Ἁγίων Οἰκουμε-νικῶν Συνόδων, ποὺ ἀποτελοῦν καὶ τὴν βάση τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀναδεικνύεται λοιπὸν ἡ διαχρονικὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας μέσω τῶν Ἁγίων μας, κάτι ποὺ εἶναι χρησιμότατον τὴν σήμερον ἡμέρα, ὅπου ὁ Οἰκουμενισμὸς μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυ-μπαρίου ἔχει ἑδραιωθεῖ ὡς ἐπίσημη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, καθὼς ἐκηρύσσετο ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μὲ τὴν συμμετοχή μας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (=αἱρέσεων) καὶ τὴν ἀπο-δοχὴ καὶ συνυπογραφὴ τῶν βλασφήμων καὶ θεομάχων κειμένων του.

Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς ὅμως τοῦ ἀνὰ χεῖρας βιβλίου, δὲν εἶναι μόνον νὰ φωτίσει τὰ κεκρυμμένα καὶ νὰ ἀποκαλύψει ὅσα τεχνηέ-ντως ἀποκρύπτονται ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο, ὥστε νὰ προφυλά-ξει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δὲν εἶναι μία ἁπλὴ κατάδειξη τοῦ πῶς οἱ Ἅγιοί μας ἀντιμετώπισαν τὶς αἱρέ-σεις καὶ μαρτύρησαν καὶ ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον αὐτῶν. Ἀλλὰ κυ-ρίως εἶναι νὰ δώσει παράδειγμα παρρησίας καὶ θάρρους στοὺς πι-στούς, ἔναντι τῆς δύναμης τῶν αἱρετικῶν Πατριαρχῶν καὶ Ἐπι-σκόπων ὅπου καταλύουν τὴν ἀμώμητο πίστη μας.

Νὰ ἐνθαρρύνει τοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους νὰ ἀναλάβουν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς θεοστυγοῦς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μιμούμενοι τοὺς ἁγίους μας. Νὰ δώσει τὸ σύνθημα τῆς νίκης τῆς παρατάξεως τῶν Ὀρθοδόξων, τὴν νίκη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων, ποὺ μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς αἱρέσεως, προσπαθοῦν νὰ καταλύσουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὴν Ἐκκλησία. Νὰ ὑπενθυμίσει τὸν ἀγῶνα τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ὥστε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε κατὰ πάντα.

Συγχαίρουμε τὸν ἀδελφόν μας ἱερομόναχο Εὐγένιο διὰ τὸ παρὸν βιβλίον, τὸ ὁποῖον πιστεύουμε ὅτι θὰ ἀναδειχθεῖ ἐγχειρίδιον γνώσεως ἐναντίον τῶν πάσης φύσεως αἱρετικῶν καὶ αἱρέσεων καὶ εὐχόμαστε ὁ κόπος του νὰ καρποφορήσει ἑκατονταπλασίονα, εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύμα-τος, ἀμήν.

Γέρων Σάββας Λαυριώτης
Ἑορτὴ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου
15/ 08 / 2023

Κατεβάστε το (DOWNLOAD PDF – 9ΜΒ) 

    ΠΗΓΗ: https://www.agioritespateres.com/i-ennoia-tou-molysmou/

ΕΦΕΣΗ υπέρ της… ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

 

(Ο πολύτεκνος π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, ο οποίος ξαναδικάζεται τη Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2025)

Πριν από δύο χρόνια η Ελληνική Δικαιοσύνη με την 4734/10.10.2022 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Πατρών μού απένειμε την ύψιστη τιμή, το ανώτατο οφίκιο, που μπορεί να αποδοθεί σε ένα ιερέα: με καταδίκασε σε 8 μήνες φυλάκιση με αναστολή, επειδή τέλεσα τη Θ. Λειτουργία την εορτή του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου 2020, δηλαδή επειδή επιτέλεσα το ιερατικό και εφημεριακό του καθήκον, και προσπάθησα να είμαι στοιχειωδώς συνεπής απέναντι στη συνείδησή μου, στους ενορίτες μου, στην εκκλησιαστική μας παράδοση και στο Θεό.

Όπως είχα δηλώσει τότε, σε εμάς τους Χριστιανούς, κατά τον Απ. Παύλο, «ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν», δηλαδή έχει «χαρισθεί», είναι χάρισμα, δώρο, όχι μόνο να πιστεύουμε σε Αυτόν αλλά και να υποφέρουμε γι’ Αυτόν. Όχι πως μια τέτοια καταδίκη από Μονομελές είναι κάτι τόσο σοβαρό, αλλά έστω είναι μια μικρή, ελάχιστη όχληση, που ταράζει για λίγο τα νερά της κοινωνικής βόλεψής μας, της κοινωνικής μας καταξίωσης χάριν του σταυρωθέντος Χριστού…

Συνεπώς, δόξα τω Θεώ για την τιμή της καταδίκης!

Ταυτόχρονα, όμως, η Ελληνική Δικαιοσύνη με την απόφασή της αυτή προσέβαλε την Ελληνική Δημοκρατία κατατάσσοντάς την ως τη δεύτερη Πολιτεία στην Ευρώπη κατά τους τελευταίους 17 αιώνες, μετά την Αλβανία του Ενβέρ Χότζα, όπου η τέλεση και μόνο της Θ Λειτουργίας στην εορτή του Ευαγγελισμού συνιστά ποινικό αδίκημα, και ο ιερέας που τολμά να λειτουργήσει -ανεξαρτήτως αριθμού πιστών - πρέπει να φυλακιστεί. Ούτε οι Σουλτάνοι, ούτε ο Λένιν, ούτε ο Στάλιν δεν είχαν ενεργήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο…

Η Ελληνική Κυβέρνηση και όσοι με όποιο τρόπο συνευδόκησαν στη σχετική διάταξη (ΚΥΑ με αρ. 2867/Υ1/16.3.20) θα πρέπει να αισθάνθηκαν υπερήφανοι για το κατόρθωμά τους… Τους αφιέρωσα τότε την καταδικαστική μου απόφαση προς καταισχύνη τους!

Υπενθυμίζω ότι από 16.3-11.4.2020 (Β΄ Κυριακή Νηστειών έως και Σάββατο Λαζάρου) με κοινή Υπουργική Απόφαση απαγορεύθηκε εντελώς η τέλεση Θ. Λειτουργίας και κάθε άλλης Ακολουθίας και ιεροπραξίας στους Ι. Ναούς ακόμα και χωρίς πιστούς. Είχε ποινικοποιηθεί η τέλεση της Θ. Λειτουργίας! Επιτρεπόταν μόνο η ολιγόλεπτη ατομική προσευχή εντός των Ι. Ναών με παρουσία ενός πιστού ανά 10μ2.

Οι αρχικές μου σκέψεις ήταν να μην εφεσιβάλω την καταδικαστική απόφαση, διότι, πραγματικά, την θεωρώ τιμητική για το πρόσωπό μου! Υπακούοντας όμως σε πρόσωπα τα όποια εκτιμώ ως πραγματικά πνευματικούς και χαριτωμένους ανθρώπους αποφάσισα να καταθέσω έφεση όχι χάριν εμού, γιατί, επαναλαμβάνω, η καταδίκη αυτή αποτελεί τιμή και δόξα για το πρόσωπό μου, αλλά για να αποκατασταθεί η αξιοπρέπεια και η σοβαρότητα της Ελληνικής Δικαιοσύνης και συνακόλουθα της Ελληνικής Δημοκρατίας, ως θεσμών που σέβονται, ως έχουν υποχρέωση, την Ορθόδοξη Εκκλησία, το Ελληνικό Σύνταγμα και τις σχετικές Διεθνείς Συνθήκες που προστατεύουν την ελευθερία της λατρείας. 

Η απόφαση να εφεσιβάλω την καταδίκη μου εδραιώθηκε από την Εισαγγελική πρόταση, η όποια μεταξύ άλλων ανέφερε και τα εξής αδιανόητα για την κυβερνητική απαγόρευση τέλεσης Θ. Λειτουργίας ακόμα και χωρίς πιστούς: «πρόκειται για ένα περιορισμό της λογικής άσκησης ενός ατομικού δικαιώματος και δεν προέβλεπε την αποτροπή της ατομικής άσκησης του δικαιώματος, διότι κάλλιστα οι πιστοί μπορούσαν να προσευχηθούν και τα λοιπά.   Καταλήγοντας, θεωρώ ότι ο περιορισμός της θρησκευτικής λατρείας δεν μπορεί, καθόλου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έρχεται σε αντίθεση με τα άρθρα 3, 13 και 25  του Συντάγματος»!

Κατά την Εισαγγελική Αρχή η παντελής απαγόρευση τέλεσης της Θ. Λειτουργίας και κάθε άλλης Ακολουθίας στους Ι. Ναούς από 16.3-11.4.2020 (μεσούσης της Μ. Τεσσαρακοστής) δεν συνιστά καταστρατήγηση του συνταγματικού δικαιώματος της θρησκευτικής λατρείας «διότι κάλλιστα οι πιστοί μπορούσαν να προσευχηθούν και τα λοιπά»!

Ουσιαστικά η εισαγγελική πρόταση:

1. Φανερώνει την πλημμελή έως ανύπαρκτη εκκλησιαστική, λατρευτική και λειτουργική παιδεία της Εισαγγελικής Αρχής, που αγνοεί τη μοναδικότητα και το αναντικατάστατο της Θ. Λειτουργίας για τους Ορθοδόξους πιστούς. Για την Ορθόδοξη θεολογία, λατρεία και ζωή η Θ. Λειτουργία δεν μπορεί να αντικατασταθεί ή να υποκατασταθεί από την ατομική προσευχή! Η Εισαγγελική Λειτουργός όφειλε να το γνωρίζει αυτό για να μην εκτίθεται…

2. Καθιστά σαφές ότι η Εισαγγελική Λειτουργός, η όποια καθ’ όλη τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας τελούσε εν απολύτω σιγή, δεν παρακολουθούσε με τη δέουσα προσοχή την ακροαματική διαδικασία και έτσι δεν μπόρεσε να κατανοήσει ότι η εξίσωση της Θ. Λειτουργίας με την ατομική προσευχή είναι αδιανόητη για τους Ορθόδοξους, διότι οδηγεί σε εκπροτεσταντισμό της Ορθόδοξης λατρείας. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τόσο ο σεβαστός Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης και πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, που ήλθε στην Πάτρα για να καταθέσει ως μάρτυρας, όσο και εγώ στην απολογία μου ήμασταν ιδιαιτέρα αναλυτικοί, σαφείς και κατηγορηματικοί επ’ αυτού.

3. Το και πλέον σημαντικό: Για την εισαγγελική πρόταση παρέχεται στην Κυβέρνηση το δικαίωμα να καθορίζει αυτή μέσω Υπουργικών Αποφάσεων ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος λατρείας του Θεού και σε αυτόν θα πρέπει να περιορίζονται οι πιστοί Ορθόδοξοι! Με άλλα λόγια η Εισαγγελέας είπε: «Είναι αρκετό για τους Έλληνες Ορθοδόξους, να προσεύχονται ατομικά . δεν χρειάζεται πλέον η Θ. Λειτουργία . αρκεί η ατομική προσευχή. Αυτή και μόνο προστατεύει το Σύνταγμα! Γιατί το πότε και πώς θα επιτελείται η λατρεία δεν θα καθορίζεται από την εκκλησιαστική παράδοση αλλά από την κυβερνητική εξουσία! Μόνο σε αυτή την περίπτωση παρέχεται συνταγματική προστασία! Η Κυβέρνηση έχει το δικαίωμα σε κάποιες περιπτώσεις να υπεισέρχεται στα ενδότερα (interna) της εκκλησιαστικής ζωής και αυτή να την καθορίζει»!

Κατόπιν των ανωτέρω, αντιλαμβάνεται κάθε πολίτης ότι ήμουν υποχρεωμένος να καταθέσω έφεση ώστε να δοθεί η ευκαιρία στην Ελληνική Δικαιοσύνη να αποκαταστήσει το κύρος της και συνακόλουθα το κύρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ελπίζοντας ότι οι σεβαστοί Δικαστές θα μελετήσουν σε δεύτερο βαθμό με τη δέουσα σοβαρότητα την υπόθεση όχι ασφαλώς για να με αθωώσουν, αλλά για αποδείξουν ότι η Ελληνική Πολιτεία είναι συνεπής στις υποχρεώσεις σεβασμού της Ορθόδοξης πίστης και λατρείας, του Συντάγματος και των Διεθνών Συμβάσεων προστασίας Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.

Η Έφεση θα εκδικαστεί την προσεχή Δευτέρα 13-1-2025, ώρα 9:00 πμ στην Πάτρα (αρ. πινακίου: 2).

Πάτρα, 7.1.2025

Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Πρεσβύτερος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621, agotsopo@gmail.com

ΠΗΓΗ: https://eeod.gr/news/82877-efesi-ypr-tis-ellinikis-dikaiosynis

Η γέννηση του Χριστού στην καρδιά ενός διώκτη

H παρακάτω αληθινή ιστορία πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό του π. Peter Gillquist "Again" στο τεύχος Σεπτεμβρίου 1987. Την διηγείται ένας αυτόπτης μάρτυρας, ο προτεστάντης πάστορας Richard Wurmbrand (+2001) που πέρασε πολλά χρόνια στις κομμουνιστικές φυλακές της Ρουμανίας.

Πάνω ο Richard Wurmbrand και κάτω ο π. Γεράσιμος Iscu κατά την εποχή της σύλληψής τους.

«Όταν ήμουν στη φυλακή, αρρώστησα πολύ, πάρα πολύ. Είχα φυματίωση σε όλη την επιφάνεια και των δύο πνευμόνων και τέσσερις σπόνδυλοι προσβλήθηκαν από αυτήν. Είχα επίσης εντερική φυματίωση, διαβήτη, καρδιακή ανεπάρκεια, ίκτερο και άλλες ασθένειες που δεν μπορώ καν να θυμηθώ. Ήμουν κοντά στον θάνατο.

Στα δεξιά μου ήταν ένας ιερέας με το όνομα Iscu [σημ. Γεράσιμος Iscu]. Ήταν ηγούμενος ενός μοναστηριού. Αυτός ο άντρας, ίσως στα σαράντα του, είχε βασανιστεί τόσο πολύ που ήταν επίσης ετοιμοθάνατος. Το πρόσωπό του όμως ήταν γαλήνιο. Μιλούσε για την ελπίδα του στον ουρανό, για την αγάπη του για τον Χριστό, για την πίστη του. Ακτινοβολούσε χαρά.

Στα αριστερά μου ήταν ο κομμουνιστής βασανιστής που είχε βασανίσει σχεδόν μέχρι θανάτου αυτόν τον ιερέα. Τον είχαν συλλάβει οι ίδιοι οι σύντροφοί του. Μη πιστεύετε τις εφημερίδες όταν λένε ότι οι κομμουνιστές μισούν μόνο τους Χριστιανούς ή τους Εβραίους - δεν είναι αλήθεια. Απλώς μισούν. Μισούν τους πάντες. Μισούν τους Εβραίους, μισούν τους Χριστιανούς, μισούν τους αντισημίτες, μισούν τους αντιχριστιανούς, μισούν τους πάντες. Ο ένας κομμουνιστής μισεί τον άλλο κομμουνιστή. Μαλώνουν μεταξύ τους και όταν μαλώνει ο ένας κομμουνιστής με τον άλλον, τον άλλον τον βάζουν φυλακή και τον βασανίζουν σαν χριστιανό και τον χτυπούν.

Και έτσι συνέβη ο κομμουνιστής βασανιστής, που είχε βασανίσει αυτόν τον ιερέα σχεδόν μέχρι θανάτου, να έχει και ο ίδιος βασανιστεί σχεδόν μέχρι θανάτου από τους συντρόφους του. Και πέθαινε δίπλα μου. Η ψυχή του ήταν σε αγωνία.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας με ξυπνούσε λέγοντας: «Πάστορα, σε παρακαλώ προσευχήσου για μένα. Δεν μπορώ να πεθάνω, έχω διαπράξει τόσο τρομερά εγκλήματα».

Τότε είδα ένα θαύμα. Είδα τον καταπονημένο ιερέα να καλεί άλλους δύο κρατούμενους. Και στηριζόμενος στους ώμους τους, αργά αργά πέρασε από το κρεβάτι μου, κάθισε στο κρεβάτι αυτού του δολοφόνου και του χάιδεψε το κεφάλι - δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη χειρονομία. Είδα έναν δολοφονημένο να χαϊδεύει τον δολοφόνο του! Αυτό είναι αγάπη - είχε ένα χάδι για αυτόν.

Ο ιερέας είπε στον άντρα: «Είσαι νέος. δεν ήξερες τι έκανες. Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά». Δεν είπε όμως μόνο τα λόγια. Μπορείτε να πείτε «αγάπη» και να είναι απλώς μια λέξη με πέντε γράμματα. Αλλά αγαπούσε πραγματικά. «Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά».

Έπειτα συνέχισε: «Αν εγώ που είμαι αμαρτωλός μπορώ να σε αγαπήσω τόσο πολύ, σκέψου τον Χριστό, που είναι η Ενσαρκωμένη Αγάπη, πόσο πολύ σε αγαπά! Και όλοι οι Χριστιανοί που βασανίσατε, να ξέρετε ότι σας συγχωρούν, σας αγαπούν και σας αγαπά ο Χριστός. Εύχεται να σωθείς πολύ περισσότερο από όσο εσύ επιθυμείς να σωθείς. Αναρωτιέσαι αν μπορούν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σου. Θέλει να συγχωρήσει τις αμαρτίες σας περισσότερο από όσο εσείς επιθυμείτε να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σας. Επιθυμεί να είστε μαζί Του στον ουρανό πολύ περισσότερο από όσο εσείς επιθυμείτε να είστε στον παράδεισο μαζί Του. Είναι η Αγάπη. Χρειάζεται μόνο να στραφείς σε Αυτόν και να μετανοήσεις».

Σε αυτό το κελί της φυλακής, που δεν υπήρχε δυνατότητα ιδιωτικότητας, άκουσα την εξομολόγηση του δολοφόνου στον δολοφονημένο. Η ζωή είναι πιο συναρπαστική από ένα μυθιστόρημα - κανένας μυθιστοριογράφος δεν έχει γράψει ποτέ κάτι τέτοιο. Ο δολοφονημένος - έτοιμος να πεθάνει - έλαβε την εξομολόγηση του δολοφόνου. Ο δολοφονημένος έδωσε την άφεση στον δολοφόνο του.

Προσευχήθηκαν μαζί, αγκάλιασαν ο ένας τον άλλον και ο ιερέας γύρισε στο κρεβάτι του. Και οι δύο άνδρες πέθαναν το ίδιο βράδυ. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων [σημ. του 1951]. Αλλά δεν ήταν μια παραμονή Χριστουγέννων που απλά θυμηθήκαμε ότι πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Ήταν μια παραμονή Χριστουγέννων κατά την οποία ο Ιησούς γεννήθηκε στην καρδιά ενός κομμουνιστή δολοφόνου.

Αυτά είναι πράγματα που έχω δει με τα μάτια μου». 

Richard Wurmbrand

Γραικός, Γενίτσαρος και Βενετσιάνος

 Του Δημητρίου Γ. Καμπούρογλου
     

Ήταν περασμένα τα μεσάνυχτα. Φωνή καμιά! Κανένα ζωντανό δεν έβγαζε φωνή στα ρημαγμένα μέρη. Και αν κάπου κάπου κανένα τριζόνι έκανε πως θα αρχίσει το παραπονιάρικο σκοπό του, ως κι αυτό σώπαινε από το φόβο του. 

Μακριά ακούστηκε και ένα πετεινάρι να λαλεί πίσω από κάτι χαλάσματα, μα και αυτού η φωνή τρομαγμένη πνίγηκε στο λαρύγγι του. 

Οι Τούρκοι κλεισμένοι στο Κάστρο. Οι Βενετσιάνοι τριγυρίζουν σαν τ' αγρίμια στη χώρα. Οι Αθηναίοι είναι τρυπωμένοι στα σπίτια τους. Βρισκόμαστε στα 1687. 

Σβηστό ήταν το καντήλι της Αγίας Γλυκερίας στο Γαλάτσι, κοντά στην Αθήνα. Κανείς δεν πηγαίνει να προσκυνήσει. Και μόνο το κυπαρίσσι της εκκλησίας, που το φυσούσε ο άνεμος, πήγαινε και ερχόταν και ο ίσκιος του στον τοίχο έμοιαζε σαν καλόγηρος τυλιγμένος στο ράσο του. 

Το αγιασμένο νερό κατρακυλούσε μουρμουρίζοντας τον κατήφορο και πότιζε ό,τι έβρισκε στο δρόμο του. 

Να, να, και από κάτω από της όμορφης εκκλησιάς το δρόμο κάποιος προβάλλει!

Φτάνει σε κάτι χαλάσματα, βγάζει βαθύ αναστεναγμό και ακούει πέρα από τον βράχο τον αντίλαλο του μόνο. 

Έρχεται γύρω γύρω από τα χαλάσματα, κουνώντας λυπημένα το κεφάλι του. 

Ποιος άλλος από σένα, άμοιρε Αθηναίε, θα μπορούσε να γνωρίσει το σπίτι του; 

Χαϊδεύει το αγιόκλημα, που είχε φυτεμένο με την δύστυχη την αδελφή του, σκύβει, παραμερίζει τις πέτρες, σαν κάτι να γυρεύει. Ύστερα φεύγει μακριά από κει. Πάει κατά την εκκλησιά, στέκεται, γονατίζει σ΄ έναν τάφο εμπρός και φιλεί το μάρμαρό του. 

Χορτάριασε του γονιού σου ο τάφος!

- Μα γιατί κλαις σαν μικρό παιδί; Τάχα θα ζεις και συ αύριο; 

Τ΄ αγριολούλουδα χύνουν γύρω την μυρωδιά τους. Ξαπλώνεται στη γη, ακουμπά το κεφάλι του στον τάφο και κοιτάζοντας τον ουρανό, ρωτά τι έφταιξε και έμεινε έρημος και μοναχός στον κόσμο! 

Ξαφνικά από τα Τουρκοβούνια κάποιος άλλος προβάλει. Οι νυχτερίδες τρελά φτερουγίζουν και τρίζουν γύρω του. Κατεβαίνει μονοπάτι μονοπάτι, πηδά έναν έναν τους βράχους και κοιτάζει παντού, σαν κάτι να ζητεί. 

Η αγριεμένη όψη του φαίνεται πιο άγρια μέσα στο σκοτάδι. Αλίμονο σ' εκείνον που θα τον βρει στο δρόμο του! Μα όσο πλησιάζει στην εκκλησιά κοντά, τόσο ημερώνει. 

- Γιατί κιτρίνισες και τρέμεις σαν κορίτσι, άγριε Γενίτσαρε; 

Σε λίγο βλέπει ένα μαύρο πράγμα να έρχεται από το κάτω μέρος. Βαθύ σκοτάδι και δεν διακρίνει τι να είναι. Μα σε μια ξαφνική αστραπή βλέπει πως ήταν άνθρωπος. Ήταν Βενετσιάνος! 

Ο Γενίτσαρος έγινε πάλι Γενίτσαρος, βγάζει το χαντζάρι του και χύνεται καταπάνω του. Μα να, ο Βενετσιάνος δεν χωρατεύει. Πιάνει ο Γενίτσαρος με το αριστερό το χέρι το δεξί του Βενετσιάνου, μα την ίδια στιγμή πιάνει και ο Βενετσιάνος με το αριστερό του χέρι το δεξί του Γενίτσαρου. Σκουντιούνται σαν τ΄ αγρίμια και με τα πολλά έρχονται κοντά στον τάφο. 

Πετιέται ο Αθηναίος με το σπαθί στο χέρι και βρίσκεται μπροστά τους.

- Εμένα βοήθα, πατριώτη, φωνάζει ελληνικά ο Βενετσιάνος, να σκοτώσουμε τον Τούρκο τον άπιστο! 

- Κανένα δεν βοηθώ! Τους Τούρκους και τους Βενετσιάνους, ας τους αγαπούν οι άμυαλοι λαϊκοί. Εγώ και τους δυο τους ξέρω για εχθρούς της πατρίδας μου... Όποιος είναι πιο γερός, ας φάει τον άλλον· και τους δύο ας τους φάνε τα σκυλιά και τα κοράκια. Μα τραβηχτείτε από δω! Δεν θα αφήσω να χυθεί αίμα ανθρώπινο στου πατέρα μου, του γερο - Χωραφά, τον τάφο! 

Γιατί μια φωνή από δυο στόματα ακούγεται: Αδελφέ μου; Γιατί μεμιάς πέφτουν τ' άρματα κάτω; Γιατί ανοίγονται τρεις αγκάλες;

Ποιος το 'λπιζε, ο πρώτος, που μικρό τον πήραν οι Γενίτσαροι, ο δεύτερος, που παιδάκι τον εξαγόρασαν οι Βενετσιάνοι, και ο μικρός, που τάχα στάθηκε πιο τυχερός, για πρώτη φορά να σμίξουν, και σαν εχθροί, στου πατέρα τους τον τάφο;

Κοντεύει να ξημερώσει. Τα πουλάκια μέσα στα χαμόκλαδα τινάζουν τα φτερά τους, βγάζοντας χαρωπή λαλιά. 

Το νυχτοπούλι κρύφτηκε στα χαλάσματα, να μην το βρει η μέρα. Τ΄ άστρα τρεμοσβήνουν. Η νυχτερίδα έγινε άφαντη. 

Πόσο θα σάστιζε ο διαβάτης, αν περνώντας έβλεπε ένα Γραικό, ένα Γενίτσαρο και ένα Βενετσιάνο γονατισμένους σιμά σιμά, να χύνουν μαύρο δάκρυ σ' ένα τάφου λιθάρι!

Λίγο αργότερα βρέθηκε στο σημείο εκείνο, πιο πέρα από τον τάφο του πατέρα των τριών παιδιών η εικόνα της Αγίας Γλυκερίας, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Η αναγνώρισις των τριών αδελφών, που ήταν έτοιμοι να αλληλοσφαγούν και η συμφιλίωσίς τους συνδυάσθηκε με την ανεύρεσιν της Αγίας Εικόνος. Το γεγονός αυτό απεδόθη σε θαύμα. Και οι αγαθοί Χριστιανοί χωρικοί που ζούσαν την εποχή εκείνη στο κατάφυτο και δροσόλουστο Γαλάτσι, έκτισαν το μικρό και γραφικό εξωκκλήσι, για να τιμήσουν τη μνήμη της αγνής Κόρης (Αγίας Γλυκερίας), που μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού, που είναι ο Θεός της Αγάπης, της συγχωρήσεως και της ευσπλαγχνίας.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ

Η ύπαρξη του Ιερού Ναού εις την αυτή θέση, εις την οποία σήμερα ευρίσκεται μαρτυρείται και εις αναφορά της "Ιστορίας των Αθηνών" του Καμπούρογλου, ο οποίος αναφέρει τον μικρό Ναό της Αγίας Γλυκερίας στο κοντινό προς την Αθήνα χωριό του Γαλατσίου. Τοποθετεί αυτόν στα μέσα του 14ου αιώνα. Μια άλλη αναφορά στο ναό γίνεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας "ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" της 17/2/2002, του λαογράφου κ. Γ. Λεγάκη. Το παραπάνω δημοσίευμα λέει ότι το έτος κοιμήσεως της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, το 1590, ολοκληρώθηκε  η ανέγερση Ιεράς Μονής αφιερωμένης στην Αγία Γλυκερία. 

Για περισσότερα από 300 χρόνια, ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως

Παρθεναγωγείον (γυναικεία μονή) και κρυφό σχολειό.

 

 

http://agonasax.blogspot.gr/2016/04/blog-post_61.html

Ημερολόγιο ...τριεξάρηδων

 

1986: Ο ΕΚΑΜ είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

1989: Το Barcode είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

1995: Το κινητό τηλέφωνο είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

1997: Το ΑΦΜ είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

2006: Τα βιομετρικά διαβατήρια είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

2009: Το ΑΜΚΑ είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

2013: Το τσιπάκι RFID είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

2018: Το QR code είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

2021: Τα νέα εμβόλια είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

2023: Οι νέες ταυτότητες είναι το Χάραγμα του Αντιχρίστου...

Τό χριστουγεννιάτικο δένδρο, ένα βυζαντινό ἔθιμο.

ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΣΧΟΛΙΟ: Όταν άκουσα για πρώτη φορά να λένε ότι το καράβι είναι το ελληνικό έθιμο χριστουγεννιάτικου στολισμού και ότι "το δέντρο είναι των Φράγκων", τότε θυμήθηκα την συγχωρεμένη την γιαγιά μου που ως κάτοικος ορεινού χωριού δεν είχε δει ποτέ θάλασσα στη ζωή της... Τώρα έρχεται και το παρόν κείμενο να απαντήσει σε όσους απορρίπτουν το δένδρο.

Το χριστουγεννιάτικο δένδρο.

«Γιὰ τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο λίγοι ξέρουν ὅτι δὲν εἶναι εὐρωπαϊκὸ ἀλλὰ ἑλληνικό, βυζαντινὸ ἔθιμο.

Ὑπάρχει ἕνα τροπάριο στὴν Προσκομιδὴ ποὺ μιλᾶ γιὰ τὸ δένδρον τῆς ζωῆς στὸν παράδεισο, ποὺ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Οἱ βυζαντινοὶ ἔβαζαν μέσα στὴν Ἐκκλησία ἕνα δένδρο γιὰ νὰ δώσουν τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς τὸ δένδρον τῆς ζωῆς. …

… Αὐτὸ τώρα τὸ δένδρο εἶναι φυτευμένο στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τώρα δὲν εἶναι δένδρο! Τὸ δένδρο ἦταν εἰκόνα. Τὸ ἔθιμο σιγὰ σιγὰ ἔφυγε ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ χῶρο, διότι ὅταν κατελήφθη ἀπὸ τοὺς τούρκους ἡ Κωνσταντινούπολις ἔπεσε μαύρη σκλαβιά, καὶ μόνον τέτοια δὲν εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ κάνωμε, καὶ τότε πέρασε στὴν Εὐρώπη.

Αὐτοὶ πάντοτε εἶναι τὸ δεύτερο χέρι! Εμεῖς εἴμαστε τὸ πρῶτο! Γι᾿ αὐτὸ μᾶς ζηλεύουν καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ ἀναπτυχθοῦμε, γιατὶ «ἂν ἀναπτυχθοῦν αὐτοί» –λέγουν- «ἐμεῖς τί θὰ γίνουμε;!

Πῆραν λοιπὸν οἱ εὐρωπαῖοι τὸ δένδρο αὐτό, τὸ στόλισαν, τὸ ξεχώρισαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ἔκαναν στολίδι τοῦ σπιτιοῦ. Καὶ ξαναγύρισε στὴν Ἑλλάδα ὡς εὐρωπαϊκὸ ἔθιμο. Ὄχι! εἶναι ἑλληνικό!

Ξέρετε ποῦ διεσώθη ἡ ἔννοια τοῦ δένδρου; Στοὺς πολυελαίους! ὁ κεντρικὸς πολυέλαιος στὴν Ἐκκλησία ἔχει μορφὴ δένδρου, μιᾶς ἐλάτης.

Ὅταν ἔφυγε στὴν Εὐρώπη καὶ στολίσθηκε ἐμεῖς τὸ διατηρήσαμε στὸν κεντρικὸ πολυέλαιο τῶν Ναῶν μας.

Μποροῦμε νὰ ἔχωμε χριστουγεννιάτικο δένδρο, καὶ ἂν ἔχωμε καὶ τὴν πληροφορία ὅτι τὸ δένδρο τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός, τότε δὲν ἔχουμε εἰδωλολατρικὴ περίπτωσι ὅπως μερικοὶ θὰ ἤθελαν νὰ νομίζουν.»

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

ΠΗΓΗ: http://laikiparadosi.blogspot.com/2021/12/blog-post.html