ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΑΧΑΑΒ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΕΜΒΡΥΪΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΙΚΩΝ ΣΕΙΡΩΝ!
(Μετάφραση πλήρους κειμένου)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ
ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ο ΛΌΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΟΦΈΛΗ, ΠΡΟΕΡΧΌΜΕΝΑ ΕΚ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑΣ
«Πᾶσα Γραφὴ θεόπνευστος καὶ ὠφέλιμος πρὸς διδασκαλίαν, πρὸς ἔλεγχον, πρὸς ἐπανόρθωσιν, πρὸς παιδείαν τὴν ἐν δικαιοσύνῃ, ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἐξηρτισμένος» (Β' Τιμ. 3, 16–17).
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στην εποχή μας, στην Εκκλησία του Χριστού, διαδίδεται μια επικίνδυνη, από πνευματικής πλευράς, η ψευδής άποψη ότι ο εμβολιασμός έναντι του κορονοϊού είναι καθαρά ιατρική υπόθεση, ότι δεν αποτελεί θέμα πίστης και μάλιστα ζήτημα σωτηριολογικό. Τέτοιου είδους τοποθετήσεις κάνουν δημοσίως Πατριάρχες, ορισμένοι φημισμένοι μητροπολίτες και γνωστοί ιερείς. Παρά το αναγνωρισμένο κύρος των ομιλητών, οι θέσεις τους είναι θεμελιωδώς εσφαλμένες, εφόσον για την παρασκευή σημαντικού αριθμού εμβολίων κατά του κορωνοϊού χρησιμοποιούνται τέτοιες μέθοδοι, η αποδοχή των οποίων επηρεάζει άμεσα τα δογματικά, κανονικά και ηθικά θεμέλια της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ως συνέπεια, επηρεάζει σημαντικά την υπόθεση της σωτηρίας του Ορθοδόξου Χριστιανού.
Πρόκειται για τα εμβόλια έναντι του κορονοϊού που παρασκευάστηκαν με τη χρήση των εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών ανθρώπου. Στη Ρωσία ένα τέτοιο εμβόλιο είναι «Sputnik V»[1], ενώ στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, είναι τα εμβόλια των εταιριών Moderna, Pfizer/BioNTech και Astra/Zeneka (Oxford)[2].
Στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας, το γεγονός της αναγνώρισης του πνευματικού κινδύνου αυτού του είδους των εμβολίων όπως και η ανεπίτρεπτη τους χρήση από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ρυθμίζεται με βάση τις αποφάσεις των ανώτατων εκκλησιαστικών οργάνων – των Ιερών Συνόδων της Ιεραρχίας του 2000, του 2008 καθώς και της Τοπικής Συνόδου του 2009.
ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ
Στο έγγραφο «Οι αρχές του κοινωνικού δόγματος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», ο οποίο επικυρώθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στις 15 Αυγούστου 2000, καθιερώνεται η άνευ όρων χρήση ανθρωπίνων ιστών και οργάνων ανθρωπίνων εμβρύων:
«Καταδικάζοντας την άμβλωση ως θανάσιμο αμάρτημα, η Εκκλησία δεν μπορεί να βρει καμία δικαιολογία, ακόμη και σε περίπτωση κατά την οποία κάποιος μπορεί να ωφελήσει την προσωπική του υγεία από την καταστροφή μιας ανθρώπινης ζωής που έχει μόλις συλληφθεί» (Βασικές αρχές της κοινωνικής αντίληψης της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας) [1].
«Η Εκκλησία θεωρεί αδιαμφισβήτητα απαράδεκτη τη χρήση των μεθόδων της λεγόμενης εμβρυϊκής θεραπείας, βάση της οποίας αποτελεί η λήψη και η χρήση των οργάνων των ανθρώπινων εμβρύων που ελήφθησαν από εκτρώσεις σε πρώιμες φάσεις της εξέλιξης του εμβρύου, για τη θεραπεία διαφόρων ασθενειών και την «ανανέωση» ή και αναζωογόνηση του οργανισμού. Αποδοκιμάζοντας την έκτρωση ως θανάσιμη αμαρτία η Εκκλησία αδυνατεί να κατανοήσει οποιαδήποτε δικαιολογία, ακόμα και για την περίπτωση, της ωφέλειας της υγείας του ανθρωπίνου συνόλου. Αυτή η πρακτική, που αναπόφευκτα συμβάλλει στην ευρύτερη διάδοση και εμπορευματοποίηση των εκτρώσεων (ακόμα και σε περίπτωση που αυτή η αποτελεσματικότητά της, προς το παρόν υποθετική, θα τεκμηριωνόταν με επιστημονικές μεθόδους), αποτελεί παράδειγμα έσχατης ανηθικότητας και έχει εγκληματικό χαρακτήρα (Βασικές αρχές της κοινωνικής αντίληψης της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας) [2].
Στο έγγραφο «Οι αρχές της διδασκαλίας της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δια την Αξιοπρέπειαν, την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα», που επικυρώθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στις 28 Ιουνίου 2008, για άλλη μια φορά υπογραμμίζεται η απαράδεκτη, εξ ηθικής απόψεως, χρήση των ανθρωπίνων εμβρύων στην ιατρική:
«Εξίσου απαράδεκτη είναι και η νομιμοποίηση ανήθικων και απάνθρωπων πράξεων όπως π.χ. των αμβλώσεων, της ευθανασίας, της χρήσεως των ανθρωπίνων εμβρύων στην ιατρική, των πειραμάτων που αλλοιώνουν την ανθρώπινη φύση κλπ.» [3].
Το ζήτημα της ανεπίτρεπτης χρήσης των ανθρωπίνων εμβρύων στην ιατρική σχετίζεται ηθικώς και με το ζήτημα της μεταμόσχευσης οργάνων και ιστών αποθανόντων.
Στο κεφάλαιο XII.7 υπό τον τίτλο «Επιστήμη της μεταμόσχευσης» του κειμένου «Βασικές αρχές της κοινωνικής αντίληψης της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας» του Πατριαρχείου Μόσχας αναφέρεται το εξής:
«Η μεταμόσχευση των οργάνων από ένα εθελοντή δωρητή δύναται να βασίζεται μόνον στην εκούσια προσφορά για τη σωτηρία της ζωής του συνανθρώπου. Στην περίπτωση αυτή η συγκατάθεση για την αφαίρεση οργάνων αποτελεί πράξη αγάπης και συμπάθειας.
Όμως η μεταθανάτια δωρεά οργάνων και ιστών μπορεί να αποτελέσει την έκφανση της αγάπης, που επεκτείνεται ακόμα και πέρα από το θάνατο. Αυτή η δωρεά, ή η διαθήκη, δεν μπορεί να θεωρηθεί καθήκον του ανθρώπου. Για το λόγο αυτό η εκούσια συγκατάθεση του ζώντα δωρητή αποτελεί προϋπόθεση της νομιμότητας και της ηθικής αποδοχής της μεταμόσχευσης. Σε περίπτωση, κατά την οποία το θέλημα του εν δυνάμει δωρητή είναι άγνωστο στους ιατρούς, πρέπει να ερευνήσουν και να μάθουν το θέλημα του ετοιμοθάνατου ή πεθαμένου, καταφεύγοντας αναγκαστικά στους συγγενείς του. Η Εκκλησία θεωρεί ως ανεπίτρεπτη παράβαση της ανθρώπινης ελευθερίας το λεγόμενο «τεκμήριο της εκ των προτέρων συμφωνίας» του εν δυνάμει δωρητή για τη μεταμόσχευση οργάνων και ιστών του σώματός του, που επικυρώνεται από τις νομοθεσίες μιας σειράς χωρών» [3.1].
Έτσι, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας προσδιόρισε και δήλωσε δημοσίως το επιτρεπτό κριτήριο ηθικής αποδοχής της μεταμόσχευσης οργάνων από νεκρό σε ζωντανό άτομο, σύμφωνα με το οποίο η μεταμόσχευση μπορεί να θεωρείται ηθικώς αποδεκτή ή ηθικώς απαράδεκτη (αμαρτία).
Είναι γεγονός ότι ακόμη και στην περίπτωση παραγωγής ενός εμβολίου με χρήση ιστών αποβολής εμβρύου ή ενός τυχαία αποθανόντος εμβρύου (αν και αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση του εμβολίου «Sputnik V»), η χρήση ενός τέτοιου εμβολίου θα ήταν απαράδεκτη για έναν Ορθόδοξο Χριστιανό, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που εκφράζεται στην Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας του 2000, στην προκειμένη περίπτωση είναι αδύνατο να εκπληρωθεί το κριτήριο της ηθικής αποδοχής μιας τέτοιας μεταμόσχευσης. Ένα νεκρό βρέφος είναι αδύνατον να έχει δώσει την απαιτούμενη «εθελοντική συγκατάθεση δότη» για μεταθανάτια χρήση των οργάνων του.
Η Τοπική Σύνοδος της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας το 2009 ενέκρινε τους όρους των Ιερών Συνόδων της Ιεραρχίας του 2000 και του 2008 όσον αφορά το ηθικώς απαράδεκτο, της χρήσης ανθρωπίνων εμβρύων στην ιατρική. Στη συνέχεια αναφέρεται ο Όρος της Τοπικής Συνόδου της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας (που διεξήχθη στις 27-28 Ιανουαρίου 2009) «Περί βίου και δραστηριοτήτων της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας»:
«4. Οι συμμετέχοντες της Συνόδου εγκρίνουν τις πράξεις των Ιερών Συνόδων της Ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκαν κατά το διάστημα αναμεταξύ των Τοπικών Συνόδων» (Όρος της Τοπικής Συνόδου της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, 2009) [4].
Έτσι, λοιπόν, το ζήτημα της απαράδεκτης χρήσης των εμβολίων, η παραγωγή των οποίων έγινε με χρήση ανθρώπινων εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών επιλύθηκε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας ξεκάθαρα, περιεκτικά και χωρίς ασάφειες και ανακρίβειες.
Εντούτοις, εμφανίζονται κάποιοι που απορρίπτουν τις προαναφερόμενες αποφάσεις της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας και προσπαθούν να διαστρεβλώσουν το νόημά τους. Οι αντιρρήσεις τους αποφαίνονται στο ότι οι εν λόγω αποφάσεις της Εκκλησίας δεν αναφέρονται στα φάρμακα (συμπεριλαμβανομένων των εμβολίων), η παραγωγή των οποίων έγινε με τη χρήση των ιστών και οργάνων ανθρώπινων εμβρύων που έχουν αποβληθεί σε διαφορετικές φάσεις εμβρυϊκής ανάπτυξης, αλλά σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ως παράδειγμα μιας τέτοιας στάσης μπορούμε να αναφέρουμε ένα σχόλιο που έκανε ο συντάκτης του ιστοτόπου «Ρώσικη Λαϊκή Γραμμή» ο κ. Ανατόλιος Στεπάνωφ κάτω από το άρθρο του που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο στις 08.10.2021, και η ώρα 22:03: «Αλλά αν μιλήσουμε σε γενικές γραμμές, γύρω από το κύτταρο υπάρχει πολύ πάθος, εάν πάρουμε υπόψη μας τη Συνοδική έννοια. Όμως σύμφωνα με αυτήν πρωτίστως πρόκειται για τη χρήση, υλικών αποβολής, σε καλλυντικά και αντιγηραντικά προϊόντα. Αυτό είναι που στην κυριολεξία τρομάζει και φαίνεται να φέρνει κίνδυνο. Όμως όλες οι δυνάμεις προσβλέπουν στην κυτταρική δομή της σειράς HEK. Όλα αυτά μοιάζουν με υποκατάσταση στόχων για την ενέργεια των Ορθοδόξων ακτιβιστών»[3].
Άτομα που υποστηρίζουν αυτή την άποψη, η οποία δημοσίως εκφράστηκε από τον κ. Ανατόλιο Στεπάνωφ, δεν διστάζουν να χειραγωγούν με τα κείμενα των ανώτατων εκκλησιαστικών οργάνων διοίκησης της Αυτοκέφαλης Τοπικής Εκκλησίας, με άλλα λόγια με τις αποφάσεις των Ιερών Συνόδων Ιεραρχίας και Τοπικών Συνόδων. Όμως η απαγόρευση να χρησιμοποιούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τα εμβόλια που δημιουργήθηκαν με τη χρήση των εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών, περιέχεται όχι μόνο στις αποφάσεις της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας, γεγονός που από μόνο του αποτελεί επαρκές επιχείρημα για έναν Ορθόδοξο Χριστιανό, αλλά και στους κανόνες της Οικουμενικής Εκκλησίας.
ΙΕΡΟΊ ΚΑΝΌΝΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΉΣ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ
ΑΥΣΤΗΡΉ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΩΝ Ι. ΚΑΝΌΝΩΝ
Οι Ιεροί Κανόνες της Οικουμενικής Εκκλησίας, δηλαδή οι Ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, οι Κανόνες των Τοπικών Συνόδων και των Αγίων Πατέρων, που αναγνωρίζονται από τον Β' Κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, που τους δίνει ισότιμη ισχύ με τους πρώτους, είναι αυστηρά δεσμευτικοί και υποχρεωτικοί για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό. Οι Άγιοι Πατέρες όλων των ιστορικών εποχών της Εκκλησίας της Καινής Διαθήκης μιλούν γι' αυτό, ξεκινώντας από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού έως και τον 20ό αιώνα.
Για να επιβεβαιώσουμε τα παραπάνω, θα αναφέρουμε στη συνέχεια μερικά αποσπάσματα από τα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων όσον αφορά τη σημασία της τήρησης των κανόνων της Οικουμενικής Εκκλησίας.
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (758–826) στην Επιστολή 25 προς τον πατριάρχη Νικηφόρο γράφει τα εξής: «Ἀλλ' εἰ καὶ ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν ὑπάρχομεν, πλὴν ὀρθόδοξοι καὶ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας τρόφιμοι, πᾶσαν αἵρεσιν ἀποβαλλόμενοι καὶ πᾶσαν καθολικὴν καὶ τοπικὴν σύνοδον ἐγκεκριμένην ἀποδεχόμενοι, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰς παρ' αὐτῶν ἐκφωνηθείσας κανονικὰς διατυπώσεις· μηδὲ γὰρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ' ἐξ ἡμισείας, τὸν τὴν πίστιν ὀρθὴν οἰόμενον ἔχειν τοῖς δὲ θείοις κανόσι μὴ ἀπευθυνόμενον». Δηλαδή, Αυτός ο οποίος νομίζει ότι έχει Ορθόδοξο Πίστη, αλλά δε βαδίζει σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, είναι μισός Ορθόδοξος[4].
Ο Άγιος Τύχων Επίσκοπος Ζαντόνσκ (1724–1783) έγραφε τα εξής: «Το δεύτερο όσον αφορά την Πίστη, σημαντικό αμάρτημα της εποχής μας είναι η μέγιστη ασέβεια προς την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή προς την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η πρώτη ξεκάθαρη πτυχή αυτής της αμαρτίας είναι η εσκεμμένη παράβαση των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας. Στις προηγούμενες εποχές κανένας δεν τολμούσε καν να παραβιάσει τους Ιερούς Κανόνες της Αγίας Εκκλησίας: όλοι θυμούνταν και είχαν υπόψη τους τον λόγο του Κυρίου: ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης. Όλοι το θυμούνταν και φοβούνταν»[5].
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749–1809) στο βιβλίο του «Πηδάλιον της νοητής νηός της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας ήτοι άπαντες οι ιεροί και θείοι κανόνες» υπό τον τίτλο «Ότι παρά πάντων πρέπει να φυλάττονται οι Θείοι Κανόνες απαρασάλευτα. Οι γαρ μη φυλάττοντες, εις φρικτά επιτίμια υποβάλλονται» παραθέτει πολλούς όρους, μεταξύ των οποίων και αυτών των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, για την ανάγκη αυστηρής τήρησης των κανόνων από όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Παραθέτουμε μόνο μερικούς από αυτούς εδώ:
«Αγαλλιώμενοι ἐπ᾿ αὐτοῖς, ὡς εἴ τις εὕροι σκῦλα πολλά, ἀσπασίως τοὺς θείους κανόνας ἐνστερνιζόμεθα, καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν διαταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑπὸ τῶν ἁγίων σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος, τῶν πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἕξ ἁγίων οἰκουμενικῶν συνόδων, καὶ τῶν τοπικῶς συναθροισθεισῶν... καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν... οὕς δέ τῇ καθαιρέσει, καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν· οὓς δὲ τῷ ἀφορισμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομεν· οὓς δὲ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι, καὶ ἡμεῖς ὡσαύτως ὑποβάλλομεν» (της ζ´. α’).
«Θεσπίζομεν τοίνυν τάξιν νόμων ἐπέχειν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Κανόνας, τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων τεσσάρων συνόδων ἐκτεθέντας ἢ βεβαιωθέντας (διὰ τοῦ “βεβαιωθέντας” δηλοῦνται οἱ Κανόνες τῶν τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν κατὰ μέρος Πατέρων οἱ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων βεβαιωθέντες). Τῶν γὰρ προειρημένων ἁγίων δʹ Συνόδων καὶ τὰ δόγματα καθάπερ τὰς θείας γραφὰς δεχόμεθα καὶ τοὺς κανόνας ὡς νόμους φυλάττομεν» (Τῶν Βασιλικῶν, βιβλ. ε΄, τίτλ. γ΄, κεφ. α΄, θέμα α΄ . Παρὰ τῷ Νομοκάνονι τοῦ Μ. Φωτίου, τιτλ. α΄, κεφ. β΄).
«Ἡ Τρίτη διάταξις του β’ τίτλ. τῶν Νεαρῶν τοὺς τῶν ἑπτὰ Συνόδων Κανόνας θέλει κρατεῖν καὶ τὰ δόγματα αὐτῶν ὡς τὰς θείας Γραφάς» (παρά Φωτίω τίτλ. α΄, κεφ. β΄).
«Ωρίσθη παρά των Αγίων Πατέρων χρήναι και «Ὡρίσθη παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων χρῆναι καί μετά θάνατον ἀναθεματίζεσθαι τούς εἴτε εἰς πίστιν, εἴτε εἰς κανόνας ἁμαρτήσαντας»˙ (η οἰκουμεν. ε’, σύνοδος εν τη επιστολή του Ιουστινιανού, σελ. 392 του β’. τόμου των συνοδικών), ὅρα φοβερόν λόγον ἀγαπητέ».
«Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους Κανόνας τῶν ἱερῶν Πατέρων ἡμῶν, οἳ καὶ τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐλάβειαν, ἀνάθεμα» (η σύνοδος ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει, η μετά τον Κωνσταντίνον τον Πορφυρογέν., σελ. 977 του β’ τόμ. των συνοδικών, ήτοι ο Τόμος της Ἑνώσεως»).
Ο Άγιος Σεραφείμ Σομπόλεφ (1881–1950) με τη σειρά του έγραφε: «Με ιερό τρόπο και αταλάντευτα να διαφυλάσσετε την Ορθόδοξη πίστη μας τόσο στους κανόνες της, όσο και στα δόγματά της. Να προσαρμόζετε όχι την πίστη στον τρόπο της ζωής σας, αλλά τη ζωή σας στην πίστη. Να αντλείτε την πραγματική σας ευτυχία από τη γνήσια Ορθόδοξη πίστη. Και έτσι θα είστε γνήσιοι γιοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ο Κύριος θα σας φανερώσει το ανείπωτο έλεός Του ακόμα σε αυτή τη ζωή»[6].
Επιπλέον, στο άρθρο «Περί των δικαιωμάτων των επισκόπων και του εκκλησιαστικού μοντερνισμού», ο Άγιος Σεραφείμ Σομπόλεφ σημειώνει τα εξής: «Η ουσιαστική πλευρά της Εκκλησίας συνίσταται στο αμετάβλητο της δογματικής και ηθικοκανονικής διδασκαλίας της, που εισέρχεται από τον ίδιο τον Θεό, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Όπως ο Θεός είναι αμετάβλητος, το ίδιο σταθερή και αμετάβλητη είναι και η διδασκαλία Του: δεν μπορεί ούτε να προχωράει, ούτε να αναπτύσσεται ούτε να γνωρίζει αλλαγές. Γι' αυτό είπε και ο απόστολος Παύλος: «ἄρα οὖν ἀδελφοί στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε δια λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄Θεσ. 2,15).
Είναι γεγονός ότι ο μεγάλος Απόστολος απαιτεί τη διατήρηση χωρίς οποιαδήποτε αλλαγή της Θείας διδασκαλίας, που εκτίθεται στα δόγματα και τους ηθικούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως επίσης ζητάει από τους πιστούς να παραμένουν ακλόνητοι στη διδασκαλία της Εκκλησίας. Σε αυτό το αμετάβλητο της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δηλαδή το ότι κατάφερε να διατηρήσει την αποστολική πίστη στην πλήρη αγνότητά της, βρίσκεται η κύρια και η ουσιαστική διαφορά της από όλες τις άλλες χριστιανικές ομολογίες»[7].
Ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1894–1979), λαμβάνοντας υπόψη τη συναινετική γνώμη όλων των προηγούμενων Αγίων Πατέρων, επεσήμανε τα εξής: «Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των Θείων κανόνων και του Ευαγγελίου του Χριστού, είναι στην ουσία το ίδιο... Οπότε, ο Μέγας Βασίλειος και οι ισάξιοί του Άγιοι δέχτηκαν αυτούς τους κανόνες ως αποστολικούς και τους ακολούθησαν, χωρίς να τους αλλάξουν καθόλου, αλλά τους συμπλήρωναν εάν το θεωρούσαν αναγκαίο», ενώ όσοι παραβιάζουν αυτούς τους θείους κανόνες θεωρούν την παραβίασή τους «Οικονομία Θεού, που είναι καλή και σωτήρια για την Εκκλησία». «Δεν επιτρέπεται ούτε στην [Τοπική - σημ. του Άγ. Ιουστίνου] Εκκλησία μας, ούτε σε καμία άλλη, να κάνει οτιδήποτε αντίθετο σε σχέση με τους καθιερωμένους νόμους και κανόνες»[8].
Η ΑΝΆΓΚΗ ΓΙΑ ΕΠΑΛΉΘΕΥΣΗ ΠΡΟΕΛΕΎΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΊΩΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΏΝ ΚΑΝΌΝΩΝ
Ο π. Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου, πρεσβύτερος, ιατρός–ψυχίατρος, διδάκτωρ Βιοηθικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν στο άρθρο του «Τὰ ‘’ἐμβόλια’’ ἔναντι τοῦ Covid-Sars 2 ὑπὸ τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» (https://enromiosini.gr/arthrografia/p-stylianos-emm-karpathioy/) εφιστά την προσοχή μας στο εξής σημαντικό σημείο:
«Ἐπειδὴ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀντλοῦν τὶς διατάξεις τους ἀπό τὴν θεοπνευστία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὸ κῦρος τους εἶναι διαχρονικὸ καὶ ‘’μὴ ἐκπῖπτον’’. Τὰ βιοηθικὰ προβλήματα, ποὺ ἀναδεικνύει ἡ ἔξαλλος πορεία τῆς ἐρευνητικῆς ἀσυδοσίας, δὲν ἀποτελοῦν τίποτε ἄλλο, παρὰ συμβατικὰ ἐναλλασσόμενα σχήματα στὴ διαδρομή τοῦ χρόνου, ποὺ ἔχουν ὡς οὐσιώδη πηγή τὴν αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεόν.
Συνεπῶς, ἡ προέλευση, ἡ σύνθεση τῶν ἐμβολίων, οἱ τεχνικές, ποὺ χρησιμοποιοῦνται, καὶ τὰ ἀποτελέσματα ποὺ παράγονται εἶναι τὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ ἀνατάμουμε ὑπὸ τὸ φῶς καὶ τὴν πληρότητα τῶν ἱεροκανονικῶν διατάξεων» [5].
ΟΙ ΙΕΡΟΊ ΚΑΝΌΝΕΣ ΠΕΡΊ ΤΗΣ ΕΚΤΡΏΣΕΩΣ (ΤΟΥ ΦΌΝΟΥ)
«Γιὰ τὴν παραγωγὴ ἐμβολίων χρησιμοποιεῖται ἀνθρώπινο ἐμβρυϊκὸ ὑλικὸ ἀπὸ ἀμβλώσεις, δηλ. ἀπὸ προμελετημένους φόνους τελείων καὶ ἀνυπεράσπιστων ἀνθρώπων. Ἡ ἄμβλωση ὄχι μόνον ἐμπίπτει στὶς περὶ φόνου διατάξεις τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, ἀλλὰ μνημονεύεται καὶ ὡς ἰδιαιτέρως ἀπεχθὴς πράξη, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει καμμιὰ ἠθελημένη παρεξήγηση γιὰ τὴν πλήρη καὶ ἀπόλυτη ἀξία τοῦ ἐμβρύου ὡς τελείου ἀνθρώπου, σύμφωνα μὲ τὸν 91ον Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοὺς 2ον καὶ 8ον Κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἐπιτιμοῦνται τόσον ὁ ἠθικὸς ὅσον καὶ ὁ φυσικὸς αὐτουργὸς τοῦ ἐγκλήματος. Ὁ Μέγας Βασίλειος μάλιστα διευρύνει τὸ σκεπτικό του καὶ ὀρίζει ὀρθῶς, ὅτι ἡ γυναῖκα ἡ ὁποία προβαίνει σὲ μία τέτοια ἐνέργεια, ἐπιβουλεύεται, πλὴν τοῦ ἐμβρύου, καὶ τὸν ἑαυτὸν της, καθ’ὅσον εἶναι πιθανὸν νὰ συναποθάνει μὲ αὐτό, καὶ τότε ὁ φόνος λογίζεται ὡς διπλός»[6].
«Ὁ κληρικὸς ἢ ὁ λαϊκὸς, ὁ ὁποῖος προτρέπει ἢ ἐπιβάλλει τὸ ‘’ἐμβόλιο’’ ἐν γνώσει του, ὅτι ἀποτελεῖ προϊὸν ἀμβλώσεως, δηλ. προσβολὴ τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, ἐξισώνεται μὲ ‘’τὰς ἀμβλωθρίδια διδούσας φάρμακα’’ (ΣΤ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, Κανών 91ος), συναινεῖ στὴν ἀποδοχὴ προϊόντων ἐγκλήματος, ἔχει ἰσοδύναμη εὐθύνη μὲ τὸν ἠθικὸ αὐτουργὸ τοῦ ἐγκλήματος, συμβάλλει στὴν ἄμβλυνση τῆς συνειδήσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὴν ἔκτρωση καὶ γίνεται αἴτιος θανάτου ἢ βαρειᾶς ἀναπηρίας, ποὺ συνακολουθεῖ τὸν συγκεκριμένο ἐμβολιασμό» [7].
ΟΙ ΙΕΡΟΊ ΚΑΝΌΝΕΣ ΠΕΡΊ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΊΑΣ
«Ἡ ἄρνηση τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἄρνηση τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του, διότι διὰ τῆς εικόνος, εἰκονίζομεν Θεοῦ τὸ ὁρώμενον, ἀφ’ὅτου ὁ Θεὸς ὤφθη ἐν σαρκὶ καὶ συνανεστράφη μὲ τοὺς ἀνθρώπους.
Ὁ ἄνθρωπος, στὴν Ἁγία Γραφή ὁμολογεῖται ὡς ἔμψυχος εἰκὼν τοῦ Θεοῦ, ὄχι μὲ ἔννοια στατική, ἀλλὰ δυναμική, ἐφ’ ὅσον ἡ κλήση του εἶναι νὰ ἀναχθεῖ στὸ Πρωτότυπον, ‘’τό καθ’ ὁμοίωσιν’’, μέσα ἀπό μιὰ διαρκῆ πορεία ‘’ἀτέλεστης τελειότητας’’. Ὁ ὁποιοσδήποτε, λοιπὸν, προσβάλλει τὸν ἄνθρωπον, προσβάλλει τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ, συνεπῶς, ἡ προσβλητικὴ καὶ βέβηλη αὐτὴ ἐνέργεια μεταβαίνει στὸ θεῖο Ἀρχέτυπον-Πρωτότυπον, τὸν Χριστόν.
Ὁ Κυριακὸς λόγος, «ἐφ’ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε» καὶ «ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε’» (Μθ. 25, 40 κ. ἑ.) βεβαιώνει ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καθορᾶται κάθε ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὁ Χριστός.
Ὁ φόνος-ἔκτρωση, λοιπόν, ἀποτελεῖ πλὴν τῶν ἄλλων καὶ εἰκονομαχικὴ ἐκτροπή» [8].
ΟΙ ΙΕΡΟΊ ΚΑΝΌΝΕΣ ΠΕΡΊ ΤΗΣ ΣΤΕΊΡΩΣΗΣ (ΤΟΥ «ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΎ»)
«Ἡ ἐκτρωτικὴ ἐπέμβαση γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ ἐμβρύου ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν κυοφοροῦσα γίνεται μὲ κοιλιακὴ ὑστερεκτομή καὶ ὄχι μὲ ἁπλὴ ὑστερεκτομή. Στὴν ὑστερεκτομὴ αὐτή περιλαμβάνεται, πλὴν τῆς ἐκρίζωσης τοῦ ζῶντος ἐμβρύου, ἡ χειρουργικὴ ἀφαίρεση τῆς μήτρας καὶ τῶν ἐξαρτημάτων (ὠοθῆκες, σάλπιγγες κλπ.). Αὐτή πραγματοποιεῖται μόνο σὲ εἰδικὲς περιστάσεις, ὅπως ὅταν ἀπαιτεῖται καὶ στείρωση, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν τερματισμὸ τῆς ἐγκυμοσύνης. Μὲ τὴν ἄμβλωση διὰ κοιλιακῆς ὑστερεκτομῆς, ποὺ ἔχει ὡς σκοπό τὴν λήψη κυττάρων καὶ δημιουργία κυτταροσειρᾶς, συντελεῖται καὶ ἀκρωτηριασμὸς τῆς γυναίκας[9].
Ἐπ’ αὐτοῦ οἱ Ι. Κανόνες ἀποφαίνονται διὰ τοῦ 22οῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνα, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον, «ὁ ἀκρωτηριάσας ἑαυτόν, μὴ γινέσθω κληρικός. Φονεὺς γὰρ ἐστιν ἑαυτοῦ».
Αὐτὸς ὁ Ἱερὸς Κανόνας ἔχει διασταλτικὴ ἰσχὺ ἐφαρμοζόμενος ἐπὶ γυναικός, ἡ ὁποία μὲ ἑκούσια ἀπόφασή της συγκατατίθεται σὲ στείρωση-εὐνουχισμό, καὶ ἔτσι καθίσταται «τῆς τοῦ Θεοῦ δημιουργίας ἐχθρός». Ἀκυρώνει – «αὐτοφονεύει» τὴν φύση της καὶ ἀθετεῖ τὴν θεία ἐντολή, «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε (Γέν. 1, 28)». Μείζονα, βέβαια, εὐθύνη ὑπέχει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ‘’εὐνουχίζει’’ τὴν μητέρα τοῦ ἐμβρύου καὶ μάλιστα ἐν ἀγνοίᾳ της» [9].
ΟΙ ΙΕΡΟΊ ΚΑΝΌΝΕΣ ΠΕΡΊ ΤΗΣ ΤΥΜΒΩΡΥΧΊΑΣ – ΙΕΡΟΣΥΛΊΑΣ ΚΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΊΑΣ
«Σύμφωνα μὲ τὸν 7ον Κανόνα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης ἐπιτιμᾶται ἡ «ἀσύγγνωστος» (ἀσυγχώρητος καὶ ἀδικαιολόγητος) τυμβωρυχία, δηλ. ἡ διάνοιξη τάφου καὶ βέβηλη σύλλησή του, ἀπό ἐνδεχόμενα πολύτιμα ἀντικείμενα, τὰ ὁποῖα συνετάφησαν μὲ τὸν θανόντα. Συμφωνοῦν ἐπίσης ὁ Μ. Βασίλειος μὲ τὸν 66ον Κανόνα καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής μὲ τὸν 29ον Κανόνα. Οἱ παραπάνω Κανόνες ἐπιτιμοῦν τὴν προσβολὴ στὸν νεκρὸ καὶ τὰ λείψανά του, τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία περιβάλλει μὲ ἱερότητα.
Στὴν περίπτωση τῆς ἔκτρωσης μεγιστοποιεῖται ἡ ἁμαρτία τῆς τυμβωρυχίας, διότι τὸ ἔμβρυον δὲν ἀξιοῦται τῆς νομίμου ταφῆς καὶ τῆς «φίλης κατασκαφῆς», δηλαδή τοῦ τάφου, ἀλλὰ, ἀμέσως μετὰ τὴν βίαιη ἐξαγωγή του ἐκ τῆς μήτρας, παραδίδεται εἰς χεῖρας ἀνόμων καὶ γίνεται δεινὸ ἄθυρμα στὰ χέρια σαρκοβόρων ἐρευνητῶν. Ἐν συνεχείᾳ τεμαχίζεται (μελίζεται) ἀπ’ αὐτούς, «τὰς χεῖρας καὶ μηρούς, καὶ βραχίονας καὶ κνήμας καὶ τοὺς δακτύλους καὶ τὴν κάραν», ὡς μάρτυρας Χριστοῦ.
Αὐτὴ ἡ βεβήλωση συνεχίζεται ἐπὶ μακρὸν μέσα στὸν χρόνο, μὲ τὴν δημιουργία τῶν κυτταρικῶν σειρῶν, ἡ συγκεκριμένη δὲ μεταθανάτια διαχείρηση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος χαρακτηρίζεται ὡς «ἄτιμη ταφή» στὸν Αἰσχύλο[lv]. Τὰ ὑπολείμματα τοῦ ἐμβρύου δὲν ἀξιώνονται οὔτε μιᾶς συμβολικοῦ τύπου ταφῆς, μὲ τὴν ρίψη χώματος ἐπὶ τοῦ νεκροῦ[lvi], ἀλλὰ ἐκβάλλονται εἴτε στὴν χοάνη τῶν βιολογικῶν ὑλικῶν, εἴτε παραδίδονται σὲ ἀκραῖες βέβηλες χρήσεις, μὲ «ἄκλαυτο, ἄφιλο, ταλαίφρωνα[lvii]» τὸν ἔμβρυο ἄνθρωπο, ποὺ θυσιάζεται βιαίως κατὰ παράβαση τῶν «ἀγράφων καὶ ἀσαλεύτων νόμων τῶν θεῶν».
«Τοιουτοτρόπως, δὲν γίνεται σύλληση μόνον τῶν κτερισμάτων, ἀλλὰ καταλήστευση τοῦ ἴδιου τοῦ νεκροῦ, τῶν ἰδιοτήτων τῆς βιολογικῆς του ὑπάρξεως καὶ ὄχι μόνον. Τὸ ἔμβρυο χρησιμοποιεῖται ἐπὶ πλέον γιὰ κερδοσκοπία ἀπὸ τὶς πολυεθνικὲς φαρμακευτικὲς ἐταιρεῖες…» [10].
ΟΙ ΙΕΡΟΊ ΚΑΝΌΝΕΣ ΠΕΡΊ ΤΗΣ ΠΡΟΠΈΤΕΙΑΣ
«Ὁ 66ος Ἀποστολικὸς Κανόνας ἐπιτιμᾶ τὸν κληρικό, ἢ τὸν λαϊκό, ὁ ὁποῖος ἐνεργεῖ ὡς προπέτης, καὶ κατὰ τὸν ἅγιον Νικόδημον τὸν ἁγιορείτην, καὶ ὡς αὐθάδης [εἰς μὲν τὴν ἔννοια τοῦ «προπέτης» νοεῖται ὁ ἀπερίσκεπτος καὶ βίαιος, εἰς δὲ τὴν ἔννοιαν τοῦ «αὐθάδης» ὁ ἰσχυρογνώμων, ἀπείθαρχος καὶ ἀλαζονικός].
Σύμφωνα μὲ τὴν σύγχρονη ψυχιατρική, τὰ κλινικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν παραπάνω δυσκοινωνικῶν τύπων, εἶναι ἡ συναισθηματικὴ σκληρότητα, ὁ χαμηλὸς οὐδὸς στὴν ἐκτόνωση τῆς βιαιότητας καὶ ἀληθοφανεῖς ἐκλογικεύσεις γιὰ τὴν συμπεριφορὰ αὐτή [Τhe ICD-10 classification of mental and behavioural disorders: clinical description and diagnostic guidelines, F60.2. World Health Organization, 1992].
Τὰ συμπτώματα αὐτά φανερώνουν ἀξιοσημείωτη παθολογικὴ ἀσυμβατότητα συναισθηματικῶν ἀντιδράσεων ἀπέναντι στὴ πραγματικότητα, ἕνεκα τῆς ὁποίας ὁ πάσχων προβαίνει, ἄκριτα, σὲ ἀκραῖες παραβατικὲς ἐνέργειες, τὶς ὁποῖες ἑρμηνεύει μὲ αὐτοπαραπλάνηση. Δολοφονεῖ μὲ αἰτιολογικὸ τὸ «καλό» τῶν ἄλλων. «Νὰ σὲ κάψω Γιάννη νὰ σ’ ἀλείψω λάδι».
Κατὰ συνέπεια, ὅσοι ἐνεργοῦν, ἢ συνευδοκοῦν στὶς ἐγκληματικὲς πράξεις κατὰ τῶν ἐμβρύων ἀνθρώπων καὶ ὄχι μόνον, χωρὶς νὰ συνυπολογίζουν καὶ τὸν πόνο, ποὺ προκαλοῦν στὶς ἀνώνυμες γυναῖκες, ἐπώνυμες, ὅμως, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τὶς ὁποῖες ἐργαλειοποίησαν, εἴτε εἶναι ψυχικὰ ἀσθενεῖς, μὲ ἐπιπεδωμένο συναίσθημα, εἴτε ἔχουν περιπέσει σὲ ἀκραία πώρωση, χωρὶς ἐνεργὸ ἠθικὴ συνείδηση, κυριολεκτικά, «τυφλοὶ τὰ τ’ ὦτα, τὸν τε νοῦν, τὰ τ’ὄμματα», δηλαδή τυφλοὶ στ’ αὐτιά, στὰ μάτια καὶ στὸ νοῦ» [11].
Έτσι λοιπόν, όσοι υποκινούν τον κόσμο στον εμβολιασμό έναντι του κορωνοϊού με εμβόλια που παράγονται από ανθρώπινες εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές, είτε είναι εκπρόσωποι του κλήρου είτε είναι κοσμικοί, φέρουν μεγάλη πνευματική ευθύνη, και η αξιολόγηση των πράξεών τους ρυθμίζεται από τον 66ο Κανόνα των Αγίων Αποστόλων, τον Β΄ και Η΄ Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου καθώς και του ΚΑ’ Κανόνα της εν Άγκυρα Συνόδου.
Σε κάποιους μπορεί να φανεί ότι η εφαρμογή των κανόνων της Οικουμενικής Εκκλησίας στην περίπτωση με τον εμβολιασμό έναντι του κορωνοϊού, όπως αυτό έγινε από τον ιερέα Στυλιανό Καρπαθίου, αποτελεί φανερή υπερβολή και ότι οι κανόνες που αναφέρει δεν ισχύουν για άτομα που απλά έχουν εφαρμόσει το εμβόλιο για τον εαυτό τους με ιατρικούς σκοπούς. Επιπλέον, θα πουν όλοι αυτοί, πολλά από τα άτομα που εμβολιάστηκαν με τα εν λόγω εμβόλια δε γνώρισαν καν ότι τα εμβόλια αυτά δημιουργήθηκαν με χρήση ανθρώπινων εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών, και επομένως όλοι αυτοί δεν μπορούν να φέρουν ευθύνη που αναζητάνε οι κανόνες της Εκκλησίας. Ωστόσο, όλοι τους κάνουν λάθος και έρχονται σε αυτή την περίπτωση σε πλήρη αντίθεση με την Αγία Γραφή!
Ο ΛΌΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΗΜΟΠΟΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΟΦΈΛΗ, ΠΡΟΕΡΧΌΜΕΝΑ ΕΚ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑΣ
Η Αγία Γραφή (Γ' Βασ. 21, 1–19) περιγράφει τα ακόλουθα γεγονότα. Ο βασιλιάς του Ισραήλ Αχαάβ ζήτησε τον Ναβουθαί, ο οποίος κατήγετο από την πόλιν Ιεζράελ, να του παραχωρέσει τον αμπελώνα του. Ο βασιλιάς σχεδίαζε να κόψει τον αμπελώνα και να το μετατρέψει σε λαχανόκηπο. Σε αντάλλαγμα για τον αμπελώνα ο βασιλιάς Αχαάβ προσέφερε στον Ναβουθαί δύο επιλογές: είτε να πάρει έναν καλύτερο αμπελώνα που άνηκε στον βασιλιά, είτε να λάβει το αντίτιμο του ίδιου σε χρήμα.
Ο Ναβουθαί απάντησε στον βασιλιά ως εξής:
«Μὴ γένοιτό μοι παρὰ Θεοῦ μου δοῦναι κληρονομίαν πατέρων μου σοί».
Δηλαδή «να μη επιτρέψη ποτέ ο Θεός, να σου δώσω την προγονικήν μου κληρονομία». (Γ' Βας. 21, 3).
Γιατί ο Ναβουθαί απάντησε στον βασιλιά με τέτοιο τρόπο; Οι πρόγονοι του Ναβουθαί είχαν λάβει αυτό το κτήμα ακόμα κατά τη διανομή της Γης της Επαγγελίας. Στην ίδια γη υπήρχαν οικογενειακοί τάφοι. Αυτός ο αμπελώνας δεν είχε τιμή για τον Ναβουθαί. Αυτή η γη ήταν δώρο από τον Ίδιο τον Θεό:
«Τὰ δὲ κτήματά σας δὲν θὰ πωλοῦνται μὲ τρόπον ὁριστικὸν καὶ ἀμετάκλητον, διότι ἡ χώρα εἶναι ἰδική μου καὶ σεῖς εἶσθε ξένοι καὶ παρεπίδημοι ἐνώπιόν μου». Δηλαδή «τα χωράφια σας δεν θα πωλούνται οριστικώς και αμετακλήτως, διότι ιδική μου είναι η γη και σεις που κατοικείτε εις αυτήν, είσθε ξένοι και παρεπίδημοι ενώπιόν μου» (Λευ. 25, 23).
Σε μια κατάσταση όπου ο εξαθλιωμένος ιδιοκτήτης αναγκαζόταν ωστόσο να πουλήσει το κτήμα του, οι στενοί συγγενείς του, και όχι κάποιος άλλος, ήταν υποχρεωμένοι να το εξαγοράσουν. Και ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση, η γη βάσει του Νόμου επιστρεφόταν στον αρχικό της ιδιοκτήτη το Ιωβηλαίο έτος (Λευ. 25, 10–28; Αριθ. 36, 7) [11.2].
Ως εκ τούτου, το θρησκευτικό καθήκον του Ναβουθαί ήταν να διατηρήσει αυτόν τον αμπελώνα, την κληρονομιά των πατέρων και των παππούδων του, για τους μακρινούς του απογόνους. Η δύναμη του Νόμου του Θεού είναι πάντα υψηλότερη από τη δύναμη του βασιλειά, και αυτό ήταν γνωστό στον αρχαίο Ισραήλ. Ο ερμηνευτής της Αγίας Γραφής ο Αλέξανδρος Λοπουχίν γράφει: «Εδώ, επομένως, δεν επρόκειτο για πείσμα ή θεληματικότητα του Ναβουθαί: εδώ επρόκειτο για το νόμο, που εξασφάλιζε την ίδια την ύπαρξη της θεοκρατίας, που ήταν υποχρεωτικό ακόμα και για τους βασιλιάδες (Ιεζ. 46, 18)». Γι' αυτό και ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος αποκαλεί τον Ναβουθαί «δίκαιο» και ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων τον χαρακτηρίζει ως «Άγιο», αφού ο Ναβουθαί προτίμησε να τηρήσει την εντολή του Νόμου που έδωσε ο Θεός παρά να αποφύγει την οργή του βασιλιά παραβιάζοντας τον Νόμο του Θεού. Ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων γράφει σχετικά με αυτό ως εξής: «Δεν μιλάει για τον αμπελώνα, γιατί ο Θεός δεν φροντίζει για αυτά τα επίγεια αγαθά, αλλά για τον πατρικό νόμο. Θα μπορούσε βέβαια να πάρει (σε αντάλλαγμα) ένα άλλο αμπελώνα και έτσι να αποκτήσει τη διάθεση του βασιλιά, που θεωρείται πολύ χρήσιμη εις τον κόσμον τούτον. Όμως, δεν βρήκε δυνατό να αναγνωρίσει ως χρήσιμο αυτό που είναι επαίσχυντο και προτίμησε καλύτερα να διακινδυνεύσει, αλλά να διατηρήσει την δικαιοσύνη, παρά να λάβει όφελος, επιτρέποντας το αίσχος».
Ο βασιλιάς Αχαάβ στενοχωρέθηκε τόσο πολύ με αυτή την απάντηση του δίκαιου Ναβουθαί, ώστε αρνήθηκε ακόμη και να φάει το βράδυ και ήταν γεμάτος μελαγχολίαν. Πολλοί Άγιοι Πατέρες εφιστούν εδώ την προσοχή μας σε μια πολύ χαρακτηριστική ψυχολογική ιδιότητα στη συμπεριφορά του βασιλιά Αχαάβ, π. χ. ο Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων λέει: «Είναι αλήθεια ότι ο βασιλιάς μπορούσε να πάρει τον αμπελώνα με τη βία, αλλά δεν το έκανε, γιατί θεώρησε μια τέτοια πράξη ντροπιαστική για τον εαυτό του». Επίσης, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι «ο Αχαάβ ήθελε να έχει τον αμπελώνα το Ναβουθαί, αλλά δεν ήθελε να το πάρει με το ζόρι, οπότε έπεσε σε αρρώστια». Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος λέει σχετικά με αυτό ότι «ο Αχαάβ δεν προσβλήθηκε καθόλου που το αίτημά του απορρίφθηκε από τον Ναβουθαί: δεν ήθελε να του φερθεί άσχημα ούτε να του πάρει τον αμπελώνα με το ζόρι» [11.3]. Έτσι, βλέπουμε ότι ο βασιλιάς Αχαάβ δεν σκεφτόταν να πράττει έγκλημα κατά του Αγίου Ναβουθαί.
Όταν η Ιεζάβελ έμαθε την αιτία της θλίψης του σύζυγού της, αυτή είπε στον Αχαάβ:
«Σὺ νῦν οὕτω ποιεῖς βασιλέα ἐπὶ ᾿Ισραήλ; ἀνάστηθι καὶ φάγε ἄρτον καὶ σαυτοῦ γενοῦ, ἐγὼ δὲ δώσω σοι τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαὶ τοῦ ᾿Ιεζραηλίτου».
Δηλ. «Συ ως βασιλεύς έτσι ασκείς την βασιλικήν σου εξουσίαν; Σηκω, φάγε το φαγητόν σου, έλα στον εαυτόν σου, εγώ δε θα σου δώσω τον αμπελώνα του Ναβουθαί του Ιεζραηλίτου» (Γ' Βασ. 21, 7).
Πώς επρόκειτο να δώσει η βασίλισσα Ιεζάβελ τον αμπελώνα του Ναβουθαί στον σύζυγό της και βασιλιά; Προφανώς, η Ιεζάβελ δεν είχε νομικά μέσα, αφού ο βασιλιάς Αχαάβ είχε ήδη προσφέρει να εξαγοράσει ή να ανταλλάξει τον αμπελώνα, και ο δίκαιος Ναβουθαί εξέφρασε ευθέως τον λόγο του να μην πουλήσει το πατρικό του αμπελώνα στον βασιλιά, που συνίστατο το καθήκον να εκπληρώνει την εντολή του Θεού. Ακόμη και ο βασιλιάς Αχαάβ, που δεν διέφερε στη σταθερότητα της ευσέβειας, κατάλαβε τη δικαιοσύνη του Ναβουθαί. Επομένως, η βασίλισσα Ιεζάβελ είχε μόνο παράνομα και ασεβή μέσα για να αποκτήσει έναν αμπελώνα: σωματική ή/και ψυχολογική κακοποίηση.
Ο ερμηνευτής της Αγίας Γραφής ο Αλέξανδρος Λοπουχίν σημειώνει ότι «αν για τον Αχαάβ εξακολουθούσαν να υπάρχουν εμπόδια στην απεριόριστη αυθαιρεσία και βία — με τη μορφή του Νόμου του Θεού που αναγνωριζόταν αμυδρά και της κοινής γνώμης που δεχόταν, — για τη σύζυγό του Ιεζάβελ δεν υπήρχαν εμπόδια για την επίτευξη των προσωπικών στόχων της: αυτή, σαν πεισματάρα ειδωλολάτρισσα που ήταν, δεν ήθελε να τηρήσει τον Νόμο του Θεού και το «χρησημοποιούσε» μόνο να συγκαλύψει τις κακές της επιθυμίες (Γ' Βασ. 21, 10). Όσον αφορά τη κοινή γνώμη, σύμφωνα με τις ιδέες της για τον απολυταρχισμό της βασιλικής εξουσίας (Γ' Βασ. 21, 7), την θεωρούσε ασήμαντη και νόμιζε ότι σαν βασίλισσα μπορούσε να τη δημιουργήσει η ίδια και να τη χρησιμοποιήσει κατά την κρίση της. Η περαιτέρω ιστορία (Γ' Βασ. 21, 7–13) επιβεβαιώνει ότι οι πεποιθήσεις και τα λόγια της Ιεζάβελ συνάδουν πλήρως με τις δραστηριότητές της [11.4].
«Καὶ ἔγραψε βιβλίον ἐπὶ τῷ ὀνόματι ᾿Αχαὰβ καὶ ἐσφραγίσατο τῇ σφραγίδι αὐτοῦ καὶ ἀπέστειλε τὸ βιβλίον πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς ἐλευθέρους τοὺς κατοικοῦντας μετὰ Ναβουθαί.
καὶ ἐγέγραπτο ἐν τοῖς βιβλίοις λέγων· νηστεύσατε νηστείαν καὶ καθίσατε τὸν Ναβουθαὶ ἐν ἀρχῇ τοῦ λαοῦ·
καὶ ἐγκαθίσατε δύο ἄνδρας υἱοὺς παρανόμων ἐξεναντίας αὐτοῦ, καὶ καταμαρτυρησάτωσαν αὐτοῦ λέγοντες· ηὐλόγησε Θεὸν καὶ βασιλέα· καὶ ἐξαγαγέτωσαν αὐτὸν καὶ λιθοβολησάτωσαν αὐτόν, καὶ ἀποθανέτω» (Γ' Βασ. 20, 8-10).
Δηλ. «Η Ιεζάβελ συνέταξεν ένα εγγράφον εξ ονόματος του Αχαάβ, το εσφράγισε με την σφραγίδα αυτού και το έστειλε προς τους πρεσβυτέρους και τους άρχοντας, οι οποίοι κατοικούσαν εις την ιδίαν πόλιν με τον Ναβουθαί.
Εις το έγγραφον αυτό εγράφετο· “Κηρύξατε νηστείαν και καθίσατε τον Ναβουθαί ως κατηγορούμενον ενώπιον του λαού.
Κατόπιν παρουσιάσατε δύο παρανόμους άνδρας ενώπιόν του, δύο ψευδομάρτυρας, οι οποίοι ας καταθέσουν μαρτυρίαν ,ψευδή εναντίον του λέγοντες· Αυτός εβλασφήμησε τον Θεόν και τον βασιλέα. Ετσι θα καταδικασθή εις θάνατον. Κατόπιν ας οδηγηθή έξω από την πόλιν, ας τον λιθοβολήσουν εκεί και ας αποθάνη».
Από τη μία πλευρά, η Ιεζάβελ κατηγορεί τον Αχαάβ που δεν απαιτεί περισσότερη εξουσία για τον εαυτό του, από την άλλη, η ίδια δεν τολμάει να ενεργήσει ανοιχτά και ένεκα ενός κομματιού γης πηγαίνει για πλαστογραφία, ψευδορκία, εγκληματική συνωμοσία και φόνο.
«Κηρύξατε νηστείαν…» έγραψε η Ιεζάβελ για λογαριασμό του βασιλιά, επιβεβαιώνοντας το έγγραφο με τη βασιλική σφραγίδα. Συνήθως η νηστεία κηρυττόταν σύμφωνα με τον Λόγο του Κυρίου μέσω ενός προφήτη ή ενός χρισμένου βασιλιά. Η νηστεία κρατήθηκε ως ένδειξη μετάνοιας, για να παρακαλέσουν τον Θεό να αποτρέψει την καταστροφή και να μάθουν ποιος φταίει:
«Αγιάσατε νηστείαν, κηρύξατε θεραπείαν, συναγάγετε πρεσβυτέρους πάντας κατοικοῦντας γῆν εἰς οἶκον Θεοῦ ὑμῶν καὶ κεκράξετε πρὸς Κύριον ἐκτενῶς».
Δηλ. «Κηρύξατε ἱερὰν νηστείαν, καλέσατε σύναξιν λατρείας, συναθροίσατε τοὺς γέροντας, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς ἰουδαϊκῆς γῆς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ σας καὶ φωνάξατε δυνατὰ πρὸς τὸν Κύριον διὰ προσευχῆς μακρᾶς καὶ παρατεταμένης» (Ιωήλ 1, 14).
Η συμφορά ήταν τραβηγμένη και ο Ναβουθαί είχε προκαθοριστεί ως ο ένοχος. Είχε το δικαίωμα να πάρει τιμητική θέση στην σύναξη, γιατί άνηκε σε αρχοντική οικογένεια.
Οι «άνδρες της πόλης», οι «πρεσβύτεροι και ευγενείς» εκτέλεσαν ακριβώς την εντολή της βασίλισσας. Ο Ναβουθαί λιθοβολήθηκε και οι γιοί του σκοτώθηκαν επίσης (Δ' Βασ. 9, 26)» [11.5] ως κληρονόμοι:
«Καὶ ἀπέστειλαν πρὸς ᾿Ιεζάβελ λέγοντες· λελιθοβόληται Ναβουθαὶ καὶ τέθνηκε.
Δηλ. «Έστειλαν αγγελιαφόρους προς την Ιεζάβελ και την επληροφόρησαν. “Ελιθοβολήθη ο Ναβουθαί και απέθανε”» (Βασ. Γ' 21, 14).
Η Ιεζάβελ διέταξε να ψάξουν να βρουν τους «ανάξιους» ανθρώπους για ψευδορκία, αλλά ακόμη πιο «ανάξιοι» ήταν εκείνοι που ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν την τήρηση του Νόμου του Θεού. Η Ιεζάβελ πέτυχε να διαφθείρει τα ήθη του Ισραήλ.
Με παρόμοιο πνεύμα θα ενεργήσουν και «οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι και ολόκληρο το συνέδριον», οι οποίοι «ἐζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατὰ τοῦ Ἰησοῦ ὅπως θανατώσωσιν Αὐτὸν» (Ματθ. 26, 65) [11.6].
Εδώ είναι σκόπιμο να παραθέσουμε τα λόγια μερικών τουλάχιστον από τους αγίους πατέρες για το Ποιόν προεικόνιζε ο άγιος και δίκαιος Ναβουθαί. Π. χ., ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέει για τον δίκαιο Ναβουθαί τα εξής:
«Η ιστορία του Ναβουθαί προεικονίζει τον Χριστό. Το Ισραήλ είναι, σύμφωνα με τον Ησαΐα, ένας αμπελώνας. Ο Αχαάβ είναι η εικόνα εκείνων των ηγετών του Ισραήλ που ήθελαν να τον κατέχουν ως λαχανόκηπο (Α' Βασ. 21, 2), ποτίζοντας τον πλησίον «με θολερόν ποτόν πηγής, που εθόλωσεν από το ανακάτεμα» (Αβμ. 2, 15). Ο Χριστός προσωποποιείται από τον Ναβουθαί, ο οποίος δεν ήθελε να παραδώσει τον κήπο του ως πατρική κληρονομιά. Επομένως, η νοερά Ιεζάβελ, δηλαδή η συναγωγή, έχοντας συκοφαντήσει, Τον σκότωσε» [11.7].
Για αυτό μιλάει και ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας:
«Και αυτός ο Ναβουθαί μπορεί να είναι μια εικόνα της εν Χριστώ νοουμένης οικονομίας, γιατί το όνομα Ναβουθαί σημαίνει «ερχόμενος». Και με αυτό το όνομα, η Αγία Γραφή συχνά προσδιορίζει τον Εμμανουήλ. Έτσι ειπώθηκε στον μακάριον προφήτη Αββακούμ: «Ἔτι μικρὸν, ὁ ἐρχόμενος «ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ» ψάλλει δέ που καὶ ὁ ∆αυεὶδ, «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ψαλμ. 117, 26). Ακόμη και ο ίδιος ο θεσπέσιος Βαπτιστής έστειλε μερικούς από τους μαθητές του στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και Τον ρώτησε λέγοντας: «Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος, ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν;» (Ματθ. 11, 3).
Και ότι αυτός (ο Ναβουθαί) ήταν εικόνα του Χριστού, θα το δούμε καθαρά από όσα γράφονται για αυτόν.
Ο προφήτης Ησαΐας λέει ὅτι «Ἀμπελὼν ἐγενήθη τῷ ἠγαπημένῳ ἐν κέρατι "ἐν τόπῳ πίονι" "καὶ ἦν ὁ ἀμπελὼν ἄνθρωπος τοῦ Ἰούδα, "νεόφυτον, ἠγαπημένον"» (Ησ. 5, 7). Αλλά οι ηγέτες του Ισραήλ, των οποίων ο βασιλιάς Αχαάβ ήταν τύπος, ήθελαν να πάρουν στην κατοχή τους τον αμπελώνα Του, όχι για να είναι μια εξαιρετική κληρονομιά, δηλαδή ένας αμπελώνας, αλλά για να ερημώσει και να γίνει λαχανόκηπος δηλαδή για να μετατραπεί σε κάτι ασύγκριτα χειρότερο γιατί η διαφορά ανάμεσα σε λαχανόκηπο και αμπελώνα είναι πολύ μεγάλη. Και ακόμη περισσότερο αποκαλύπτεται εδώ το εξής: ο λαός των Εβραίων, όντας υπό την καθοδήγηση του Χριστού, δεν θα έπρεπε να γίνει σαν τα πιο θαυμάσια και καρποφόρα κλαδιά αμπέλου; Ζώντας όμως σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα των Φαρισαίων και μαθαίνοντας τις ανθρώπινες διδασκαλίες και εντολές, δεν διέφεραν στο ελάχιστο από τα πιο ευτελή λαχανικά, που σύντομα πέφτουν και μαραίνονται.
Έτσι, οι ηγέτες των Ιουδαίων ανυπομονούσαν να έχουν τον αμπελώνα του Χριστού ως δικό τους κτήμα και να τον μετατρέψουν σε λαχανόκηπο, αλλά δεν Τον έπεισαν να τους παραδώσει τον αμπελώνα του Πατέρα. Τι έκανε μετά η θεομίσητος Ιεζάβελ, δηλαδή το αγελαίο πλήθος, η υπό χείρα των αρχηγών του ή της συναγωγής; Συμπαθώντας τις κακές προθέσεις και τον δόλο των αρχηγών της, καταδίωξε τον δίκαιο και άγιο Ναβουθαί, δηλαδή τον «Ερχόμενο», και διευθέτησε έτσι ώστε να σκοτωθεί. Ο συκοφαντημένος Εμμανουήλ θανατώνεται» [11.8].
Αλλά ας επιστρέψουμε στα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο Γ' Βασιλειών, κεφάλαιο 21.
Έχοντας ακούσει τα πολυαναμενόμενα νέα για τον θάνατο του Ναβουθαί και των κληρονόμων του, η Ιεζάβελ πήγε στον σύζυγό της, τον βασιλιά Αχαάβ και του είπε:
Δηλ. «Σήκω και πήγαινε να κληρονομήσης τον αμπελώνα του Ναβουθαί, του Ιεζρατηλίτου, τον οποίον εκείνος δεν ήθελε να σου τον πωλήση αντί αργυρίου. Διότι δεν ζη πλέον ο Ναβουθαί, αλλ' έχει αποθάνει» (Γ' Βασ. 21, 15).
Αυτή η είδηση για τον θάνατο του δίκαιου Ναβουθαί έφερε τον βασιλιά Αχαάβ σε αταξία, τον δίχαζαν τα αντικρουόμενα συναισθήματα. Από τη μια πλευρά, δεν έχασε ακόμα τον τελευταίο φόβο του Θεού και καταλάβαινε ότι ο ξαφνικός θάνατος του Ναβουθαί, και ταυτόχρονα των κληρονόμων του (Δ' Βασ. 9, 26), που ανοίγει στον βασιλιά τη δυνατότητα μιας επίσημα νόμιμης απόκτησης του αμπελώνα του Ναβουθαί, έχει κάθε λόγο να μην είναι τυχαίο[10]. Σίγουρα θυμήθηκε αμέσως τις υποσχέσεις της συζύγου του Ιεζάβελ: «…ἐγὼ δὲ δώσω σοι τὸν ἀμπελῶνα Ναβουθαὶ τοῦ ᾿Ιεζραηλίτου» (Γ' Βασ. 21, 7). Και η συνείδηση του βασιλιά του λέει ότι είναι απαραίτητο να κάνει έρευνα και να διαπιστωθεί αν υπάρχει έγκλημα εδώ, η ανθρωποκτονία. Από την άλλη, ο βασιλιάς Αχαάβ ήθελε πολύ να πάρει τον αμπελώνα που δεν του άνηκε. Εάν διερευνούσε κανείς τα γεγονότα του θανάτου του Ναβουθαί και των γιων του, τότε θα μπορούσαν να επιβεβαιωθούν οι χειρότερες υποψίες, μεταξύ άλλων σε σχέση με μέλη της οικογένειας του βασιλιά. Αυτό από μόνο του είναι πολύ δυσάρεστο για τον βασιλιά Αχαάβ, αλλά και επικίνδυνο για το κύρος της εξουσίας του μεταξύ του λαού. Επιπλέον, τότε σίγουρα δεν θα πάρει τον αμπελώνα ποτέ. Αλλά τυπικά, δεν φταίει για τίποτα και οι απλοί άνθρωποι μπορούν εύκολα να εξαπατηθούν:
Δηλ. «Ο Αχαάβ, όταν ήκουσε τον τρόπον της καταδίκης και του θανάτου του Ναβουθαί, έσχισεν εις ένδειξιν διαμαρτυρίας και πένθους τα ενδύματά του και περιεβλήθη σάκκινον ένδυμα» (Γ' Βασ. 21, 16).
Αφού θρήνησε για τον πεθαμένο Ναβουθαί, ο βασιλιάς Αχαάβ επρόκειτο να πάρει τον αμπελώνα του και να τον συμπεριλάβει στα υπάρχοντά του:
Δηλ. «Κατόπιν όμως κατέβη στον αμπελώνα του Ναβουθαί του Ιεζραηλίτου, δια να τον κληρονομήση» (Γ' Βασ. 21, 16).
Άρα, η κατάσταση έχει ως εξής. Η σύζυγος του βασιλιά Αχαάβ, Ιεζάβελ, σκότωσε τον Ναβουθαί τον Ισραηλίτη υπό επιβαρυντικές συνθήκες: από μια ομάδα ατόμων με προηγούμενη συνωμοσία, ενώ χρησιμοποιούσε πλαστογραφία και ψευδορκία. Ο βασιλιάς Αχαάβ δεν γνωρίζει τίποτα για αυτό το έγκλημα, αν και έχει βάσιμες υποψίες ότι ο ξαφνικός θάνατος του δίκαιου Ναβουθαί, καθώς και των γιων του, είναι ποινικό αδίκημα. Αλλά η έντονη επιθυμία του βασιλιά να παραλάβει τον αμπελώνα του Ναβουθαί πνίγει την ήσυχη φωνή της συνείδησής του και αντί να ερευνήσει τις συνθήκες του θανάτου του Ναβουθαί, ο βασιλιάς κάνει μόνο δημόσιο πένθος για τον Ναβουθαί τον Ισραηλίτη και σχεδιάζει να αποκτήσει νόμιμα τον αμπελώνα του πεθαμένου Ναβουθαί του Ισραηλίτη στην ιδιοκτησία του. Ο Άγιος Δημήτριος Ροστώφ γράφει για την επιθυμία του βασιλιά να κληρονομήσει τον αμπελώνα: «Ο Αχαάβ, όταν άκουσε για τον φόνο του Ναβουθαί, λυπήθηκε λίγο και μετά πήγε στον αμπελώνα του για να τον πάρει στην κατοχή του»[11].
Η απροθυμία του βασιλιά Αχαάβ να μάθει την αλήθεια για την υπόθεση, οι συνθήκες της οποίας υποδηλώνουν πιθανή δολοφονία αθώων ανθρώπων, ικανοποίηση από την πλευρά του μόνο με επίσημες εξηγήσεις που έλαβε από τα επίσημα πρόσωπα, τη βασίλισσα Ιεζάβελ και τους πρεσβυτέρους της πόλης όπου σκοτώθηκαν ο Ναβουθαί και οι γιοί του, η έντονη επιθυμία να πάρει αυτό που θέλουν, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι απαιτήσεις της συνείδησης και του Νόμου του Θεού, είναι η βασική περίσταση της ενοχής του βασιλιά Αχαάβ ενώπιον του Θεού, όπως θα δούμε από το κείμενο του Αγίου Γραφές παρακάτω.
Ο Θεός έδωσε την εκτίμησή Του στη συμπεριφορά του βασιλιά Αχαάβ, ο οποίος είχε αποκτήσει τον αμπελώνα μετά το θάνατο του Ναβουθαί. Την βλέπουμε διαβάζοντας τα ακόλουθα λόγια Του προς τον προφήτη Ηλία:
«Καὶ εἶπεν Κύριος πρὸς ᾿Ηλιοὺ τὸν Θεσβίτην λέγων· ἀνάστηθι καὶ κατάβηθι εἰς ἀπαντὴν ᾿Αχαὰβ βασιλέως ᾿Ισραὴλ τοῦ ἐν Σαμαρείᾳ, ὅτι οὗτος ἐν ἀμπελῶνι Ναβουθαί, ὅτι καταβέβηκεν ἐκεῖ κληρονομῆσαι αὐτόν. Καὶ λαλήσεις πρὸς αὐτὸν λέγων· τάδε λέγει Κύριος· ὡς σὺ ἐφόνευσας καὶ ἐκληρονόμησας, διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἐν παντὶ τόπῳ, ᾧ ἔλειξαν αἱ ὕες καὶ οἱ κύνες τὸ αἷμα Ναβουθαί, ἐκεῖ λείξουσιν οἱ κύνες τὸ αἷμα σου, καὶ αἱ πόρναι λούσονται ἐν τῷ αἵματί σου».
Δηλ. «Καὶ ὁ Κύριος εἶπε πρὸς τὸν Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην: «Σήκω καὶ πήγαινε εἰς συνάντησιν τοῦ Ἀχαάβ, βασιλιᾶ τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τὴν Σαμάρειαν· διότι αὐτὸς εὑρίσκεται εἰς τὸ ἀμπέλι τοῦ Ναβουθαί· ἔχει κατέβει ἐκεῖ διὰ νὰ τὸ κληρονομήσῃ. Θὰ μιλήσῃς εἰς αὐτὸν καὶ θὰ τοῦ εἰπῇς: «Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος· Ἐπειδὴ σὺ ἐφόνευσες τὸν Ναβουθαὶ καὶ ἐπειδὴ ἐκληρονόμησες τὸ ἀμπέλι του, διὰ τοῦτο αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος· εἰς τοὺς τόπους, εἰς τοὺς ὁποίους οἱ χοῖροι καὶ τὰ σκυλιὰ ἔγλειψαν τὸ αἷμα τοῦ Ναβουθαί, εἰς τοὺς ἰδίους αὐτοὺς τόπους θὰ γλείψουν τὰ σκυλιὰ καὶ τὸ ἰδικόν σου αἷμα, καὶ οἱ πόρνες γυναῖκες θὰ λουσθοῦν εἰς τὸ αἷμά σου!» (Γ' Βασ. 21, 17–19).
Βλέπουμε ότι ο Θεός που τιμωρεί τον βασιλιά Αχαάβ λέει ότι είναι ο δολοφόνος του δίκαιου Ναβουθαί. Αλλά ο Αχαάβ δεν σκότωσε τον Ναβουθαί ο ίδιος και ούτε καν γνώριζε για αυτό το έγκλημα. Η ενοχή για τη δολοφονία του Ναβουθαί πέφτει στον Αχαάβ μόνο επειδή αλόγιστα, αγνοώντας τις αντικειμενικές συνθήκες (την υπόσχεση της Ιεζάβελ να του δώσει τον αμπελώνα, τον ξαφνικό θάνατο του ίδιου του Ναβουθαί και των γιων-κληρονόμων του) και καταπατήσωντας τη φωνή της συνείδησής του, επωφελήθηκε των καρπών (αποτελεσμάτων) του θανάσιμου αμαρτήματος - της δολοφονίας ενός αθώου ανθρώπου από μια ομάδα προσώπων κατόπιν προηγούμενης συμφωνίας. Είναι αλήθεια ότι το έκανε αυτό όχι χωρίς την επιρροή ενός κοντινού του προσώπου, έγκυρου στα μάτια του, της συζύγου του και της βασίλισσας Ιεζάβελ:
Δηλ. «Οταν η Ιεζάβελ επληροφορήθη το γεγονός, είπε προς τον Αχαάβ· “σήκω και πήγαινε να κληρονομήσης τον αμπελώνα του Ναβουθαί, του Ιεζρατηλίτου, τον οποίον εκείνος δεν ήθελε να σου τον πωλήση αντί αργυρίου. Διότι δεν ζη πλέον ο Ναβουθαί, αλλ' έχει αποθάνει» (Γ' Βασ. 21, 15).
«Επιπόλαιος και άπληστος ήταν ο Αχαάβ, και δεν ήταν δύσκολο να τον γυρίσεις εδώ κι εκεί, για αυτό και η πονηρή γυναίκα τον έριξε στο λάκκο της ασεβίας» (Άγιος Θεοδώρητος, ερώτηση 62) [11.9].
Η κατάσταση με τη χρήση εμβολίων κατά του κορωνοϊού που δημιουργήθηκαν με χρήση ανθρώπινων εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών είναι εντελώς ανάλογη με την κατάσταση με τον βασιλιά Αχαάβ και τον αμπελώνα του Ναβουθαί.
Και δεν πρέπει να παρουσιαστεί εδώ η θέση που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια ότι στην αρχή έγινε μια έκτρωση, δηλαδή ένας φόνος από «κακούς ανθρώπους», και μετά οι «καλοί γιατροί» πήραν το σώμα αυτού του αθώου μωρού-μάρτυρα και το χρησιμοποίησαν προς όφελος της επιστήμης και όλης της ανθρωπότητας.
Αυτή η θέση αποδεικνύεται ψευδής για πολλούς λόγους: πρώτον, επειδή για την παραγωγή εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών είναι απαραίτητοι όσο πιο πολύ γίνεται φρέσκοι ιστοί τους οποίους χρειάζονται οι δημιουργοί εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών ώστε να πετύχουν τους αιματηρούς αμαρτωλούς χειρισμούς τους. Οι κυτταρικές σειρές συλλέγονται αμέσως μετά από την έκτρωση κατόπιν προηγούμενης συνεννόησης με τον γιατρό που εκτελεί την έκτρωση. Δεύτερον, επειδή για να δημιουργηθεί μια εμβρυϊκή κυτταρική σειρά, οι παραγωγοί της χρειάζονται όχι μόνο ένα υγιές μωρό που να μην είναι μικρότερο των τριών μηνών από τη σύλληψη (προκειμένου να σχηματιστούν τα όργανά του) και που θα σκοτωθεί στη μήτρα, αλλά μερικά είτε ακόμη πολλά τέτοια μωρά. Για παράδειγμα, για την παραγωγή μιας νέας κυτταρικής σειράς WALVAX-2, χρειάστηκε να παρθούν δείγματα ιστού από 9 αγέννητα μωρά (έμβρυα) που ήταν ακόμη ζωντανά χωρίς αναισθησία. Μπορείτε να βρείτε σχετικές πληροφορίες στο άρθρο «Περί πνευματικού κινδύνου του εμβολίου Sputnik V», στην ενότητα «Θέση Δ‘» (πρόσβαση: https://myrophoros.blogspot.com/2021/08/sputnik-v.html).
Όπως βλέπουμε, όλοι αυτοί που ασχολούνται με τη δημιουργία των εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών, σκοπεύουν με άμεσο τρόπο να σκοτώσουν υγιή μωρά στη μήτρα.
Αναμφίβολα, άτομα που χρησιμοποιούν εμβόλια αυτού του είδους, δηλ. τα εμβόλια που δημιουργήθηκαν από ανθρώπινες εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές, θα τιμωρηθούν από τον Θεό εάν δεν μετανοήσουν, όπως και ο Αχαάβ, έχοντας λάβει μια τρομερή ποινή από τον Θεό, μόνο χάρη στη μετάνοια απέθυγε τον άμεσο θάνατο. Όμως, οι σύγχρονοί μας, αν δεν συνειδητοποιήσουν το βαρύ αμάρτημά τους και δεν μετανοήσουν στην ώρα, θα υποστούν μεγαλύτερη τιμωρία από αυτήν που είχε ανατεθεί στον βασιλιά Αχαάβ. Πρώτον, επειδή οι πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία εμβολίων που περιέχουν εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές είναι σε ανοιχτή πρόσβαση για όλους. Δεύτερον, οι ηθικές απαιτήσεις προς τους ανθρώπους της Καινής Διαθήκης είναι πολύ πιο μεγάλες από τις απαιτήσεις προς τους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης, και αυτό είναι λογικό, διότι ήδη έχει γίνει η Σταυρική Θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τρίτον, επειδή ο βασιλιάς Αχαάβ, ως αποτέλεσμα του εγκλήματος, ήλπιζε μόνο να γευτεί από τους καρπούς της αμπέλου είτε τους καρπούς από το λαχανόκηπο. Όμως, όσοι λαμβάνουν τέτοια εμβόλια δεν χρησιμοποιούν κανένα φυσικό προϊόν, αλλά μια φαρμακευτική ουσία που δημιουργήθηκε με τη χρήση τμημάτων του σώματος ενός μωρού που σκοτώθηκε σκόπιμα στη μήτρα, δηλ. ένα φάρμακο που περιέχει το DNA ενός νεκρού σκοτωμένου εμβρύου. Πληροφορίες που αποδεικνύουν την παρουσία του DNA των εμβρύων στο εμβόλιο, π.χ., αναφέρονται δημόσια από τους ίδιους τους δημιουργούς του εμβολίου Sputnik V στο επίσημο δελτίο τύπου με ημερομηνία 14.04.2021:
«Η ποιότητα υψηλού επιπέδου και η ασφάλεια του εμβολίου Sputnik V διασφαλίζεται εκτός των άλλων από το γεγονός ότι, σε αντίθεση με άλλα εμβόλια, το Sputnik V χρησιμοποιεί την τεχνολογία καθαρισμού 4 σταδίων, η οποία περιλαμβάνει δύο στάδια χρωματογραφικού καθαρισμού και δύο στάδια εφαπτομενικής διήθησης. Αυτή η τεχνολογία καθιστά δυνατή την παραγωγή ενός καθαρού σε μεγάλο βαθμό φαρμακευτικού προϊόντος, το οποίο υφίσταται υποχρεωτικό έλεγχο για την περιεκτικότητα σε υπολειμματικό DNA στο προϊόν.
Στην έρευνα που δημοσιεύτηκε στην περιοδική έκδοση The New England Journal of Medicine στις 9 Απριλίου 2021 αναφέρεται ότι ως μια πιθανή αιτία για θρόμβωση που προκαλούν άλλα φάρμακα μπορεί να είναι ο ανεπαρκής καθαρισμός των φαρμακευτικών προϊόντων, με αποτέλεσμα να περιέχουν μεγάλη ποσότητα υπολειμματικού DNA. Ο ανεπαρκής καθαρισμός είτε η χρήση πολύ υψηλών δόσεων RNA/DNA σε άλλα προϊόντα μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των αντισωμάτων που ενεργοποιούν τα αιμοπετάλια του ασθενούς και των στοιχείων του ίδιου του εμβολίου ή/και του υπολειπόμενου DNA/RNA που είναι δυνατόν να συμπλέκονται με τον παράγοντα PF4 (https:// www. .nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa2104840?query=featured_home).
Το Εθνικό Ερευνητικό Κέντρο Επιδημιολογίας και Μικροβιολογίας N.F. Gamaleya είναι πρόθημο να μοιραστεί τις τεχνολογίες καθαρισμού με άλλους παρασκευαστές εμβολίων με στόχο την ελαχιστοποίηση ή εξάλειψη των παρενεργειών κατά τη χρήση τους» [12].
Τέλος, αξίζει να δοθεί προσοχή σε ένα ακόμη σημαντικό σημείο όσον αφορά την πνευματική αξιολόγηση των εμβολίων που δημιουργήθηκαν με χρήση των εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών. Το θέμα είναι ότι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός εκπροσώπων της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας γνωρίζει την αλήθεια για τον πνευματικό κίνδυνο που φέρουν τα εμβόλια αυτού του είδους. Λοιπόν, πρώτα απ 'όλα, πρόκειται για τον Πατριάρχη, τους επισκόπους και τους ιερείς, οι οποίοι, λαμβάνοντας υπόψη τη φύση των δραστηριοτήτων τους, πρέπει να είναι εξοικειωμένοι με την Αγία Γραφή, τους Ιερούς κανόνες της Εκκλησίας, καθώς επίσης και με τα βασικά επίσημα έγγραφα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επίσης πολλοί κοσμικοί γνωρίζουν αυτή την αλήθεια, όπως π.χ. εκπρόσωποι του διδακτικού προσωπικού των Ορθοδόξων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είτε αυτοί που εκπροσωπούν την ηγεσία των συνοδικών δομών. Πολλοί την γνωρίζουν και αποσιωπούν.
Ο όσιος Νικόδημος ο Άγιορείτης, αναφερόμενος στον Άγιο Βασίλειο τον Μέγα, στο έργο του «Χριστοήθεια τῶν χριστιανῶν» αναφέρει τα εξής για μια παρόμοια κατάσταση:
«Επειδή καθολικώτερον με τρείς τρόπους συγκοινωνεί τινάς εις την αμαρτίαν του άλλου, ως λέγει ο Μέγας Βασίλειος. α’. με το έργον και την βοήθειαν, όταν με τον αυτόν κακόν σκοπόν συνεργεί τινάς εις την κακίαν του άλλου. β’. με την γνώμην και συναρέσκειαν, όταν συγκατατίθεται τινάς με την διάθεσην του αμαρτάνοντος κι συναρέσκεται εις αυτήν, κι γ’. όταν γνωρίζει τινάς την κακίαν του άλλου, ἡσυχάσῃ δέ, ἤτοι σιωπήσῃ, καί δέν ἐλέγξῃ αὐτόν:
«κοινωνίαν ἡγοῦμαι κατά τό ἔργον, ὅταν ἀλλήλοις τινές ὅταν τῷ αὐτῷ σκοπῷ συλλαμβάνωνται πρός τήν ἐνέργειαν. κατά δέ γνώμην, ὅταν συγκατάθηταίτις τῇ διαθέσει τοῦ ποιοῦντος, καί συναρεθῇ. ἑτέρα δέ κοινωνία τούς πολλούς λανθάνουσα ἐμφαίνεται τῇ ἀκριβολογίᾳ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς, ὅταν, μήτε συνεργασάντος τις, μήτε συγκαταθέντος τῇ διαθέσει, γνούς δέ τήν κακίαν τῆς γνώμης, ἀφ᾿ ἧς ποιεῖ, ἐφησυχάσῃ, καί μή ἐλέγξῃ. (Ἐρώτησ. θ’. τοῦ β’. Λόγ. περί Βαπτίσματος)».
Επίσης ο Άγιος Νικόδημος ο Άγιορείτης αναφέρεται εδώ και στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο:
«Ο Ψαλμωδός σε προειδοποιεί: «Εάν έβλεπες κλέπτην έτρεχες και συ μαζή του ως συνεργός του· συμμετείχες δε εις τας αθλιότητας των μοιχών» (Ψαλμ. 49, 18). Ερμηνεύοντας αυτόν τον ψαλμό, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί: «Αλλοίμονον, πόσον μεγάλο είναι το κακόν από την συγκάλυψιν «της σαπίλας» των άλλων, ένεκα της οποίας και συμμετοχή του, λέγει, εις την τιμωρίαν του παραπτώματος δεν είναι μικροτέρα εκείνου (του παραβάτου)». Διότι αυτός μεν θα είπη ότι έχει το πάθος, αν και η δικαιολογία είναι ασυγχώρητος, καθώς ο κλέπτης (την δικαιολογίαν) της πείνας, ου δε ούτε την δικαιολογίαν του πάθους. Διατί λοιπόν, χωρίς να απολαμβάνεις καμμίαν ευχαρίστησιν, συμμετέχεις και μοιράζεσαι την κόλασιν;» Με τον ίδιο τρόπο ο άνθρωπος βλέπει πουλιά είτε άλλα ζώα που πρόκειται παραλίγο να πέσουν στην παγίδα, και προσπαθεί να μην κάνει θόρυβο για να μην τους τρομάξει, σωπαίνει, δεν μιλάει και δεν κάνει τίποτα, απλά περιμένει και με αυτόν τον τρόπο γίνεται ένοχος του θανάτου των πτηνών. Ομοίως, οι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι κάποιος πρόκειται να πέσει σε μοιχεία, δεν κάνουν τίποτα, δεν αντιδρούν, συγκαλύπτουν, αποκρύβουν την ενοχή του, και δεν τον συγκρατούν από την αμαρτία, και έτσι, λοιπόν, οι ίδιοι γίνονται ένοχοι του δικού του θανάτου όπως και του θανάτου των εαυτών τους. Ο Χρυσόστομος εξηγεί ότι, «και καθώς ακριβώς εκείνοι που ρίπτουν εις τας παγίδας (το θήραμα) είναι εκείνοι οι οποίοι περικαλύπτουν τας παγίδας και πλησιάζουν εκείνο που πρόκειται να συλλάβουν και κρύπτουν κάθε δόλωμα και ούτε τον παραμικρόν θόρυβον, ούτε τίποτε άλλο αφήνουν να γίνει που θα ήτο δυνατόν να χαλάσει το κυνήγιον, έτσι τώρα και εδώ, έαν καθήσεις κοντά εις την παγίδαν του διαβόλου και δεν ανησυχήσεις τον μοιχόν, που γνωρίζεις ότι πρόκειται να πέσει εις αυτήν, ούτε τον φοβήσεις, τότε μάλιστα, θα καταστρέψεις αυτόν» (Ομιλία εις τον ΜΘ’ ψαλμόν)» [13].
Εκτός τούτου, ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Λόγο IA’ του ίδιου βιβλίου, στο μέρος με τον τίτλο «Ότι κάθε Χριστιανός πρέπει νά βοηθῇ εἰς τήν διόρθωσιν καί σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ του» αναφέρεται και στους Ιερούς κανόνες της Οικουμενικής Εκκλησίας για το εξής θέμα:
«Ὅποιος λοιπόν ἀπό ἐσᾶς Χριστιανοί, γνωρίζωντας τόν ἀδελφόν του πῶς ἁμαρτάνει, ἤ πῶς ἔχει νά ἁμαρτήσῃ, καί δέν ὑπάγῃ, ἤ αὐτός ὁ ἴδιος νά τόν συμβουλεύσῃ ἀδελφικῶς διά νά τόν ἐμποδίσῃ ἀπό τήν ἁμαρτίαν, ἤ κᾄν τῷ τρόπῳ, διά νά τόν συμβουλεύουν ἐκεῖνοι, καί νά τόν ἐμποδίζουν ἀπό τήν ἁμαρτίαν· ἀλλά σιωπήσῃ, καί ἡσυχάσῃ, ὁ τοιοῦτός λέγω, ἄς ἠξεύρῃ, ὅτι τήν ἰδίαν ἁμαρτίαν καί τόν ἴδιον Κανόνα, ὁποῦ ἔχει ἐκεῖνος ὁποῦ ἁμαρτάνει, ἔχει παρομοίως καί αὐτός· διά τί δυνάμενος νά ἐμποδίσῃ τόν ἀδελφόν του ἀπό τῶν ἁμαρτίων καί τόν θάνατον, ἐσιώπησε, καί μέ τήν σιωπήν του, τόν ἀφῆκε καί ἐθανατώθῃ καί ἀπωλέσθῃ. Καί τό πολυθρύλλητον ἐκεῖνο ἀπόφθεγμα τό λέγον· «ὁ δυνάμενος κωλῦσαι καί μή κωλύων, αὐτός ἔστιν ὁ ποιῶν».
Ἔτσι ὀ Μέγας Βασίλειος εἰς τόν οα’ Κανόνα του, ὅσους χρόνους ἐπιτιμᾷ τόν πόρνον, καί μοιχόν, καί φονέα, τόσους χρόνους ἐπιτιμᾶ καί ἐκείνους, ὁποῦ ἤξευραν αὐτούς πῶς ἁμαρτάνουν, καί δέν τό ἐφανέρωσαν εἰς τόν Ἀρχιερέα καί Πνευματικόν διά ν᾿ἅπτειν ἁμαρτίαν, συγκατασκευάζειν ἔστι τόν θάνατον. Καί πάλιν· εἰ τό κοινόν τοῦ θανάτου ἡ ἁμαρτία, ἄσπλαγνχος ἔστιν, ὁ ἐφησυχάζων, οὐχ ὁ ἐλέγχων, ὡς ὁ τόν ἰόν συναφείς τῷ δηχθέντι, οὐχ ὀ ἐξαίρων.
Ἔτσι ἡ ἁγία καί τοπική Σύνοδος ἡ ἐν Ἀγγύρᾳ δέκα χρόνους κανονίζει εἰς τόν κε’ Κανόνα της, ἐκείνους τούς συγγενεῖς, ὁποῦ ἤξευραν πολύ πῶς ἔφθειρε τινάς τήν ἀδελφήν τῆς ἀρραβωνιστῆς του καί τήν ἐγγάστρωσεν, ἔπειτα ἐπῆρεν, ὄχι τήν φθαρεῖσαν, ἀλλά τήν ἀρραβωνιστήν του, ἐσιώπησαν δέ, καί δέν τό ἐφανέρωσαν.
Ετσι ὁ θεῖος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής εἰς τόν κε’ Κανόνα του, εἰς τό ἴδιον ἐπιτίμιον τῆς μοιχευθείσης ὑποβάλει τήν καλογραίαν ἐδέ, καί δέν τό εἶπεν εἰς τήν ἡγουμένην, διά νά ἐμποδίσῃ τήν ἁμαρτίαν. ἔτσι ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει· ἐάν ἰδῇ τινάς κανένα ἀδελφόν του, ὁποῦ πορνεύει, καί ἔπειτα μεταλαμβάνει, νά πηγαίνῃ νά τό φανερόνῃ εἰς τόν Πνευματικόν μυστικῶς, διά νά τόν ἐμποδίσῃ ἐκεῖνος· διά τί ἄν σιωπήσῃ καί τόν σκεπάσῃ, καί αὐτός ἔχει τήν αὐτήν ἁμαρτίαν·, ἄν πίνην ἴδῃς τινά τῶν μετά σοῦ ἀγελαζομένων πορνεύοντα, καί Μυστηρίων. κώλυσον τάς βεβήλους χεῖρας. εἰ καί μηδέ διηγεῖσθαι τά δικαιώματα ἄξιος, ἐννόησον οἱ προβήσεται τά τῆς κολάσεως αὐτῷ, ὅταν καί τῆς ἱερᾶς ἅπτηται τραπέζης, ἐκ αὐτῷ δέ μόνῳ, ἀλλά τῷ συσκιάζοντι. (Ἐρμην. εἰς τόν μθ’. Ψαλμ.) Ἔτσι καί οἱ ἐξωτερικοί νόμοι παιδεύουν, ὄχι μόνον ἐκείνους ὁποῦ πράξουν καμμίων κλεψίαν, ἤ μοιχείων, ἤ ἄλλην ἁμαρτίαν· ἀλλά καί τούς δούλους ἐκείνους, ὁποῦ ἤξευραν τήν κλεψίαν ἐκείνων, καί ἁμαρτίαν, καί δέν τήν ἐφανέρωσαν. Γράφει δέ καί Μιχαήλ ὁ Ἀτταλειάτης ἐν τῇ συνόψει τῶν πολιτικῶν Νόμων, ὅτι αὐτί διορίζουσι, πῶς δέν διαφέρει τό νά φονεύσῃ τινάς, καί τό νά δώσῃ αἰτίαν φόνου, ἤ νά προσάξῃ τόν φόνον. (Τίτλ. 71)» [14].
Όλες αυτές οι δηλώσεις των Αγίων πατέρων καθώς και οι διατάξεις των κανόνων της Οικουμενικής Εκκλησίας που ρυθμίζουν και καθορίζουν τις συνέπειες που σχετίζονται με την αποσιώπηση της αμαρτίας πρέπει να λαμβάνονται υπόψη από τους εκπροσώπους της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας οι οποίοι εδω και δύο χρόνια που δάγκωσαν τη γλώσσα τους και αποσιωπούν τότε, όταν είναι απαραίτητο και αναγκαίο να εκτεθεί άμεσα το κακό και να προειδοποιηθούν οι Ορθόδοξοι πιστοί.
Βγάζοντας συμπέρασμα, μπορούμε να πούμε ότι θα είναι εντελώς αδύνατο για έναν άνθρωπο μετά να δικαιολογηθεί στην Τελευταία Κρίση μπροστά στον Θεό εάν λάβει το εμβόλιο που δημιουργήθηκε με τη χρήση ανθρώπινης εμβρυϊκής κυτταρικής σειράς, καθώς οι αποφάσεις των ανώτατων οργάνων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Πατριαρχείου Μόσχας όπως και οι Ιεροί κανόνες της Οικουμενικής Εκκλησίας και η ίδια η Αγία Γραφή – μιλώντας για τα γεγονότα για τον δίκαιο Ναβουθαί, όταν ο ίδιος ο Θεός εκφωνεί την κρίση στον βασιλιά Αχαάβ για το έγκλημά του και την αμαρτία του εναντίον του Ναβουθαί – αναφέρονται στο γεγονός ότι η χρήση τέτοιου είδους εμβολίων είναι ανεπίτρεπτη. Αυστηρή τιμωρία θα υποστούν και εκείνοι όσοι συνειδητοποιούσαν είτε όφειλαν να συνειδητοποιήσουν τον πνευματικό κίνδυνο της δημιουργίας και χρήσης τέτοιων εμβολίων, αλλά πρότειναν να αποσιωπήσουν γι' αυτό και δεν προειδοποίησαν άλλους για την αμαρτία.
N. N.,
Δημήτριος Μαλίσσεφ.
06.02.2022.
Βιβλιογραφία
[1] «Οι αρχές του κοινωνικού δόγματος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», ο οποίο επικυρώθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στις 15 Αυγούστου 2000: http://www.patriarchia.ru/db/text/419128.html
[2] Αὐτόθι, XII.7.
[3] «Οι αρχές της διδασκαλίας της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δια την Αξιοπρέπειαν, την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα». III.3. http://www.patriarchia.ru/db/text/428616.html
[3.1] «Οι αρχές του κοινωνικού δόγματος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», ο οποίο επικυρώθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στις 15 Αυγούστου 2000: http://www.patriarchia.ru/db/text/419128.html
[4] «Όρος της Τοπικής Συνόδου της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας (27-28 Ιανουαρίου 2009)» http://www.patriarchia.ru/db/text/543669.html
[5] Ο π. Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου, πρεσβύτερος, ιατρός–ψυχίατρος, διδάκτωρ Βιοηθικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν στο άρθρο του «Τὰ ‘’ἐμβόλια’’ ἔναντι τοῦ Covid-Sars 2 ὑπὸ τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ». https://enromiosini.gr/arthrografia/p-stylianos-emm-karpathioy/
[6] Αὐτόθι.
[7] Αὐτόθι.
[8] Αὐτόθι.
[9] Αὐτόθι.
[10] Αὐτόθι.
[11] Αὐτόθι.
[11.2] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων, 21, 1. http://bible.optina.ru/old:3ts:21:01
[11.3] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων, 21, 3. Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων. http://bible.optina.ru/old:3ts:21:03; Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Περί μετανοίας, Λόγος Β’ https://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Zlatoust/o_pokajanii/#0_2; Όσιος Εφραίμ ο Σύρος. Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων https://azbyka.ru/biblia/in/?1King.21:16&r
[11.4] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων 21, 1. Λοπούχιν Α.Π . http://bible.optina.ru/old:3ts:21:01#lopuxin_ap
[11.5] Κανάλι Yandex.Zen «Διαβάζουμε τη Βίβλο. Η Βίβλος σε απλή και κατανοητή γλώσσα για όσους ενδιαφέρονται για την Αγία Γραφή. Το άρθρο με τίτλο «Γ’ Βασιλέων, κεφ. 21. Ο Αχαάβ και η Ιεζάβελ παίρνουν τον αμπελώνα του Ναβουθαί». https://zen.yandex.ru/media/id/5d906cd30ce57b00ada1a950/3-kniga-carstv-gl21-ahav-i-iezavel-otnimaiut-vinogradnik-navufeia-5f2f008dc87330095f2edefc
[11.6] Αὐτόθι.
[11.7] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων . 21, 1. Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. http://bible.optina.ru/old:3ts:21:01
[11.8] Ερμηνεία του Ωσηέ 1, 4. Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας. http://bible.optina.ru/old:os:01:04#svt_kirill_aleksandrijskij
[11.9] Ερμηνεία Γ’ Βασιλείων. 21, 1. Λοπούχιν Α.Π http://bible.optina.ru/old:3ts:21:01#lopuxin_ap
[12] ΔΗΛΩΣΗ του Εθνικού Ερευνητικού Κέντρου Επιδημιολογίας και Μικροβιολογίας N.F. Gamaleya Δελτίο Τύπου, 14.04.2021. https://sputnikvaccine.com/rus/newsroom/pressreleases/zayavlenie-nitsem-im-n-f-gamalei/
[13] Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Η καλή ηθική των Χριστιανών, είτε λόγος για το πώς είναι σωστό και πώς δεν είναι σωστό να συμπεριφέρονται οι Χριστιανοί. «Λόγος ΙΑ’, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται η εξήγηση «ὅτι κάθε Χριστιανός πρέπει νά βοηθῇ εἰς τήν διόρθωσιν καί σωτηρίαν τοῦ ἀδελφοῦ του. β’. πῶς πρέπει κάθε Χριστιανός νά ἐλέγχῃ τόν ἀδελφό του διά νά τόν διορθώςῃ. καί γ’. ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά δέχωνται μετά χαρᾶς τούς πρός διόρθωσιν ἐλέγχους τῶν ἀδελφῶν τους». https://azbyka.ru/otechnik/Nikodim_Svjatogorets/blagonravie-hristian-ili-o-tom-kak-podobaet-i-kak-ne-podobaet-postupat-hristianam/11
[14] Αὐτόθι.
***
[1] Σχετικά με το εμβόλιο EpiVacCorona (εμβόλιο «Vector» της Ρωσικής επιβλέπουσας Υπηρεσίας «Rospotrebnadzor»), είναι γνωστό ότι οι εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές δεν χρησιμοποιήθηκαν στο επίπεδο Production. Όσον αφορά δύο υπόλοιπα επίπεδα Design&Development και Confirmatory Lab Tests κάθε σχετική πληροφορία είναι ελλειπής, δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχουν στοιχεία και αποδείξεις για τη χρήση εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών και στα τρία επίπεδα παρασκευής σε σχέση με το εμβόλιο CoviVac (Κέντρο «Chumakov»).
[2] Βλ., π. χ., την ανοιχτή Επιστολή του ιερέα, ιατρού–ψυχιάτρου, διδάκτωρα Βιοηθικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν π. Στυλιανού Καρπαθίου προς την Ιερά Σύνοδο για το ζήτημα του εμβολίου: https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/ekklisia-tis-ellados/6985957_epistoli-toy-psyhiatroy-p-stylianoy-karpathioy-gia-zitima-toy
[3] Το απόσπασμα πάρθηκε από το σχόλιο του κ. Ανατολίου Στεπάνωφ (σελ. 90. Απάντηση στο 82, Στέλλα) στο άρθρο του «Οι μη υποστηρικτές εμβολίων ως συνεργοί στα παρασκήνια του πλανήτη. Προσπάθεια κατανόησης της λογικής της υστερίας του κορωνοϊού» https://ruskline.ru/news_rl/2021/10/06/antivaksery_kak_posobniki_mirovoi_zakulisy
[4] Ἐπιστολή 25. Νικηφόρῳ Πατριάρχῃ, Φατοῦρος σε. 68, στίχ. 11, P.G. 99, 988C.
[5] Ο Άγιος Τύχων Ζαντόνσκ. «Περί των αληθειών της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως και της Εκκλησίας». Αγία Πετρούπολη. 1864. Η απάντηση του Αγίου Τύχωνος στην ερώτηση "Με ποιον τρόπο ο Άγιος Τύχων παραδίδει αληθινή ατυχία ή θλίψη;» https://azbyka.ru/otechnik/Tihon_Zadonskij/ob-istinah-pravoslavno-hristovoj-very-i-tserkvi/14
[9] Ο αρχιμανδρίτης Σάββας ο Αγιορείτης καταθέτει επίσης ότι οι αμβλώσεις για τη δημιουργία εμβρυϊκών κυτταρικών σειρών γίνονται συχνά με τέτοιο τρόπο ώστε μια γυναίκα να γίνεται στείρα: «Νά τό πῶ λίγο, γιά νά καταλάβουμε πόσο φοβερή εἶναι ἡ συμμετοχή μας, -ὅταν κάνουμε αὐτό τό ἐμβόλιο- σ’ αὐτό τό ἔγκλημα. Πόσο μεγάλη ἁμαρτία εἶναι.. Βρίσκουνε ταλαίπωρες ὑπάρξεις, γυναῖκες μέ ψυχιατρικά προβλήματα ἤ φυλακισμένες, τίς ἀφήνουν ἔγκυες, καί στόν τρίτο-τέταρτο μήνα μέ προγραμματισμένη ἔκτρωση, ἡ ὁποία γίνεται μέ καισαρική (γιά νά εἶναι στεῖρο τό ἔμβρυο, νά μήν ἔχει μικρόβια), ἀφαιροῦν τό ἔμβρυο καί, συνήθως, μαζί καί τήν μήτρα ἀπό τήν γυναίκα. Ὁπότε ἡ γυναίκα γίνεται στείρα αὐτομάτως. Καί τό διαμελίζουν ζωντανό γιά νά τοῦ πάρουν τά διάφορα ὄργανα! Γιατί βεβαίως, ἄν εἶναι νεκρό τό ἔμβρυο, εἶναι ἄχρηστα τά ὄργανα καί φυσικά δέν μποροῦν νά πάρουν τά κύτταρα ἀπό τά ὄργανα τά συγκεκριμένα, λ.χ. ἀπό τούς νεφρούς, γιά νά παράξουν τίς κυτταρικές λεγόμενες σειρές∙ οἱ ὁποῖες κυτταρικές σειρές χρησιμοποιοῦνται, ξαναλέω, εἴτε γιά νά ἐλεγχθεῖ πειραματικά τό ἐμβόλιο εἴτε γιά νά παραχθεῖ». https://www.youtube.com/watch?v=7XH2GZfN2Z8&t=30
[10] Ο ερμηνευτής της Αγίας Γραφής ο Αλέξανδρος Λοπουχίν γράφει ότι «Ο Ναβουθαί λιθοβολήθηκε (σ. 13). Μαζί του σκοτώθηκαν και οι γιοι του (Δ' Βασ. 9, 26), για να ελευθεροθεί το οικόπεδο με τον αμπελώνα του Ναβουθαί. Τα οικόπεδα των προσώπων που εκτελούνταν για κρατικά εγκλήματα, με άγραφο νόμο, θεωρούνταν ιδιοκτησία του στέμματος και παραδίδονταν στον βασιλιά (Β' Βασ. 16, 4)».
[11] Άγιος Δημήτριος Ροστώφ. Βίοι των Αγίων. Ιούλιος. Ημέρα εικοστή Ζωή και θαύματα του Προφήτη Ηλία. Έκδοση της Αγίας Λαύρας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου των Σπηλαίων του Κιέβου. Κίεβο. 2010, σελ. 440.
Πηγή: https://myrophoros.blogspot.com/2022/04/blog-post_3.html
Μετάφραση: «Κάλαμος ὀξυγράφου», 2022.
ΠΗΓΗ: http://myrophoros.blogspot.com/2022/09/blog-post_24.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου