ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΙΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟ

ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΑΘΗΜΑ 

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ

Ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος (αριστερά) με τον Κυκλάδων Γερμανό (δεξιά) 

στα Θεοφάνεια του 1950, όταν πλέον ο δεύτερος είχε επιστρέψει εν μετανοία στην Εκκλησία.

Πρὸς τὸν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Κυκλάδων κ. Γερμανὸν

Ἐν Ἀθήναις τῇ 9ῃ Νοεμβρίου 1937

Τὴν ὑπὸ ἡμερομηνίαν 20ης Ὀκτωβρίου ανταπάντησίν σας πρὶν ἢ ἐκτυπώσητε καὶ δι᾿ ἐγκυκλίων ἀνακοινώσητε πρὸς τὸ Χριστεπώνυμον πλήρωμα, εἴχετε ὑποχρέωσιν νὰ ἀπευθύνητε πρὸ τῆς δημοσιεύσεως πρωτίστως εἰς ἡμᾶς  κατὰ τὴν λογικὴν ἀπαίτησιν καὶ τὴν στοιχειώδη ἀξιοπρέπειαν. Ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν εἴχατε τὸ θάρρος καὶ τὴν παρρησίαν νά ἀντικρούσητε ἡμᾶς ἐργαζομένους ἐν τῷ φωτὶ καὶ ἀγωνιζομένους μὲ τιμιότητα καὶ εἰλικρίνειαν οὐ μὴν ἀλλὰ  καὶ μὲ αὐταπάρνησιν καὶ αὐτοθυσίαν ἐπὶ τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς  ἀληθείας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, κατεφύγετε εἰς τὸ νὰ δημοσιεύσητε τὴν ἀνταπάντησίν σας εἰς τὸ κοινόν, διότι τοῦτο θεωρείτε ὡς εὔκολον λείαν εἰς τὰ δίκτυα τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης καὶ τῆς συκοφαντίας, ἅτινα μετὰ πάσης ἐλαφρονείας καὶ ἀσυνειδησίας......(σ. δυσανάγνωση λέξη) εἰς τὸν δρόμον τῆς Ὑμετέρας Χριστιανικῆς κοινωνίας.
Διὸ καὶ θὰ παρηρχόμεθα διὰ σιγῆς καί περιφρονήσεως τὴν ἀνταπάντησιν Αὐτῆς καὶ, διότι ἐλλείψει θάρρους καὶ παρρησίας τοῦ γράφοντος δὲν ἐστάλη ἀπ᾿ εὐθείας αὕτη πρὸς ἡμᾶς καί, διότι αὕτη δὲν παρέχει νέον τι ἐπιχείρημα ἄξιον λόγου καὶ ἀπαντήσεως, ἂν δὲν ὑπῆρχε φόβος ἡ σιγὴ αὕτη νὰ ἐκληφθῆ ὑπὸ τῶν ἀφελῶν καὶ εὐπίστων ὀπαδῶν Της, ὡς ἔνδειξις ὅτι τὰ λεγόμενα ἐκ δευτέρου ὑπ᾿ Αὑτῆς εἰσὶν ἀληθῆ καὶ ἀνεπίδεκτα διαψεύσεως καὶ πάσης ἀναιρέσεως.
Ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία ἐν ἀρχὴ τῆς ἀνταπαντήσεως Της διατείνεται ὅτι, ἡ πρὸς Αὐτὴν ἀπάντησίς μου δὲν διεκρίνετο ἐπὶ εὐπρεπείᾳ, πραότητι καὶ δικαιοσύνη καὶ ὅτι Αὕτη ἀποβλέπουσα δῆθεν πρὸς τὸν Ἀρχιποιμένα Χριστόν, ὡς λέγει, συγχωρεῖ ἡμᾶς διὰ τοὺς ἀπρεπεῖς καὶ ἀδίκους χαρακτηρισμοὺς τοῦ προσώπου Της καὶ ὑπεραμύνεται μόνον ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡμεῖς θεωροῦντες περιττὸν νὰ εἴπωμεν ὅτι δὲν ὑβρίζει τις τὸν ἀντίπαλον, ἀλλὰ χαρακτηρίζει αὐτὸν δικαίως ὅταν ἀποδεικνύει οὐχὶ διὰ λόγου, ἀλλὰ δι᾿ ἔργων καὶ ἀκαταμαχήτου ἐπιχειρηματολογίας ὅτι οὗτος ψεύδεται ἀναισχύντως, ὅτι χαλκεύει στυγερὰς καὶ καταπτύστους συκοφαντίας καὶ ὅτι καπηλεύεται θείους καὶ ἱεροὺς κανόνας πρὸς δημοκοπίαν καὶ ἐκμετάλλευσιν ἑνὸς ἱεροῦ ἀγῶνος, ἐρχόμεθα ν᾿ ἀποδείξωμεν ὅτι ἐπίσης ψεύδεται καὶ ὑποκρίνεται ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία καὶ ὅταν διϊσχυρίζεται ὅτι ὑπεραμύνεται τῆς ἀληθείας καὶ  ὑπερμαχεΐ τῆς Ὀρθοδοξίας!
Ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία ὡς διδάκτωρ τῆς Θεολογίας καὶ διπλωματούχος τοῦ Πανεπιστημίου δὲν δύναται βεβαίως νὰ ἀγνοῇ τὰ ἑξῆς στοιχειώδη καὶ θεμελιώδη διδάγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἴδρυσαν ἐπὶ τῆς γῆς οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι ἐφοδιάσαντες καὶ ὁπλίσαντες Αὐτὴν μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὴν μεταδιδομένην εἰς τοὺς πιστοὺς διὰ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. Συνεπῶς μόνον οὗτοι δικαιούνται νὰ συστήσουν ἢ νὰ καταργήσουν ἤτοι νὰ κηρύξουν αἱρετικὴν, ἢ σχισματικὴν μίαν ἐκκλησίαν ἐκτρεπομένην τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ νὰ καταστήσωσιν ἄκυρον, ἤτοι ἀνενέργητον τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀγιαστικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τῶν Μυστηρίων αὐτῆς.
Τὸ δικαίωμα τούτο, ἤτοι τοῦ ἱδρύειν καὶ καταλύειν μίαν Ἐκκλησίαν οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι μετέδωκαν εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτῶν, καὶ οὗτοι εἰς τοὺς διαδόχους των, καὶ οὕτω διὰ τῆς ἀλληλoδιαδoχίας τὸ δικαίωμα τοῦτο περιήλθεν εἰς τὴν ἐξουσίαν τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Κατὰ τὴν θεμελιώδη ταύτην  τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀρχήν, μία Ἐκκλησία τότε μόνον ἔχει κῦρος καὶ τὰ μυστήρια αὐτῆς ἁγιαστικὴν χάριν καὶ ἐνέργειαν, ὅταν αὕτη συστηθῇ ἢ ἀναγνωρισθῇ ὑπὸ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ  τότε μόνον αὕτη ἀπόλλυσι τὸ κῦρος αὐτῆς καὶ τὴν ἁγιαστικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τὰ Μυστήρια Αὐτῆς, ὅταν Αὕτη διὰ μίαν κακοδοξίαν κηρυχθῇ αἱρετικὴ ἢ Σχισματικὴ ὑπὸ  τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ἧς τὴν ἔγκυρον γνώμην καὶ τελεσίδικον ἀπόφασιν διερμηνεύει ἡ Οἰκουμενικὴ καὶ Πανορθόδοξος Σύνοδος.

Εἰς τὸ ζήτημα τοῦτο διΐσταται ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ἡ Προτεσταντικὴ Ἐκκλησία, ἥτις τὸ δικαίωμα τοῦτο τῆς ἀληθοῦς καὶ ὀρθῆς πίστεως παρέχει καὶ εἰς τὰ ἄτομα, ὧν ἡ προσωπικὴ γνώμη καὶ ἀτομικὴ ἀντίληψις εἰς τὰ μυστήρια τῆς πίστεως δύναται νὰ χρησιμεύσῃ ὡς λυδία λίθος τῆς θείας ἀληθείας, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου, ἡ Λατινικὴ Ἐκκλησία, περιορίσασα τὸ δικαίωμα τοῦτο μόνον εἰς τὸν ἀνώτατον ποντίφηκα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τὸν Πάπαν, οὗ ἡ γνώμη ἀποφαινομένου ἐκ καθέδρας εἰς τὰ ζητήματα τῆς πίστεως, ἀποτελεῖ τὸ ἀλάνθαστον κριτήριον τῆς θείας ἀληθείας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Διὰ τὸν λόγον τοῦτον ἡ Λατινικὴ Ἐκκλησία καθιέρωσεν ὡς Δόγμα τὸ ἀλάνθαστον τοῦ Πάπα, ἀποφαινομένου ἐκ καθέδρας εἰς τὰ ζητήματα τῆς πίστεως.
Τούτων οὕτως ἐχόντων προτεσταντίζει ἢ λατινίζει πᾶς ἢ πᾶσα ἐπὶ μέρους Ἐκκλησία ὅταν οἰκειοποιεῖται ἢ σφετερίζεται τὸ δικαίωμα τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου καὶ προβαίνει διὰ μίαν ἀντικανονικὴν ἀπόφασιν τῆς Δ. Συνόδου μιᾶς ἐκκλησίας εἰς τὴν κήρυξιν ταύτης ὡς σχισματικῆς καὶ τὴν ἀκύρωσιν τῶν μυστηρίων αὐτῆς!
Εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν οἱ κανόνες δίδουν εἰς τὰ ἄτομα τὸ δικαίωμα μόνον ν᾿ ἀποκηρύξουν τὸν πρῶτον ἐξερχόμενον τῶν ὁρίων τῶν παραδόσεων καὶ νὰ διακόψωσι πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετ᾿ αὐτοῦ καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης καὶ νὰ καταγγείλωσιν αὐτὸν εὶς πανορθόδοξον Σύνοδον, μόνην ἀρμοδίαν νὰ δικάσῃ καὶ νὰ καταδικάσῃ αὐτὸν καὶ νὰ κηρύξη αἱρετικὸν ἢ σχισματικόν. Τοῦτο ἐπράξαμεν καὶ ἡμεῖς στοιχοῦντες τοῖς θείοις καὶ ἱεροῖς κανόσι καὶ δὴ τῷ 15ῳ τῆς ΑΒ' Οἰκουμενικῆς.

Ἂν δὲ ἡμεῖς ἀπερχόμενοι εἰς ἐξορίαν ὠνομάσαμεν τὸν ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σχισματικήν, τὴν λέξιν σχίσμα μετεχειρίσθημεν  οὐχὶ  ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὑφ’ ἣν μεταχειρίζεται ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἵνα σημάνῃ τὴν ἀπόσχισιν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν συνεπείᾳ ταύτης ἀποξένωσιν τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μυστηρίων, ἀλλ’ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικὴς καινοτομίας ἀπέσχισε ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν.
Ἡ ἀπόσχισις αὔτη τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς ἀκολουθούσης Αυτῷ Ἱεραρχίας παρέχει εἰς ἡμᾶς τὸ δικαίωμα νὰ διατυπώσωμεν τὴν προσωπικὴν καὶ ὅλως ἀτομικὴν ἡμῶν γνώμην, ὅτι ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ἀκολουθούντες αυτῷ ἀρχιερεῖς ὡς διασπάσαντες ἐν ἐπιγνώσει τὴν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τήρησιν τῶν νηστειῶν, κατέστησαν  δυνάμει μόνον οὐχὶ δὲ καὶ ενεργεία ἔκπτωτοι τῆς θείας Χάριτος, ὡς διατελοῦντες ὑπὸ τὰς ἀρὰς καὶ τὰ ἀναθέματα ἅτινα ἐξετόξευσαν οἱ θείοι πατέρες τῶν 7 Οἰκ. Συνόδων ἑναντίον τῶν ἀθετούντων τὰς παραδόσεις καὶ τῶν μετακινούντων τὰ αἰώνια ὅρια ἅτινα ἔθηκαν οἱ πατέρες ἡμῶν.
Ἀλλ᾿ ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ ὁμόφρονες αυτῷ ἀρχιερεῖς τότε μόνον θὰ καταστῶσιν καὶ ἐνεργείᾳ ἔκπτωτοι τῆς θείας χάριτος καὶ ἀλλότριοι τοῦ ὀρθοδόξου πνεύματος τῶν μυστηρίων, ὅταν οὕτοι κηρυχθῶσι τοιοῦτοι καὶ ἐνεργείᾳ σχισματικοὶ ὑπὸ πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης πρὸς τοῦτο κατὰ τὰ θέσμια τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας.
Τούτου ἕνεκα καὶ οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ θεοφόροι Πατέρες προμηθούμενοι τῆς ψυχικῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν, τῶν ἐξ ἀγνοίας καὶ καλῇ τῇ πίστει ἀκολουθούντων τὴν πλάνην τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἐξήρτησαν ἐκ τῆς ἀποφάσεως τοῦ πρώτου, ἀλλ᾿ ἐκ τῆς ἀποφάσεως πανορθοδόξου συνόδου τὸ πνευματικὸν συμφέρον τῶν πιστῶν οἵτινες, τότε μόνον καταδικάζονται εἰς τὴν στέρησιν τῆς Θείας Χάριτος τῶν Μυστηρίων καὶ τὸν πνευματικὸν θάνατον, ὅταν καὶ μετὰ τὴν κήρυξιν τοῦ ἀρχηγοῦ ὡς αἱρετικοῦ ἢ σχισματικοῦ ὑπὸ πανορθοδόξου συνόδου, ἐξακολουθῶσι τὴν μετ᾿ αὐτοῦ ἐπικοινωνίαν, δεχόμενοι τὴν εὐλογίαν αὐτοῦ ὡς ἀληθοῦς καὶ Ὀρθοδόξου ποιμένος.
Ὅτι δὲ ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία δὲν ἀγνοεῖ τὴν κανονικὴν ταύτην καὶ θεμελιώδη Ἀρχὴν καὶ ὅτι ἑπομένως ψεύδεται ὅταν παρουσιάζηται Αὕτη ὑπερασπιζομένη δῆθεν τὴν ἀλήθειαν καὶ ὑπεραμυνομένη τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ τῆς κηρύξεως ὑπ᾿ Αὐτῆς τοῦ Μακ. Ἀρχ/που ὡς σχισματικοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδoς ὡς στερουμένης τῆς θείας Χάριτος τῶν Μυστηρίων, ἀπόδειξις εἶναι, ὅτι Αὕτη κατὰ τὴν διεξαχθεῖσαν ἐν τῇ τελευταίᾳ Συνοδικῇ Συνεδρίᾳ συζήτησιν περὶ τῆς ἀναμυρώσεως, ἐτάχθη μὲ τὴν γνώμην ἡμῶν, καὶ μάλιστα ἐπέκρινε δριμέως τὴν ἀντίθετον γνώμην τοὺ νῦν συνεργάτου της ἁγίου Βρεσθένης, μεθ᾿ οὗ εἰς τὸ τέλος ἦλθε καὶ εἰς προσωπικὰς ἀντεγκλήσεις ἀποκαλέσασα αὐτὴν «Χριστέμπορον».
Ἐπίσης ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Μεταμορφώσεως, τὸ ζήτημα τῆς ἀναμυρώσεως κατέκρινε δριμέως, ἀναπτύξασα ἐν τῷ κηρύγματι Αὐτῆς τὴν ἔννοιαν τοῦ Μυστηρίου τοῦ Ἁγίου Μύρου καὶ χαρακτηρίσασα πολὺ ὀρθῶς ὡς ἀντικανονικὴν τὴν ἐπανάληψιν τούτου ὑπὸ τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἱερέων.
Κατόπιν πάντων τούτων τί παθοῦσα ἡ Ὑμετέρα θεοφιλία καὶ ὑπό τινος ἐμπνευσθεῖσα παρουσιάσθη ὡς ὁμόφρων καὶ συνεργάτης τοῦ ἀγίου Βρεσθένης καὶ χωρὶς νὰ ἔλθη εἰς οὐδεμίαν προηγουμένως συνάντησιν μεθ᾿ ἡμών, ἀπεκήρυξεν ἠμᾶς ὡς ἐκπεσόντας δῆθεν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐτάχθη παρὰ τὸ πλευρὸν τοῦ Χριστεμπόρου κατ᾿ Αὐτὴν Βρεσθένης, τοῦ Μάνεση καὶ Γούναρη, οὗς παριστᾷ ὡς στυλοβάτας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῷ μέχρις ἐσχάτων Αὕτη ἀπεκάλει αὐτοὺς ἐκμεταλλευτὰς καὶ προδότας τοῦ ἀγῶνος;!...
᾿Επίσης, ὑποκρίνεται καὶ ψεύδεται ἀσυστόλως ἡ ῾Υμετέρα Θεοφιλία, ὅταν διατείνηται ὅτι παρέλκει καὶ περιττεύει ἡ συγκρότησις Πανορθοδόξου Συνόδου ἤ μεγάλης Τοπικῆς Συνόδου διὰ τὴν ἔγκυρον καὶ τελεσίδικον καταδίκην τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας τοῦ ᾿Αρχ/που, ἀφοῦ αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι 1583, 1587, 1593 κατεδίκασαν τὸ Γρηγοριανὸν ῾Ημερολόγιον. 
Καὶ τοῦτο, διότι γνωρίζει κάλλιστα, ὅτι αἱ εἰρημέναι Σύνοδοι κατεδίκασαν μὲν τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, ἀλλ᾿ ἡ καταδίκη αὕτη ἀφορᾷ τοὺς Λατίνους, οἵτινες ἔθηκαν εἰς ἐφαρμογὴν τὸ ὅλον ἡμερολόγιον, ἐνῷ ὁ ᾿Αρχ/πος παρέλαβεν ἐκ τούτου τὸ ἥμισυ ἐφαρμόσας αὐτὸ εἰς τὰς ἀκινήτους ἑορτὰς καὶ διατηρήσας τὸ Παλαιὸν διὰ τὸ Πάσχα καὶ τὰς κινητὰς ἑορτάς, ἀκριβῶς ἵνα παρακάμψῃ τὸν σκόπελον τῆς καταδίκης ταύτης.
Κατὰ ταῦτα, ἡ Καινοτομία αὕτη τοῦ ᾿Αρχ/που ἐφαρμόσαντος τὸ Γρηγοριανὸν Ημερολόγιον μόνον διὰ τὰς ἀκινήτους ἑορτὰς καὶ οὐχὶ διὰ τὸ Πάσχα, δι᾿ ὅ κυρίως κατεδικάσθη τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, ὡς ἀντιπίπτον πρὸς τὸν ζ´ ᾿Αποστολικὸν Κανόνα ἀποτελεῖ ζήτημα, ὅπερ πρώτην φορὰν ἐμφανίζεται εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Συνεπῶς, ἡ σύγκλησις Πανορθοδόξου Συνόδου οὐ μόνον δὲν περιττεύει, ὡς ἀπὸ τρίποδος ἀπεφάνθη ὡς ἄλλος Πάπας ἡ ῾Υμετέρα Θεοφιλία, ἀλλὰ καὶ ἐπιβάλλεται διὰ τὴν κανονικὴν καὶ ἔγκυρον καταδίκην τοῦ ζητήματος τούτου.
Οὗτος ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ λόγος δι᾿ ὃν αἱ λοιπαὶ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι αἱ ἱστάμεναι ἐπὶ τοῦ ἐδάφους τοῦ πατρίου Ἡμερoλoγίoυ δὲν ἔκοψαν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοῦ καινοτόμου Ἀρχ/που, ἐπιφυλασσόμεναι νὰ ἐξενέγκωσι τὴν γνὠμην καὶ τὴν κρίσιν αὐτῶν εἰς τὴν μέλλουσαν νὰ συνέλθῃ Πανορθόδοξον Σύνοδον, μόνην δικαιουμένην νὰ δικάσῃ καὶ καταδικάσῃ Αὐτόν, ἐμμενοντα ἀμεταπιστως εἰς τὴν καινοτομίαν του.
Καὶ ὅταν ἡ Ὑμετέρα θεοφιλία, ὡς ἄλλος Πάπας, χαρακτηρίζει ἡμᾶς ὡς αἱρετικοὺς διότι δὲν ἐκηρύξαμεν διὰ τὴν καινοτομίαν τοῦ Ἀρχ/που Σχισματικὴν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδoς καὶ ἄκυρα τὰ Μυστήρια αὐτῆς καὶ περιωρίσθημεν μόνον εἰς τὴν διακοπὴν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας μετ᾿ αὐτοῦ καὶ πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης, κατὰ τὸν 15ον τῆς ΑΒ' Οἰκουμενικῆ Συνόδου, τότε τὰς λοιπὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας αἵτινες δὲν διέκοψαν καὶ τὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοῦ καινοτόμου Ἀρχ/που, πρέπει ἡ Ὑμετέρα θεοφιλία νὰ κηρύξῃ δύο φορὰς αἱρετικάς, ὁπότε μόνος Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης θὰ μείνῃ Αὕτη μετὰ τοῦ ὁμοτρόπου καὶ συνεργάτου ἐπισκόπου Βρεσθένης!!
᾿Εν τῇ περιπτώσει ταύτῃ, Θεοφιλέστατε, θέτετε τελείαν καὶ παῦλαν εἰς τὸν βίον καὶ τὴν μακραίωνα ἱστορίαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἀφοῦ ὅλας συλλήβδην τὰς ᾿Ορθοδόξους ᾿Εκκλησίας κηρύσσεται αἱρετικάς, διαψεύδοντες οὕτω καὶ τὴν ρήτραν τοῦ Κυρίου εἰπόντος εἰς τοὺς Μαθητάς Του: "᾿Ιδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ἡμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος".
Βλέπετε, Θεοφιλέστατε, ἡ τυχοδιωκτικὴ καὶ λαοπλάνος αὕτη πολιτικὴ εἰς ποῖα ἄτοπα καὶ ἀβυσσώδη βάραθρα ἄγει τὴν ῾Υμετέραν Θεοφιλίαν, ἥτις οὐ μόνον κατασπιλώνει τὴν ἱερότητα τοῦ ᾿Αγῶνος, πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ ὁποίου ἀνυψώσαμεν Αὐτὴν εἰς τὴν ἐπισκοπικὴν σκοπιὰν καὶ τιμήν, ἀλλὰ καὶ καταργεῖ τὴν ἔννοιαν καὶ τὴν ὑπόστασιν τῆς καθόλου ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας;
Ἐπίσης ὑποκρίνεται καὶ ψεύδεται ἐν γνώσει ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία, ὅταν θέτῃ ἡμᾶς εἰς τὴν μοῖραν τῶν εὐαγῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους αἵτινες διατηροῦσι μὲν τὸ πάτριον ἡμερολόγιον, ἀλλὰ μνημονεύουσι ἐν ταῖς ἱεροτελεστίαις αὐτῶν τοῦ νεοημερολογίτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Καὶ τοῦτο διότι κάλλιστα γνωρίζει Αὕτη ὅτι ἡμεῖς, οὐ μόνον δὲν μνημονεύομεν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὡς νεοημερολογίτου, καὶ τοὺ καινοτόμου Ἀρχ/που, ἀλλὰ καὶ διεκόψαμεν πᾶσαν ἐκκλησιασηκὴν ἐπικοινωνίαν μετ᾿ αὐτῶν, μόνων εὐθυνομένων προσωπικῶς διὰ τὴν καινοτομίαν ταύτην.
Ἀλλ᾿ ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία οὐκ ἄνευ σκοποῦ ἔκαμε τὸν παραλληλισμὸν τοῦτον, νομίζουσα ἐν τῇ ἐπιπολαιότητι Αὐτῆς ὅτι οὕτω θὰ θίξῃ καὶ τὶν Ἱερὸν Σύνδεσμον τῶν Ζηλωτῶν τοῦ Ἁγίoυ Ὄρους, διότι οὗτος ἐτάχθη μὲ τὴν κανονικὴν καὶ Ὀρθόδοξον γνώμην ἡμῶν καὶ ἀπεδοκίμασε καὶ κατέκρινε δριμύτατα τοὺς ἀφ᾿ ἡμῶν ἀποστατήσαντας Ζηλωτὰς ἱερεῖς Γεδεών, Ἱλαρίωνα καὶ Ἀκάκιον, ὡς καὶ τοὺς φατριάσαντας ἐπισκοπους Βρεσθένης καὶ Κυκλάδων διὰ τὴν διάσπασιν τῆς ὀρθοδόξου παρατάξεως ἡμῶν καὶ δὴ εἰς τὰς παραμονὰς τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου ὑπὸ τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας.
Κατόπιν πάντων τούτων ἔχει τὴν ἀφέλειαν, ἵνα μή τι ἄλλον εἴπωμεν, ἡ Ὑμετέρα θεοφιλία νὰ διϊσχυρίζεται ἀκόμη ὅτι διεσπάσαμεν ἡμεῖς τὴν ὀρθόδοξον παράταξιν ἐπὶ βλάβη τοῦ ἀγῶνος, ὡσεὶ νὰ εἴχε αὕτη τὴν ἀρχηγίαν, καθ᾿ ἧς ἐπαναστατήσαμεν καὶ ὅχι ἡμεῖς, οἵτινες ἐστηρίξαμεν δι᾿ ὅσων ἐστηρίξαμεν, δι᾿ ὅσων ἐγράψαμεν καὶ ἐξετυπώσαμεν τὸν ἀγῶνα, ὑπὲρ οὗ ἐθυσιάσαμεν τὰ πάντα καὶ θρόνους καὶ ἀπολαυὰς καὶ ἡσυχίαν καὶ οἰκίαν καὶ συγγενεῖς μὴ δειλιάσαντες νὰ ἀντικρύσωμεν καὶ αὐτὰ τὰ δεινὰ τῆς ἐξoρίας καὶ παρ᾿ ὅλον τὸ προβεβηκὸς τῆς ἡλικίας, ἐνῷ Αὕτη οὐδεμίαν ἀξιόλογον πνευματικὴν συμβολὴν συνεισήνεγκεν εἰς τὸν ἀγώνα εἰς ὅν προσῆλθεν ἵνα λάβῃ τὸν ἐπισκοπικὸν βαθμὸν καὶ χρησιμοποιήσῃ τοῦτον πρὸς ἐκπλήρωσιν φιλοδόξων ἐπιθυμιῶν καὶ ἐκμεταλλευτικῶν σκοπῶν.
Ἡ Ὑμετέρα Θεοφιλία εἰς τοσοῦτον ἀπονοίας ἀφίκετο, ὥστε νὰ ἐκστομίσῃ πλατεῖ τῷ στόματι, θερσιτικῇ τῇ γλώττῃ ὅτι ἡμεῖς ἐγκαταλείψαμεν τὴν σημαίαν τοῦ ἀγῶνος καὶ προυδώκαμεν αὐτὸν εἰς τὸν Ἀρχ/πον Ἀθηνῶν! Ἡμεῖς, θεοφιλέστατε, ἐξήλθομεν εἰς τὸν ἀγῶνα ὑπὸ τὴν σημαίαν τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, θέττοντες ὡς κύριον σκόπον οὐχὶ τὴν μονιμοποίησιν καὶ τὴν διαιώνισιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διαιρέσεως, ἀλλὰ τὴν εἰρήνευσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἔνωσιν τῶν Χριστιανῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν. Ὅταν δὲ ἀνεστηλώσαμεν τὴν ἑνωτικὴν ταύτην σημαίαν τῆς Ὁρθοδοξίας διεκηρύξαμεν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ὅτι οὐ μόνον θὰ στηρίξωμεν τὸ ὀρθόδοξον κύρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ὅπερ διεκύβευσαν, ὡς μὴ ὤφειλε, οἱ καινοτόμοι, ἀλλὰ καὶ θὰ περιστείλωμεν τὰς ἀκρότητας εἰς ἃς ἐξετρέπετο ὁ ἡμερολογιακὸς ἀγών, ἀφεθεὶς ἄνευ ποιμαντορικῆς καθοδηγήσεως, τῶν ἐπὶ κεφαλῆς τούτου ἀγιορειτῶν ἱερέων ἐλλείψει θεολογικῆς καὶ κανονικῆς μορφώσεως, προβαινόντων ἀντικανονικώς εἰς ἀναμυρώσεις τῶν τέκνων τῶν νεοημερολογιτῶν, ἐπὶ βλάβῃ τοῦ ἀγῶνος καὶ μειώσει τοῦ ὀρθοδόξου κύρους αὐτοῦ.
Και την σημαίαν ταύτην ου μόνον δὲν ἐγκατελείψαμεν ἀλλὰ καὶ ἐλαμπρύναμεν καὶ ἐδοξάσαμεν καὶ ἐν θριάμβῳ μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκροπόλεως τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἐλλ. Ἐκκλησίας προσεχῶς θὰ ἀναπετάσωμεν. Ναί, θεοφιλέστατε. Ἂν ἄρχισε νὰ ὑποφώσκῃ ρoδίζoν τὸ ἡμεροφαὲς λυκαυγὲς τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν ὁρίζοντα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο, μετὰ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλεται καὶ εἰς τὴν ὀρθόδοξον καὶ χριστιανικὴν καὶ ὄντως ἀρχιερατικὴν στάσιν ἣν ἐτηρήσαμεν ἀπέναντι τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πολιτείας, μὴ δειλιάσαντες νὰ ὀρθώσωμεν τὸ ἀρχιερατικὸν ἀνάστημα ἡμῶν καὶ ἀπέναντι τῆς ἀσκηθείσης καθ᾿ ἡμῶν βίας, ἵνα μὴ ἐγκαταλείψωμεν καὶ προδώσωμεν τὴν ἔνδοξον καὶ τετιμημένην σημαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καὶ ὁμολογίας.
Ἐνῷ Ὑμεῖς θεοφιλέστατε, καὶ ὁ συναποστάτης Βρεσθένης τυφωθέντες ἐκ τῆς αἴγλης τοῦ ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ, ἐπανεστατήσατε καθ᾿ ἡμών, ἐκ φιλαρχίας καὶ ἑωσφορικῆς ὑπερηφανίας ἀκριβῶς εἰς τὸ κρίσιμον σημεῖον τοῦ ἀγῶνος, ἵνα διασπάσητε τὴν ἐνιαίαν καὶ ὀρθόδοξον παράταξιν καὶ ματαιώσητε οὕτω τὴν νίκην καὶ τὸν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀλλ᾿ ἔχετε ἀτρέμας· ὁ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ πανηγυρισθῇ προσεχῶς πανδήμως εἰς τὴν Μητρόπολιν τῆς Ἑλλ. Ἐκκλησίας μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ὄντως ὀρθόδοξον καὶ πατριωτικὴν ἐπιθυμίαν τοῦ θεοφρουρήτου βασιλέως καὶ τοῦ μεγαλουργοῦ ἡγέτου τῆς Ἑλλ. Κυβερνήσεως καὶ ἄπαντες οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι Ἕλληνες θὰ λάβουν δικαίως τὸν στέφανον τῆς χαρᾶς καὶ τῆς δόξης, ἐκτὸς ὑμῶν καὶ τῶν ὀλιγαρίθμων Σας ὀπαδῶν, οἵτινες ὡς αἱ μωραὶ παρθένοι θὰ κλεισθῆτε ἔξω τοῦ ὀρθοδόξου νυμφῶνος καὶ θὰ θρηνῆτε ματαίως τὴν στέρησιν τῆς πνευματικῆς ταύτης χαρᾶς καὶ θυμηδίας.
Ταύτα, θεοφιλέστατε, διὰ τελευταίαν φοράν, πρὸς ἱκανοποίησιν τῆς ἀληθείας καὶ εὔχομαι εἰς τὸν Θεὸν ὅπως ἐν τῷ ἀπείρῳ Αὐτοῦ ἐλέει καὶ μακροθυμίᾳ, ἡμᾶς μὲν νὰ συγχωρήσῃ διὰ τὸ μέγα ἀμάρτημα ὅπερ ἐπράξαμεν ἐπὶ τῇ ἀνυψώσει Ὑμῶν εἰς τὸν ἐπισκοπικὸν βαθμόν, Ὑμᾶς δὲ συνετίσῃ καὶ εἰς τὰς σωτηρίους τρίβους τῆς συναισθήσεως καὶ τῆς μετανοίας ὁδηγήσῃ, ἐπιβραβεύων ἅμα καὶ τὸν ἱερὸν ἀγῶνα ἡμῶν, διὰ τῆς ἐπαναφορὰς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου πρὸς δόξαν Χριστοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Αὐτοῦ.

Ὁ πρ. Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ