Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1920 στη Μονή της Αγίας Τριάδος, στην λεγόμενη έρημο Κιταέφσκαγια στο Κίεβο. Εκεί μόλις είχαν εγκατασταθεί και οι αδελφοί της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, την οποία οι Μπολσεβίκοι παρέδωσαν στους Ανακαινιστές της λεγόμενης "Ζωντανής Εκκλησίας", μιας σχισματοαιρετικής ομάδας, που αναγνωριζόταν ως "επίσημη Εκκλησία" από το Σοβιετικό Κράτος. Οι αδελφοί αρνήθηκαν να αποδεχθούν τον "επίσκοπο" της "εκκλησίας" αυτής, παραμένοντας πιστοί στον διωκόμενο Πατριάρχη Μόσχας Άγιο Τύχωνα, και για τον λόγο αυτόν διώχθηκαν από την Λαύρα και βρήκαν καταφύγιο αλλού.
Ο Αρχιεπίσκοπος Λεόντιος, τότε μοναχός της Λαύρας (τέλη δεκαετίας 1920)
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χιλής Λεόντιος Φιλίπποβιτς (+1971), ο οποίος ήταν μεταξύ των διωκομένων αδελφών, καταγράφει στο Ημερολόγιό του το εξής θαυμαστό γεγονός που συνέβη στην Κιταέφσκαγια:
«Μια μέρα προσβλήθηκε από θανατηφόρα ασθένεια ο βοηθός του π. Σέλευκου (ήταν ο υπεύθυνος του πτωχοκομείου), ο π. Ιννοκέντιος, ένας πολύ ασκητικός μοναχός και άνθρωπος της ανιδιοτελούς προσφοράς. Η κατάστασή του ήταν απελπιστική. Ο π. Σέλευκος, βλέποντάς τον σε τέτοια κατάσταση, με τη συμβουλή ενός ιερομονάχου, εισήλθε στην κοινή πτέρυγα του πτωχοκομείου, και απευθυνόμενος στους μοναχούς τους είπε: «Άγιοι Πατέρες! Ο π. Ιννοκέντιος πεθαίνει. Ξέρετε πόσο απαραίτητος είναι για όλους μας εδώ και εγώ χωρίς αυτόν είμαι παντελώς ανήμπορος... Υπάρχει μήπως κάποιος από εσάς, που θα ήθελε να πεθάνει στη θέση του;». Υπήρξαν δύο εθελοντές: ο π. Παύλος και ο π. Γόρδιος, οι οποίοι άρχισαν να διαφωνούν με αγάπη, για το ποιος θα πάρει την θέση του ετοιμοθάνατου. Τέλος, συμφώνησαν να το κάνει ο π. Παύλος, ο οποίος το ζήτησε πρώτος... Δεν πέρασαν δύο μέρες και ο π. Ιννοκέντιος έγινε καλά, ενώ ο π. Παύλος κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου