ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (Προς κ. Παναγιώτη Τελεβάντο)

Σε εκτενή σχόλιά του ο κ. Τελεβάντος (Σεπτέμβριος 2017) στο ιστολόγιό του, ανέπτυξε έναν αντίλογο στο άρθρο μου «Ουδέ δύναμαι αυτόν κοινωνόν ηγήσασθαι των αγίων» (Μ. Βασίλειος – Επιστολή 214) που αδικεί την αλήθεια.

Ισχυρίζεται ο κ. Τελεβάντος (ως απάντηση), ότι και σήμερα (όπως στο παρελθόν) οι συνειδητοί Οικουμενιστές Ιεράρχες στην Εκκλησία της Ελλάδος είναι μόνο επτά ή οκτώ.

Εάν αυτό είναι αμετάκλητο συμπέρασμά σας, να σας θυμίσω ότι σήμερα ο οικουμενισμός βρίσκεται στην αποθέωση του «Χρυσού Μόσχου» της Π. Διαθήκης.

Οι στόχοι των αιρετικών επιτυγχάνονται πλήρως, όταν οι Ορθόδοξοι (Κλήρος και Λαός) απαρνούνται τον εαυτό τους, όπως όλοι εκείνοι που προσκύνησαν το είδωλο – μόσχο, που ήταν πάρα πολλοί. Ολίγοι ήταν όσοι αντιτάχθηκαν στην εισβολή του ειδώλου. Τόση αποστασία υπολογισμένη, τόση αίρεση συμπυκνωμένη, τόση «αγαπολογία» καλλιεργημένη, δεν αποτελούν το βήμα μόνο λίγων ανθρώπων – επισκόπων. Η σημερινή οικουμενιστική συγκρότηση έφθασε στο σημερινό στάδιό της («σύνοδος» Κρήτης), ως «διάγνωση» της Ορθοδοξίας, με την συγκατάθεση πολλών οικουμενιστών επισκόπων. Η σημερινή πνευματική αποστασία, κ. Τελεβάντε, είναι συνάρτηση (στενή) και του πλήθους των επισκόπων.

Οι νέες δογματικές αντιλήψεις της «συνόδου» και οι τάσεις επιβολής τους, δεν ανταποκρίνονται στην συγκεγχυμένη και ενστικτώδη αντίδρασή σας περί… λίγων επισκόπων. Διατί, τότε, οι πολλοί δεν αντιδρούν; Ο ισχυρισμός σας δεν έχει αιτιοκρατική βάση.

Ανάφερα τον π. Φιλόθεο Ζερβάκο, τον π. Αυγουστίνο Καντιώτη και τους ηγουμένους του Αγ. Όρους (1960 - 1973), ως στρατηγικά αποστασιοποιημένους από τον Οικουμενισμό. Παρέλειψα (όχι σκόπιμα) τους αδελφούς του Παλαιού εορτολογίου, που αντιστάθηκαν στην «Σοφιστική» της αιρέσεως.

Οι ηγεσίες που ανέφερα δεν ήταν απλώς αμυντικές αλλά, κυρίως, προικισμένες με πνευματική δύναμη μαζικής μεταμορφωτικής φύσεως – δυνάμεως. Ήταν αξονικές ηγεσίες σε μέγιστο βαθμό. Εξέφραζαν το αλύγιστο φρόνημα της Ορθοδοξίας, την συσσώρευση πνευματικών γνώσεων και εμπειριών, όλα δηλ. εκείνα τα χαρίσματα που διαμορφώνουν σε ευρεία κλίμακα το φρόνημα του ευσεβούς λαού.

Οι αντιδράσεις τους είχαν βεληνεκές πολέμου και όχι ειρηνιστικών τοπικών παρεμβάσεων δηλ. απλά άρθρα, ομιλίες και λεκτικές γενναιότητες (χαρτοπόλεμος), όπως οι περισσότεροι των αξιόλογων ανθρώπων που αναφέρατε.

Σήμερα, ποια είναι η αντίδραση στα εκκλησιολογικά στρώματα ανθρώπων – οργανώσεων που αναφέρατε;

Ποιος στηρίζει σήμερα την θεολογική – ιστορική συνείδηση των Ορθοδόξων; Τα αλλεπάλληλα μηνύματα των διώξεων δεν έρχονται από τους χώρους που αναφέρατε.

Ισχυρίζεται, ακόμη, ο κ. Τελεβάντος, ότι πίσω από τα γραπτά κείμενα του π. Φιλόθεου Ζερβάκου υπήρχε ο «διορθωτικός» παρεμβατισμός του π. Επιφανείου.

Στα γραπτά των δύο, όμως υπάρχουν εσωτερικές μαρτυρίες που καταρρίπτουν τον ισχυρισμό σας.

Διαβάζουμε στον π. Φιλόθεο:

·     «Να κάμνωμεν υπακοήν εις όσα είναι σύμφωνα με εκείνα που μας εδίδαξαν και μας παρέδωκαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες. Εις όσα είναι εναντία, μας παρήγγειλαν να μη κάμνωμεν υπακοήν» (Τέταρτον Εγερτήριον Σάλπισμα).

·     «Δεν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να… μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχουν (εφ’ όσον ακόμη δεν κατεδικάσθη), ούτε πολλώ μάλλον, δεχόμενοι εις κοινωνίαν τους μνημονεύοντας αυτού» (π. Επιφάνειος).

·     «Αύριον θα απέλθη ο Πατριάρχης (Αθηναγόρας) εκ του κόσμου και, τις οίδεν; Ίσως διαδεχθή αυτόν συνετός άνθρωπος, οπότε… τέρμα εις την ενωτικήν υστερίαν και τα φιλοπαπικά παραληρήματα…» (π. Επιφάνειος).

·     «Οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι (οι ευλαβείς) ανέχονται – οικονομία χρώμενοι – τούτοις (τους οικουμενιστές) φειδόμενοι της ειρήνης της Εκκλησίας και ελπίζοντες ότι δεν θα φθάσωσιν οι τολμητίαι μέχρι του απροχωρήτου» (π. Επιφάνειος).

Το «άχρι καιρού» του π. Επιφανείου, ήταν στρατηγικό λάθος. Πολλές αντικανονικές ενέργειες των Αρχιεπισκόπων, ο π. Επιφάνειος τις δικαιολογούσε ως «Ευγένεια» και «αβροφροσύνη»!

Να θυμηθούμε επίσης, ότι το 1969 με τρεις πολυγραφημένες επιστολές του (σελίδες 60) ήθελε να σταματήσει κάθε μελετώμενη αντίδραση στο Άγιο Όρος.

·     «Ενταύθα ου χωρεί οικονομία ουδεμία, μήτε χαριεντισμοί και συσχηματισμοί. Εάν δεν λαμβάνωμεν τίποτε άλλο υπ’ όψιν, τουλάχιστον φοβηθώμεν κατηγορηματικάς ρήσεις και αναθέματα Αγ. Αποστόλων και αράς Θεοφόρων Πατέρων. Ακουέτω ταύτα και Οικουμενικός».

(Από τηλεγράφημα στον Αρχιεπίσκοπο, 1963) (π. Φιλόθεος)

·     «Συγχαίρω υμάς εκ καρδίας, καθώς και πάντας τους Ηγουμένους και μοναχούς αδελφούς Αγιορείτας, δια το θάρρος, την πίστιν και ανδρείαν, την οποία επιδείξατε εσχάτως κατά της εσπευσμένης, παραλόγου, ασυνέτου, δολίας και δουλικής ψευδοενώσεως του Οικ. Πατριάρχου Αθηναγόρου μετά του Πάπα Παύλου…».

Υ.Γ. Μη βραδύνωμεν, ου γαρ οίδαμεν τι τέξεται η επιούσια» (π. Φιλόθεος προς ηγουμένους).

Βλέπουμε ότι, η μελλοντική εκτίμηση του πατρός Φιλοθέου είναι επιταχυντική, ενώ του πατρός Επιφανείου είναι επιβραδυντική. Ποιος δικαιώνεται σήμερα; Ασφαλώς ο π. Φιλόθεος.

Η διαφορά αγωνιστικού Ορθόδοξου φρονήματος είναι εμφανής μεταξύ των δύο ιερομονάχων. Με σοφιστικές μετατοπίσεις εννοιών ή γεγονότων, όπως κάνει ο κ. Τελεβάντος, δεν πολεμείται ο Οικουμενισμός, ούτε και δικαιώνεται η δυνητική ερμηνεία του 15^ου Κανόνα.

Αυτά έγραψα προκειμένου να υπερασπιστώ την αλήθεια όπως επίσης να είμαι σύμφωνος με το ρητό του Απ. Παύλου: «Σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ