«Ποῦ εἶσαι κρυμμένη, πίστη ἀληθινὴ καὶ ἁγία;
Στὸν φανατισμὸ δὲν μπόρεσα νὰ σὲ συναντήσω, γιατὶ ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει ἡ σφραγίδα τῆς
εὐαγγελικῆς πραότητας… Οὔτε στὸν φιλελευθερισμό, ὅμως, μπόρεσα νὰ σὲ ἀναγνωρίσω,
γιατὶ αὐτὸς χωρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ διαμορφώνει ἕνα δικό του αὐθαίρετο
σύστημα... Ἄρχισα νὰ ἱκετεύω τὸν Θεό, συχνὰ μὲ δάκρυα, νὰ μὴ μ’ ἀφήσει νὰ γίνω
θύμα τῆς πλάνης, ἀλλὰ νὰ μοῦ δείξει τὸν σωστὸ δρόμο ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε ἀόρατα τὸν
νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου σ’ Ἐκεῖνον. Καὶ ξαφνικὰ γεννήθηκε μέσα μου μιὰ σκέψη, ποὺ
ἡ καρδιά μου τὴν ἀγκάλιασε ὅπως ἀγκαλιάζει κανεὶς ἕναν καλὸ φίλο. Ἡ σκέψη αὐτὴ
μὲ παρακινοῦσε νὰ ἀναζητήσω τὴν πίστη στὶς πηγὲς της, στὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων
πατέρων. “Ἡ ἀγιότητά τους”, μοῦ ἔλεγε, “ἐγγυᾶται τὴν ἀξιοπιστία τους. Διάλεξέ
τους, λοιπόν, γιὰ καθοδηγούς”… Ἀρχίζω νὰ τὰ διαβάζω μὲ δίψα καὶ νὰ τὰ ἐρευνῶ μὲ
προσοχή. Διαβάζω μερικά, πιάνω ἄλλα. Διαβάζω, ξαναδιαβάζω, μαθαίνω… Τὶ μὲ ἐντυπωσίασε
περισσότερο στὰ ἔργα τῶν πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Ἡ συμφωνία τους,
συμφωνία θαυμαστή, μεγαλειώδης. Δεκαοκτῶ ὁλόκληρους αἱῶνες τὰ χείλη τους
μαρτυροῦν ὁμόφωνα μία καὶ μόνο διδασκαλία, διδασκαλία θεϊκή. Ὅταν μιὰ ἀσυννέφιαστη φθινοπωρινὴ νύχτα βλέπω τὸν οὐρανὸ στολισμένο μὲ ἀναρίθμητα ἀστέρια, πού, μολονότι διαφορετικὰ σὲ μέγεθος, ἐκπέμπουν τὸ ἴδιο φῶς, λέω στὸν ἐαυτό μου: Ἔτσι εἶναι καὶ τὰ συγγράμματα τῶν πατέρων».
(Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ἔργα 2, ἔκδ. Ἱ.
Μονῆς Παρακλήτου, σελ. 408-409).
Πράγματι,ο άνθρωπος θέλει από κάπου να πιαστεί κι αναζητεί απεγνωσμένα την αλήθεια. Γύρω του ένας ορυμαγδός προκλήσεων,ιδεών,προλήψεων. Πού να πάω,πού να σταθώ,ποιό είναι το ασφαλές σημείο που θα με οδηγήσει στο ξέφωτο; Αυτή είναι η πάλη του ανθρώπου όσο διαρκεί αυτός ο βίος. Κι αυτό συμβαίνει σε εκείνους που αναζητούν την αλήθεια,υπάρχουν άνθρωποι που έχουν παραιτηθεί,έχουν αποφανθεί,ήλθα από το τίποτα θα πάω στο τίποτα,ας ζήσω το τώρα και ας το απολαύσω στο έπακρο! Ενω άλλοι προβληματίζονται,δε μπορεί κάτι συμβαίνει εδώ,δε γίνεται όλοι να λένε ψέματα ή όλοι οι προγενέστεροι να εξαπατήθηκαν,και όλα τούτα τα ωραία να έγιναν δίχως σκοπό! Νομίζω ότι οι πειρασμοί ειδικά σε εκείνον που προβληματίζεται και αγωνιά,αλλά και επιμένει του απαντούν ή μάλλον του δίνουν έμμεσα μια απάντηση ότι όλα όσα διαβάζουμε μέσα στις γραφές και όλα όσα μας λένε οι προγενέστεροι πατέρες είναι αλήθεια. Ο καλύτερος σύμβουλος είναι υποθέτω ο δοκιμασμένος,εκείνος δηλαδή που πέρασε μέσα από τη φωτιά και βγήκε στο ξέφωτο..Εμείς που είτε ως αρχάριοι (πατάμε σε δυό βάρκες ουσιαστικά)δοκιμάζουμε ή καιγόμαστε ελάχιστα και διστάζουμε να εμμείνουμε στα δεδοκιμασμένα βηματα εκείνων που κατάφεραν να βγουν νικητές μέσα από τη φωτιά δε γίνεται να αποφανθούμε αφ΄εαυτού με πλήρη γνώση τι είναι καλύτερο να κάνουμε. Αυτή τη σκυτάλη τη παίρνουμε από τους πατέρες της Εκκλησίας,τους αγίους της,τους δοκιμασμένους και νικητές. Διαβάζω πολλές φορές τον άγιο Συμεών το νέο Θεολόγο και πραγματικά σε κάθε του φράση ανακαλύπτω προτροπή για εμμονή και υπομονή,βία καθημερινή του εαυτού,θυσία,αγώνας διαρκής,πολύ πόνο αλλά και δάκρυ μέχρι τη τελική νίκη. Ο δρόμος στενός μα καλά πατημένος ,πολλές φορές δύσβατος,ανηφορικός,πολλά φαράγγια,πολλοί πειρασμοί,δεκάδες ληστές,πολλές παγίδες,πολλές προσφορές και δελεασμοί..'Αλλωστε και ο Χριστός πέρασε από αυτό το μονοπάτι,πειράχτηκε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος φριχτά,τρεις πειρασμοί ανελέητοι μέσα στην έρημο και νίκησε η ανθρώπινη πλευρά του,γιατί αυτό είναι το ζητούμενο,ο άνθρωπος να νικήσει με τη βοήθεια του Θεού βεβαίως. Αλλά αυτή η προαίρεση έστω προς το αγαθό να στέκεται ως το τέλος..
ΑπάντησηΔιαγραφή