ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

ΣΧΟΛΕΙΟ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΕΔΩ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ:

https://katanixis.blogspot.gr/2016/07/60.html#comment-form ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

 

Ἔπειτα ἀπὸ τοιαύτη δήλωσι τοῦ π. Ἰωάννου Χρυσαυγῆ, παρακαλεῖται ἡ Ἱερὰ Κοινότης νὰ ἐπισπεύσῃ τὴν σύνταξι μιᾶς ὁμολογιακῆς ἀπαντήσεως. Ἐὰν αὐτὸ δὲν συμβῇ καλεῖται καὶ παρακαλεῖται ἡ ἁγιορειτικὴ ὁμολογιακὴ ὁμήγυρις τῶν ὑπογραψάντων τὸ τελευταῖο κείμενο νὰ προβῇ στὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου (καὶ σὲ μία συνεπῆ ἀποτείχισι), ὅπως σημειώνεται στὸ κείμενο καὶ ὅπως ἀκριβῶς σημειώνεται σὲ ἀνάλογο κείμενό τους πρὸ δεκαετιάς (2006).
Πάτερ Νικόλαε Μανώλη, κάπου λέτε (σὲ ἔνα βίντεο) ὅτι γιὰ νὰ προβῇ κάποιος σὲ ἀποτείχισι, ἀπαιτεῖται ἐπιφοίτησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀσφαλῶς, αὐτὸ εἶναι τὸ ἰδανικόν. Εἶναι μία μεγάλη ἀπόφασις. Ὡς ἀκριβῶς καὶ ἡ ἀπόφασις κάποιου νὰ ἱερωθῇ, ἀφοῦ, ίδανικῶς, κεκαθαρμένος ὢν καὶ ἄνευ κωλυμμάτων πρέπει νὰ εἶναι Θεόκλητος ἢ λαόκλητος. Ἔχομε τοιαύτην ἐπιφοίτησιν; Προσωπικῶς βλέπω τὸ ζήτημα «ἀποτείχισι» μὲ βάσι τὴν συνείδησί μας, ἀφοῦ δὲν εὑρισκόμεθα σὲ ὑψηλὴ πνευματικὴ κατάστασι (ὥστε νὰ ἀναμένωμε ἐπιφοίτησι). Ὁμολογουμένως, ἡ ὑπακοὴ στὴν συνείδησί μας δὲν εἶναι ἡ ἀσφαλεστέρα ὁδὸς, ἀλλὰ καὶ ἀναμένοντες μιὰν ἐπιφοίτησι, μιὰν ἄνωθεν πληροφορίαν, εἶναι πιθανὸ νὰ μὴ λάβωμε ποτὲ ἀποφάσεις. Ἐξάλλου, ἔχουμε τὰ παραδείγματα τῶν πολλῶν καὶ μεγάλων Ἁγίων τοῦ παρελθόντος, οἱ ὁποίοι ἀπετειχίσθησαν (δὲν δημιουργοῦμε «καινῆν ὁδόν»). Ἀναπαυόμεθα, λοιπόν, νὰ κοινωνοῦμε μὲ αἱρετικοὺς καὶ μὲ κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικούς; Ἀναπαυόμεθα νὰ συμμετέχουμε σὲ μίαν ὁλοένα πιὸ ἐκκοσμικευμένην Ἐκκλησία, ποὺ θίγει, παραποιεῖ καὶ ἀγνοεῖ δόγματα, κανόνες, Ἱερὰ Παράδοσι, γνήσιο χριστιανικὸ ἦθος; Δὲν θὰ ἤταν καλύτερον νὰ ἀποτειχισθοῦμε καὶ νὰ συναγωνισθοῦμε κατὰ τῆς Νέας Ἐποχῆς ὅλοι μαζὶ οἱ ἀποτειχισμένοι, καὶ, σαφῶς, οἱ ἤδη ἀποτειχισμένοι καὶ ἀπὸ δεκαετίες κατατρεγμένοι Παλαιοημερολογῖτες, ἀφοῦ ἐπιδείξουμε ἅπαντες ἐν ταπεινώσει «ἀνωτερότητα»;
Πάτερ Σαββα Λαυριώτη καὶ λοιποὶ ἀγαπητοὶ ὁμόφρονες, παρακαλῶ πολὺ δὲν χρειάζεται νὰ γράφετε γενικευτικῶς καὶ ἀπαξιωτικῶς γιὰ «ζηλωτὲς» «ἀκραίους» καὶ «φανατικούς», τονίζοντες ὅτι δὲν ἔχετε σχέσι μὲ αὐτούς. Γνωρίζετε καλῶς ὅτι εἶναι πολλοὶ ποὺ δὲν εἶναι ἔτσι. Σκοπός μας, εὐλογημένε, εἶναι νὰ βρεθοῦμε ἐπὶ τὸ αὐτό. Νὰ ἐνωθοῦμε ἐν ταπεινώσει καὶ ἀληθείᾳ· καὶ τότε θὰ εἴμεθα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Νὰ ὁμονοήσουμε καὶ νὰ ἀντισταθοῦμε κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διατηρώντας τὴν Ἐκκλησία μας χωρὶς σπίλο ἢ ρυτίδα, ὅπως ἀκριβῶς τὴν θέλει ὁ Θεός μας. Ἐν μέσῳ τραγικοτάτης (σὲ κάθε ἐπίπεδο) καταστάσεως δὲν ἔχουμε τὴν πολυτέλεια νὰ παρουσιαζώμεθα (αὐταρέσκως, ἴσως· καὶ ὁμιλῶ γιὰ τὸν ἑαυτόν μου) γνησιώτεροι ὁμολογηταὶ ἀπὸ ἄλλους, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ δημιουργοῦμε καὶ ἄλλες μερίδες ἀντιοικουμενιστῶν μὴ κοινωνούντων ἀλλήλοις. Πόσο θὰ ἤθελα, πάτερ Σάββα καὶ λοιποί, νὰ βρεθοῦμε κάπου, ἀποτειχισμένοι καὶ μὴ ἀποτειχισμένοι καὶ νὰ συζητήσουμε ὡς χριστιανοί, ὡς ἄνθρωποι, χωρὶς νὰ προσπαθοῦμε ὁ ἕνας νὰ βγῇ πάνω ἀπὸ τὸν ἄλλον, χωρὶς νὰ νοιώθουμε διακριτικώτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Νὰ συζητήσουμε ταπεινά, ἀδελφοί. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουμε. Ἔχουμε ἱερὸ χρέος νὰ ἀγωνισθοῦμε, τώρα περισσότερον, γιὰ τὴν Πίστι μας, διότι πνέουμε τὰ λοίσθια...
Νεόφυτος Βάτος.