Μία γρήγορη-πρόχειρη ἀναζήτησι στὸ διαδίκτυο ἀρκεῖ γιὰ νὰ πείσῃ ὁποιονδήποτε ὅτι τὸ ζήτημα "ἐξωγήινοι-ΑΤΙΑ (UFO)" εἶναι κάτι τὸ ὁποίο χρήζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Καὶ τοῦτο διότι δημιουργεῖ σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους ἐρωτήματα καὶ ἀμφιβολίες καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὴν παγίωσι τῆς ἰδέας ὅτι πράγματι ὑφίστανται ἐξωγήινοι. Ὅμως, δόξα τῷ Θεῷ, ἕνας φωτισμένος ὀρθόδοξος διδάσκαλος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ μακαριστὸς ἱερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ, μᾶς "ὁπλίζει" μὲ μία, ὅπως φρονοῦμε, ὡραιοτάτη, ὀρθόδοξη προσέγγισι (ποὺ ἀντλούμε ἀπὸ ἐδῶ - link στὸ "Ὀρθόδοξο Ἐγκόλπιο κατὰ τῆς Νέας Ἐποχῆς"), καὶ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν ὑπ' ὄψιν καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς-ἱερεῖς-κατηχητὲς-γονεῖς:
- οἱ "βιαστικοὶ" ἂς διαβάσουν τουλάχιστον τὰ ἔντονα γράμματα -
Οἱ «ἐπικοινωνοῦντες» μὲ UFO δὲν εἶναι παρὰ μία σύγχρονος μορφὴ ἑνὸς ἀποκρυφιστικοῦ φαινομένου, τὸ ὁποῖον ἔχει ὑπάρξει διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἐγκαταλείψει τὸν Χριστιανισμὸν καὶ ἀναζητοῦν γιὰ «σωτῆρες» ἀπὸ τὸ ἐξώτερον διάστημα, καὶ διὰ τοῦτο τὸ φαινόμενον παρέχει εἰκόνες διαστημοπλοίων καὶ ὄντων ἀπὸ τὸ διάστημα.
[…] Ἡ πιὸ αἰνιγματική, γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἐρευνητές, ὄψις τῶν φαινομένων ΟΥΦΟ – δηλαδή, ἡ παράξενος ἀνάμειξις ὑλικῶν καὶ ψυχικῶν χαρακτηριστικῶν εἰς αὐτά – δὲν εἶναι καθόλου αἴνιγμα γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες Ὀρθοδόξων πνευματικῶν βιβλίων, ἰδιαιτέρως τῶν βίων τῶν Ἁγίων. Οἱ δαίμονες ἔχουν ἐπίσης «ὑλικὰ σώματα», παρ’ ὅτι ἡ «ὕλη» σὲ αὐτὰ εἶναι τοιαύτης λεπτότητος, ὥστε νὰ μὴ γίνεται ἀντιληπτὴ ἀπὸ ἀνθρώπους, ἐκτὸς ἂν ἀνοιχθοῦν οἱ πνευματικές τους «πῦλες τῆς ἀντιλήψεως», εἴτε μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ (ὅπως στὴν περίπτωσιν τῶν ἁγίων ) εἴτε ἐναντίον εἰς αὐτὸ (ὅπως στὴν περίπτωσιν τῶν μάγων καὶ τῶν μέντιουμς).
Ἡ Ὀρθόδοξος φιλολογία ἔχει πολλὰ παραδείγματα δαιμονικῶν ἐκδηλώσεων, αἱ ὁποῖες ταιριάζουν ἀκριβῶς μὲ τὸ φαινόμενον τῶν ΟΥΦΟ: ἐμφανίσεις «συμπαγῶν» ὄντων καὶ ἀντικειμένων (εἴτε τῶν ἰδίων τῶν δαιμόνων εἴτε τῶν φανταστικῶν δημιουργιῶν τους), τὰ ὁποῖα αἰφνιδίως «ὑλοποιοῦνται» καὶ «ἀποϋλοποιοῦνται», πάντα μὲ σκοπὸν νὰ προκαλέσουν τρόμον, δέος καὶ σύγχυσιν σὲ ἀνθρώπους, ὁδηγῶντας τους τελικῶς στὴν ἀπώλειαν. Οἱ βίοι τῶν ἁγίων Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου (4ου αἰῶνος) καὶ Κυπριανοῦ τοῦ πρῴην μάγου (3ου αἰῶνος), εἶναι γεμάτοι μὲ τέτοια περιστατικά.
Ὁ βίος τοῦ ἁγίου Μαρτίνου τῆς Τοὺρ (Tours, +397) ἀπὸ τὸν μαθητήν του Σουλπίτιον Σεβῆρον, ἔχει ἕνα ἐνδιαφέρον παράδειγμα δαιμονικῆς ἰσχῦος σὲ συνδυασμὸν μὲ μίαν παράξενον «ὑλικήν» ἐκδήλωσιν ποὺ ὁμοιάζει μὲ τις σημερινὲς «στενὲς ἐπαφὲς» μὲ ΟΥΦΟ: «Ἔνας νέος ὀνόματι Ἀνατόλιος ἔγινε μοναχὸς κοντὰ στὸ μοναστήριον τοῦ ἁγίου Μαρτίνου, ἀλλὰ ἀπὸ ψεύτικην ταπείνωσιν ἔπεσε θῦμα δαιμονικῆς πλάνης. Ἐφαντάζετο ὅτι διελέγετο μὲ «ἀγγέλους», καὶ μὲ σκοπὸν νὰ πείσουν τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ἁγιότητά του, αὐτοὶ οἱ «ἄγγελοι» συνεφώνησαν νὰ τοῦ δώσουν «ἕνα λαμπρὸν ἔνδυμα ἀπὸ τὸν οὐρανόν», ὡς σημεῖον τῆς «δυνάμεως τοῦ Θεοῦ», ἡ ὁποία κατοικοῦσε στὸν νεαρόν. Μίαν νύκτα, περὶ τὰ μεσάνυχτα ἠκούσθη τρομερὸς ὑπόκωφος κρότος ἀπὸ πόδια ποὺ ἐχόρευαν καὶ ἕνα βουητὸν σὰν ἀπὸ πολλὲς φωνὲς στὸ ἐρημητήριον, καὶ τὸ κελλίον τοῦ Ἀνατολίου ἄστραψε ἀπὸ φῶς. Μετὰ ἔγινε σιωπή καὶ ὁ πεπλανημένος ξεπρόβαλε ἀπὸ τὸ κελλίον του μὲ τὸ «οὐράνιον» ἔνδυμα. Ἔφεραν ἕνα φῶς καὶ ἐπιθεωροῦσαν ὅλοι προσεκτικῶς τὸ ἔνδυμα. Ἦτο ὑπερβολικῶς ἁπαλόν, μὲ ἀνυπέρβλητον ἑλκυστικότητα καὶ μὲ χρῶμα λαμπερὸν κόκκινον, ἀλλὰ ἦτο ἀδύνατον νὰ προσδιορίσουν τὴν φύσιν τοῦ ὑλικοῦ. Ταὐτοχρόνως, κάτω ἀπὸ τὸν πλέον ἐξονυχιστικὸν ἔλεγχον ἀπὸ ὀφθαλμούς καὶ δάκτυλα, ὡμοίαζε μὲ ἕνα ἔνδυμα καὶ τίποτε ἄλλον.
Τὴν ἐπομένην πρωΐαν, ὁ πνευματικὸς πατήρ τοῦ Ἀνατολίου τὸν ἐπῆρε ἀπὸ τὸ χέρι μὲ σκοπὸν νὰ τὸν ὁδηγήσῃ στὸν ἅγιον Μαρτίνον, γιὰ νὰ ἀνακαλύψῃ ἂν αὐτὸ ἦτο ὄντως κόλπον τοῦ διαβόλου. Φοβισμένος ὁ πλανημένος ἠρνήθη νὰ άκολουθήσῃ, καὶ καθὼς τὸν ἐξηνάγκαζον νὰ ὑπακούσῃ παρὰ τὴν θέλησίν του, τὸ ἔνδυμα ἐξηφανίσθη μέσα ἀπὸ τὰ χέρια ἐκείνου ποὺ τὸν ἐτραβοῦσε». Ὁ συγγραφεὺς τῆς ἀφηγήσεως (ὁ ὁποῖος εἴτε εἶδε τὸ συμβὰν ὁ ἴδιος εἴτε τὸ ἤκουσε ἀπὸ αὐτόπτην μάρτυρα) συμπεραίνει ὅτι «ὁ διάβολος ἦτο ἀνίκανος νὰ συνεχίσῃ τὶς παραισθήσεις του ἢ νὰ ἀποκρύψῃ τὴν φύσιν τους ὅταν θὰ ὑπεβάλλοντο στὰ μἀτια τοῦ ἁγίου Μαρτίνου». «Εἶχε τόσην ἐξουσίαν νὰ βλέπῃ τὸν διάβολον, ποὺ τὸν ἀνεγνώριζε κάτω ἀπὸ οἵανδήποτε μορφήν, εἴτε διατηροῦσε τὸν ἰδικόν του χαρακτῆρα εἴτε μετεμορφώνετο σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ ποικίλα σχήματα τῆς «πνευματικῆς ἀνομίας» – περιλαμβανομένων τῶν μορφῶν τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, μὲ βασιλικὰ ἐνδύματα καὶ στέμμα καὶ περιβεβλημένου μὲ λαμπρὸν κόκκινον φῶς».
[…] Καὶ ὁ σκοπὸς τῶν «ἀγνώστου ταυτοτήτος» ἀντικειμένων (οὔφο) σὲ τέτοιες διηγήσεις εἶναι ξεκάθαρος: νὰ προκαλέσουν δέος μὲ μία αἴσθησιν τοῦ «μυστηριώδους» σὲ αὐτούς ποὺ τὰ βλέπουν, καὶ νὰ παράγουν «ἀποδείξεις» για τὶς «ἀνώτερες διάνοιες» («ἀγγέλους», ἂν τὸ θῦμα πιστεύει σὲ αὐτούς, ἢ «διαστημικοὺς ἐπισκέπτες» γιὰ τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον), καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον νὰ κερδίσουν ἐμπιστοσύνην γιὰ τὸ μήνυμα ποὺ θέλουν νὰ μεταδώσουν.
[…] Πρῶτον, τὰ φαινόμενα ΟΥΦΟ δὲν εἶναι παρὰ ἕνα μέρος μιᾶς ἐκπληκτικῆς «ὑπερχειλίσεως» «παραφυσικῶν» γεγονότων – αὐτῶν ποὺ μερικὰ χρόνια πρὶν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι θὰ εἴχαν θεωρήσῃ ὡς «θαύματα». […]Ἴσως ποτέ, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς, νὰ μὴ ἔχουν οἱ δαίμονες ἐμφανισθῇ τόσον ἀνοιχτὰ κι ἐκτεταμένως ὄσον σήμερα. Ἡ θεωρία τῶν «ἐπισκεπτῶν ἀπὸ τὸ ἐξώτερον διάστημα» εἶναι μόνον μία ἀπὸ τὶς προφάσεις ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἀποδοχὴν τῆς ἰδέας ὅτι «ἀνώτερα ὄντα» πρόκειται τώρα νὰ ἀναλάβουν τὸ πεπρωμένον τῆς ἀνθρωπότητος.
Δεύτερον, τὰ ΟΥΦΟ δὲν εἶναι παρὰ ἡ νεωτέρα ἀπὸ τὶς μεντιουμιστικὲς τεχνικὲς μὲ τὶς ὁποῖες ὁ διάβολος κερδίζει νεοφωτίστους στὸ ἀπόκρυφον βασίλειόν του. Ἀποτελοῦν ἕνα τρομερὸν σημεῖον τοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει γίνει δεκτικὸς σὲ δαιμονικὲς ὑποβολὲς ὅσον ποτὲ πρὶν στὴν χριστιανικὴν ἐποχήν. Τὸν 19ον αἰῶνα ἦτο, συνήθως, ἀπαραίτητον νὰ ἀναζητήσῃ κάποιος σκοτεινὰ δωμάτια πνευματιστικῶν συγκεντρώσεων γιὰ νὰ ἔλθῃ σὲ ἐπαφὴν μὲ δαίμονες, ἐνῶ τώρα χρειάζεται μόνον νὰ κοιτάξῃ στὸν οὐρανὸν (συνήθως τὴν νύκτα, εἶναι ἀλήθεια). Ἡ ἀνθρωπότης ἔχει χάσῃ ὅ,τι ἀπέμενε μέχρι στιγμῆς ἀπὸ βασικὴν χριστιανικὴν κατανόησιν, καὶ τώρα θέτει παθητικῶς τὸν ἑαυτόν της στὴν διάθεσιν οἵωνδήποτε «δυνάμεων» εἶναι πιθανὸν νὰ κατέλθουν ἀπὸ τὸν οὐρανόν. […] Τρίτον, τὸ «μήνυμα» τῶν ΟΥΦΟ εἶναι: προετοιμασθῆτε γιὰ τὸν Ἀντίχριστον· ὁ «σωτὴρ» τοῦ ἀποστάτου κόσμου ἔρχεται νὰ τὸν κυβερνήσῃ. Ἴσως ὁ ἴδιος ἔλθει στὸν ἀέρα, μὲ σκοπὸν νὰ ὁλοκληρώσῃ τὴν προσπάθειαν μιμήσεως τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 24, 30· Πράξ. 1, 11)· ἴσως μόνον οἱ «ἐπισκέπται ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν διάστημα» προσγειωθοῦν δημοσίως γιὰ νὰ προσφέρουν «κοσμική» λατρείαν στὸν κύριόν τοὺς· ἴσως τὸ «πῦρ ἀπὸ τὸν οὐρανόν» νὰ εἶναι μόνον ἕνα μέρος τῶν μεγάλων δαιμονικῶν θεαμάτων τῶν ἐσχάτων καιρῶν. Ἐν πάσει περιπτώσει, τὸ μήνυμα γιὰ τὴν σύγχρονον ἀνθρωπότητα εἶναι: περιμένετε γιὰ ἀπελευθέρωσιν ὄχι ἀπὸ τὴν χριστιανικὴν ἀποκάλυψην καὶ ἀπὸ τὴν πίστιν εἰς ἔνα ἀόρατον Θεόν, ἀλλὰ ἀπὸ ὀχήματα στὸν οὐρανόν.
[…] Ζοῦμε κοντὰ στὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ φοβεροῦ αἰῶνος τοῦ δαιμονικοῦ θριάμβου καὶ ἀγαλλιάσεως, ὅταν τὰ ἀπόκοσμα «ἀνθρωποειδῆ» (ἄλλη μία μάσκα τῶν δαιμόνων) ἔχουν γίνει ὁρατὰ σὲ χιλιάδες ἀνθρώπους καὶ μὲ τὶς ἀνόητες ἐπαφές τους καταλαμβάνουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔχει ἀποχωρήσει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Τὸ φαινόμενο τῶν ΟΥΦΟ εἶναι ἕνα σημεῖον γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ περιπατοῦν ὅσον πιὸ προσεκτικῶς καὶ μὲ σοβαρότητα στὸν δρόμον τῆς σωτηρίας, γνωρίζοντες ὅτι μποροῦμε νὰ πέσωμε σὲ πειρασμὸν καὶ νὰ παραπλανηθοῦμε, ὄχι μόνο ἀπὸ ψεύτικες θρησκεῖες, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἀντικείμενα ποὺ ὁμοιάζουν ὑλικὰ καὶ ἁπλῶς τὰ πιάνει τὸ μάτι. Στοὺς παλαιοτέρους αἰῶνες οἱ Χριστιανοὶ ἦσαν πολὺ προσεκτικοὶ σχετικῶς μὲ νέα καὶ παράξενα φαινόμενα, ἀφοῦ ἐγνώριζον γιὰ τὰ τεχνάσματα τοῦ διαβόλου· ἀλλὰ μὲ τὴν σύγχρονον ἐποχὴν τοῦ «Διαφωτισμοῦ» οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν γίνη ἁπλῶς περίεργοι γιὰ τέτοια πράγματα καὶ ἀκόμη τὰ ἐπιδιώκουν, ὑποβιβάζοντες τὸν διάβολον σὲ μία ἡμιφανταστικὴν σφαῖραν. Ἡ ἐπίγνωσις τῆς φύσεως τῶν ΟΥΦΟ, συνεπῶς, μπορεῖ νὰ ἀποτελέσῃ βοήθειαν στὴν ἀφύπνισιν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν σὲ μίαν συνειδητὴν πνευματικὴν ζωὴν καὶ μίαν συνειδητὴν Ὀρθόδοξον κοσμοθεωρίαν, ποὺ δὲν ἀκολουθεῖ εὐκόλως τὶς ἰδέες, ποὺ εἶναι στὴν μόδαν αὐτοὺς τοὺς καιρούς.
Ὁ συνειδητὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ζεῖ σὲ ἕνα καθαρῶς πεπτωκότα κόσμον, τόσον ὅσον ἀφορᾷ τὴν γῆν, ὄσον καὶ τοὺς ἀστέρας· ὅλα εἶναι ἐξ ἴσου μακρὰν τοῦ ἀπωλεσθέντος παραδείσου, γιὰ τὸν ὁποῖον ἀγωνίζεται. Εἶναι μέρος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ποὺ ὑποφέρει, καὶ ὁλόκληρον κατάγεται ἀπὸ τὸν Ἀδάμ, τὸν πρῶτον ἄνθρωπον, καὶ ὁλόκληρον ἔχει ἐξ ἴσου ἀνάγκην ἀπὸ τὴν λύτρωσιν, ποὺ προσφέρει ἐλευθέρως ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν σωτήριον θυσίαν Του ἐπάνω εἰς τον Σταυρόν. Γνωρίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν πρόκειται νὰ «ἐξελιχθῇ» σὲ κάτι «ἀνώτερον», οὔτε καὶ ἔχει κανένα λόγον νὰ πιστεύῃ ὅτι ὑπάρχουν «ἀνώτερα ἐξελιγμένα» ὄντα σὲ ἄλλους πλανῆτες· ὅπως γνωρίζει καλῶς πὼς ὑπάρχουν πράγματι «ἀνώτερες διάνοιες» στὸ σύμπαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο· αὐτὲς εἶναι δύο εἰδῶν, καὶ αὐτὸς ἀγωνίζεται νὰ ζῆ ἔτσι ὥστε νὰ ζῆ μ’ αὐτούς ποὺ ὑπηρετοῦν τὸν Θεὸν (τοὺς ἀγγέλους) καὶ ἀποφεύγει ἐπαφὴν μὲ τοὺς ἄλλους, ποὺ ἔχουν ἀποῤῥίψει τὸν Θεόν, καὶ πασχίζουν μέσα στὸν φθόνον καὶ τὴν μοχθηρίαν νὰ παρασύρουν τὸν ἄνθρωπον στὴν δυστυχίαν των (τοὺς δαίμονες). Γνωρίζει ὁ Ὀρθόδοξος ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ φιλαυτίαν καὶ ἀδυναμίαν, εὐκόλως τείνει νὰ ἀκολουθῇ τὸ κακὸν καὶ νὰ πιστεύῃ σὲ «παραμύθια», ποὺ ὑπόσχονται ἐπαφὴν μὲ μίαν «ἀνωτέραν καταστάσιν» ἢ «ἀνώτερα ὄντα», χωρὶς τὸν ἀγῶνα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς – στὴν πραγματικότητα, ἀκριβῶς σὰν μία ἀπόδρασιν ἀπὸ τὸν ἀγῶνα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Δὲν ἐμπιστεύεται τὴν ἰδικήν του ἱκανότητα νὰ διακρίνῃ τὶς πλάνες τῶν δαιμόνων, διὰ τοῦτο προσηλώνεται ὅσον πιὸ σταθερῶς γίνεται στὶς γραφικὲς καὶ πατερικὲς κατευθυντήριες γραμμές, μὲ τὶς ὁποῖες τὸν ἐφοδιάζει γιὰ τὴν ζωήν του ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ἔνας τέτοιος ἄνθρωπος ἔχει πιθανότητα νὰ ἀντισταθῇ στὴν θρησκείαν τοῦ μέλλοντος, τὴν θρησκείαν τοῦ Ἀντιχρίστου, σὲ οἱανδήποτε μορφὴν καὶ ἂν παρουσιασθῇ αὐτὴ· ἡ ὑπόλοιπος ἀνθρωπότης, ἐκτὸς ἂν κάνῃ κάποιο θαῦμα ὁ Θεός, εἶναι χαμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου