Λόγοι ψυχωφελεῖς Ἁγίου Θεοφάνους τοῦ ἐγκλείστου

(κοίμησις 6 Ἰανουαρίου -

ἐν Ῥωσσίᾳ ἑορτάζεται στὶς 10 τοῦ μηνὸς ὥστε νὰ πανηγυρίζεται)

(«Χειραγωγία στὴν πνευματικὴ ζωή», Ι. Μ. Παρακλήτου, γ. Ἐκδ. – διασκευή)

 

V... Ὅλα δίδονται ἐκ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅλα δίδονται διὰ τὴν σωτηρίαν μας. Μὲ αὐτὴν τὴν σκέψιν νὰ δεχθῇς καὶ σὺ τὴν ἀσθένειάν σου, εὐχαριστῶν τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος φροντίζει διὰ τὴν σωτηρίαν σου. Τώρα, τό πῶς συντελεῖ εἰς τὴν σωτηρίαν μας ὁτιδήποτε παραχωρεῖ ὁ Κύριος, μόνον Ἐκεῖνος τὸ γνωρίζει. Ἐμεὶς συνήθως δὲν ἠμποροῦμεν νὰ τὸ ἀντιληφθῶμεν. Στέλλει λόγου χάριν μίαν συμφορὰν ἄλλοτε διὰ νὰ μᾶς παιδαγωγήσῃ, ἄλλοτε διὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσῃ πνευματικῶς, ἄλλοτε διὰ νὰ μᾶς γλυτώσῃ ἐξ ἑνὸς μεγαλυτέρου κακοῦ, ἄλλοτε διὰ νὰ μᾶς αὐξήσῃ τὸν οὐράνιον μισθόν, ἄλλοτε διὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπὸ κᾄποιο πάθος καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς. Σὺ, λοιπόν, νὰ ἀναλογίζεσαι τάς ἁμαρτίας σου καὶ νὰ λέγῃς: «Δόξα Σοι Κύριε, διότι μὲ τιμωρεῖς δικαίως!». Νὰ συλλογίζεσαι ὅτι πρωτύτερον εἶχες λησμονήσῃ τὸν Θεὸν καὶ νὰ λέγῃς: «Δόξα σοι Κύριε, διότι μου ἔδωσες ἀφορμὴν καὶ γνῶσιν διὰ νὰ Σὲ ἐνθυμοῦμαι συχνάκις!». Νὰ σκέπτεσαι ὅτι, ἐὰν ἤσουν ὑγιής, τὸ πλέον πιθανὸν δὲν θὰ ἔκανες καλόν, καὶ νὰ λέγῃς: «Δόξα σοι Κύριε, διότι μὲ ἠμπόδισες ἐκ τῆς ἁμαρτίας!» (29)

V... Ἄρχεσαι νὰ κάνεις κάτι; Λέγε: «Κύριε, εὐλόγησον τὴν ἐργασίαν». Ὡλοκλήρωσες; Κράξον ὁλοψύχως: «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι!».

V... Προκειμένου νὰ προχωρήσετε εἰς μίαν καλὴν ἐξομολόγησιν, νὰ σημειώνετε εἰς ἓν χαρτίον ὅλα ὅσα προκαλοῦν τὸν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεώς σας. Καὶ ὅταν πηγαίνετε εἰς τὸν πνευματικόν, νὰ ἐξομολογῆσθε, κατόπιν ἀδείας του, ἐκ τῶν σημειώσεων. Εἰς τὴν συνέχειαν δύναται καὶ ἐκεῖνος, εἴτε κατόπιν ἰδικῆς του πρωτοβουλίας εἴτε κατόπιν ἰδικῆς σας σχετικῆς παρακλήσεως, νὰ σᾶς ἐρωτήσῃ κᾄτι ἀκόμη. (111)

V... Ἄνευ κοσμικῶν καὶ βιοτικών ἔργων, ἄνευ κοσμικῶν καὶ βιοτικὼν μεριμνῶν, δὲν δυνάμεθα νὰ ζήσωμεν. Τὶ θὰ κάνωμεν, λοιπόν; Ἁπλῶς, ἐξωτερικῶς μὲν θὰ ἐκτελῶμεν πᾶν ἀναγκαῖον βιοτικὸν ἔργον, ἐσωτερικῶς ὅμως θὰ μένωμεν μακρὰν αὐτοῦ, δὲν θὰ ἐπιτρέπωμεν δηλαδὴ εἰς τὴν καρδίαν μας νὰ αἰχμαλωτίζηται ἐξ αὐτοῦ. (131)

V... Ὡς πρὸς τὸν ῥοῦν τῶν πραγμάτων εἰς τὴν ζωήν μας, ἂς τὸ πάρωμεν ἀπόφασιν ὅτι δὲν εἶναι εἰς τὸ χέρι μας νὰ τὸν ἀλλάξωμεν. Ἂς ἔχωμεν λοιπὸν τὴν σοφίαν τῆς προσαρμογῆς εἰς οἰασδήποτε συνθῆκας παραχωρεῖ ὁ Θεός. Μόνον οὕτω θὰ εἴμεθα εἰρηνικοὶ εἰς πᾶσαν περίπτωσιν. (135-136)

V... Ὅσῳ ἀφορᾷ τὴν κατάκρισιν, καθ’ ἢν στιγμὴν σᾶς προσβάλλει σχετικὸς λογισμὸς ἐνθυμηθῆτε τάς ἁμαρτίας σας. Τοιουτοτρόπως ὁ λογισμὸς θὰ ὑποχωρήσῃ. (139)

V... Μὴ λυπῆστε καὶ μὴ ἔχητε ἰδιαιτέραν ἔννοιαν, ἐὰν δὲν ἔχητε στενὰς σχέσεις μετὰ τῶν γειτόνων σας, οἱ ὁποῖοι δὲν σέβονται τὸν Θεόν. Εἶναι καλὸν καὶ ὠφέλιμον νὰ ἐπικοινωνῶμεν μετὰ τῶν ὁμοψύχων ἀδελφῶν, τοὺς πιστοὺς χριστιανούς, ἵνα βοηθῶμεν ὁ εἷς τὸν ἕτερον εἰς τὸν δρόμον τῆς σωτηρίας. Ἡ δὲ ἐπικοινωνία καὶ συνεργασία ἡμῶν μετὰ τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, ἂς περιορίζηται εἰς τάς ἀναγκαίας βιοτικὰς ὑποθέσεις. Καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν ταύτην, πάντως, ἐὰν μᾶς βλάπτουσι ψυχικῶς, ἂς διακόπτωμεν πᾶσαν σχέσιν μετ’αὐτῶν. (168-169)

V... Τὰ παιδία, ὅταν εἶναι ἄῤῥωστα ἡ ἀσθενικά, ἂς μὴ νηστεύωσι. Ὅταν ὅμως εἶναι ὑγιῆ, διατὶ ὄχι; Ἐὰν δὲν συνηθίσωσι νὰ νηστεύωσι παιδιόθεν, οὔτε ὅταν ἐνηλικιωθῶσι θὰ τηρήσωσι τάς τῆς Ἐκκλησίας νηστείας. (166)   

 

ἐλάχιστο δεῖγμα ἐκ τῶν λόγων ἑνὸς Μεγάλου Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ ὁποίου τὶς πρεσβεῖες ἐπικαλούμεθα ταπεινῶς.