Το βασίλειο του Χριστού και το βασίλειο του Καίσαρα

Χθές αναρτήθηκε στο παρόν ιστολόγιο μια σειρά ερωτημάτων (εδώ), κατά το γνωστό από τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια, σύστημα "Σωστό/Λάθος".

Οι πολλοί έπιασαν το νόημα. Αρκετοί όμως δεν κατάλαβαν που αποσκοπούσε η ανάρτηση αυτή.

Ας δούμε τις απαντήσεις, μία προς μία, μαζί με κάποια διαφωτιστικά σχόλια.

α. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είχε καλέσει τον Ηρώδη να παραστεί ως επίσημος στην Βάπτιση του Χριστού.

(Φυσικά είναι λάθος).
Είναι ξεκάθαρο πως το βασίλειο του Χριστού (Εκκλησία) με το βασίλειο του Καίσαρα (Πολιτεία) δεν μπορούν να έχουν ούτε ένα κοινό σημείο. Αν ο κοσμικός άρχοντας δεν ανήκει και αυτός στην Εκκλησία δεν υπάρχει λόγος να παρίσταται στις εκδηλώσεις της.

 

β. Οι Χριστιανοί προσκαλούσαν τον Νέρωνα, τον Δέκιο και τον Διοκλητιανό στις εορτές τους στις Κατακόμβες.

(Εννοείται πως και αυτό είναι λάθος).
Όταν ο Απόστολος Παύλος γράφει πως "οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ" (Ρωμ. 13, 1), δεν αναφέρεται, κατά τους ερμηνευτές (Οικουμένιος, Ιερός Νικόδημος κ.α.) στον κάθε άρχοντα, αλλά στην έννοια της αρχής και της εξουσίας, ότι δηλαδή το να υπάρχει εξουσία (άρχοντες και αρχόμενοι) είναι έργο και αποτέλεσμα της σοφίας και πρόνοιας του Θεού. Για τους κακούς άρχοντες εύχεται η Εκκλησία να μετανοήσουν, αλλά πριν συμβεί αυτό δεν τους αποδέχεται στις εκδηλώσεις της, όταν μάλιστα είναι και διώκτες της.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί πως μόνο σε μία ιστορική περίοδο η Εκκλησία κατάφερε να σύρει στην πορεία της την Πολιτεία: όταν κατάφερε να την εκκλησιοποιήσει. Αυτό συνέβη στην διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από τον Μέγα Κωνσταντίνο μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Τότε δηλαδή που οι Ιεροί Κανόνες είχαν ισχύ νόμων του Κράτους και τα κρατικά διατάγματα δεν έρχονταν σε αντίθεση με τον Ευαγγελικό Νόμο.  

 

γ. Ο Άγιος Αμβρόσιος βγήκε στην είσοδο του ναού, για να  εμποδίσει να εισέλθει ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος, εξαιτίας της σφαγής των Θεσσαλονικέων.
(Σωστό).
Όταν ο λαός της Θεσσαλονίκης αντιδρώντας σε μια διαταγή σκότωσε τον στρατηγό Βουθέριχο, ο Θεοδόσιος διέταξε άμεσα αντίποινα και εξέδωσε διαταγή θανατικής ποινής και έτσι σφαγιάστηκαν χιλιάδες λαού στον Ιππόδρομο της πόλης. Όταν μετά από λίγο καιρό ο αυτοκράτορας ήλθε στο ναό που ιερουργούσε ο Ιερός Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων, ο Άγιος   όχι μόνο εμπόδισε την είσοδο του Θεοδοσίου σε αυτόν, αλλά του επέβαλε και το επιτίμιο της ακοινωνησίας (Μικρός Αφορισμός). Μετά από μήνες που συναντήθηκαν ο Θεοδόσιος τον παρακάλεσε, επικαλούμενος την φιλανθρωπία του Δεσπότου Χριστού, να τον συγχωρέσει και να του λύσει το επιτίμιο, αλλά ο Ιερός Αμβρόσιος απάντησε: "Ποια μεταμέλεια έδειξες μετά από τόσο μεγάλη παρανομία; Με ποια φάρμακα θεράπευσες τα, τόσο δύσκολα να θεραπευτούν, τραύματα;" (Θεοδωρήτου Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 82, 1236). Ο αυτοκράτορας με ταπείνωση αποκρίθηκε: "Δικό σου έργο είναι το να μου δείξεις και να μου προσφέρεις τα φάρμακα, δικό μου έργο το να δεχθώ τα προσφερόμενα" (αυτόθι). Τότε ο Άγιος Αμβρόσιος τον συμβούλεψε να αλλάξει τον Νόμο περί Θανατικών Ποινών (τον "νόμο του θυμού", όπως τον αποκάλεσε), ώστε αυτές να μην εκτελούνται άμεσα , αλλά μετά την παρέλευση τουλάχιστον ενός μήνα. Έτσι και έγινε. Με την στάση του Αγίου Αμβροσίου ΑΛΛΑΞΕ Ο ΝΟΜΟΣ. Και όχι απλά αυτό, αλλά και όταν τελικά λύθηκε το επιτίμιο και ήλθε ο αυτοκράτορας στην εκκλησία να κοινωνήσει, ο Άγιος ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΙΖΑΝ ΝΑ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ!
 

δ. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν εμπόδισε την είσοδο στην εκκλησία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, που έκλεψε το χωράφι μιας χήρας, γιατί το να τα βάζει κανείς με την εξουσία είναι επικίνδυνο (μπορεί να τον έστελνε εξορία).
(Λάθος).
Αν και κατ' ακρίβειαν δεν της εμποδίστηκε η είσοδος στον ναό, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν έχανε ευκαιρία να επιτίθεται με φοβερή δριμύτητα στην αυτοκράτειρα Ευδοξία, της οποίας ο πολυτελής τρόπος ζωής, η επιδειξιμανία της, οι αδικίες της και οι παράλογες απαιτήσεις της για λατρεία προς το πρόσωπό της (αγάλματα, διανομή προσωπογραφίας της, ειδωλολατρικού τύπου τελετές προς τιμήν της κ.α.) τον είχαν οδηγήσει σε συνεχής επιθέσεις στις οποίες την παρομοίαζε με την Ηρωδιάδα και την Ιεζάβελ.  Ας δούμε πως περιγράφει περιληπτικά ο Ιερός Νικόδημος τα γεγονότα με την αρπαγή του χωραφιού της χήρας: "Ἐπειδὴ αὐτὴ (η Ευδοξία) μὲν ἥρπασε τὸν ἀμπελῶνα μιᾶς χήρας Καλλιτρόπης ὀνομαζομένης, ἡ ὁποία ἐφώναζε ζητοῦσα τὸ κτήμα της, ὁ δὲ ἅγιος ἐσυμβούλευεν αὐτὴν νὰ μὴ κρατῇ τὸ ξένον πρᾶγμα, καὶ ἐπειδὴ ἐκείνη δὲν ἐπείθετο τὴν ἥλεγχε καὶ ἐθεάτριζεν ὁ ἅγιος μὲ τὸ παράδειγμα τῆς Ἰεζάβελ. Ὅθεν ἡ Εὐδοξία ἀγριωθεῖσα ὡς θηρίον, κατέβασε τὸν ἅγιον ἀπὸ τὸν θρόνον του, τὸ πρῶτον μὲν μόνη, τὸ δεύτερον δὲ καὶ διὰ των επισκόπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἠκολούθουν περισσότερον εἰς τὰς δυναστείας καὶ ὑπολήψεις τῶν ἀξιωματικῶν ἀρχόντων, παρὰ εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ εἰς τοὺς θείους νόμους" (Συναξαριστής, τόμος Α΄, β΄ έκδοση, Αθήνα, 1868, σελ. 221).
 

ε. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης αντέδρασε με φοβερή σφοδρότητα στον παράνομο γάμο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του ΣΤ΄ και διέκοψε κάθε επικοινωνία μαζί του (τιμωρήθηκε δε με ραβδισμό και εξορία).
(Σωστό).
Τον λόγο έχει ο αείμνηστος πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης:
"Μέσα στὰ ἀνάκτορα ὁ τότε αὐτοκράτορας, ὁ Κωνσταντῖνος ὁ ΣΤ΄ (780-797), εἶχε μιὰ ἁγία γυναῖκα. Τὸ ὄνομά της Μαρία. Δὲν εἶχε ὁ Κωνσταντῖνος κανένα παράπονο ἐναντίον τῆς Μαρίας. Οἱ ἱστορικοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μαρτυροῦν, ὅτι ἡ Μαρία ὑπῆρξε ὑπόδειγμα γυναικός. Κι ὅμως μιὰ μέρα ὁ αὐτοκράτορας τὴ διώχνει, τὴν πετάει ἔξω ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα. Ἔπειτα μὲ στρατιῶτες τὴν παίρνει καὶ τὴν στέλνει σ᾿ ἕνα μοναστήρι· κ᾿ ἐκεῖ, χωρὶς τὴ θέλησί της, τὴν κάνει καλόγρια, πρᾶγμα ποὺ ἀπαγορεύουν οἱ κανόνες. Δὲν σταματᾷ ὅμως ἐδῶ τὸ κακό. Ἀφοῦ ἔδιωξε τὴ νόμιμη σύζυγό του, παίρνει ὡς σύζυγο μιὰ ἄλλη γυναῖκα, μιὰ νέα, ποὺ ἔλαμπε ἀπὸ κάλλος σωματικό, ἀλλὰ ἐστερεῖτο ψυχικοῦ κάλλους. Ὁ γάμος ἔγινε τὴ νύχτα, τὰ μεσάνυχτα, μέσα στὰ ἀνάκτορα. Κ᾿ ἐπειδὴ δὲν βρισκόταν ἄλλος ἱερεὺς στὴν Πόλι νὰ τοὺς στεφανώσῃ, ἕνας παπᾶς ἀπὸ ᾿κείνους ποὺ ἀποτελοῦν αἶσχος γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ―πάντοτε θὰ ὑπάρχουν προδότες παπᾶδες καὶ προδότες δεσποτάδες―, ἕνας τέτοιος παπᾶς, ὁ Ἰωσήφ, ποὺ ἦταν πρωτόπαπας στὴν ἁγία Σοφία, ἀνέβηκε τὴ νύχτα ἀπάνω καὶ στεφάνωσε τὸ παράνομο ζεῦγος. Καὶ μόνο αὐτό; Τὴν ἄλλη μέρα ὁ Κωνσταντῖνος, ἐνῷ ἡ νόμιμη σύζυγος ἔκλαιγε μέσ᾿ στοὺς τέσσερις τοίχους τοῦ κελλιοῦ τοῦ μοναστηριοῦ, ἀγκαζὲ παρακαλῶ μὲ τὴ Θεοδότη, πάνω στὴν ἀνακτορικὴ ἅμαξα μετὰ πολλῆς φαντασίας πῆγε στὴν ἁγία Σοφία, κ᾿ ἐκεῖ ἡ πόρνη καὶ παλλακὶς ἐστέφθη ἐπισήμως αὐγούστα, βασίλισσα. Τὸ πρῶτο ἔγκλημα τοῦ αὐτοκράτορος· ἔδιωξε τὴ νόμιμη γυναῖκά του ἀναιτίως. Τὸ δεύτερό του ἔγκλημα· τὴν ἔκλεισε παρά τὴ θέλησί της στὸ μοναστήρι. Τὸ τρίτο ἔγκλημα· πῆρε ὡς σύζυγο τὴν πόρνη αὐτή, τὴ Θεοδότη. Τὸ τέταρτο· τὴν στεφανώθηκε νύχτα στὰ ἀνάκτορα. Τὸ πέμπτο· ἔκανε βασίλισσα τὴν παλλακίδα μέσα στὴν ἁγία Σοφία. Τὸ ἕκτο· ποιό τὸ ἕκτο; ὅτι τὸ παράδειγμά του θὰ τὸ μιμήθηκαν ἀσφαλῶς ὑπουργοί, στρατηγοί, ναύαρχοι, μεγάλοι καὶ μικροί, γιὰ ν᾿ ἀνάψῃ φωτιὰ μεγάλη στὸ ἔθνος.Μεγάλο τὸ σκάνδαλο. Καὶ ὅμως κανείς δὲν μιλοῦσε. Σιωπὴ νεκροταφείου. Ποιός νὰ μιλήσῃ;
Τότε μέσα στὴ σιωπὴ αὐτὴ ἀκούστηκε βροντὴ κ᾿ ἔλαμψε ἀστραπή. Κάποιος μίλησε, κάποιος φώναξε. Ποιός ἦταν; Ὁ πατριάρχης; Ὄχι. Δεσπότης; Ὄχι. Ποιός; Ἕνας ἀπλὸς ἱερομόναχος, ὁ ἡγούμενος τοῦ Στουδίου, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, τοῦ ὁποίου νά ᾿χουμε τὴν εὐχή. Αὐτός μίλησε. Αὐτός ἤλεγξε τὸ παράνομο αὐτοκρατορικὸ ζεῦγος, ἤλεγξε τὸν αὐλοκόλακα ἱερέα ποὺ τοὺς στεφάνωσε, ἔκοψε δὲ καὶ τὸ μνημόσυνο τοῦ τότε πατριάρχου ἐπειδὴ κι αὐτὸς δὲν τιμώρησε τὸν παρανομήσαντα ἱερέα.
Πάντοτε, σὲ σκληρὲς ἐποχὲς καὶ σὲ στιγμὲς δύσκολες, ἀναδεικνύει ὁ Θεὸς πρόσωπα ποὺ μὲ παρρησία θὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν πίστι. Ὅταν ὁ Δαυῒδ ἁμάρτησε, παρουσιάστηκε ἕνας Νάθαν ποὺ στάθηκε ἐμπρός του καὶ τὸν ἤλεγξε. Κι ὅταν ὁ Ἀχαὰβ ἀσέβησε μὲ τὴν περιβόητη ἐκείνη Ἰεζάβελ, ἕνας Ἠλίας ἀνέβηκε στὰ ἀνάκτορα καὶ ἤλεγξε τὸ παράνομο βασιλικὸ ζεῦγος. Κι ὅταν ὁ Ἡρώδης ἔδιωξε τὴ νόμιμη γυναῖκά του καὶ πῆρε τὴν διαβόητη Ἡρωδιάδα, ἕνας Πρόδρομος εἶπε τὸ «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου». Κι ὅταν στὴν Κωνσταντινούπολι ἡ Εὐδοξία μὲ τὸν Ἀρκάδιο ἀντιτάχθηκαν στὴν Ἐκκλησία, τότε ἕνας Χρυσόστομος ἤλεγξε τὴν κατάστασι. Ἔτσι καὶ στὴν ἐποχὴ αὐτὴ παρουσιάστηκε ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης.
Τί ἔκανε; Πρῶτον ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο, τὸ πολυχρόνιο, τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ΄. Δεύτερον ἔπαυσε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ταρασίου (784-806). Τρίτον ξεσήκωσε τὸ λαό. Τέλος, νύχτα ἡ ὥρα, ἔκανε λιτανεία μέσ᾿ στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἔσεισε ὁλόκληρη τὴν πόλι.
Τὸ ἀποτέλεσμα; Ἀνοῖξτε τὴν ἱστορία νὰ μάθετε τὸ ἀποτέλεσμα.
Ὁ βασιλιᾶς ταράχτηκε. Καὶ τί σκέφτηκε. Προσπάθησε μὲ κολακεῖες καὶ ἄλλα μέσα νὰ κάνῃ τὸν ἅγιο Θεόδωρο νὰ συγκατατεθῇ, ἐκμεταλλευόμενος καὶ κάτι ἄλλο πολύ σημαντικό. Καὶ τὸ σημαντικὸ αὐτὸ στοιχεῖο εἶνε, ὅτι ἡ Θεοδότη, ποὺ πῆρε ὡς βασίλισσα στ᾿ ἀνάκτορα ὁ Κωνσταντῖνος διώχνοντας τὴν ἁγία του γυναῖκα τὴ Μαρία, ἡ Θεοδότη αὐτὴ ἦταν ἐξαδέλφη τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου!
Ἂν ἦταν κανένας ἄλλος, θὰ εἶχε χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι. Ἀφοῦ ἡ ἐξαδέλφη του ἔγινε βασίλισσα, θὰ μποροῦσε πλέον ν᾿ ἀνεβαίνῃ στὰ ἀνάκτορα καὶ νὰ ἐπιτυγχάνῃ ὅ,τι θέλει. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν σκέφθηκε ἔτσι. Ἰδού τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἁγίου. Δὲν ἀνῆκε στὴν κατηγορία ἐκείνων ποὺ ἔχουν ὑπεράνω τοῦ πνευματικοῦ χρέους τὶς κοσμικὲς σχέσεις καὶ ὑπεράνω τῆς πνευματικῆς συγγενείας τὴν κατὰ σάρκα συγγένεια. Ὄχι. Πάνω ἀπὸ τὴ σάρκα εἶνε τὸ πνεῦμα. Ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα (ἢ ἀδελφοὺς ἢ γυναῖκα ἢ ἄλλους συγγενεῖς) ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10, 37). Θ᾿ ἀγαπᾷς τὴ γυναῖκά σου, θ᾿ ἀγαπᾷς τὰ παιδιά σου, θ᾿ ἀγαπᾷς τοὺς συγγενεῖς σου, θ᾿ ἀγαπᾷς τοὺς φίλους σου, θ᾿ ἀγαπᾷς τοὺς πάντας, ἀλλὰ παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους θά ᾿χῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἔτσι ἔκανε καὶ ὁ Στουδίτης. Γι᾿ αὐτὸ δὲν ὑπελόγισε τὴ Θεοδότη.
Ἐκείνη ἤλπιζε, ὅτι ὁ ἐξάδελφός της, ὁ καλός της ἐξάδελφος, ὁ ἅγιος ἐξάδελφος, ποὺ ζοῦσε μὲ τὴν προσευχὴ καὶ κρατοῦσε τὸ κομποσχοίνι, θὰ τὴ δεχότανε. Πίστευε, ὅτι προσφέροντάς του ὡρισμένα πολύτιμα δῶρα θὰ τὸν ἔκαμπτε. Καὶ μιὰ μέρα πήρανε μιὰ ἅμαξα μὲ χρυσοστόλιστα ἄλογα, τὴ φόρτωσαν δῶρα, διαμάντια καὶ ἄλλα, καὶ ξεκίνησαν μὲ συνοδεία νὰ πᾶνε στὸ μοναστήρι τοῦ ἐξαδέλφου της. Ἕνας σκοπός, ποὺ φύλαγε ψηλὰ στὸν πύργο τοῦ μοναστηριοῦ, μόλις εἶδε νά ᾿ρχεται ἡ βασιλικὴ ἅμαξα μὲ τὴ Θεοδότη καὶ τὸν αὐτοκράτορα, ἀμέσως εἰδοποίησε τὸν ἡγούμενο. Τότε ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διατάζει, νὰ χτυπήσουν πένθιμα οἱ καμπάνες τοῦ μοναστηριοῦ σὰν νὰ ἦταν Μεγάλη Παρασκευή. Κι ὅταν ἡ αὐτοκρατορικὴ συνοδεία πλησίασε στὴν πύλη κ᾿ ἦταν ἕτοιμη νὰ μπῇ στὸ μοναστήρι, δέκα μοναχοὶ ἔκλεισαν μὲ πάταγο τὴν πόρτα κατάμουτρα στὸ βασιλιᾶ. Ἔτσι ἡ Θεοδότη ἐπέστρεψε ταπεινωμένη στὰ ἀνάκτορα.
Ἐνῷ λοιπὸν ὁ Ἰωσὴφ τὴν κολάκευσε, ὁ ἅγιος Θεόδωρος τὴν ἤλεγξε. Γιὰ τὴν ὑπόθεσι τοῦ κόλακος αὐτοῦ ἱερέως, τοῦ Ἰωσήφ, ποὺ στεφάνωσε τὸ παράνομο βασιλικὸ ζεῦγος καὶ ἐν συνεχείᾳ καθαιρέθηκε ἐπὶ τῆς βασιλίσσης Εἰρήνης τῆς Ἀθηναίας (797-802) ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ταράσιο, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀναγκάστηκε νὰ κόψῃ τὸ μνημόσυνο καὶ τοῦ ἑπομένου πατριάρχου, τοῦ Νικηφόρου Α΄ (806-815). Διότι κι αὐτός, ὑποχωρώντας στὴν ἐπιθυμία τοῦ αὐτοκράτορος Νικηφόρου (802-811), ἀποκατέστησε μὲ Σύνοδο τὸν Ἰωσὴφ στὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα. Ἡ διακοπὴ αὐτὴ τοῦ μνημοσύνου στοίχισε στὸν ἅγιο Θεόδωρο τὴν πρώτη ἐξορία, τὴν ἐξορία του στὴ νῆσο Χάλκη.
Ὕστερα ἀπ᾿ αὐτὸ ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐξωρίστηκε καὶ γιὰ δευτέρα φορὰ λόγῳ τῆς ἀκάμπτου μαχητικότητός του. Ἀγωνίστηκε δὲ καὶ ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων κάνοντας μάλιστα μὲ τοὺς μοναχούς του μέσα στὴν Πόλι καὶ λιτανεία, ποὺ πῆρε τὴ μορφὴ διαδηλώσεως τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ κατὰ τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων. Ἡ διαδήλωσις αὐτὴ τοῦ στοίχισε πάλι διωγμὸ καὶ τρίτη ἐξορία. Στρατιῶτες μπῆκαν στὸ μοναστήρι δέρνοντας καὶ χτυπώντας. Συνέλαβαν τὸν ἡγούμενο καὶ σκόρπισαν τοὺς μοναχούς.
Πρώτη φορὰ εἶχε ἐξοριστῆ τὸ 808 στὴ Χάλκη γιὰ τὸν παράνομο γάμο. Τὴ δευτέρα φορὰ ἐξωρίστηκε πάλι γιὰ τὸν διο λόγο. Καὶ τρίτη φορὰ ἐξωρίστηκε τὸ 815 στὴ Σμύρνη γιὰ τὶς ἅγιες εἰκόνες· τότε τὸν ἔκλεισαν στὸ ὑπόγειο τοῦ μητροπολιτικοῦ μεγάρου τῆς Σμύρνης κ᾿ ἐκεῖ τὸν μαστίγωναν ἀλύπητα. Ἀργότερα, τὸ 826, διαμαρτυρήθηκε τελευταία φορὰ καὶ γιὰ τὸν παράνομο γάμο τοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Β΄ (820-829).
Τέλος σὲ ἡλικία 67 ἐτῶν, τὸ ἔτος 826, μιὰ βραδιά, μιὰ ἁγία ἡμέρα, προαισθάνθηκε τὸ τέλος του. Ἦταν 9 Νοεμβρίου. Κάλεσε τὰ πνευματικά του παιδιὰ καὶ τὰ ἀποχαιρέτισε. Τὰ τελευταῖά του λόγια ἦταν· «Παιδιά μου, φυλάξατε ὀρθόδοξον τὴν πίστιν καὶ βίον ἀκηλίδωτον, καὶ ὁ Θεὸς μαζί σας». Στὶς 11 Νοεμβρίου, ἡμέρα Κυριακή, τοὺς παρακάλεσε νὰ ψάλουν τὸν ἄμωμο, τὸν μεγαλύτερο ψαλμὸ τοῦ Ψαλτηρίου, τὸν 118ο. Κι ὅταν οἱ μοναχοὶ ἔλεγαν μὲ δάκρυα τὸ στίχο «Εἰς τὸν αἰῶνα οὐ μὴ ἐπιλάθωμαι τῶν δικαιωμάτων σου, ὅτι ἐν αὐτοῖς ἔζησάς με, Κύριε», δηλαδή· «Ὦ Θεέ μου, ποτέ δὲν θὰ ξεχάσω τὰ λόγια τοῦ νόμου σου, γιατὶ μ᾿ αὐτὰ μοῦ ἔδωσες ζωή» (Ψαλμ 118,93), τὴν ὥρα ἐκείνη φτερούγισε ἡ ἁγία του ψυχὴ καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα στὸν οὐράνιο πατέρα.
 Ὁ ἅγιος Θεόδωρος μετὰ τὴν τρίτη ἐξορία δὲν ξαναεῖδε τὸ μοναστήρι του, ποὺ τὸ κατέλαβαν ἄλλοι μοναχοί, ὀπαδοὶ τῶν εἰκονομάχων. Μακριά ἀπὸ τὸ Στούδιο, θλιβόμενος καὶ προσευχόμενος, πέρασε τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του ἐκεῖ, στὸν τόπο τῆς ἐξορίας του, καὶ ἔτσι ἔκλεισε τὰ μάτια του στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο" ( http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=37702 ).
Και προκύπτει το ερώτημα: ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ΝΑ ΣΙΩΠΗΣΕΙ, ΧΑΡΙΝ ΤΑΧΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΟΥΣΑΝ ΑΚΟΜΗ ΟΙ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΕΣ ΕΡΙΔΕΣ); ΠΩΣ ΑΡΑΓΕ ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΩΧΘΟΥΝ, ΤΙΜΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΥΤΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΥΨΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ; 
 

στ. Οι σύγχρονοι Έλληνες βουλευτές απέκρουσαν με σθένος τους αντίχριστους νόμους για τις Εκτρώσεις, Αυτόματο Διαζύγιο, Πολιτικό Γάμο, Κατάργηση Κυριακής Αργίας, Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης Ομοφύλων, γι' αυτό και τιμώνται ιδιαιτέρως από την Εκκλησία.
(Σωστό ή λάθος!;!;).
Και εδώ αρχίζει το παράδοξο!
Όλοι γνωρίζουμε πως:
α. Κυβερνήσεις του παρελθόντος νομιμοποίησαν τον πολιτικό γάμο καθώς και το αυτόματο διαζύγιο, καταπατώντας ευθέως μία από τις Δέκα Εντολές («Ου μοιχεύσης»).
β. Κυβερνήσεις του παρελθόντος μέχρι και πρόσφατες νομιμοποιούν τις εκτρώσεις και τις μεταμοσχεύσεις, καταπατώντας ευθέως άλλη μία από τις Δέκα Εντολές («Ου φονεύσεις»).
γ. Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προώθησαν δια νόμου την κατάργηση της Κυριακής ως αργίας, καταπατώντας ευθέως άλλη μία από τις Δέκα Εντολές του Θεού.
δ. Κυβέρνηση πρόσφατη (με την συμμετοχή των περισσοτέρων κομμάτων της αντιπολίτευσης) νομοθετεί το σύμφωνο συμβιώσεως προσώπων ιδίου φύλου, πράξη η οποία, όπως φανερώνεται και από το γεγονός της καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρρων, αποτελεί βδέλυγμα ενώπιον του Θεού.
Κατόπιν των παραπάνω, ελπίζαμε οι τιμητές του Τιμίου Προδρόμου, οι διάδοχοι του Αγίου Αμβροσίου και του Ιερού Χρυσοστόμου, οι υπέρμαχοι του Οσίου Θεοδώρου, θα έπρατταν αναλόγως. Αν ένας Θεοδόσιος τιμωρήθηκε με ακοινωνησία για την σφαγή 7000 ανθρώπων, οι υπεύθυνοι της σφαγής εκατοντάδων χιλιάδων, κάθε χρόνο, αγέννητων συνανθρώπων μας, πως έπρεπε και πρέπει να επιτιμηθούν; Αν μία Ευδοξία, για την κλοπή ενός χωραφιού και για την εν γένει χλιδάτη ζωή της, χαρακτηριζόταν Ιεζάβελ και Ηρωδιάδα, πως πρέπει να χαρακτηριστούν, οι μεγαλύτεροι κλέφτες όλων των εποχών, σημερινοί βουλευτές; Αν έναν Κωνσταντίνο τον αποστράφηκαν οι Άγιοι Στουδίτες, επειδή  ατίμασε το στεφάνι του για μια άλλη γυναίκα, τι έπρεπε οι σημερινοί εκκλησιαστικοί να πράξουν για τους τριπλοπαντρεμένους / διαζευγμένους, πόρνους, μοιχούς και υπερασπιστές της ομοφυλοφιλίας, κοσμικούς άρχοντες;
Αντί όμως για επιτίμιο, τι είδαμε; Να τιμώνται πάλι από την Εκκλησία, όλα αυτά τα πρόσωπα, και να προσκαλούνται στις εκδηλώσεις της και να τοποθετούνται σε θέσεις επισήμων, και να σκανδαλίζονται οι πιστοί χριστιανοί. Ένας μόνο (Πειραιώς Σεραφείμ) αντέδρασε (ως συνηθίζει) στα Θεοφάνια ( http://www.makeleio.gr/?p=515937 ), αλλά μας τα χάλασε (ως επίσης συνηθίζει, γνωστή γαρ η τακτική του ανδρός) στην πίτα ( http://www.hcg.gr/node/11865 )...
Όσο για τους υπολοίπους (νέου και παλαιού):
Κύριε ελέησον ημάς τους υποκριτές...