Εἰς τὸ περιθώριον τῆς Ἱστορίας
Καταπληκτικὸν Θαῦμα
Σεπτέμβριος 1925
Καὶ πάλιν τὸ κατάστημα τοῦ παλαιμάχου ἀγωνιστοῦ κ. Ἀνδρέα Βαπορίδου εἰς συναγερμόν!
Ἐπέκειτο ἡ ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ποῦ λοιπὸν θὰ ἑωρτάζετο;
Ἡ ἀπόφασις ἐλήφθη! Οἱ ἀδελφοὶ θὰ ἀνήρχοντο εἰς τὰς δυτικὰς ὑπωρείας (πρόποδες) τοῦ ὄρους Ὑμηττοῦ, ὅπου ὑπάρχει τὸ γραφικὸ Ἐξωκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Τὴν παραμονὴν τῆς Ἑορτῆς καὶ διὰ νὰ λάβουν μέρος εἰς τὴν Ἀγρυπνίαν ξεκινοῦν 2.000 – 2.500 χριστιανοὶ καὶ ἀνέρχονται τὸ ὕψωμα.
Δὲν εἶναι καὶ τόσον εὔκολος ἡ ἀνάβασις! Ὁ ἐνθουσιασμὸς ὅμως δίδει πτερὰ εἰς τὰ πόδια, ὥστε νὰ μὴ κουράζωνται οἱ ἀνερχόμενοι.
Τὴν Ἀγρυπνίαν θὰ ἐτέλει ὁ ἀείμνηστος Ἱερεὺς Ἰωάννης Φλῶρος.
Ἀλλὰ νά! Ὥσπερ ἐπὶ ληστῶν ἐξῆλθεν ἀστυνομικὴ δύναμις ἐκ δώδεκα (12) χωροφυλάκων, ὑπὸ τὸν ἐνωματάρχην Ἰωάννην Γλυνόν.
Κατ’ ἀρχὴν τὸ ἐκκλησίασμα ταράσσεται, ἀνησυχεῖ διὰ τὸν Ἱερέα του. Τῇ ἐπιμόνῳ δὲ ἀξιώσει τῶν Ἐπιτρόπων, ὁ πατὴρ Ἰωάννης μετ’ αὐτῶν πηγαίνει εἰς τὸ πλησίον ἔρημον Ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Ἐλεούσης, διὰ νὰ λειτουργήσῃ ἀσφαλῶς ἐκεῖ.
Ἡ Ἀκολουθία τῆς Ἀγρυπνίας συνεχίζετο κανονικῶς. Ἔξαφνα, πρὸς τὸ μεσονύκτιον, ἀκούγονται φωναί. Ἐντὸς ὀλίγου μία λέξις διατυποῦται ἀπὸ τὰ χείλη τῶν καταπλήκτων χριστιανῶν: «Σταυρὸς – Σταυρός!»· ὅλων δὲ οἱ ὀφθαλμοὶ στρέφονται μετὰ δέους πρὸς τὸν οὐρανόν, διὰ νὰ ἴδουν τὸ καταπληκτικὸν Θαῦμα.
Τί εἶχε συμβῆ;
Ὦ τοῦ παραδόξου Θαύματος! Εἰς τὸν οὐρανόν, ἄνωθεν ἀκριβῶς τοῦ Ναϊδρίου, ἐσχηματίσθη μεγαλοπρεπὴς φωτεινὸς Σταυρός, ἐπικυρῶν καὶ ἐπιβεβαιῶν τὴν εὐλάβειαν τῶν καλῶν ἐκείνων χριστιανῶν!
Τὸ Θαῦμα αὐτὸ τὸ εἶδαν καὶ ὁ ἐνωματάρχης Γλυνὸς μὲ τοὺς ἄνδρας του. Κλαίοντες δὲ ἐποίουν τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ἠρνήθησαν νὰ ἐκτελέσουν τὴν διαταγὴν τῆς βιαίας διαλύσεως τοῦ πλήθους. Ἀμέσως δὲ ἀπεχώρησαν καὶ ἀνέφεραν ἐν πάσει λεπτομερείᾳ τὰ διατρέξαντα. Ὁ ἐνωματάρχης ἔκτοτε ἠσπάσθη τὰς ἀρχὰς τῆς ἡμετέρας Παρατάξεως καὶ εἶναι ἐκ τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος. Ἡ σύζυγός του μάλιστα, Ἀρετή, ἦτο μεταξὺ τῶν θυμάτων τοῦ δυστυχήματος Χαλκίδος (κατὰ τὸ 1953), κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν ἐπὶ Σπυρίδωνος διωγμῶν καὶ παρ’ ὀλίγον νὰ ἐγκατέλειπε τόσον τραγικῶς τὴν ζωήν, ὅπως τὰ εὐσεβοῦς μνήμης θύματα ἐκεῖνα.
Ἀλλ’ ἄς ἐπανέλθωμεν εἰς τὸ Ναΐδριον! Ὁ ἀρχηγὸς τῆς Χωροφυλακῆς, διὰ νὰ μὴ φανῇ ὀπισθοχωρήσασα ἡ ἐξουσία, στέλλει ἄλλην ὁμάδα μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ μὴ ἐνοχλήσῃ τὸ προσευχόμενον πλῆθος.
Λίαν πρωῒ ἐτελείωσεν ἡ Ἀκολουθία. Ἐπειδὴ ὅμως ἀρκετὸς κόσμος ἤθελε νὰ κοινωνήσῃ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἀπεφασίσθη νὰ μεταβοῦν ἅπαντες ἐν σώματι εἰς τὸν παρὰ τὴν Λεωφόρον Κηφισσιᾶς (πλησίον τοῦ Ἱπποκρατείου Νοσοκομείου) Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἔνθα ἐλειτούργουν οἱ ἐκ Ρωσίας πρόσφυγες μὲ τὸ παλαιόν, μὲ τὸν ἐκ Ρωσίας Ἱερέα Γρηγόριον, γνωρίζοντα τὰ ἑλληνικά!
Κατερχόμενοι ἐκ τοῦ Ὑμηττοῦ, πεζῇ ἐννοεῖται, καὶ ψάλλοντες τὸ «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν Σου», συνεζήτουν ἅπαντες διὰ τὸ γενόμενον Θαῦμα!
Δειλὰ δειλὰ δὲ ὁ νέος ἐνωματάρχης ἐπλησίασε ὁμάδα ἀνδρῶν, ἐν οἷς ἦτο καὶ ὁ κ. Κων. Νικολακόπουλος, εἰς ἥν ἐξιστόρησε τὴν ἀφήγησιν τοῦ ἐνωματάρχου Γλυνοῦ καὶ τὴν παρουσίαν τῆς ὑπ’ αὐτὸν ὁμάδος διὰ λόγους ἐντελῶς τυπικούς!
Εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν ἐγένετο ἡ Θεία Λειτουργία. Εἰς τὸ δεξιὸν ἀναλόγιον οἱ Ρῶσσοι, ἀριστερὰ ὁ κ. Κων/νος Νικολακόπουλος. Ἡ Λειτουργία ἐγένετο ρωσιστὶ καὶ ἑλληνιστί.
Μετὰ τὸ τέλος ἐκοινώνησαν ἅπαντες τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ μὲ τὴν βεβαίωσιν τῆς Χάριτος εἰς τὰς ψυχάς των ἐπέστρεψαν εἰς τὰς οἰκίας των ἄδοντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. Μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν τῆς θαυματουργοῦ ἐκείνης νυκτὸς διεκρίνοντο οἱ Κων/νος Νικολακόπουλος, Ἀνδρέας Βαπορίδης, Περικλῆς Γκέτουρας, Κων/νος Ζέγκος, Βασίλειος Δεληβορηᾶς, Ἀνδρέας Σπηλιώτης καὶ πολλοὶ ἄλλοι.
Καὶ μία παρένθεσις: Θὰ πρέπῃ νὰ τονισθῇ ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν ἡμετέρων ἀδελφῶν. Καίτοι ἠδύναντο νὰ ἐξυπηρετηθῶσι εἰς τὴν ρωσσικὴν Ἐκκλησίαν, ἐν τούτοις δὲν ἠθέλησαν. Διατί; ἀπὸ ἁγνὸν αἴσθημα πατριωτισμοῦ, ἐφ’ ὅσον δι’ αὐτοῦ δὲν παρεβλάπτετο τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα.
Πάντοτε ὁ ἁγνὸς καὶ ἀνυστερόβουλος ἐνθουσιασμὸς ἐπιβραβεύεται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, διότι ἀποτελεῖ βάσιν καὶ θεμέλιον ὑγιοῦς θρησκευτικοῦ βίου. Πάντοτε τὸ συντηρητικὸν πνεῦμα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποτελεῖ πολύτιμον δύναμιν.
Αὐτὸ ἀπέδειξε τὸ Θαῦμα τοῦ Ὑμηττοῦ.
(Τὰ σχετικὰ δημοσιογραφικὰ στοιχεῖα ἐρρανίσθημεν ἀπὸ τὸν κ. Κων/νον Νικολακόπουλον).
Ὁ Ἱστορικὸς
(«Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.φ. 315/22.6.1959, σελ. 6-7).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου