ΤO ὄρος Σινᾶ, τὸ Χωρήβ, τὸ Καρμήλιον, τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, τὸ ὄρος τῶν Πειρασμῶν, τὸ ὄρος τῶν Μακαρισμῶν, ὁ Γολγοθᾶς, εἶναι ὑψώματα γῆς, εἰς τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς κατὰ προτίμησιν ἔκαμε τὰς πλέον σημαντικὰς ἐμφανίσεις Του, καὶ τὰ καθηγίασε διὰ γεγονότων, τὰ ὁποῖα ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος πάντοτε θὰ ἀναφέρῃ μετ’ εὐλαβείας, διότι διὰ τῶν γεγονότων τούτων συνετελέσθη ἡ ἐκ τῆς ἁμαρτίας πρὸς τὴν ἀρετὴν καὶ ἡ ἐκ τοῦ διαβόλου πρὸς τὸν ἀληθῆ Θεὸν χειραγώγησις τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ ὄρος Θαβὼρ προωρίσθη διὰ τὴν θείαν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Μεταμόρφωσιν, ἵνα ἐκπληρωθῇ καὶ ἡ Ψαλμικὴ Προφητεία τοῦ Δαβίδ: «Θαβὼρ καὶ Ἑρμὼν ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀγαλλιάσονται». Εἰς τὸ ὄρος τοῦτο τὸ «ὑψηλὸν» ὀλίγας ἡμέρας πρὸ τοῦ Πάθους, ὁ Σωτὴρ ἀνῆλθε παραλαβὼν τοὺς τρεῖς προσφιλεστέρους τῶν Μαθητῶν Αὐτοῦ, τοὺς ἀπὸ χαρακτῆρος ἐκπροσώπους τῶν τριῶν μεγάλων θεολογικῶν ἀρετῶν· τὸν Πέτρον, τὸν Μαθητὴν τῆς θερμῆς καὶ μέχρις αὐταπαρνήσεως Πίστεως, τὸν Ἰάκωβον, τὸν Μαθητὴν τῆς μαρτυρικῆς Ἐλπίδος καὶ τὸν Ἰωάννην, τὸν Μαθητὴν τῆς τελείας καὶ ἀδόλου Ἀγάπης, τοὺς ὁποίους καὶ εἰς τὰς τελευταίας στιγμὰς τοῦ βίου Του ὁ Σωτὴρ ἐν τῇ φρικτῇ ἀγωνίᾳ τῆς Γεθσημανῆς μεθ’ Ἑαυτοῦ παρέλαβεν.
Εἰς τὸ ὄρος τοῦτο μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν κατὰ τρόπον ὄντως θεοτερπῆ. «Καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς» (Ματθ. ιζ’ 2).
Κατὰ τὴν θείαν Μεταμόρφωσιν ἐνεφανίσθησαν ἑκατέρωθεν τοῦ Ἰησοῦ συλλαλοῦντες καὶ δύο Προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ πρὸ πολλοῦ ἀποθανὼν Μωϋσῆς καὶ ὁ εἰσέτι ζῶν Ἠλίας, πρὸς δηλοποίησιν ὅτι ὁ μεταμορφούμενος Σωτὴρ «ζώντων καὶ νεκρῶν κυριεύει».
Ἡ ἐν τῇ σαρκὶ τοῦ Ἰησοῦ κρυπτομένη Θεότης ἀφῆκε μικρὰν μόνον αὐτῆς Ἀκτίνα, ἀλλ’ ἡ λάμψις τοσοῦτον ἐγοήτευσε τοὺς Μαθητάς, ὥστε ὁ Πέτρος ἐπιλαθόμενος τῶν γηΐνων καὶ ἔνθους γενόμενος εἶπεν εἰς τὸν Ιησοῦν: «Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· εἰ θέλεις, ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοὶ μίαν καὶ Μωϋσεῖ μίαν καὶ μίαν Ἠλίᾳ». Ταῦτα ὁ Πέτρος εἶπεν ἀγνοῶν, ὅτι σκοπὸς τῆς θείας Μεταμορφώσεως ὑπῆρξεν, ὅπως αὐτὸς καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ δύο Μαθηταί, ἐπειδὴ ἐπρόκειτο μετ’ ὀλίγον νὰ γίνωσι θεαταὶ τῶν φρικτῶν παθημάτων τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ ἐπονειδίστου Αὐτοῦ Σταυρικοῦ θανάτου, ἰδόντες τὰ ὑπερφυῆ Αὐτοῦ θαυμάσια, μὴ δειλιάσωσι Αὐτοῦ τὰ παθήματα καὶ κλονισθῶσιν εἰς τὴν πίστιν.
Τοῦ Πέτρου δὲ ταῦτα λέγοντος, «ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκίασεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε». Οὕτω καὶ ἐνταῦθα ὡς καὶ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ἐγέντο ἡ φανέρωσις τοῦ ὑπερφυοῦς Μυστηρίου τῆς ὑπερουσίου Τριάδος. Διότι ἡ Νεφέλη ἐνταῦθα ἦτο αὐτὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπερ ἐκεῖ ἐφανερώθη ἐν εἴδει Περιστερᾶς· ἡ δὲ ἐκ τῆς Νεφέλης Φωνὴ ἦτο τοῦ Ἀνάρχου Πατρός, ὅστις ὁμοίως ἐνταῦθα ὡς καὶ ἐν Ἰορδάνῃ, περὶ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Μεταμορφουμένου ἐμαρτύρησεν, ὅτι ἐν Αὐτῷ εὐδόκησεν.
Ἡ θεία Μεταμόρφωσις εἶναι γεγονὸς τῆς Γραφῆς, ὅπερ οἱ θεῖοι Πατέρες πολλάκις ἐπεκαλέσθησαν πρὸς καταπολέμησιν τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Ἀρείου καὶ τῶν μὴ παραδεχομένων ἀθανασίαν ψυχῆς, δόγμα οὗτινος ἡ ἀλήθεια καταδεικνύεται ἐκ τῆς ἐμφανίσεως ἐν τῇ θείᾳ Μεταμορφώσει τοῦ πρὸ πολλοῦ ἀποθανόντος Προφήτου Μωϋσέως.
Ἡ θεία Μεταμόρφωσις ἐπίσης παρέχει ἡμῖν τὸ ἐχέγγυον τῆς ἐλπίδος, καθὼς ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν κατ’ αὐτὴν ψάλλει, ὅτι «οἱ τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν διαπρέψαντες καὶ τῆς ἐνθέου δόξης ἀξιωθήσονται».
Ἀρχιμ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ
Περιοδ. «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀριθ. 112/8.8.1938, σελ. 4. Ὁ συγγραφεὺς τοῦ συντόμου καὶ ἁπλοῦ, ἀλλὰ συνάμα περιεκτικοῦ αὐτοῦ ἄρθρου, μετέπειτα μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Μαγνησίας Χρυσόστομος (+1973), ἔγραψε αὐτὸ σὲ νεανικὴ ἡλικία (28 ἐτῶν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου