«ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ» ΠΟΝΗΡΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΤΣΗ
- Στὸ πλαίσιο τῆς κατάθεσης μίας ἐπιβαλλόμενης, συνειδησιακά, ἔνστασης, ἀπέναντι στὸν παρατηρούμενο στὶς ἡμέρες μας καταιγισμὸ «ἁγιοκατατάξεων» στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, προσώπων στὰ ὁποία δὲν πληροῦνται οἱ προϋποθέσεις ποὺ ἀπαιτοῦνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, οἱ ἀνάλογες πρὸς τὴν κατάσταση ποὺ διαμορφώνεται σὲ κάθε χρονικὴ περίοδο, ἡ ὁποία ἔχει ἄμεση ἐπίδραση στὴν ἱστορικὴ πορεία Της πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, κρίνεται ἀπαραίτητη ἡ, (ἔναντι αὐτῶν τῶν «ἁγιοκατατάξεων»), ἀντίταξη ἀπόψεων ἐνισχυομένων ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν «λυδία λίθο» γιὰ τὴν ἀμερόληπτη, ἀπροκατάληπτη, ἀπροσωπόληπτη καὶ τὴν, μακρὰν πονηρῶν σκοπιμοτήτων, ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ.
- Ἀνατρέχοντας στὸ ἱστορικὸ παρελθὸν τῆς Ἁγίας Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διαπιστώνουμε πὼς Αὐτὴ χαρακτηρίζει καὶ ἀναδεικνύει ὡς Ἁγίους, (μὲ τὴν γνωστὴ σὲ ὅλους ἔννοια τοῦ ὅρου), δηλαδὴ ὡς «ἀληθινοὺς καὶ πιστοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ», κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ὅλους ἐκείνους ποὺ ἡ βιοτὴ καὶ ἡ στάση τους ἦταν ἀπολύτως ἐναρμονισμένες μὲ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόταν Αὐτή, κατὰ τὶς διαδοχικές, μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, χρονικὲς περιόδους. Συνέβαλαν δὲ αὐτές, (ἡ ἐκκλησιαστικὴ βιοτὴ καὶ ἡ στάση τους), ὡς καθοριστικοὶ παράγοντες στὸν χαρακτηρισμό τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ τὸν ἐξέφραζε ἀποδίδουσα σ’ αὐτοὺς μία προσηγορία (=προσωνυμία) ἀνάλογη καὶ σχετιζόμενη πρὸς τὴν τηρούμενη ἀπ’ αὐτοὺς στάση, ἀπέναντι στὶς ποικιλόμορφες καταστάσεις ποὺ προέκυπταν διαδοχικὰ σ’ Αὐτὴν καὶ ποὺ εἴχαν ἄμεση ἐπίδραση ἐπ’ Αὐτῆς.
- Συμφώνως, λοιπόν, πρὸς τὰ ἀνωτέρω, ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα, πὼς ἡ Ἐκκλησία κατατάσσει τοὺς Ἁγίους Της, κατ’ ἀναλογίαν χρονικῶν περιόδων μὲ τὶς παράλληλα διαμορφούμενες καταστάσεις, ὡς ἑξῆς:
Α’.) Στὶς περιόδους τῶν διωγμῶν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, τοὺς Ἁγίους Μεγαλομάρτυρες, τοὺς Ἁγίους Μάρτυρες, τοὺς Ἁγίους Ἱερομάρτυρες, (προκειμένου περὶ Κληρικῶν Μαρτύρων), τοὺς Ἁγίους Ὁσιομάρτυρες καὶ τοὺς Ἁγίους Νεομάρτυρες τῶν νεωτέρων ἱστορικὰ χρόνων, (κυρίως τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας).
Β’.) Στὶς περιόδους τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων κατὰ τὶς ὁποῖες ἀναβίωναν οἱ διωγμοί, μὲ διῶκτες σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, αἱρετικοὺς αὐτοκράτορες τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, κληρικούς, (κυρίως ἐπισκόπους) καὶ τοπικοὺς ἄρχοντες, (ἐπάρχους), τοὺς Ἁγίους Ὁμολογητᾶς. Καὶ
Γ’.) Στὶς εἰρηνικὲς περιόδους ποὺ διερχόταν ἡ Ἐκκλησία, (ποὺ ἦταν οἱ μικρότερες σὲ χρονικὴ διάρκεια), τοὺς Ὁσίους.
- Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ εἰσαγωγικοῦ προλόγου, θὰ κατατεθοῦν κάποιες ἐνστάσεις, ἐξ ἀφορμῆς δυὸ προσφάτων δημοσιευμάτων τῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος», (ἀριθ. φύλ. 2053 τῆς 16/1/15 καὶ 2054 τῆς 23/1/15, διὰ μέσου τῶν ὁποίων προβάλλεται μὲ ἐμφανῆ ἐνθουσιαστικὴ διάθεση ἡ πρόσφατη «ἁγιοκατάταξη» τοῦ γέροντος Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικὴ – ληστρικὴ σύνοδο(!!!) τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία («ἁγιοκατάταξη»), ἀποτελεῖ τὴν συνέχεια μίας σειρᾶς «ἁγιοκατατάξεων», ποὺ ἔχουν ὑπόβαθρο τὶς οἰκουμενιστικὲς πονηρὲς σκοπιμότητες αὐτῶν ποὺ τὶς πραγματοποίησαν. καὶ ἀφοροῦν παράλληλα καὶ τὸν γέρονται Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη καὶ τὸν γέροντα Ἰουστίνο Πόποβιτς. Ἑστιάζονται δὲ ἡ ἐπικρότηση, ἡ ἀποδοχὴ καὶ ἡ ἐνθουσιώδης προβολὴ τῆς «ἁγιοκατατάξεως» τοῦ γέροντος Παϊσίου, σὲ μία «ἀντιπαπικὴ ἐπιστολή», τῆς ὁποίας ἡ συγγραφὴ ἀποδίδεται στὸ γέροντα Παΐσιο, καὶ τὴν προβάλλει ὁ πραοαναφερθεὶς «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὡς μοναδικὸ τεκμήριο ἐπὶ τοῦ ὁποίου κατοχυρώνεται(;;;) καὶ καταδεικνύεται ὡς ἔχουσα ὀρθόδοξα ἐρείσματα, ἡ ἀνωτέρω «ἁγιοκατάταξη».
- Ἡ παράθεση στὴ συνέχεια, ἑνὸς τμήματος αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, ποὺ εἶναι ἀντιπροσωπευτική του ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος τοῦ (παρουσιαζομένου ὡς) συντάξαντος αὐτὴν γέροντος Παϊσίου καὶ ἡ ἀντιπαραβολὴ πρὸς αὐτὸ, τῆς ἀντίστοιχης εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντιστοίχων διδασκαλιῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, θὰ καταδείξουν πὼς ὁ γέροντας Παΐσιος ὄχι μόνον δὲν πληροῖ τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἔνταξή του μεταξὺ τῶν Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας καθὼς ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ γραφόμενά του, πὼς ἡ βιοτὴ καὶ ἡ στάση του δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὴν κατάσταση ποὺ διέρχεται ἡ Ἐκκλησία στὴν παροῦσα χρονικὴ περίοδο, καὶ συνεπῶς εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐνταχθεῖ μεταξὺ τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν, ἀλλὰ καὶ πὼς ἀντιμάχεται (ἑκούσια ἢ ἀκούσια), αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία μέσω τῶν γραφομένων του, διότι καταλύει εὐαγγελικὴ ἐντολὴ καὶ διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ συνιστοῦν, αὐτονόητα, τὴν ἐπίσημη σώζουσα διδασκαλία τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας. γεγονὸς πού, ἀφ’ ἑνὸς μέν, τοῦ ἀποστερεῖ τὸ προνόμιο τῆς ἐντάξεώς του μεταξὺ τῶν Ὁσίων, ἀφ’ ἑτέρου δέ, τὸν κατατάσσει μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ὁ ἐκκλησιαστικὸς λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Ἀντιοχείας τοῦ Θεοφόρου ὑποδεικνύει ὡς ἀντιτασσομένους στὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀρθόδοξη θεσμοθεσία ὡς ἑξῆς:
«Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα (δηλαδὴ ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων), κἄν ἀξιόπιστος ἡ, κἄν νηστεύη, κἄν παρθενεύη, κἄν σημεῖα (δηλαδὴ θαύματα) ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοιφαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος». (ΒΕΠΕΣ 2, σέλ.330).
- Ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων ὁ (φερόμενος ὡς) συντάκτης τῆς «ἀντιπαπικῆς», ὅπως χαρακτηρίζεται, ἐπιστολῆς, γέροντας Παΐσιος: «Εἰς τοὺς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, ἔχουν, δυστυχῶς, ἀποσχισθῆ ἀπὸ αὐτήν, ἐξαιτίας τῶν φιλενωτικῶν. Ἔχω τὴν γνώμην ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὸν νὰ ἀποχωριζόμεθα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίη ὁ Πατριάρχης. (Σημ. σύν: ἡ ἐνσυνείδητη ἐκτροπὴ τοῦ Πατριάρχη στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν γέροντα Παΐσιο ὡς ἁπλὸ πταῖσμα). Ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κοντὰ στὴν Μητέρα ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καὶ ὑποχρέωση ὁ καθένας ν’ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπο του. Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήση ἰδικὴν του Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐξακουληθῇ νὰ ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τὸν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον.
Ἐὰν διὰ τὴν α’ ἢ τὴν β΄ λοξοδρόμησι τῶν κατὰ καιροὺς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καὶ κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες – Θεὸς φυλάξει – θὰ ξεπεράσουμε καὶ τοὺς Προτεστάντες ἀκόμη. Εὔκολα χωρίζει κανεὶς καὶ δύσκολα ἐπιστρέφει. Δυστυχῶς ἔχουμε πολλὲς «ἐκκλησίες» στὴν ἐποχή μας. Δημιουργήθηκαν εἴτε ἀπὸ μεγάλες ὁμάδες ἢ καὶ ἀπὸ ἕνα ἄτομο ἀκόμη... Ἐὰν οἱ φιλενωτικοὶ δίνουν τὸ πρῶτο πλῆγμα στὴν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τὸ δεύτερο...».
- Ὅπως μας βεβαιώνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, κάθε λόγος τοῦ Κυρίου ποὺ περιλαμβάνεται στὴν Ἁγία Γραφή, (Παλαιὰ καὶ Καινή), ἀποτελεῖ σαφὴ καὶ κατηγορηματικὴ ἐντολή Του, ποὺ ἐνδεχόμενη παράβαση ἢ κατάλυση ἢ καὶ – τὸ χειρότερο –,παρότρυνση καὶ ἄλλων πρὸς ἀθέτηση αὐτῆς, συνιστᾶ θανάσιμη ἁμαρτία καὶ θέτει σὲ κίνδυνο τὴν σωτηρία αὐτοῦ ποὺ θὰ τὰ διαπράξει.
Περὶ αὐτοῦ, πρῶτος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐφιστᾶ τὴν προσοχή μας προειδοποιώντας: «Ὃς ἐὰν οὖν λύση μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξη οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». (Μάτθ. ε’ 19).
Ἐπεξηγῶν δὲ σαφέστερα αὐτὴν τὴν προειδοποίηση τοῦ Κυρίου, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει πώς: «Ὁ πίπτων (ἐνν. σὲ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία) οὐχὶ τοῦ ἰδίου πτώματος δίδωσι μόνον δίκην, ἀλλ’ ὅτι καὶ ἄλλους ὑποσκελίζων κολάζεται». (Ε.Π.Ε. 34, σελ. 124). Δηλαδή, ὁ ἁμαρτάνων δὲν τιμωρεῖται μόνον γιὰ τὴν πτώση του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ὅτι ἀνατρέπει (παρασύρει) καὶ ἄλλους. Καὶ εἶναι «ἡλίου φαεινότερον» πὼς ὁ (φερόμενος ὡς) συντάκτης αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, γέροντας Παΐσιος, προτρέποντας τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μὴν «ἀποχωρίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, (ἐννοῶντας προφανῶς ὡς Ἐκκλησία τὸν ἐκτραπέντα στὴν αἵρεση Πατριάρχη καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν κληρικούς), κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίει ὁ Πατριάρχης...», (σ.σ. δηλαδὴ θὰ ἐκτρέπεται σὲ αἵρεση):
Α’) Καταλύει καὶ ἀκυρώνει τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, (ἡ ὁποία προσιδιάζει στὴν παροῦσα κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας), ποὺ λέγει: «Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἄπτεσθε, καγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθε μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ». (Β’ Κορ. στ’ 17-18).
- Β’.) Ἀθετεῖ τὴν ἐντολὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, γιὰ ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς διαφθορεῖς – αἱρετικοὺς ποιμένες, ποὺ λέγει: «... Ὥσπερ δὲ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτω τῷ πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτό. ΔΙΟ ΦΕΥΚΤΕΟΝ ΑΠΟ ΤΩΝ ΦΘΟΡΕΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ». (Διατ.Ἁγ. Ἀποστ. βιβ. Β’,§19, σελ. 88).
Ὅπως, δηλαδή, τὸ πρόβατο ποὺ δὲν ἀκολουθεῖ τὸν καλὸ ποιμένα, εἶναι ἐκτεθειμένο στοὺς λύκους ποὺ θὰ τὸ ἀφανίσουν, ἔτσι καὶ αὐτὸ (τὸ πρόβατο) ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν κακὸ (ἀνάξιο) ποιμένα, ἔχει φανερὸ ἐκ τῶν προτέρων τὸν θάνατο, διότι θὰ τὸ καταφάγει. (ὁ ποιμένας). Γι’ αὐτὸ νὰ φεύγετε ἀπὸ τοὺς φαύλους (διαφθορεῖς) ποιμένες.
Εἶναι δὲ γνωστό, πὼς ἡ ἀθέτηση τῶν ἐντολῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀποτελεῖ ἀθέτηση τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἐντολῶν Του, ὅπως ὁ Ἴδιος τὸ βεβαιώνει λέγων πρὸς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους πὼς «... ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ καὶ ὁ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά μέ. (Πατέρα)». (Λουκ. ι’ 16).
- Γ’) Μέμφεται τὴν Ἐκκλησία πὼς Αὐτὴ παραλογίζεται καὶ ταυτόχρονα ἐπικροτεῖ τὴν «δημιουργία ἄλλων ἐκκλησιῶν», ξένων πρὸς Αὐτήν, ὅταν μᾶς διδάσκει, (ὑβριστικὰ πρὸς τὸν Πατριάρχη, κατὰ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ γέροντα Παϊσίου!!!), διὰ στόματος, π.χ. α’) τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Αλεξανδρείας: «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὅντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ’ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέεναν τοῦ πυρός». (ΒΕΠΕΣ 33, 199). Ἤ
β’) Διὰ στόματος τοῦ Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ: «... Φευκτέον αὐτούς, (σ.σ. τοὺς λατινόφρονες ἐπισκόπους), ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς (σ.σ. τοὺς ὄφεις) ἐκείνους (σ.σ. τοὺς λατινόφρονες) ... τοὺς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους...» Καὶ ἀλλοῦ: «...Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. οἱ γὰρ τοιοῦτοι, (σ.σ. οἱ φιλενωτικοὶ λατινόφρονες), ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ...». (Patrologia Orientalis, Tome XV, Au Concile de Florence, σελ. 318-320). Προκύπτει δέ, παράλληλα μὲ αὐτά, πὼς ἡ Ἐκκλησία, μὲ βάση τὶς ἀνωτέρω διδασκαλίες Της, ὑποδεικνύει στοὺς πιστοὺς τὸν μοναδικὸ τρόπο ἀγῶνος σὲ περιόδους αἱρέσεων, καὶ πὼς δὲν νομιμοποιεῖται «... ὁ καθένας ν’ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπο του...», παραμένοντας ταυτόχρονα σὲ πλήρη ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς φορεῖς αὐτῆς, προφασιζόμενος «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», μία ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι πὼς πρέπει νὰ ἀγωνίζεται ὁ πιστὸς κατὰ τῆς αἱρέσεως, παραμένοντας «μέσα στὴν Μητέρα Ἐκκλησία»(!!!). Καὶ
Δ’) Ἐκφράζοντας τὴν ἀμέτοχη ὀρθοδόξου θεμελιώσεως προσωπική του ἄποψη, πὼς οἱ ἀποτειχισθέντες ἀπὸ τοὺς φιλενωτικοὺς ἐπισκόπους, «...ἔχουν δυστυχῶς ἀποσχισθῆ...» ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ «... ἔχουμε πολλὲς “ἐκκλησίες” στὴν ἐποχή μας...», ὑποβαθμίζει τὴν ἀξία καὶ τὸ κῦρος τῆς γνώμης τῶν Ἁγίων Πατέρων πού, μὲ ὑπερέχοντα τὸν Ἁγιώτατο Φώτιο, συγκρότησαν τὴν Πρωτοδευτέρα Ἁγία Σύνοδο, καὶ οἱ ὁποίοι μὲ τὸν ΙΕ’ (15ον) Ἱερὸ Κανόνα τους, ἀποφαίνονται πὼς οἱ ἀποτειχισθέντες, «... οὐ σχίσματι τὴν ἔνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι. (=ἔσπευσαν νὰ προστατεύσουν)».
- Ὁλοκληρώνοντας τὴν παροῦσα ἔνσταση, μὲ ὅσα ἐγράφησαν ἕως ἐδῶ, ἀνεπιφύλακτα ἐξάγονται τὰ παρακάτω συμπεράσματα:
Α’) Ἡ πρόσφατη «ἁγιοκατάταξη» τοῦ γέροντος Παϊσίου, ἀλλὰ καὶ ἡ προγενέστερή τοῦ γέροντος Πορφυρίου τοῦ (ἐν Ἀθήναις!!!) Καυσοκαλυβίτου, ἀποτελοῦν καρπὸ δόλιας ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ, τὴν ὁποίαν συνδράμουν καὶ οἱ αὐτοπροβαλ-λόμενοι ὡς (δῆθεν) ἀντιοικουμενιστές, ἀλλὰ αὐτοαποκαλυφθέντες ὡς οἱ «πεμπτοφαλαγγίτες» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὴν ἄκριτη, ἐνθουσιαστικὴ ἀποδοχὴ καὶ υἱοθέτηση αὐτῶν, (τῶν «ἁγιοκατατάξεων»), ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν, μὲ κάθε τρόπο καὶ μέσον προβολὴ των, ποὺ θὰ ἐπιφέρουν πνευματικὰ ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις καὶ στὶς σύγχρονές μας, ἀλλὰ καὶ στὶς ἐπερχόμενες γενεές, λόγω τῆς διαμόρφωσης καὶ παγίωσης μίας ἀλλοιωμένης, νεωτεριστικῆς, ἀντορθόδοξης ἐκκλησιολογίας, στὸ θέμα τῆς ἀντιμετώπισης τῶν αἱρέσεων ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστκὸ σῶμα. Καὶ
Β’) Ὁ Οἰκουμενισμὸς ποὺ εἶναι «τύπος καὶ ἀπαύγασμα» τῆς Μασωνίας, (καθότι καὶ οἱ δυὸ περιλαβάνουν στοὺς κόλπους τους, ὅλα τὰ θρησκευτικὰ δόγματα σὲ μία συγκρητιστικὴ συνύπαρξη, δίχως νὰ ἐπιχειροῦν τὴν ὁποιαδήποτε ἀλλοίωσή τους), παρήγαγε διὰ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων του, τοὺς δικούς του «ἁγίους», (Παΐσιο, Πορφύριο κλπ.), κατὰ μίμηση τῆς Μασωνίας ποῦ διὰ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων της, (ἄραγε νὰ πρόκειται γιὰ σύμπτωση;) παρήγαγε τὸν δικό της «ἅγιο», τὸν ἐθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη, πλήττοντας καίρια τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογικὴ παράδοση, πρὸς ἀπώλεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
- Εἴθε ὁ Κύριος νὰ ἀπαλλάξη σύντομα τὴν Ἐκκλησία Του, «ἣν ἐκέκτητο τῷ ἰδίῳ Αὐτοῦ αἵματι», ἀπὸ τά σαπρόφυτα τοῦ Μασωνοκίνητου Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν συνοδοιπόρων αὐτοῦ! Γένοιτο!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Λ. ΓΕΩΡΓΙΤΣΗΣ
ΜΩΛΟΣ – ΛΟΚΡΙΔΟΣ
Αγαπητοί αδελφοί το κείμενο αυτό το πρωτοδιάβασα στο ιστολόγιο της ¨ Αποτείχισης ", αλλά εκεί δεν θέλησα να γράψω σχόλιο. Εδώ όμως σε ένα ιστολόγιο των Γνησίων Ορθοδόξων θα ήθελα να καταθέσω κάποιες λίγες σκέψεις. Γνωρίζω ότι ο προβληματισμός του συγγραφέα του άρθρου είναι και προβληματισμός πολλών αδελφών της Γνήσιας Ορθοδόξου Εκκλησίας, μερικοί μάλιστα εκφράζουν ήδη από ετών απόλυτα αρνητική θέση επί του θέματος στηριζόμενοι είτε σε Θεολογικά επιχειρήματα είτε σε γνώμες φημισμένων παλαιότερων αγωνιστών του Ιερού αγώνος μας. Αυτό κατά την γνώμη μου είναι ίσως η μία πλευρά του θέματος, όμως το ζήτημα το ίδιο, αυτό καθ εαυτό, δεν είναι ούτε απλό στην ουσία του, ούτε και εύκολο, συναρτάται δε με το όλο πρόβλημα της Παγκοσμίου Ορθόδοξης Εκκλησίας και γι αυτό φρονώ ότι και εμείς καλύτερα θα ήταν πριν αποφανθούμε, έκαστος ίσως με απόλυτο τρόπο, να αναμείνουμε την Συνοδική Κρίση της Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας, Παγκόσμια, όταν ωριμάσουν οι καιροί και ευλογήσει ο Κύριος να αποφανθεί εγκύρως επί καταστάσεων, δράσεων και προσώπων η Παγκόσμια Ορθοδοξία. Πριν από κάποιους μήνες ευρισκόμενος στο σπίτι ενός φίλου μου, που ακολουθεί το Νεό Ημερολόγιο, όταν σε συζήτησή μας διατύπωσα την άποψη, ότι για εμάς οι σύγχρονες Αγιοποιήσεις των επισήμων Εκκλησιών μένουν σε εκκρεμότητα έως ότου αποφανθεί στο μέλλον Συνοδικά η αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, προφασιζόμενος ο φίλος μου ιερή αγανάκτηση, διότι δήθεν βλασφημούσα, κατ αυτόν, το Άγιο Πνεύμα, γούρλωσε τα μάτια του και έβαλε τις φωνές. Παρόλο που η σκέψη μου μπορεί να φαίνεται σε κάποιους από εμάς ίσως ενδοτική, πιστέψτε με θεωρώ, ότι είναι περισσότερο ισορροπημένη πνευματικά και Εκκλησιαστικά ορθότερη. Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ, γνώμη διατυπώνω, μπορεί να είναι λάθος, είτε ως προς την μία πλευρά, είτε προς την άλλη, είτε και προς τις δύο και το λέγω αυτό γιατί πολλές φορές οι αλήθεια του Χριστού μας μπορεί τελικά να ξεπερνά τις σκέψεις μας και όταν μας αποκαλύπτεται τελικά, μας εκπλήσσει
ΑπάντησηΔιαγραφήΆν δέν είναι άγιος ο Ιουστίνος,δέν είναι και ο Μέγας Κωνσταντίνος(κ. Κωνσταντίνε).Άν δέν είναι άγιος ο Πορφύριος,δέν είναι και ο Αυγουστίνος Ι.
ΑπάντησηΔιαγραφή(κ.Πολυμενόπουλε).Άν δέν είναι άγιος ο Παΐσιος,δέν είναι και ο Γρηγόριος Ν.(κ.Μάννη).Το λάθος του Παϊσίου είναι από άγνοια.Άν σε δύο μήνες,κύριοι,η Εκλλησία αγιοκατατάξη τον π. .Φιλόθεο Ζερβάκο,εσείς θα τον λέτε Άγιο(ΝΑΙ ή όχι);;;
Δεν πολεμάται η αγιότητα, αλλά η αγιοκατάταξη (κ. ανώνυμε).
ΔιαγραφήΟι δε συγκρίσεις και τα συμπεράσματα εντελώς αυθαίρετα.
Προσωπικά πάντως θεωρώ τον π. Ιουστίνο, τελείως διαφορετική περίπτωση από τους ημετέρους.
Το αν είναι ή όχι Άγιος ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος ΣΙΓΟΥΡΑ δεν θα μας το πει η "Εκκλησία" του κ. Βαρθολομαίου και των άλλων Οικουμενιστών. Άλλωστε και τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο τον τιμούμε ως Άγιο, όχι όμως επειδή η αγιοκατάταξή του έγινε από την ψευδοσύνοδο Βαρθολομαίου, αλλά γιατί η διδασκαλία του και η βιοτή του ήταν ορθοδοξότατες.
Δηλαδή κ.Μαννη,η διδασκαλία και η βιοτή του ΑΓΙΟΥ Ιουστίνου Π. δεν ήταν ορθοδοξότατες;Τιμάτε τον Ιουστίνο σάν Άγιο(ΝΑΙ ή όχι);;Η βιοτή και η διδασκαλία του π.Φιλοθέου ήταν ορθοδοξότατες;;;
ΔιαγραφήΑγαπητέ δεν είναι καθόλου τυχαίο πως κατά γενικό κανόνα η Εκκλησία ανέμενε ένα διάστημα τουλάχιστον εκατό ετών για να αποφανθεί τελεσιδίκως για την αγιότητα κάποιου. Έτσι μέσα σε αυτό το διάστημα θα υπήρχε ξεκάθαρη εικόνα για την βιοτή και την διδασκαλία κάποιου. Προς τι η βιασύνη; Προς τι η βιασύνη, αγαπητέ μου απαντήστε μου, από τη στιγμή που δεν ξέρουμε πολλά πράγματα ακόμη (ειδικώς για τον π. Παΐσιο, ούτε που ξέρουμε ποια από όλα όσα φαίρεται να είπε είναι αληθινά και ποια όχι). Σήμερα δεν θα δώσουμε λόγο στον Θεό αν τιμούμε ή όχι κάποιον που κοιμήθηκε πριν δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια, αλλά το αν η δική μας βιοτή είναι ορθόδοξη. Έτσι αν κάποιος τιμά ως Αγίους τον π. Ιουστίνο και τον π. Παΐσιο, αλλά ΚΟΙΝΩΝΕΙ ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ με τους Οικουμενιστές, τότε ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ δεν τον ωφελεί αυτή η τιμή. Αντιθέτως αν κάποιος τιμά ή δεν τιμά τους ανθρώπους αυτούς, αλλά είναι πραγματικός Ορθόδοξος και δεν κοινωνεί με τους αιρετικούς, τότε θα αξιωθεί της τιμής των Ορθοδόξων. Εσείς κύριε σε ποια μερίδα ανήκετε; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να σας απασχολεί.
ΔιαγραφήΟ φανατισμός του παραπάνω κειμένου δυστυχώς πιστοποιεί για μια ακόμη φορά πως στις τάξεις των Παλαιοημερολογιτών ευδοκιμούν οι χριστιανοί τζιχαντιστές. Δηλαδή οι μαρτυρίες χιλιάδων συνανθρώπων μας που ευεργετήθηκαν ποικιλοτρόπως προς δόξα Θεού από τον Αγιο Παίσιο δεν αρκούν στον αχαρακτήριστο συγγραφέα του παραπάνω λιβελογραφήματος ? Πρέπει να περάσει και από την ιερά εξέταση των ΓΟΧ? Κρίμα παραμένετε φανατικοί και ου κατ επίγνωση ζηλωτές.Καλή μετάνοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε ανώνυμε η παρούσα ανάρτηση είναι αναδημοσίευση από νεοημερολογιτικό ιστολόγιο, επομένως τα βαρύγδουπα λόγια σου περί "τζιχαντιστών Παλαιοημερολογιτών" πέφτουν στο κενό. Αναδημοσιεύθηκε εδώ επειδή αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνο οι Παλαιοημερολογίτες τελικά που αντιδρούν στις εσπευσμένες αγιοποιήσεις των Οικουμενιστών.
ΔιαγραφήΠάντως το ιστολόγιο των αποτειχισμένων "Πατερική Παραδοση'',δεν συνφωνεί με το άρθρο του κ.Γεωργίτση.Ο κ.Τσολογιάννης δέχεται την αγιότητα του Παϊσίου(Πορφυρίου,Ιουστίνου),άρα δεν αντιδρά στις εσπευμένες αγιοποιήσεις των Οικουμενιστών.
ΔιαγραφήΤίποτε από αυτά που γράψατε δεν αναιρεί αυτό που έγραψα, ότι δηλαδή η παρούσα ανάρτηση αποτελεί αναδημοσίευση από το νεοημρολογιτικό ιστολόγιο των αποτειχισμένων "ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ".
ΔιαγραφήΟ δε ανώνυμος των 1.31 μ.μ. αν ενημερωθεί για τους διωγμούς που έκανε ή νεοημερολογιτική Εκκλησία στους πιστούς των Παραδόσεων, τότε θα καταλάβει ποιοι πρέπει να λέγονται μάλλον "τζιχαντιστές".
Φίλε Α.Ι.Π και φίλε ανώνυμε σχολιογράφε. Διάβασα τις ενστάσεις σας. Τα πράγματα πολλές φορές δεν είναι απλά ή άσπρο ή μαύρο, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε στην εποχή της σύγχυσης της Αίρεσης του Οικουμενισμού, εκτός εάν σεις δεν θεωρείτε τον Οικουμενισμό Αίρεση. Αν όντως τον θεωρείτε Αίρεση που έχει ήδη προσβάλλει το Σώμα της Εκκλησίας, τότε, σύμφωνα με την Εκκλησιαστική Ιστορία, θα πρέπει να γνωρίζετε, ότι μέχρι την ώρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία θα καταδικάσει Παγκόσμια αυτή την Αίρεση τίποτα στην ουσία δεν θεωρείται τελεσίδικο συμπεριλαμβανομένων και των θεμάτων που συζητούμε στα παρόντα σχόλια. Και για να γίνω περισσότερο συγκεκριμένος οι αποφάσεις της Συνόδου του Φαναρίου έχουν ή όχι αληθινό πνευματικό κύρος, ώστε να τις θεωρήσουμε ως οριστικές; Ήδη από πολλών ετών πολλοί Κληρικοί και θεολόγοι, μέσα στην Επίσημη Εκκλησία, κατηγόρησαν και κατηγορούν το Φανάρι για ουσιαστική αποδοχή Αιρέσεως. Μία τέτοια κατηγορία ουσιαστικά χαρακτηρίζει την Σύνοδό του ως Αιρετική. Προσωπικά να κατέβω ένα βήμα πάρα κάτω και να αποδεχθώ, χάριν της συζητήσεως, ότι δεν είναι Αιρετική Σύνοδος μέχρι τώρα, αλλά βλέποντας όλες τις πρόσφατες και διαχρονικές φιλίες του Φαναρίου με τους Παπικούς και τους υπολοίπους Αιρετικούς θα μπορούσαμε με ασφάλεια να χαρακτηρίσουμε το Φανάρι τουλάχιστον Φιλαιρετικό άρα και την Σύνοδό του που συμφωνεί ή ανέχεται αυτή την κατάσταση ως Σύνοδο φιλαιρετική. Και φιλαιρετική αν είναι η Σύνοδός του τότε κλονίζεται τόσο το πνευματικό κύρος της, όσο και οι αποφάσεις της και η Κανονικότητά της. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει αυτόματα, ότι εάν η Σύνοδος αυτή διακηρύξει την Αγιότητα ενός Προσώπου το πρόσωπο αυτό δεν είναι αληθινός 'Αγιος, αυτό το γνωρίζει ο Θεός μας κατά πρώτον και η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά δεύτερον, που θα το διακηρύξει τον κατάλληλο καιρό με μία αληθινά Ορθόδοξη Σύνοδο, που θα αποτελείται από Αρχιερείς ή άλλα μέλη αληθινά Ορθόδοξα και όχι μόνο στο όνομα Ορθόδοξα. Σε αυτή την μελλοντική Σύνοδο της τελεσίδικης κρίσης, σε αυτή την Σύνοδο που θα καταδικάσει τον Οικουμενισμό με Παγκόσμιο κύρος έχουν θέση όχι μόνο οι ΓΟΧ, με τα πιθανά ανθρώπινα προβλήματά τους, αλλά και όλοι εκείνοι που πιστεύουν αληθινά στην Ορθοδοξία και πολεμούν την σύγχρονη Παναίρεση. Εάν κάποιοι από τους Αντιοικουμενιστές θέλουν να μένουν προσκολλημένοι σε εκείνους που οι ίδιοι αποκαλούν Αιρετικούς και δεν επιδιώκουν την ενότητα των αληθινών Ορθοδόξων ή κάποιοι άλλοι επιλέγουν τον μονήρη δρόμο του αγώνα δεν φταίμε εμείς που είμαστε οι πολλοί από τον χώρο των Αντιοικουμενιστών, που επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε μία ενότητα που θα φέρει, Θεού θέλοντος, σαν καρπό αυτή την Παγκόσμια Σύνοδο των αληθινών Ορθοδόξων. Η προτροπή σας για καλή μετάνοια αν την δούμε σαν γενική και όχι ειδική προτροπή είναι απόλυτα δεκτή και ισχύει για όλους μας. Καλή Αγία Τεσσαρακοστή και όσο αν σας φαίνεται παράξενο και σεις που τόσο εύκολα μας κατηγορείτε, η Αγία Τεσσαρακοστή που ακολουθείτε πηγαίνει με το Πάτριο Ημερολόγιο- Εορτολόγιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερον ἐνημερώθηκα γιά τό ἀνωτέρω ἐνδιαφέρον ἄρθρο περί τῶν νέων "ἁγιοκατατάξεων" ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως. Ἐπισημαίνω ὅτι θά ἔπρεπε ἐφ' ὅσον πρόκειται περί θεωρουμένων ὡς ὁσίων νά γίνεται σαφής ἀναφορά σέ αὐθεντικά μετά θάνατον αὐτῶν σημεῖα (θαυματουργίες) καί σέ σημεῖα περί τῶν λειψάνων αὐτῶν προκειμένου νά τιμῶνται καί προσκυνοῦνται δηλαδή εὐωδία, ἀφθαρσία σκηνωμάτων κλπ. Προηγεῖται βεβαίως αὐτῶν ἡ Πίστις τῶν προσώπων ἐάν ἦτο ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξος. Περί αὐτῶν φαίνεται ὅτι ὑπάρχει ἔλλειμμα καί κενόν, τά ὁποῖα πρέπει νά προβληματίσουν, σύν τοῖς ἄλλοις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και μου δίδεται η ευκαιρία εδώ θα ήθελα αγαπητέ κ. Κάτσουρα την μαρτυρία σας περί του σεβαστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς, τον οποίο είχατε Καθηγητή στο Βελιγράδι, αν θυμάμαι καλώς. Η στάση του τελικά ποια ήταν; Ισχύει ότι διέκοψε το μνημόσυνο του τότε πατριάρχου, όπως έγραψε ο Ο.Τ.; Κράτησε άχρι τέλους αυτή την στάση;
ΔιαγραφήΠάντως (από τα βιβλία του που διαβάζουμε) φαίνεται πως ήταν ακραιφνώς ορθόδοξος και θεωρώ πως δεν πρέπει να συγκρίνεται με τον π. Παΐσιο και (ειδικά) με τον π. Πορφύριο.
Ευχαριστώ πολύ!
Καλή Σαρακοστή
Ν.Μ.
Ἀγαπητέ μου Δάσκαλε, δέν εὐτύχησα νά ἔχω Καθηγητή τόν ἴδιο τόν Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Ὁ π.'Ἰουστῖνος ἀπεβίωσε τό 1979. Ἐγώ πρωτοφοίτησα στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου τό 1985. Εἶχα Καθηγητές τά τρία πνευματικά του τέκνα Ἀμφιλόχιο Ράντοβιτς, Εἰρηναῖο Μπούλοβιτς καί Ἀθανάσιο Γιέβτιτς. Ἦταν σπουδαῖοι Καθηγητές. Ἀπό αὐτά πού ἀκούω καί διαβάζω σήμερα εἶναι ἀγνώριστοι καί ὁμιλῶ γιά οἰκουμενιστικές ἐνέργειες καί θέσεις τους. Στό Βελιγράδι εἶχα πληροφορηθεῖ ὄτι ὁ π. Ἰουστῖνος ἦταν μαχητικός καί ἀσυμβίβαστος καί εἶχε διακόψει τήν κοινωνία μέ τό Πατριαρχεῖο Σερβίας γιά θέματα Πίστεως (Οἰκουμενισμός) καί μέχρι τέλους - κάτι πού ἐπιμελῶς ἀπεκρύπτετο ἀπό τό Πατριαρχεῖο γιά εὐνόητους λόγους - παρέμεινε ἀπομονωμένος στό ἡσυχαστήριό του στό Τσέλιε, ὅπου καί ἐτάφη. Γεννήθηκε καί ἀπεβίωσε τήν ἠμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, μέ τό ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο. Καλή Τεσσαρακοστή!
Διαγραφή