ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ "ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ" (ΜΕΡΟΣ 2ο: ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΩΝ ΤΙΤΛΩΝ)

(ΤΟ 1ο ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ)

Ένα μεγάλο σκάνδαλο, αλλά και εμπόδιο για τις ενωτικές διεργασίες, στο χώρο των λεγόμενων Παλαιοημερολογιτών της Ελλάδος είναι και η ύπαρξη κοινών επισκοπικών τίτλων. Έτσι έχουμε (εκτός από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος της καινοτομησάσης νεοημερολογιτικής Εκκλησίας Ιερώνυμο) και άλλους Αρχιεπισκόπους Αθηνών και πάσης Ελλάδος (αλλά και Μητροπολίτες σε άλλες πόλεις αντίστοιχα). Αναλυτικά, σήμερα τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, έχουν, εκ των λεγόμενων "φλωρινικών", οι Καλλίνικος και Μακάριος και, εκ των ματθαιϊκών, ο νεοεκλεγείς Στέφανος[1].

Η χρήση του τίτλου "Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος" υποδηλώνει όχι μόνο μια εκκλησιολογική θέση, αλλά και μια εκκλησιαστική στάση.

Έτσι, από τη μία, με τη χρήση του τίτλου αυτού, εκφράζεται η θέση ότι ο Αρχιεπίσκοπος της εν τη καινοτομία του νέου ημερολογίου Εκκλησίας, κατέστη ενεργεία σχισματικός και αιρετικός, ώστε να δικαιολογείται τοιουτοτρόπως η χρήση του τίτλου.

Η εκκλησιολογική όμως θέση αυτή δεν τεκμηριώνεται, αφού καμία αρμόδια Σύνοδος δεν καθαίρεσε τους νεοημερολογίτες, οικουμενιστές, και κοινωνούντες με αυτούς, επισκόπους (για την καινοτομία του νέου ημερολογίου και την αίρεση του οικουμενισμού) και, κατά συνέπεια, δεν εξέλεξε άλλους επισκόπους στη θέση των.

Λίγα παραδείγματα, επί του θέματος, από την Εκκλησιαστική Ιστορία, που καταδεικνύουν ως ορθό τον ισχυρισμό μας, είναι τα εξής:

α) Το 325 μ.Χ. Τοπική Σύνοδος της Νικομηδείας καθαιρεί τον Ευσέβιο Νικομηδείας επειδή συλλειτούργησε με καταδικασμένους, από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αρειανούς κληρικούς και τοποθετεί άλλον επίσκοπο στη θέση του. Το 327 μ.Χ. Τοπική Σύνοδος στην ίδια πόλη αποκαθιστά τον Ευσέβιο στο θρόνο του μετά από ομολογία πίστεως και μετάνοιά του.

β) Το 379 μ.Χ. ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, (επίσκοπος αρχικά Σασίμων και έπειτα Ναζιανζού) προχειρίζεται Κωνσταντινουπόλεως από την εν Αντιοχεία Μεγάλη Τοπική Σύνοδο. Αν και τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως κατείχε τότε καταδικασμένος αιρετικός (ο αρειανισμός καταδικάστηκε από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325) ο αρειανός Δημόφιλος, εν τούτοις ο τίτλος του Αγίου Γρηγορίου, ως Κωνσταντινουπόλεως, επικυρώθηκε από την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο το 381 μ.Χ..

γ) Το 428 μ.Χ. εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Νεστόριος, ο οποίος κήρυξε μεγάλη χριστολογική αίρεση. Οι ορθόδοξοι διέκοψαν την κοινωνία μαζί του, αλλά δεν εξέλεξαν άλλον Πατριάρχη στη θέση του. Αυτόν τον εξέλεξε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος το 431, η οποία και καθαίρεσε τον αμετανόητο Νεστόριο και τοποθέτησε στη θέση του τον Μαξιμιανό.

Βλέπουμε χαρακτηριστικά τη σημασία του συνοδικού θεσμού σε αυτό το ζήτημα. Δεν υπάρχουν στους ορθοδόξους αυτοανακηρύξεις, ούτε αυθαίρετες ενέργειες ατόμων ή μικρών ομάδων.

Βέβαια οι ματθαιϊκοί δικαιολογούνται, αφού η εκκλησιολογική τους θέση είναι πως δεν απαιτείται καμμία Συνοδική Κρίση, αλλά υπάρχει αυτόματη απώλεια της Θείας Χάριτος. Κατά την άποψή τους, η εν τη καινοτομία του νέου ημερολογίου επίσημη Εκκλησία, απώλεσε αυτομάτως την Θεία Χάρη το 1924 με την ημερολογιακή αλλαγή. Ασχέτως αν αυτό το επιχείρημα είναι σωστό (που για μας δεν είναι), παρόλα αυτά δικαιολογεί για αυτούς την χρήση του τίτλου αυτού [2].

Όμως για τους λεγόμενους "φλωρινικούς" δεν δικαιολογείται ο τίτλος αυτός, αν θεωρούν τους εαυτούς τους πνευματικούς κληρονόμους του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου. Ο αείμνηστος Πατήρ ημών Χρυσόστομος ήταν ξεκάθαρος και τόνισε πολλάκις την σημαντικότητα της Συνοδικής Κρίσεως. Ως γνήσιος Ηγέτης και εκφραστής του Ιερού μας Αγώνος, στόχευε στην σύγκληση Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, η οποία θα αποκαθιστούσε την ενότητα στην Εκκλησία της Ελλάδος. Παράλληλα ΠΟΤΕ δεν χρησιμοποίησε τον τίτλο "Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος", όχι μόνο διότι ευελπιστούσε στην επιστροφή των καινοτόμων, αλλά -κυρίως- γιατί θα ερχόταν σε αντίθεση με την ορθόδοξη εκκλησιολογία, σύμφωνα με την οποία, απαιτείται Συνοδική Κρίση για τέτοια θέματα. Πώς θα μπορούσε να καταγγείλει στην αρμόδια Σύνοδο ως υπόδικους επί σχίσματι και αιρέσει τους καινοτόμους Αρχιερείς, αν ήδη τους είχε αυθαίρετα καταδικάσει χρησιμοποιώντας τους τίτλους των; Πως οι σημερινοί διάδοχοί του θα απαιτήσουν από μια Μεγάλη - γνήσια, όχι των Οικουμενιστών - Πανορθόδοξο Σύνοδο, να δικάσει τους καινοτόμους Αρχιερείς,  καλώντας τους σε απολογία, από τη στιγμή που τους έχουν ήδη καταδικάσει οι ίδιοι, όπως υποδηλώνει η χρήση, εκ μέρους τους, των τίτλων αυτών;

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί πως είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ο τίτλος "Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος" από τον τίτλο "Αρχιεπίσκοπος των Γ.Ο.Χ.", ο οποίος είναι παραπλήσιος του "Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου". Πάντοτε δε ο ίδιος υπέγραφε ως "Πρώην Φλωρίνης" και ποτέ ως "Αρχιεπίσκοπος". Ομοίως και στους Αρχιερείς -Τιτουλαρίους- που χειροτόνησε το 1935 τους έδωσε ψιλούς τίτλους παλαιών Επισκοπών.

Μερικά από τα βιβλία του "Πρώην Φλωρίνης" 

 

Εξώφυλλο βιβλίου με τον τίτλο "Αρχιεπίσκοπος των Γ.Ο.Χ." (όχι "Αθηνών και πάσης Ελλάδος")

 

Η πρώτη και η τελευταία σελίδα του παραπάνω βιβλίου.

 

Αποκαλείται επίσης ορθά "Πανιερώτατος" ως Τιτουλάριος Μητροπολίτης και όχι "Μακαριώτατος".

 

 

 

Ταυτόχρονα, από την άλλη, με τη χρήση τέτοιων τίτλων, διατρανώνεται μια εκκλησιαστική στάση, εσωστρεφής, απομονωτική και κατ' ουσίαν αντιεκκλησιαστική,  που αντιβαίνει στον σκοπό της Αποτείχισης[3], στέκεται εμπόδιο στον αντικειμενικό σκοπό του Ιερού μας Αγώνος και δεν συνάδει με την στάση των Αγίων Πατέρων, σε ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος.

Να σημειωθεί, πως η απόρριψη, εκ μέρους των Παλαιοημερολογιτών, του τίτλου "Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος", όχι μόνο δεν σημαίνει αποδοχή του Αρχιεπισκόπου της καινοτομησάσης νεοημερολογιτικής Εκκλησίας ως κανονικού [4], αλλά είναι μια στάση σύμφωνα με τον ενωτικό χαρακτήρα της Αποτείχισης, - όπως εκφράζεται στον ΙΕ΄ της Πρωτοδευτέρας -, και ταυτόχρονα αποτελεί ένα αδελφικό χέρι, που απλώνεται και το οποίο πρέπει να δράξουν οι εγκλωβισμένοι στην καινοτομία του νέου ημερολογίου και την κοινωνία με τους οικουμενιστές, ορθόδοξοι αντιοικουμενιστές, οι οποίοι θα πεισθούν για τις, υπέρ της ενότητος της Εκκλησίας και υπέρ της Ορθοδοξίας, προθέσεις ημών των Παλαιοημερολογιτών.

Πρέπει λοιπόν οι αρμόδιοι να φροντίσουν να διορθώσουν αυτά τα λάθη του παρελθόντος ώστε και το ενωτικό έργο - που χάριτι Θεού και προς αισχύνη των κακοδόξων επιτελείται - να διευκολύνουν, αλλά και να μην προκαλούν τους απλουστέρους αδελφούς μας οι οποίοι σκανδαλίζονται βλέποντας μια τέτοια λίστα (ενδεικτικά):

1. Αθηνών και πάσης Ελλάδος Καλλίνικος

Αθηνών και πάσης Ελλάδος Μακάριος

Αθηνών και πάσης Ελλάδος Στέφανος

2. Θεσσαλονίκης Ευθύμιος

Θεσσαλονίκης Μάξιμος

Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος 

3. Πειραιώς Γερόντιος

Πειραιώς Παντελεήμων

 

4. Θηβών και Λεβαδείας Χρυσόστομος

Θηβών και Λεβαδείας Ανδρέας

5. Φθιώτιδος Καλλίνικος

Φθιώτιδος Ιγνάτιος

6.  Λαρίσης και Τυρνάβου Φιλόθεος

Λαρίσης και Τυρνάβου Αμφιλόχιος

Λαρίσης και Πλαταμώνος Αθανάσιος 

7. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Κύρηκος

Μεσογαίας Χριστόφορος 

Αν όμως επιμείνουν οι αρμόδιοι στη χρήση τέτοιων τίτλων, και κυρίως του "Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος", επειδή αποδέχονται την προαναφερθείσα εκκλησιολογική θέση, τότε για να είναι συνεπής με αυτήν, θα πρέπει να φροντίσουν να ανακηρύξουν και "Πατριάρχη Γ.Ο.Χ. Κωνσταντινουπόλεως", αλλά - και γιατί όχι; - και "Πάπα Γ.Ο.Χ. Ρώμης".

 

[1]Σε άλλες, ψευδώς φερόμενες ως παλαιοημερολογίτικες, σύνοδοι υπάρχουν ακόμη τρεις (ο Σεραφείμ Μίχας, κάποιος Νικηφόρος και ο Ιάκωβος Γιαννακής - ο Αυξέντιος Μαρίνης παραιτήθηκε). Με αυτές τις ομάδες δεν θα ασχοληθούμε καθώς πρόκειται για πρόσωπα - κυρίως καθηρημένα εκ του νέου, όχι για λόγους πίστεως - τα οποία ουδεμία σχέση έχουν και ουδόλως ενδιαφέρονται για τον Ιερό μας Αγώνα, αλλά επωφελούνται από την ανοχή της Πολιτείας προς τους Παλαιοημερολογίτες, τους οποίους δίωκε επί δεκαετίες.
[2]Οι άλλες τρεις παρατάξεις των ματθαιϊκών, που στερούνται "Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος", δεν το κάνουν επειδή απορρίπτουν ουσιαστικά τον τίτλο - αφού εκκλησιολογικά έχουν σαφέστατη θέση -, αλλά επειδή δεν συμπληρώνουν τον απαιτούμενο αριθμό αρχιερέων που θα δικαιολογεί μια τέτοια πράξη. Χρειάζονται δηλαδή ένα μανδύα κανονικότητος. 
[3]Ο ι φορείς της οποίας "σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι".
[4]Περί κανονικότητος των καινοτόμων δείτε εδώ.