Προς τον ιερομόναχο π. Ευθύμιο Τρικαμηνά (τρίτη και τελευταία απάντηση)

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

 

 (Απάντηση σε αυτό το κείμενο. Εδώ οι παλαιότερες απαντήσεις μας, πρώτη και δεύτερη)

 

Αθήνα 19-9-2013

 

Σεβαστέ π. Ευθύμιε, ευλογείτε!

Καταρχάς, σας ευχαριστώ για την απάντησή σας και τον κόπο, τον οποίο καταβάλατε για αυτήν.

Η απάντησή σας, αν και αποτελούμενη από 2883 λέξεις παραπάνω από την δική μου, δεν βοηθά προς την κατεύθυνση του υπέρ της αληθείας διαλόγου (του οποίου χαρακτηριστικό γνώρισμα δεν είναι να τραβήξει ο ένας τον άλλον προς το μέρος του, αλλά και οι δύο να οδηγηθούν στην αλήθεια), αφού βρίθει υπερβολών, ανυπόστατων κατηγοριών και ανακριβειών.

Θα σταματήσω λοιπόν προς το παρόν τον διάλογο αυτό και επιφυλλάσομαι για μία εκ του σύνεγγυς συνέχιση αυτού (αν το θέλει ο Θεός), όπου δεν θα μπορούν να υπάρξουν υπεκφυγές εκατέρωθεν, ούτε εκτροπή του διαλόγου προς άλλες κατευθύνσεις.

Παρόλα αυτά και για χάρη των καλοπροαιρέτων αναγνωστών –και κυρίως αυτών που πιστεύουν στις καλές προθέσεις- θα σχολιάσω λίγα σημεία και έπειτα θα παραθέσω και την απάντηση στο ερώτημά σας.

Πριν όμως από αυτό, αγαπητέ μου π. Ευθύμιε, επιτρέψτε μου να καταθέσω, εν είδει εξομολογήσεως, την αιτία, η οποία με ώθησε στο στίβο ενός τέτοιου διαλόγου η οποία θα φανερώσει τις προθέσεις μου και θα απαντήσει σε τυχόν λογισμούς απορίας για αυτές.

Εγώ π. Ευθύμιε, δεν είμαι ούτε Αρχιερέας, για να σκεφτεί κανείς ότι μπορεί να ψάχνω ποίμνιο, ούτε ιερέας, να αναζητώ μεγάλη ενορία ή πολλά πνευματικοπαίδια, ούτε επίτροπος, να περιμένω να γεμίσει η ιδιόκτητη εκκλησία μου. Είμαι ένα τίποτα. Αλλά έχω μια μεγάλη επιθυμία, που μοιράζομαι με τους εν Χριστώ αδελφούς μου. Αυτή με ωθεί στην δράση.

Αυτή η επιθυμία είναι η αναλαμπή της Ορθοδοξίας. Όχι, δεν οραματίζομαι καμία εθνοφυλετική αναγέννηση και παγκόσμια ελληνοκρατία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Μιλώντας για αναλαμπή της Ορθοδοξίας, εννοώ τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και την ειρήνευση και ενότητα της Εκκλησίας.

Θεωρώ ότι μόνο με μια τέτοια αναλαμπή θα σωθεί η ανθρωπότητα από την κατρακύλα στο βάραθρο των παθών. Η Εκκλησία του Χριστού είναι η Κιβωτός της σωτηρίας, το μοναδικό ανάχωμα στην σημερινή παρακμιακή και δαιμονοκρατούμενη εποχή μας. Μόνο η Εκκλησία θα σώσει τα παιδιά μας, την πατρίδα μας, τον κόσμο ολόκληρο. Μόνο σε Αυτή υπάρχει Η Αλήθεια, ολόλαμπρη, αστραφτερή.  

Η Εκκλησία όμως βάλλεται. Με την ημερολογιακή καινοτομία υπήρξε διαίρεση, διχασμός των Ορθοδόξων. Με την εκκοσμίκευση, επήλθε η αδιαφορία και η περιφρόνηση. Με την οικουμενιστική λαίλαπα, ήλθε και η αποστασία. Πώς θα υπάρξει λύτρωση;

Πρώτον, απαιτείται προσωπικός αγώνας. Να γίνουμε άγιοι: να ένας σκοπός. Να αποφεύγουμε τις αμαρτίες, να μισούμε τα πάθη, να μετανοούμε, να προσευχόμαστε, να εξομολογούμαστε και να κοινωνούμε συχνά, να συγχωρούμε, να καλλιεργούμε τις αρετές.

Δεύτερον, να μεριμνήσουμε να απαλλαχθεί η Εκκλησία από τους μερισμούς και τα σχίσματα. Επιβάλλεται αντιαιρετικός αγώνας συνεχής. Παράλληλα, όμως προσοχή να μην παρεκτραπούμε σε ακρότητες, προσοχή να μην αδικούμε, προσοχή να μην αρπάζουμε δικαιώματα τα οποία δεν μας ανήκουν, προσοχή στην άγνοια, προσοχή στην ημιμάθεια, αλλά και προσοχή στην υπερβολική σιγουριά που παρέχει η γνώση του κόσμου τούτου, η οποία είναι μωρία, χωρίς την Χάρη του Θεού. Προσοχή, εν τέλει, να μην γίνουν τα προσωπικά μας πάθη εμπόδιο στον υπέρ της Εκκλησίας αγώνα.

Σε αυτήν την επιθυμία στέκονται εμπόδιο πολλοί και διάφοροι. Πρώτα από όλα ο ίδιος μου ο εαυτός, ο οποίος αρνείται να γίνει άγιος και παραμένει αμαρτωλός και άθλιος.

Οι οικουμενιστές, που δεν αγαπούν την Εκκλησία, αλλά την θεωρούν παλλακίδα, ισόμοιρη και ισάξια με τις αληθινές παλλακίδες, που βρίσκονται στο χαρέμι του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.

Οι νεοημερολογίτες, οι οποίοι αφού έσχισαν την Εκκλησία, ύστερα είπαν σε αυτούς που -ορθώς- δεν τους ακολούθησαν «ελάτε μαζί μας για να μην… σχισθεί η Εκκλησία!».

Οι αδιάφοροι «ορθόδοξοι», που μπροστά στην προδοσία της Πίστεως επαναπαύονται στη σκέψη ότι αποτελούν την πλειοψηφία.

Οι ακραίοι «υπερζηλωτές», νέου και παλαιού ημερολογίου, που θεωρούν την Σύνοδό τους ως τη μόνη Εκκλησία και όλους τους άλλους εκτός Αυτής και κολασμένους.

Κοντολογίς, εμπόδιο στέκεται όποιος διασπά ποικιλοτρόπως την ενότητα της Εκκλησίας, για την οποία προσευχήθηκε και ο Κύριός μας.

Σχολιάζοντας τώρα κάποια σημεία του κειμένου σας. Ένα πρώτο ζήτημα στο οποίο αστοχείτε (ίσως και λόγω μη επαρκούς διαφωτιστικής πληροφόρησης από μέρους μου - αν και ο καθένας πρέπει να φροντίζει να ενημερώνεται επαρκώς πριν καταπιαστεί με ένα ζήτημα) είναι το ζήτημα του φρονήματος των Παλαιοημερολογιτών.

Εδώ πρέπει χάριν της αλήθειας και της δικαιοσύνης να σημειωθεί τα εξής. Όλοι εμείς  οι Παλαιοημερολογίτες έχουμε κοινή πίστη, διότι αποδεχόμαστε όλα τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν υπάρχει λοιπόν διάσπαση φρονημάτων.  Υπάρχει διάσταση που αφορά ένα  και μόνο συγκεκριμένο φρόνημα: το τί είναι οι νεοημερολογίτες και οι οικουμενιστές. Οι μεν φρονούμε πως είναι δυνάμει (δηλαδή υπόδικοι) σχισματικοί και αιρετικοί, οι δε πρεσβεύουν πως είναι και ενεργεία (δηλαδή ήδη καταδικασμένοι) με ότι αυτό συνεπάγεται. Η διαφοροποίηση μας στο ζήτημα αυτό ήταν και η πρώτη και μεγαλύτερη αιτία τόσο για την διοικητική διάσπαση των Παλαιοημερολογιτών σε επιμέρους Συνόδους, όσο και για την γέννηση δευτερευούσης σημασίας διαφοροποιήσεων.  Επομένως το να πιστεύει κανείς πως τα φρονήματα των Παλαιοημερολογιτών είναι τόσα όσοι περίπου είναι οι Παλαιοημερολογίτες είναι τελείως άδικο και ανυπόστατο.

Ένα άλλο θέμα που αδυνατείτε να κατανοήσετε είναι η διαφορά ημερολογίου-ημερολογιακού ζητήματος. Αγαπητέ πάτερ μου, η διαφορά είναι ξεκάθαρη. Απορώ πως δεν την καταλαβαίνετε! Τα πράγματα είναι απλά. Αν όλες οι επιμέρους Τοπικές Εκκλησίες αποφάσιζαν ομοφώνως εν Συνόδω να χρησιμοποιήσουν ένα άλλο ημερολόγιο, δεν θα υπήρχε δογματικό κώλυμα και δεν θα μιλούσαμε σήμερα για ημερολογιακό ζήτημα. Ο τρόπος όμως που έγινε η ημερολογιακή καινοτομία, ο σκοπός που εξυπηρετούσε και η διάσπαση που επέφερε γέννησε το ημερολογιακό ζήτημα, το οποίο είναι ζήτημα Κανονικό και Δογματικό.

Παραβλέποντας την  κατά του Παλαιοημερολογιτισμού ρητορική σας, θα σταθώ μόνο στο σημείο περί υπάρξεως δήθεν επτά (7) Αρχιεπισκόπων του Παλαιού και σας προκαλώ να τους κατονομάσετε (πραγματικών Συνόδων του Παλαιού, όχι εμφανιζόμενοι ως «Παλαιοημερολογίτες» με ανύπαρκτο ποίμνιο). Ύστερα να μας παρουσιάσετε τα περίφημα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι όλες οι Σύνοδοι του Παλαιού έχουν καθαιρέσει και αφορίσει η μία τους Επισκόπους της άλλης, ώστε να δικαιολογείται ο παραπλανητικός χαρακτηρισμός «αλληλοκαθαιρούμενες και αλληλοαναθεματιζόμενες».

Ένα ακόμη ζήτημα που θίγετε είναι το περίφημο «δυνάμει και ενεργεία», στο οποίο, όπως φαίνεται, διαφωνούμε, μιας και πρεσβεύετε τα ίδια με την άλλη μερίδα των Παλαιοημερολογιτών. Η απόρριψη του «δυνάμει και ενεργεία» όμως και για τις αιρέσεις και τα σχίσματα οδηγεί σε παποπροτεσταντίζουσα εκκλησιολογία σύμφωνα με την οποία κάθε πιστός ή ομάδα πιστών ως Πάπας, αλλά και προτεστάντες ταυτόχρονα, μπορεί να αποκηρύξει, αναπολόγητους, ως αιρετικούς και σχισματικούς, όποιους θεωρεί ότι υπέπεσαν σε σχίσμα και αίρεση. Το φρόνημα λοιπόν που αποτέλεσε την αιτία της διάσπασης των Παλαιοημερολογιτών, αποκαλύπτετε πως είναι και δικό σας. Μην απορήσετε όμως αν σε λίγα χρόνια, είστε τρεις-τέσσερις παρατάξεις αποτειχισμένων, οι οποίες θα θεωρεί η κάθε μία ότι αποτελεί τους Γνησίους και Καθαρούς και ότι οι άλλοι είναι εκτός σωτηρίας, και όλα αυτά με σημαία τους Αγίους Πατέρες και τους Ιερούς Κανόνες…

Πέρα από αυτό όμως, να έχετε υπόψιν σας, ότι αν δεν ισχύει το «δυνάμει και ενεργεία» - όπως ισχυρίζεστε στην απάντησή σας στην πέμπτη ημετέρα ερώτηση (ερμηνεύοντας και εσείς όπως και οι κακοφρονούντες παλαιοημερολογίτες τους Πατέρες κατά το δοκούν) -, τότε δεν έχετε Ιερωσύνη. Σύμφωνα με τις απόψεις σας, δεν είστε ούτε καν Βαπτισμένος. Αφού από το 1920 που κηρύχτηκε για πρώτη φορά ο Οικουμενισμός, όλοι οι οικουμενιστές και οι κοινωνούντες με αυτούς κατέστησαν αυτομάτως –πάντα κατά την ερμηνεία σας- αναθεματισμένοι, επομένως εκτός Εκκλησίας, με άκυρα Μυστήρια. Άρα, σχεδόν πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει Θεία Χάρη. Μάλιστα αυτό το παράλογο φρόνημα, το φορτώνετε στους… Πατέρες και την Γραφή. Μα όλοι, τους Πατέρες και την Γραφή επικαλούνται! Εμείς όμως δεν διαφωνούμε με τους Πατέρες και την Γραφή, αλλά με την ερμηνεία που προσπαθούν να κάνουν ορισμένοι.

Παρόλα αυτά διπλωματικώς αποφαίνεσθε παρακάτω πώς είστε αναρμόδιος να πείτε που υπάρχει και που όχι η Θεία Χάρη. Σπεύδετε μάλιστα να χαρακτηρίσετε, ως υπερσύνοδος, "κατ’ οικονομίαν" έγκυρα τα Μυστήρια των οικουμενιστών, ενώ, από την άλλη, συνιστά πρόοδο το να μην αποφαίνεσθε περί της εγκυρότητος των Μυστηρίων των Παλαιοημερολογιτών, την στιγμή που το μελάνι από το προηγούμενο κείμενό σας, που χαρακτηρίζατε ως άκυρα τα Μυστήριά τους, δεν έχει ακόμη στεγνώσει.  

Ένα ακόμη σχόλιο αφορά τον πρώην Φλωρίνης. Μιλάτε για άγνοια του πρώην Φλωρίνης για τον Οικουμενισμό, επειδή στο μοναδικό έργο του που διαβάσατε, την Απολογία προς την Ορθόδοξο Ελληνική Συνείδηση (ο τίτλος που δίνετε είναι υπότιτλος του έργου «Το εκκλησιαστικόν ημερολόγιον ως κριτήριον της Ορθοδοξίας») δεν αναφέρει την Εγκύκλιο του 1920. Μα καλά δεν διαβάσατε στο έργο αυτό όλα όσα αναφέρει για την αιτία της αλλαγής του ημερολογίου ο πρώην Φλωρίνης και γράφετε αδίκως και πάλιν πως τάχα οι Παλαιοημερολογίτες «δεν εγνώριζον τίποτε άλλον πέραν της αλλαγής του ημερολογίου, περί Οικουμενισμού δηλαδή»;

Ιδού η κάλαμος του αειμνήστου, που σας διαψεύδει πανηγυρικώς:

«Τὸ ζήτημα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου ἔχει βαθύτερα τὰ αἴτια καὶ ἐλατήριά του. Οἱ ἐμπνευσταὶ καὶ πρωτεργάται τούτου, οἷοι ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μελέτιος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος, στερούμενοι δυστυχῶς βαθέως ὀρθοδόξου πνεὺματος, ἐγένοντο ἐν γνώσει ἢ ἀνεπιγνώστως ὄργανα ξένων ἐπιθυμιῶν καὶ σκοπῶν, δι’ ὧν ἐπιδιώκεται ἡ διάσπασις τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν  καὶ τῆς Ἑλληνικῆς ἰδεολογίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδοξίας Οἱ δύο οὕτοι Ταγοὶ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καὶ τῆς Ἑλλάδος ἁμιλλώμενοι εἰς δόξαν μεταρρυθμιστοῦ καὶ συγχρονισμένου Κληρικοῦ, ἀνεπέτασαν ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει τὴν σημαίαν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν μεταῤῥυθμίσεων, ἀρχὴν ποιησάμενοι ἀπὸ τῆς μεταβολῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου, ὅπερ ἀποτελεῖ ἕνα τῶν ἐνωτικῶν κρίκων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τὴν πυξίδα τῆς θείας λατρείας καὶ τῶν ἔργων τῆς πατρῴας πίστεως καὶ εὐσεβείας.

     ...Ἐκεῖνο ὅπερ καθιστᾶ ὕποπτον τὴν σύγκλησιν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ τούτου Συνεδρίου (σ. σ. τῆς λεγομένης "Πανορθοδόξου" Συνόδου) εἶναι ὅτι παρεκάθησαν ἐν αὐτῷ καὶ δὐο Κληρικοί ἑτεροδόξου Ἐκκλησίας, καθ' ἃς ἔχομεν ἐξωδίκους πληροφορίας, ὡς καὶ ἡ ἀντορθόδοξος καὶ προτεσταντισμοῦ  ὄζουσα ἀπόφασις αὐτοῦ, νὰ μὴ θεωρηθῇ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ὑπὸ τινων Ἐκκλησιῶν ὡς λόγος Σχίσματος ὑπὸ τῶν ἄλλων, τῶν ἐμμενουσῶν εἰς τὸ πάτριον Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιον (σ.σ. δὲν κατέστησε δηλαδὴ τὶς ἀποφάσεις της ὑποχρεωτικές γιὰ ὄλες τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες, γεγονὸς πρωτοφανὲς γιὰ Πανορθόδοξη -ὅπως ψευδῶς τὴν ἀποκάλεσαν- Σύνοδο: ἄλλη μία ἀπόδειξη ὅτι οὐσιαστικὰ ἐπρόκειτο γιὰ Ἀντορθόδοξη).

     ...Ἰδοὺ ποὺ ἔγκειται ἡ ἀχίλλειος ξενικὴ πτἐρνα τοῦ Πατριάρχου Μελετίου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, οἵτινες εἰσάγοντες μίαν ἀρχὴν προτεσταντικὴν εἰς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, προάγουν αὐτὴν εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὅστις ἀφίνει πλήρη ἐλευθερίαν εἰς τοὺς ὀπαδοὺς αὐτοῦ, οὐ μόνον εἰς τὰς λιτᾶς διατάξεις τῆς λατρείας, ἀλλὰ καὶ εἰς αὐτὴν τὴν πίστην καὶ τὴν ἀντίληψιν τῶν Δογμάτων, μὴ ἔχων διὰ τὴν ἐξήγησιν τούτων Κριτήριον Ἐκκλησιαστικὸν. Τοιαῦτα ὄντως κατετόλμησαν ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οἱ δύο οὗτοι Λούθηροι της ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἵτινες ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ συγχρονισμοῦ δὲν ἐδειλίασαν οὐδ' ἀπερρίγησαν νὰ καταπατήσωσιν ἀποφάσεις πανορθοδόξων Συνόδων καὶ καὶ Ἀποστολικοὺς καὶ Συνοδικοὺς Κανόνας, ἵνα προσεγγίσωσι πρὸς τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως διὰ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας ἐπὶ διασπάσει τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐπ' ἀθετήσει τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

     ...Εἶναι δὲ γνωστὴ εἰς τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς Κύκλους ἡ ἐκκλησιαστικὴ δρᾶσις τῶν πρωτεργατῶν τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας οἷοι εἶναι ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, καὶ ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀρχηγοὶ, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ὁ μὲν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀλεξανδρέων, ὁ δὲ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Οὔτοι ἐκδιωχθέντες ἐκ τῆς γειναμένης καὶ θρεψαμένης αὐτοὺς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἐπεκάθησαν ἐπὶ τῶν θρόνων τῶν Ἑλληνικῶν Ἐκκλησιῶν μὲ τὸν ἀπροκάλυπτον σκοπὸν νὰ ὁδηγήσωσιν αὐτὰς εἰς τὸν συγχρονισμόν, δηλαδὴ εἰς τὸν Καθολικισμὸν καὶ τὸν προτεσταντισμὸν. Διότι εἰς τίνα ἄλλον σκοπὸν ἀποβλέπουσιν αἱ Ἐκκλησιαστικαὶ μεταῤῥυθμίσεις ἃς εἰσηγήθησαν ἐν τῷ κακῶς ὀνομασθέντι Πανορθοδόξω Συνεδρίῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ δύο οὕτοι μεταῤῥυθμισταί, περὶ τῆς ἐνδυμασίας τῶν Κληρικῶν, τῆς ἀγαμίας τῶν Ἀρχιερέων, μὴ δευτερογαμίας τῶν χηρευόντων Ἱερέων, τῆς τροποποιήσεως τῶν νηστειῶν, τῆς συντομίας τῶν ἀκολουθιῶν, τῆς διαῤῥυθμίσεως τοῦ Πασχαλίου Κανόνος, τῆς προσαρμογῆς τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου πρὸς τὸ Γρηγοριανόν, καὶ τῆς ἀναθεωρήσεως τῆς ὅλης Ἐκκλησιαστικῆς νομοθεσίας καὶ τῆς προσαρμογῆς ταύτης πρὸς τὰς συγχρόνους ἀνάγκας τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς κοινωνίας; Ταῦτα πάντα τί ἄλλο σημαίνουσι, παρὰ τὸ νεωτεριστικὸν πνεῦμα τῶν δύο τούτων Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, οἵτινες ἐν τῇ ἐπιπολαίῳ ἀντιλήψει τῆς Ἐκκλησιαστικῆς αὐτῶν ἀποστολῆς, ἐνόμισαν ὅτι δύνανται νὰ μετακινήσωσι τὰ αἰώνια ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ Ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες ἡμῶν;

     ...Μόνον ὅσοι τῶν Ἑλλήνων Ἱεραρχῶν ἐπιψαύδην καὶ ἐπιπολαίως ἐμυήθησαν τῆς μυσταγωγίας τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ἐρραντίσθησαν μόνον χωρὶς να βαπτισθῶσιν εἰς τὰ ζείδωρα καὶ φερέζωα νάματα τῆς Ἑλληνικῆς Κασταλίας, μόνον οὗτοι δύνανται νὰ διϊσχυρίζονται ὅτι ἐξυπηρετούσι τὴν ἐθνικὴν  ἰδέαν, προσεγγίζοντες τὴν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν πρὸς τὴν αἱρετικὴν κακοδοξίαν οὐχὶ διὰ τῆς προσχωρήσεως ταύτης πρὸς ἐκείνην, ἀλλὰ διὰ τῆς θυσίας τοῦ ἐλευθέρου πνεύματος τῆς ὀρθοδοξίας εἰς τὸ κοσμοπολιτικὸν καὶ ἀπολυταρχικὸν ἤ καὶ τὸ ἄκρως δημοκρατικὸν ( σ.σ. ἐλευθεριακὸ, ἀσύδοτο) πνεῦμα τῆς Καθολικῆς καὶ Προτεσταντικῆς (σ.σ. ἀντίστοιχα) Ἐκκλησίας».

   ...Τὸ ἡμερολόγιον ἔχει ἄμεσον σχέσιν καὶ μὲ τὴν θείαν λατρείαν διότι, ἐκτὸς τῆς συγχύσεως, ἥν προκαλεὶ ἡ ἀλλαγὴ τούτου εἰς τὴν τάξιν τῆς θείας λατρείας καὶ τοῦ Τυπικοῦ τῆς Ἐκκλησίας, διὰ τῆς καταργήσεως ἱερῶν ὕμνων καὶ ἱερῶν ἀκολουθιῶν, χωρίζει τὰς ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας εἰς τὰς ἡμέρας τῶν ἐορτῶν καὶ τῶν νηστειῶν καὶ κάμνει τινὰς ἐξ αὐτῶν νὰ συνεορτάζωσι καὶ νὰ νηστεύωσιν οὐχὶ μετὰ τῶν ἄλλων ἀλλὰ μετὰ τῶν Δυτικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν κακοδόξων, καὶ Αἱρετικῶν, παρὰ τὴν παράδοσιν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦς Ἱεροὺς Κανόνας.

     ...Ὅτι δὲ τοιοῦτος εἶναι ὁ μύχιος πόθος (σ.σ. τὸν αναφέρει προηγουμένως: "νὰ προσεγγίσωσι πάσῃ θυσίᾳ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μὲ τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως") καὶ σκοπὸς τῶν δύο τούτων μεταρρυθμιστῶν (σ.σ. Μεταξάκη καὶ Παπαδόπουλου) τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δείκνυται τόσῳ ἐκ μιᾶς ἐρωτήσεως, ἥν ἀπηύθυνε ὁ Ἀντιπρόσωπος τοῦ Μακαριωτάτου ἐν τῷ Πανορθοδόξῳ λεγομένῳ Συνεδρίῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσῳ καὶ ἡ ἐκ τῆς ἀποκρίσεως ἥν ἔδωκεν ὁ προεδρεύων Οἰκουμενικός τότε Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Εἰς πίστωσιν παραθέτομεν αὐτουσίας τὴν ἐρώτησιν καὶ τὴν ἀπόκρισιν. Ἐρώτησις: "Εἶναι ἀνάγκη νὰ μεταρρυθμισθῇ καὶ τὸ Πασχάλιον, ἤ ἀρκεῖ μόνη ἡ προσαρμογὴ τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν πρὸς τὰς ἀντιστοίχους ἡμερομηνίας τοῦ πολιτικοῦ ἡμερολογίου;". Ἀπόκρισις: "Μετὰ τὴν ἀποδοχὴν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ νέου ἡμερολογίου διὰ τὰς ἀνἀγκας τὰς βιοτικὰς, ἡ προσαρμογὴ πρὸς αὐτὸ, καὶ δὴ ταχέως, καὶ τοῦ ἑορτολογίου ἀποβαίνει ἀναπόφευκτος. Ἄλλος λόγος ἐπὶ πλέον πρὸς ἄμεσον προσαρμογὴν καὶ τοῦ Πασχαλίου εἶναι ἡ μεγάλη ἠθικὴ σημασία καὶ ἐντύπωσις, ἥν θὰ παραγάγῃ εἰς ὅλον τὸν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διὰ τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας ταύτης προσεγγίσις τῶν δύο Χριστιανικῶν κόσμων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως ἐν τῷ ἐορτασμῷ τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἐορτῶν" (Γρηγορίου Ευστρατιάδου, περὶ ἡμερολ. σελ. 7). Καὶ ἡμεῖς ἀναντιρρήτως ἐπιθυμοῦμεν καὶ δὲν ἀποστέργομεν, οὐδ' ἀπαναινόμεθα ποσῶς τὴν προσέγγισιν, ὡς καὶ αὐτὴν τὴν ἔνωσιν τὼν Ἐκκλησιὼν, τοῦθ' ὅπερ άλλως τε καθ' ἑκάστην εὔχεται καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἡμῶν, ἀλλ' ὁ πόθος οὗτος καὶ ἡ ευχὴ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἐπιδιωχθῇ μὲ τὴν θυσίαν καὶ τὴν ἀπεμπόλησιν τῆς Ὀρθοδοξίας, προσχωρούσης πρὸς τὸ μέρος τῆς κακοδοξίας, ἀλλὰ μὲ τὴν θυσίαν ταύτης προσχωρούσης εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἀρκούντως φρονοῦμεν, κατεδείξαμεν δι' ὅσον ἐξεθέσαμεν, ὅτι σκοπὸς τῶν δύο μεγαλόσχημων Ἑλλήνων Ἱεραρχῶν εἶναι ἡ ὁπωσδήποτε προσέγγισις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως μὲ τὴν θυσία τῶν ὀρθοδόξων θεσμῶν, καὶ αἰωνοβίων παραδόσεων, ἃς καθιέρωσαν οἱ Ἅγιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες εἰς τὰς 7 Οἰκουμενικὰς Συνόδους, αἵτινες ἀποτελοῦσι τὴν ἀνωτέραν πνοὴν τῆς ὀρθοδοξίας καὶ τὸ ἀρίζηλον σέμνωμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν ὑμνωδίας καὶ φιλολογίας. Καὶ ὅταν ἡ Ὀρθόδοξος θεία λατρεία ἀπογυμνωθῇ ὅλου αὐτοῦ τοῦ θείου θησαυροῦ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων, οἵτινες ἀποπνέουσιν σὺν τῇ  εὐωδίᾳ τοῦ θείου Πνεύματος καὶ τὴν θυμήρη εὐωδίαν τῆς Ἐλληνικῆς σοφίας, τότε εὐκολώτερον θὰ δύνανται οἱ μεταρρυθμισταὶ οὗτοι νὰ κάμωσι καὶ μίαν ἀβαρίαν πρὸς τὸ μέρος τὸ δογματικὸν, διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν».

Μετά την πλήρη κατάρριψη και αυτού του επιχειρήματός σας, και υπερπηδώντας τις κάθετες και οριζόντιες αποσχίσεις, που δεν μαρτυρούνται πουθενά ως όροι από τους Πατέρες, παρατηρούμε με λύπη πως υιοθετείτε όλα τα ψευδεπιχειρήματα των συνειδητών νεοημερολογιτών, όπως το επιχείρημα περί δήθεν αναγκαίας διορθώσεως για την εξυπηρέτηση των Ορθοδόξων, οι οποίοι ζούσαν στα κράτη της Δύσεως. Δεν θα ασχοληθούμε όμως με νεκραναστημένα επιχειρήματα. Όπως επίσης δεν έχουμε να πούμε κάτι πάνω στις υπόλοιπες απαντήσεις, που δεν μας κάλυψαν καθόλου.

Κλείνοντας θα απαντήσω στο ερώτημα σας. Γράφετε:

«Τελειώνοντας θά θέσω κι ἐγώ μία ἐρώτησι εἰς τούς ἀδελφούς τοῦ Π. Ἡμερολογίου: Τί ἐννοεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος εἰς τήν ὑποσημείωσι τοῦ Ζ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὅταν ἀναφέρει: «Λέγει γάρ ἐν τῷ αὐτῷ λόγῳ, ὅτι, τό νά νηστεύσῃ τινάς καί τό νά κάμῃ Πάσχα εἰς τοῦτον τόν καιρόν, ἤ εἰς ἐκεῖνον, μετά τήν εἰκοστήν πρώτην τοῦ Μαρτίου, θετέον, ὡς κάμνομεν ἡμεῖς οἱ Γραικοί, ἤ μετά τήν ἑνδεκάτην Μαρτίου, ὡς κάμνουσιν οἱ Λατῖνοι, τοῦτο δέν εἶναι ἔγκλημα. Τό δέ νά σχίσῃ τινάς τήν Ἐκκλησίαν καί νά ἀντιστέκηται φιλονείκως, καί νά κάμνῃ διχοστασίας καί διαιρέσεις, καί νά χωρίζῃ τόν ἑαυτόν του πάντοτε ἀπό τήν κοινήν σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας, τοῦτο εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον, καί κατηγορίας ἄξιον, καί πολλήν ἔχει τήν κόλασιν καί τιμωρίαν».

Παραπάνω είχατε γράψει και τα εξής:

«Ἐφ’ ὅσον λοιπόν ἐσεῖς ἐθίξατε τό θέμα, πρέπει εἰς τό σημεῖο αὐτό νά ἀκούσετε ὅλη τήν ἀλήθεια ἀπό τό στόμα τοῦ ἁγ. Νικοδήμου, ἡ ὁποία κατανοῶ ὅτι εἶναι σκληρή καί ἀποδεικνύει περίτρανα ἄκυρο καί παράνομο ὅλον τόν περί ἡμερολογίου ἀγῶνα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Τούς ἀποδεικνύει ἀκόμη ἀβίαστα σχισματικούς καί ἡμερολογιολάτρεις. Τό χωρίο αὐτό εὑρίσκεται ὀλίγο ἀνωτέρω στήν ἴδια ὑποσημείωσι τοῦ Ζ’ Ἀποστολικοῦ. Παραδόξως δέ ποτέ δέν τό ἀναφέρουν οἱ Παλαιοημερολογίτες, ἐνῶ ἀπό αὐτήν τήν μεγάλη ὑποσημείωσι τοῦ ἁγίου δανείζονται πολλά τμήματα, τά ὁποῖα πιθανόν τούς ἐξυπηρετοῦν».

Είναι λυπηρό, πάτερ Ευθύμιε, να χρησιμοποιείται ένα κατεξοχήν επιχείρημα των Παλαιοημερολογιτών εναντίον τους και μάλιστα ενενήντα (90) χρόνια μετά. Σωστά τα λέει ο Άγιος Νικόδημος. Ποιος όμως έκανε σχίσμα στις 10-3-1924; Αν το έκαναν οι Παλαιοημερολογίτες, αυτό σημαίνει ότι την 10^η Μαρτίου την ονόμασαν 25^η Φεβρουαρίου. Αυτό έγινε πάτερ; Όχι βέβαια. Οι νεοημερολογίτες την 10^η Μαρτίου ονόμασαν 23^η. Επομένως το σχίσμα βαραίνει αυτούς, τους καθιστά υπόδικους και σε αυτούς αναφέρεται ο Άγιος Νικόδημος.

Εκτός αυτού, δυστυχώς πιάνεστε πάλι αδιάβαστος. Και αυτό διότι το επιχείρημα αυτό του Ιερού Νικοδήμου όχι απλά το αναφέρουν οι Παλαιοημερολογίτες, αλλά είναι και από τα πρώτα και βασικότερα επιχειρήματα τους ενάντια στην ημερολογιακή καινοτομία και σε όσους προσπαθούσαν τότε να την δικαιολογήσουν. Χάριν της ιστορικής αλήθειας, αναφέρω πως ο πρώτος που το χρησιμοποίησε ήταν ο Αγιορείτης μοναχός Αρσένιος Κοττέας μόλις το έτος 1925, στο βιβλίο του «Κέντρα της Αγίας ημών Ανατολικής Εκκλησίας» (Αθήνα 1925) και συγκεκριμένα στην σελίδα 35. Προς απόδειξη τούτου αναρτώ τα πειστήρια από την έκδοση αυτή.

 

 

Καλό θα είναι λοιπόν, αγαπητέ πατέρα Ευθύμιε, όταν ασχολείστε με ένα ζήτημα, τέτοιας σπουδαιότητος, όπως το Παλαιοημερολογιτικό, να είσθε πλήρως ενημερωμένος περί αυτού. Όπως για την εξαιρετική εργασία σας πάνω στον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, αφιερώσατε πολλά έτη μελέτης και ερεύνης των πηγών, έτσι και για το Παλαιοημερολογιτικό, το ζωοποιό της Ορθοδοξίας αυτό κίνημα ευσεβείας και συγγενικό με το Κολλυβαδικό, πρέπει να αφιερώσετε πολλά έτη μελέτης και ερευνών και κυρίως να διακατέχεσθε από καλή προαίρεση και όχι από προκατάληψη.

Διαβάστε λοιπόν, καλέ μου πάτερ, τα έργα των (αναφέρω ενδεικτικά) Γρηγορίου Ευστρατιάδη, +Χρυσοστόμου Καβουρίδη, +Πολύκαρπου Λιώση, Σταύρου Καραμήτσου, Θεοδώρητου Μαύρου, +Κυπριανού Κουτσούμπα, Αριστοτέλους Δελήμπαση, Μαξίμου Αγιοβασιλειάτου, Διονυσίου Μπατιστάτου, Φιλοθέου Ζερβάκου, Αυγουστίνου Καντιώτου, Δανιήλ Κατουνακιώτου και άλλων, μελετήστε τις σχετικές πηγές, τις εφημερίδες και τα περιοδικά, και μετά που θα έχετε σφαιρική εικόνα μπορείτε να κάνετε τις παρατηρήσεις σας και να μην υπάρχει κίνδυνος να ελεγχθούν αυτές ως αβάσιμες, ούτε να θεωρηθούν τεκμήριο αγνωσίας.

Έως τότε, παρακαλώ πολύ να προσέξετε σε αυτόν τον μοναχικό δρόμο που βαδίζετε, διότι κρύβει πολλές, εκ δεξιών, παγίδες. Σας το ξαναλέω, είστε ο μόνος νεοημερολογίτης αντιοικουμενιστής που αποσυνδέει το ημερολογιακό ζήτημα από τον οικουμενισμό. Τόσο οι νεοημερολογίτες που αποτειχίστηκαν και επέστρεψαν στο πάτριο (π.χ. +Μητροπολίτης Κυπριανός Κουτσούμπας, π. Θεοδώρητος Μαύρος, π. Χρυσόστομος Σπύρου, π. Γεώργιος Αγγελακάκης, π. Σταύρος Βάιος, Αριστοτέλης Δελήμπασης, Αλέξανδρος Καλόμοιρος κ. α.), όσο και νεοημερολογίτες αντιοικουμενιστές που δεν αποτειχίστηκαν ή δεν έχουν αποτειχιστεί (π.χ. +Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, π. Φιλόθεος Ζερβάκος, π. Γεώργιος Μεταλληνός, π. Θεόδωρος Ζήσης κ.α.) θεωρούν την ημερολογιακή καινοτομία ως οικουμενιστικό βήμα. Εσείς με την εμμονή σας καινοτομείτε και ουσιαστικά αποτελείτε εμπόδιο στην αναλαμπή της Ορθοδοξίας μας, όπως εμπόδιο θα μπορούσε να αποτελέσει και ο κάθε ένας που θα αποτειχισθεί από τον Οικουμενισμό, όχι όμως και από την πομπή αυτού (φανταστείτε δηλαδή να βγει κάποιος  αύριο και να πει «αποτειχίζομαι από τον Οικουμενισμό, διότι είναι αίρεση, αλλά δεν αποδέχομαι ότι πρέπει οι ιερείς να φορούν ράσο, διότι δεν είναι δογματικό ζήτημα» και μεθαύριο άλλος ένας και να πει «αποτειχίζομαι από τον Οικουμενισμό, διότι είναι αίρεση, αλλά δεν αποδέχομαι όλες τις νηστείες, διότι δεν είναι δόγμα πίστεως» κ.ο.κ., τη στιγμή που ξέρουμε πως πομπή του Οικουμενισμού, είναι όλο το νεωτεριστικό πακέτο, που περιλαμβάνει αλλαγή ημερολογίου και πασχαλίου, κατάργηση νηστειών, κατάργηση ράσου, γάμο αρχιερέων κλπ.).

Εν κατακλείδι, ολοκληρώνοντας μια και καλή αυτόν το διάλογο,  ο οποίος δυστυχώς αποκάλυψε και στους πλέον αισιόδοξους, εκ των ημετέρων, την αδυναμία να απαγγιστρωθείτε, παρά τις αποδείξεις όλων μας περί του ημερολογιακού ζητήματος, από τις εσφαλμένες, ως απεδείχθησαν, απόψεις σας, υπενθυμίζουμε στα πνευματικά σας παιδιά, που τυχόν σκανδαλισθούν, με το γεγονός ότι θεωρούμε λανθασμένες τις απόψεις ενός ασκητού των σπηλαίων, ότι εκατοντάδες πρόγονοί μας, πήγαν, παρά τη θέλησή τους, στις εξορίες στα σπήλαια και στα όρη, στις φυλακές στα μπουντρούμια των νεοημερολογιτικών μητροπόλεων, όπου με ψαλίδες τους έκοβαν τα γένια και τους έσκιζαν τα ράσα, στα νοσοκομεία με ανοιγμένα κεφάλια από τα γκλομπ και τις πτώσεις από τις πυροσβεστικές αντλίες, στα υπόγεια για να αποφύγουν τις συλλήψεις και τη μανία των «χριστιανών» αδελφών τους, στα δικαστήρια γιατί κάναν το έγκλημα να εγείρουν ναούς χωρίς την άδεια του οικείου νεοημερολογίτου - δημοσίου υπαλλήλου – επισκόπου, στα ερημοκλήσια στα δάση και στα λαγκάδια, περιμένοντας κρυφά τη νύχτα τον ιερέα του Πατρίου να τους επιτελέσει τα Μυστήρια, και όλα τα παραπάνω για να μπορούν σήμερα όσοι θέλουν όχι μόνο να κάνουν «αποτείχιση» ανώδυνα, αλλά και να τους υβρίζουν και να τους κατηγορούν ως "σχισματικούς" και "ανίερους"…

Ασπάζομαι την ιερωσύνη σας (εμείς αποδεχόμεθα την ιερωσύνη σας) και σας ζητώ συγγνώμη αν σας λύπησα, για μένα και τους αδελφούς μου οι αντεγκλίσεις αυτές είναι απροσωπόληπτες και η εν Χριστώ αγάπη και ο σεβασμός παραμένουν προς το πρόσωπο εκάστου, πόσο μάλλον όταν είναι και ιερεύς.
 Ίσως κάποια στιγμή, αν είναι θέλημα Θεού, να συζητήσουμε και από κοντά.

Ευλογείτε και καλή συνέχεια στον αγώνα σας!
 

 

 

Ν. Μ.