ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΞΙΟΤΙΜΟ κ. ΛΑΥΡΕΝΤΙΟ ΝΤΕΤΖΙΟΡΤΖΙΟ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ.

Ἡ κάτωθι ἐπιστολὴ ἐστάλη στὸν ἐκλεκτὸ κύριο Λαυρέντιο Ντετζιόρτζιο σὲ μία ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσι. Ἐπειδὴ παρῆλθαν μῆνες καὶ δὲν ἐδόθη ἀπάντησις, καὶ φοβοῦμαι κυρίως ὅτι δὲν ἐστάλη σὲ σωστὴ διεύθυνσι, τὴν ἀναρτῶ στὸ διαδίκτυο, ἀναμένωντας εἴτε προσωπικὴ εἴτε ἀνοικτὴ ἀπάντησι. Ἀλλά, καὶ ἐὰν δὲν ἀπαντηθῆ δὲν πειράζει. Σκοπός μας, πάντως, καὶ τὸ τονίζουμε αὐτό, δὲν εἶναι ἡ ἐπίπληξις, ἡ ἐξουδένωσις, ἡ νὰ σᾶς γεμίσουμε πικρία καὶ νὰ σᾶς πυροδοτήσουμε τὴν διάθεσι νὰ ἀπαντήσετε καὶ μάλιστα μὲ πικρὸ τρόπο. Δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ γράφουμε τοιουτοτρόπως. Γράφουμε γιὰ νὰ ἐπισημάνουμε κάποιες σκέψεις μας, νὰ τὶς θέσουμε ὑπ’ ὄψιν σας, νὰ τὶς συζητήσουμε, νὰ ἐξομαλύνουμε καταστάσεις, νὰ συνεργαστοῦμε, νὰ ἀγαπηθοῦμε, νὰ σωθοῦμε… Ἐὰν δὲν ἐπιτυγχάνουμε τὸν σκοπόν μας, νὰ μᾶς συγχωρήσητε καὶ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς συγχωρήσῃ… 

 

   Κύριε Λαυρέντιε, χαίρετε·

   Ὀνομάζομαι ... Ἔλαβα τὸ θάρρος νὰ σᾶς γράψω, ἐπειδὴ βλέποντάς σας στὸν Βόλο (2012) ὡς ὁμιλητὴ μαζὶ μὲ τὸν Γέροντα Μεθόδιο (ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Ἐσφιγμένου) καὶ ἄλλους «παλαιοημερολογῖτες» χάρηκα, καὶ ἔνοιωσα ὅτι μπορεῖτε νὰ λετουργήσετε καταλυτικῶς καὶ ὠφελίμως σὲ ὡρισμένες καταστάσεις.

   Εἶμαι «παλαιοημερολογίτης» πολλὰ χρόνια, δηλαδὴ ὀρθόδοξος χριστιανὸς ἀποτετειχισμένος, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ πατροπαράδοτο ἡμερολόγιο. Στὸν χῶρό μας εἶναι πολλὰ τὰ προβλήματα. Βεβαιότατα, ναί, δεν γίνεται ἀλλοιῶς. Αὐτὸ ἀκριβῶς βιώνετε σεῖς τώρα, μετὰ τὴν ἀποτείχισι,  καὶ ἕπεται συνέχεια, ἀλλὰ ὑπομονὴ καὶ προσευχή χρειάζεται…

   Τὸ 2009-10 ἔγραψα μία συλλογὴ κειμένων γιὰ προσωπικὴ χρῆσι, ἀλλὰ κατόπιν εὐλογίας ἀπὸ τὸν πνευματικό μου τὸ δημοσίευσα στὸ διαδίκτυο (blog «Κρυφό Σχολειό») καὶ τὸ διένειμα καὶ σὲ κάποιους ἀνθρώπους. Σᾶς τὸ ἀποστέλλω συνημμένο. «Ὀρθόδοξον Ἐγκόλπιον κατὰ τῆςΝέας Ἐποχῆς…». Γράφω ἐκεῖ: «Ἀφοῦ εἶναι πρᾶξις ἐπαινετὴ (ἡ ἀποτείχισι) καὶ ὄχι σχίσμα, γιατὶ νὰ μὴ προχωροῦν οἱ ἀνησυχοῦντες στὴν ἀποτείχισι; Ἡ δικαιολογία ὅτι πρέπει νὰ γίνῃ ἀπαραιτήτως ὀμαδικῶς καὶ ὠργανωμένως μᾶλλον δὲν εὐσταθεῖ. Ἐπὶ Βέκκου ἄλλοι ἐμαρτύρησαν καὶ ἄλλοι προσεκύνησαν τοὺς λατινόφρονας. Ἄρα δὲν εἶχον ἀποτειχισθῆ ἅπαντες, καὶ οἱ ἀποτειχισθέντες δὲν ἀνέμενον τοὺς μὴ ἀποτειχισθέντας διὰ νὰ προχωρήσουν ὅλοι μαζὶ στὴν ἀποτείχισι. Ὲὰν τὸ ἔπραττον, μᾶλλον δὲν θὰ εἴχαμε τοὺς ἁγίους μάρτυρας.  Ἐξάλλου, εἰς τὸν χῶρον τῶν ἀνησυχούντων κοινωνούντων μετὰ τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπάρχουν ἐμφανεῖς διαφοροποιήσεις καὶ διαφωνίες. Ἄλλοι κατηγοροῦν τοὺς παλαιοημερολογίτας, ἄλλοι τοὺς ἐπαινοῦν ἢ τοὐλάχιστον διάκεινται θετικῶς πρὸς αὐτούς. Ἄλλοι ὁμιλοῦν περὶ ἀποτειχίσεως, καὶ ἄλλοι, ἀντιθέτως, ἀποῤῥίπτουν μετᾶ βδελυγμίας τέτοιο ἐνδεχόμενο, πειθόμενοι σὲ φωνὲς ὅπως «ἄχρι καιροῦ» ἢ «ἀγῶνας ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας». Σημειωθήτω δὲ ὅτι τὸ «ἄχρι καιροῦ» δὲν σημαῖνει «οὐδέποτε». Περί τοῦ «ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας», ἐπισημαίνεται ὡραιώτατα (ἀπὸ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση) ὅτι ἡ ἀποτείχισις δὲν εἶναι σχίσμα, ἆρα ὁ ἀποτειχιζόμενος δὲν εὑρίσκεται «ἐκτὸς Ἐκκλησίας». Ὅσοι, λοιπὸν, προχωρήσουν σὲ ἀποτείχισι, ἂς μὴ ἀναμένουν ὁπωσδήποτε ἑνότητα καὶ ὁμόνοια μεταξύ των. Τότε μάλιστα θὰ κατανοηθῇ πόσον δύσκολον ἦτο νὰ διατηρηθῇ ἡ ἑνότης μεταξύ τῶν ἤδη ἀποτειχισθέντων «παλαιοημερολογιτῶν». Ζοῦμε, ἐξάλλου, εἰς τὰ «ἐσχατα τῶν ἐσχάτων» (κατὰ τὸν ἀείμνηστο π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο), ὅπου εψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καὶ εξέλιπαν ἡ ταπείνωσις καὶ ἡ προσευχή μετὰ πόνου καὶ δακρύων».

   Καὶ παρακάτω: «Ἐσχάτως - 2010 - ο κ. Παναγιώτης (Σημάτης) ἀπετειχίσθη. Τοῦ εὐχόμεθα καλοὺς ἀγῶνες, ἐν ταπεινώσει καὶ μακρὰν ἀπὸ ἔριδες καὶ ἀπὸ κατηγορίες, μάλιστα ἐναντίον τῶν ἤδη ἀποτειχισθέντων καὶ ἐπὶ δεκαετίες κατατρεγμένων καὶ διωκομένων «Παλαιοημερολογιτῶν». Οἱ κατηγορίες δὲν ὠφελοῦν. Ἄς σκύψωμε τὴν κεφαλὴ, ἂς σιωπήσωμε, ἂς προσευχηθοῦμε καὶ θὰ εἶναι εὐκολωτέρα ἡ κατὰ Θεὸν  προσέγγισι τῶν ἀποτειχισθέντων  ἀγωνιζομένων χριστιανῶν πρὸς δόξαν Θεοῦ».

   Πρὶν ἀπὸ μία ἑπταετία περίπου εἴχα βρεῖ στὴν Θεσσαλονίκη, στὸν δρόμο, τὸν Μάριο Πηλαβάκη. Δὲν εἶχε ἀκόμη ἀποτειχισθῇ. Ἀκολουθοῦσε τὴν γραμμὴ τοῦ π. Θ. Ζήση. Κάτι πήγα νὰ τοῦ πῶ γιὰ τὸ παλιὸ καὶ κάπως μὲ διέκοψε καὶ μοῦ εἶπε ὅτι εἴμαστε πολυδιασπασμένοι. Τοῦ ἀπήντησα (ὄχι ἐπιθετικῶς): «Νομίζετε ὅτι ὅσοι ἀποτειχισθεῖτε θὰ ἔχετε ὁμόνοια;». Φθάνουμε στὸ 2012. Στὸ περιοδικό σας, τεῦχος 13-14, γράφετε: «Ἡ ποθούμενη ἑνότητα δὲν ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἕως τώρα… στὸν πολυδιασπασμένο ἀντί-οἰκουμενιστικὸ χῶρο. Ἀντιθέτως, ὁσημέραι διευρύνονται ἡ διάσταση καὶ ἡ διάσπαση. Καὶ μάλιστα ἑνότητα ὄχι μόνον δὲν ὑφίσταται μεταξὺ τῶν ἀποτειχισμένων καὶ τῶν μή-ἀποτειχισμένων, ἀλλὰ ἑνότητα δὲν ὑπάρχει τόσο μεταξὺ τῶν ἀποτειχισμένων ὅσο καὶ μεταξὺ τῶν μή-ἀποτειχισμένων». Παρακάτω ἀποκαλεῖτε τὸν π. Γ. Μεταλληνὸ καὶ π. Θ. Ζήση καὶ τοὺς ἄλλους, «θεσμικούς-καθεστωτικοὺς ἀντί-οἰκουμενιστές», ποὺ «προαιρετικοποιοῦν» τὸν ιε΄ κανόνα τῆς ΑΒ΄. Συμπεράσματα δικά μου: Πολυδιάσπασι παντοῦ ἕνεκα ἐγωισμοῦ («ἐμεῖς εἴμαστε οἱ γνήσιοι διακριτικοὶ ὁμολογηταί») καὶ ὀξεῖα γλῶσσα γιὰ τοὺς «ἀντιπάλους». «Ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν»…

   Μὲ ὅλα αὐτὰ θλίβομαι καὶ θλίβονται καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἀδελφοί. Θὰ μπορούσαμε να κάνουμε πολλὰ πράγματα ὅλοι μαζί. Νὰ σᾶς μιλήσω εἰλικρινῶς, στενοχωρούμαι λίγο μὲ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ποὺ εὐκαίρως ἀκαίρως καταφέρεται κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ἐὰν ἀπὸ παλαιὰ ἔκανε πόλεμο κατὰ τῶν «παλαιοημερολογιτῶν» καὶ συνέβαλε στὴν μεγέθυνσι τοῦ ὄγκου λάσπης ἐναντίον μας, ἂς τὸ ξανασκεφθῇ. Δὲν ὠφελεῖ. Καὶ ἂς μὴ φοβῆτε ὅτι θὰ τοῦ ἐπιστραφῇ ἡ λάσπη, ἐὰν ἀποφασίσετε να ἀκολουθῆτε τὸ πάτριο ἡμερολόγιο (γιατὶ πιστέυω ὅτι αὐτὸ φοβεῖσθε· νὰ μὴ σᾶς ἀποκαλέσουν «παλαιοημερολογῖτες»). Δὲν ὁμιλῶ περὶ ἐντάξεως σας σὲ Σύνοδο τοῦ Πατρίου.  Εἴχαμε ἕνα ἕρμο ἡμερολόγιο καὶ εἴχαμε μὲ αὐτὸ μία ἰσοῤῥοπία στὶς ἑορτὲς καὶ συμφωνία στὶς νηστεῖες, καὶ μᾶς τὸ ἄλλαξαν οἱ μασσώνοι γιὰ νὰ προσεγγίσουμε τοὺς αἱρετικούς, καὶ χάσαμε τὰ «αὐγὰ καὶ τὰ Πασχάλια». Λέγω ἕνα ἁπλούστατο ἐπιχείρημα (χωρὶς νὰ ἐπεκταθῶ στὸ ἄλλο ἁπλούστατο ἐπιχείρημα, στὴν χαρά, δηλαδή, ποὺ νοιώθη κάποιος νὰ συνεορτάζη μὲ Ἅγιον Ὅρος καὶ Ἱεροσόλυμα, ὅπως πρὸ 90 ἐτῶν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι), καθ’ ὅτι εἶμαι καὶ λίγο ψάλτης, ὅτι μὲ τὸ νέο δὲν ξέρης τί νὰ ψάλῃς. Τὸ Τυπικὸ εἶναι συνεχῶς μεταβαλλόμενο καὶ δὲν ὑπάρχει σταθερὴ βάσι. Οἱ Πατέρες ἀγωνίστηκαν γιὰ νὰ συντάξουν μὲ θεῖο σεβασμὸ τὰ Τυπικά. Ἐν πάσει περιπτώσει, καλὰ ἐπιχειρήματα θὰ δῆτε σὲ βιβλία γνωστικῶν «παλαιοημερολογιτῶν», ὅπως τοῦ ἀειμνήστου π. Θεοδωρήτου. Πεῖτε, σᾶς παρακαλῶ, στὸν π. Εὐθύμιο, ἂς μὴ πολεμῇ τὸ παλαιὸ καὶ τοὺς «Παλαιοημερολογῖτες». Ἂς κάνῃ τὶς παρατηρήσεις του, ἂς μὴ κεντρίζῃ ὅμως. Ἂς δώσουμε ἐλπίδες ἑνότητος σὲ ταπεινὲς ψυχές ποὺ ἀναμένουν ἐν δάκρυσι νὰ σκύψουμε τὸ κεφάλι μας καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε ποῦ βρισκόμαστε. 

   Γράφετε στὸ περιοδικό σας, στὸ ἴδιο τεῦχος: «…ἐφαρμόζουμε ὀρθοδόξως τὸν ιε΄ κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου καὶ δὲν ἔχουμε καμμία σχέσι μὲ τις Παλαιοημερολογίτικες παρατάξεις, ἀλλ’ ὅ,τι κάνουμε τὸ κάνουμε στὰ πλαίσια τῆς ’’Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας’’». Δηλαδή, σεῖς εἶσθε οἱ γνήσιοι διακριτικοὶ ὁμολογηταί; Κατηγορεῖτε τοὺς Παλαιοημερολογῖτες, τοὺς διδάξαντες ἁγιοπρεπῶς στὴν ἐποχή μας τὴν ἀποτείχισι, ποὺ τόσα χρόνια φέρουν τὸν ὀνειδισμό, γιὰ τὸν ὁποῖο καὶ σεῖς εὐθύνεσθε; Δὲν ὁμιλῶ ἐπιθετικῶς, καίτοι δίδεται τέτοια ἐντύπωσι. Σκέπτομαι μόνον ὅτι τέτοιες ἰδέες περὶ «γνησιότητος ὁμολογίας» εἴχαν οἱ περισσότεροι Παλαιοημερολογῖτες καὶ διὰ τοῦτο ὡδηγήθησαν στὴν πολυδιάσπασι. Αὐτὸ δὲν συμβαίνει τώρα καὶ σὲ σᾶς; Κάναμε ὅλους τοὺς ἄλλους ἐχθρούς, ἐπειδὴ ἐμπιστευόμαστε τὴν δική μας τὴν φρόνησι μόνον. Διακριτικώτεροι τῶν ἄλλων… Λησμονήσαμε, ὅμως τὰ δύο πρῶτα στάδια ποὺ προηγοῦνται τῆς διακρίσεως, ὅπως τὰ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς στὰ «Κεφάλαια περὶ Ἀγάπης»: Πρῶτον ἡ ἐγκράτεια, ἀκολουθεῖ ἡ ἀπάθεια, ἔπειτα ἡ διάκρισι… Πνευματικὸ ἀξίωμα… Δὲν ὁμιλῶ ἐπιθετικῶς, ἐπαναλαμβάνω, καὶ δὲν ἀπευθύνομαι σὲ ἐσᾶς μόνον. Ἀπευθύνομαι πρωτίστως στὸν ἑαυτό μου καὶ τοὺς Παλαιοημερολογῖτες γενικῶς.  Πῶς, λοιπόν, νὰ περιμένουμε ἐνιαῖο μέτωπο κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν; Φοβοῦμαι μήπως καταντήσετε ἄλλη μία παράταξι, ἄλλοι «Γ.Ο.Χ.». Ἡ πολυδιάσπασι θὰ συνεχισθῇ ἐὰν εἴμαστε φιλοκατήγοροι καὶ κολλημένοι στὴν διάκρισί μας.

   Σᾶς μεταφέρω καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ ἕνα γράμμα ποὺ ἔστειλα σὲ ἕνα ἀδελφὸ Παλαιοημερολογίτη, καθηγητή θεολογίας: «Στὸν … τονίζω συχνὰ καὶ τὸ λέω καὶ σὲ σένα νὰ τὸ μεταφέρῃς ὅπου μπορεῖς, νὰ μὴ χρησιμοποιοῦμε «πολεμική» γλῶσσα. Ὁ ἅγιος Δωρόθεος λέγει ὅτι ἐὰν γνωρίζουμε ὅτι αὐτό ποὺ θὰ ποῦμε θὰ πικράνῃ τὸν ἄλλο, δὲν πρέπει νὰ τὸ ποῦμε… Ἡ ὀξεία γλῶσσα νύττει τὶς καρδίες, τὶς πληγώνει, δημιουργεῖ προϋποθέσεις ἀναπτύξεως τοὐλάχιστον «ἰχνῶν μίσους», δυσχεραίνει τὴν προσέγγισι ἀλλήλων ἐν τῷ παρόντι ἢ ἐν τῷ μέλλοντι, ψυχραίνει την αγάπη, μᾶς φέρει κοντύτερα στὸν διάβολο καὶ τελικῶς στὴν έλευσι τοῦ Ἀντιχρίστου…

 

   Ἀγαπητέ Λαυρέντιε (θὰ σοῦ μιλήσω τώρα μὲ σεβασμό στὸν ἑνικό, παρ’ ὅτι ἡλικιακῶς θὰ μποροῦσες νὰ εἶσαι πατέρας μου), θὰ ἤθελα νὰ ἔλθω νὰ γνωριστοῦμε καὶ νὰ σᾶς φιλήσω τὰ χέρια γιὰ τὴν ἀποτείχισι καὶ τὸν ἀγῶνά σας, ἀλλὰ μὲ κωλύει λίγο ἡ κατηγόρια. Νὰ μεταφέρῃς, ἐὰν θέλῃς, καὶ στοὺς λοιποὺς τῆς ὀμάδος σας τὸ περιεχόμενο τοῦ γράμματός μου καὶ τὰ χαιρετίσματα μου. Εὔχομαι νὰ μὴ σᾶς ἐλύπησα, νὰ μὴ σᾶς ἐτάραξα, νὰ μὴ σᾶς ἐξήγειρα τὴν διάθεσι γιὰ ἀπάντησι. Εὔχομαι νὰ πλησιάσουμε ἐν Χριστῷ… Εὔχεσθε…

 

Μὲ ἐν Χριστῷ ἀγάπην