Προβληματισμοί για την Παιδεία

Πολύ συχνά διαβάζουμε στο διαδίκτυο, σε θρησκευτικές κυρίως ιστοσελίδες, άρθρα σχετικά με την Παιδεία. Τα άρθρα αυτά επισημαίνουν ορθώς την κατάπτωση της ελληνικής εκπαίδευσης, τον σαφή αντιχριστιανικό προσανατολισμό της και την ακαταλληλότητα των σχολικών εγχειριδίων.

Πιο συγκεκριμένα, στα δύο σημεία που στέκονται όλοι οι ενιστάμενοι κατά της αντιχριστιανικής και ανήθικης εκπαιδεύσεως της νέας εποχής είναι η κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών - ή  η αντικατάστασή του με την θρησκειολογία - και η νόθευση όλων των βιβλίων με ακατάλληλο, ανήθικο ή ιστορικά αναληθές υλικό.

Και όντως είναι δύο πολύ σημαντικά ζητήματα, αλλά όχι όμως ουσιαστικά, αφού η επίλυσή τους δεν θα δημιουργούσε κανένα όφελος, αν δεν αλλάξουν άλλα πράγματα, όπως θα αποδείξουμε παρακάτω.

Κοντολογίς, ακόμη και τα καλύτερα βιβλία, εξ απόψεως θρησκευτικής, εθνικής και ηθικής, να εισάγουμε στα σχολεία, ακόμη και να τριπλασιάσουμε τις ώρες των θρησκευτικών, δεν θα έχουμε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, όσο δεν έχουμε πραγματικά χριστιανούς γονείς και εκπαιδευτικούς.

Εκεί ακριβώς πάσχουμε, αγαπητοί. Αν υποθετικά στέλναμε σήμερα τον Διογένη προς αναζήτηση λύσεως στο ακανθώδες αυτό πρόβλημα της Παιδείας, σίγουρα με το φανό του θα αναζητούσε γονείς και δασκάλους.

 

 

Διότι πώς να σπείρεις στο χωραφάκι της αθώας παιδικής ψυχής, όταν οι γεωργοί - γονείς, που τους έκανε την ύψιστη τιμή ο Κύριος να τους καταστήσει υπευθύνους των παιδιών που τους χάρισε,  αποδείχτηκαν αμελείς και το κατέστησαν χέρσο και ακαλλιέργητο;

Στα σχολεία, όσο περνάν τα χρόνια, τα βλέπει κανείς καλύτερα, αυτά τα δυσάρεστα φαινόμενα. Τα δυστυχή παιδιά έρχονται προβληματικά, δαιμονισμένα θα έλεγε κανείς. Μα μήπως μέχρι την ηλικία εκείνη, μεγάλωσαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου; Πόσα παιδάκια, τα έπερνε η μάνα τους ή ο πατέρας τους, τις Κυριακές στην εκκλησία να κοινωνήσουν; Να τους μάθουν να κάνουν το σταυρό τους; Μα τί λέω; Τα παιδιά που δεν είναι καν βαπτισμένα, αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, εξαιτίας της αύξησης των αθέων ή αδιαφόρων γονέων!

Οι γονείς, όταν υπάρχουν και οι δύο στο σπίτι, αφού τα χωρισμένα ζευγάρια αποτελούν ένα τεράστιο ποσοστό, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν έρχονται σε δημιουργική επαφή με τα παιδιά, αντιθέτως ανέχονται, ή ακόμη και τα παροτρύνουν, να περνούν το χρόνο τους απέναντι από την τηλεόραση ή τον υπολογιστή.

Το τί θεματολογία έχουν τα κινούμενα σχέδια ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τί συνέπειες έχει στην παιδική ψυχή η σχέση της με τους ηλεκτρονικούς αυτούς παιδαγωγούς είναι ένα άλλο θέμα σημαντικότατο το οποίο χρειάζεται ξεχωριστό άρθρο.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι γονείς είναι ανάξιοι της μεγάλης αποστολής που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Πρώτο λοιπόν πρόβλημα, είναι η έλλειψη γονέων.

Μια έλλειψη η οποία θα μπορούσε να αναπληρωθεί σε σημαντικό βαθμό αν τα παιδιά έβρισκαν στο σχολείο πνευματικούς ανθρώπους, δασκάλους με ήθος και ορθόδοξο χριστιανικό φρόνημα.

Ο σύγχρονος δάσκαλος όμως είναι ένας ασθενής. Πώς ο ασθενής θα μιλήσει για θεραπεία στα παιδιά, αφού δεν έχει θεραπεύσει τον εαυτό του; Θα τους διδάξει ήθος, βλασφημώντας; Θα τους διδάξει ηθική, νομιμοποιώντας την πορνεία; Θα τους διδάξει θρησκευτικά, αμφισβητώντας και την ύπαρξη του Θεού ακόμα;

Ο δάσκαλος είναι λειτούργημα. Είναι σαν τον ιατρό και τον δικαστή.

Ατυχώς τα τελευταία χρόνια, με το επαγγελματικό άνοιγμα του κλάδου των δασκάλων, εισέβαλαν σε αυτόν, ακατάλληλα πρόσωπα, που αποσκοπούσαν μόνο σε επαγγελματική αποκατάσταση. Δεν αμνηστεύω τους παλαιότερους όμως! Αντιθέτως πολλές φορές οι παλαιότεροι είναι πολύ χειρότεροι. Αν οι πρώτοι είναι απλά αδιάφοροι για το λειτούργημα, οι δεύτεροι είναι εκφυλισμένοι. Εκφυλίστηκαν από δάσκαλοι - παιδαγωγοί σε δασκάλους - προαγωγούς. Άλλωστε και οι δάσκαλοι είναι μέρος της κοινωνίας. Και ολόκληρη η κοινωνία βρίσκεται σε κατάπτωση και σαπίζει ηθικώς όλο και περισσότερο μέρα με την ημέρα.

Μιλάμε για έναν φαύλο κύκλο. Η απομάκρυνση από τον Θεό, η λεγόμενη αποστασία δηλαδή, επέφερε την σκλαβιά όλο και περισσοτέρων Ελλήνων στα πάθη τους. Η σαπίλα απλώθηκε και στην εκπαίδευση - χώρος που στην Ελλάδα αφέθηκε να ελεγθεί από αθέους και αντιχριστιανικούς κύκλους -, η οποία προσπάθησε να νομιμοποιήσει τα πάθη και έτσι το εκπαιδευτικό σύστημα παρήγαγε νέες γενιές εξίσου εμπαθείς. Αντί να στοχεύσει στο να πλάσει πραγματικούς ανθρώπους, ορθοδόξους χριστιανούς, επικεντρώθηκε στον γνωστικό τομέα, σαν ο άνθρωπος να είναι ένα ζώο που δημιουργεί εργαλεία (κατά την γελοιωδέστατη ρήση του αθέου Εμβέρ Χότζα), αγνοώντας εντελώς την πνευματική του διαπαιδαγώγηση. Τα νέα αυτά παιδιά με τη σειρά τους μεγάλωσαν και γίναν γονείς και δάσκαλοι και επάνδρωσαν την κοινωνία ολόκληρη. Και το κακό συνεχίζεται. Να το δεύτερο πρόβλημα λοιπόν! Η έλλειψη δασκάλων.

Αν υπήρχαν ευσεβείς γονείς και δάσκαλοι, ολόκληρη η κοινωνία θα μεταμορφωνόταν σε λίγα χρόνια, καμία κρίση δεν θα μας άγγιζε και ο Θεός θα μας είχε απαλλάξει από τους τυράννους, οι οποίοι εξαιτίας των αμαρτιών μας, μας καταδυναστεύουν.

Ας μην διαμαρτυρόμαστε λοιπόν για το τί κάνει η Πολιτεία για την Παιδεία. Η Πολιτεία, η ψευδωνύμως ελληνική, είναι υποχείριο ξένων δυνάμεων. Είμαστε υπό κατοχή, πνευματική και απάνθρωπη.

Η μόνη πραγματική επανάσταση που μπορούμε να κάνουμε λέγεται Ανάσταση. Ανάσταση του παλαιού ανθρώπου με τα πάθη και μεταμόρφωσή του σε φως, μέσα από τη συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Αυτό σε προσωπικό, ουσιαστικό επίπεδο (το ξαναείπαμε μετα-νοώντας αλλάζουμε το μοναδικό κομμάτι της Πατρίδας που μπορούμε αληθινά να αλλάξουμε: τον εαυτό μας).

Σε συλλογικό επίπεδο θα μπορούσε να προσφέρει η Εκκλησία, όπως και στο παρελθόν σε δύσκολους χρόνους προσέφερε τα μέγιστα στην Παιδεία. Σήμερα όμως που η πλειοψηφία των εκπροσώπων της έχει αλλοτριωθεί από το πνεύμα του κόσμου τούτου, η λεγόμενη επίσημος Εκκλησία - σκλάβα της Πολιτείας - αγρόν αγοράζει.

Ελάχιστοι κληρικοί και λαϊκοί ίσως να ενδιαφερθούν. Οι επίσκοποι του παλαιού ημερολογίου θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος σε μια τέτοια αντεπίθεση, αν ήταν ενωμένοι. Προς το παρόν λοιπόν αντάρτικο. Όπου μπορούν ας γίνονται κατηχητικά, καμιά σχολή γονέων ίσως, οι πνευματικοί ας αναλάβουν δράση, ας στέλνουν κανέναν παιδί στην εκπαίδευση.

Το όραμά μου είναι να δημιουργηθούν ιδιωτικά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, από θρησκευτικούς φορείς και οργανώσεις με αποκλειστικό στόχο οι απόφοιτοι τέτοιων σχολείων να εισχωρούν στην εκπαίδευση. Να γίνονται δάσκαλοι και καθηγητές. Γυμναστές, μουσικοί, θεολόγοι, μαθηματικοί, επιστήμονες. Μόνο έτσι βλέπω λίγο φως στην εκπαίδευση. Το οποίο φως στο μέλλον μπορεί να γίνει, Θεού θέλοντος, η καθαρτική φλόγα, που θα σταματήσει την κοινωνική σήψη.  

 

Ν. Μ.

εκπαιδευτικός