ΟΝΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ! (ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ)

Μετά το πρώτο μας κείμενο, περί του θέματος της αποκρύψεως των ονομάτων όσων εκφράζουν αιρετικές διδασκαλίες, παρομοίως εκφράστηκε και ο γνωστός αγωνιστής και μορφωμένος πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης (δείτε εδώ). Παράλληλα και τα αγωνιστικά ιστολόγια που ανήκουν στον αντιοικουμενιστικό χώρο του νέου ημερολογίου "ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ" και "ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ", κινήθηκαν με άρθρα τους προς αυτή την κατεύθυνση. Παραθέτουμε ένα σημαντικό κείμενο της Φιλορθοδόξου Ενώσεως "Κοσμάς ο Φλαμιάτος" (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

 

 

Τὴν Πέμπτη 14/3/2013 πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὸν «Πανελλήνιο Χριστιανικὸ Ὅμιλο Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς» Ἡμερίδα μὲ θέμα «Παγκοσμιοποίηση, Οἰκουμενισμὸς καὶ Οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας» στὴν αἴθουσα «Παρνασσός» (πλατεῖα Καρύτση).

Εἶναι, λοιπόν, μιὰ καλὴ εὐκαιρία νὰ τεθοῦν καὶ πάλι τὰ πρακτικὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἐρωτήματα πρὸς τοὺς ἐκλεκτοὺς ὁμιλητὲς τῆς Ἡμερίδος, πέρα ἀπὸ ὅσα θεωρητικὰ θὰ μᾶς παραθέσουν.

Τὸ ζητούμενο ἐν προκειμένῳ, περὶ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δὲν εἶναι τὸ ἂν εἶναι αἵρεση. Τοῦτο τὸ ἀποδέχονται ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μὲ πρῶτο τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος ὀνόμασε τὸν Οἰκουμενισμὸ Παναίρεση. Ἀκόμα καὶ ὁ οἰκουμενιστὴς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τὸ δέχτηκε καὶ τὸ ὁμολόγησε ἀπὸ μικροφώνου τοῦ Ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπαντώντας ἐπίσημα σὲ ἐρώτηση ποὺ τοῦ ἔγινε (ἀπὸ τὸν π. Κωνσταντῖνο Στρατηγόπουλο): Περὶ τοῦ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, εἶπε, οὐδεμία ἀμφιβολία ὑπάρχει.

Τὸ ζητούμενο, λοιπόν, καὶ καίριο καὶ ἐπεῖγον, δὲν εἶναι τόσο, ἡ ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ, ἔτσι μάλιστα, ὅπως ἐπὶ δεκαετίες πραγματοποιεῖται. Διότι ἡ μέχρι τώρα ἐπίσημη ἐνημέρωση, ἀναφέρεται στὸ φάντασμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὄχι στὸν πραγματικὸ καὶ σαρκωμένο Οἰκουμενισμό.

Ἐκεῖνοι οἱ πιστοὶ ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Ἐκκλησία γνωρίζουν περὶ Οἰκουμενισμοῦ. Γνωρίζουν καὶ τὰ πρωτοκλασάτα ὀνόματα τῶν ἡγετῶν τῆς αἱρέσεως καί, λογικά, εἶναι αὐτοὶ ποὺ (ὡς συνειδητοὶ πιστοί), θὰ ἀντι-δροῦσαν δυναμικὰ στὴν ἐπέκτασή του, ποὺ θὰ βοηθοῦσαν, ὥστε νὰ ἐκδιωχθοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ Οἰκουμενιστές, ποὺ θὰ ἐνημέρωναν τὸ περίγυρό τους. Ἄν... Γιατὶ ἐδῶ ἔγκειται τὸ πρόβλημα.

Πῶς δηλαδὴ θὰ ἐνημερώσουν τοὺς ἄλλους, ὅταν οἱ ποιμένες καὶ Ἐπίσκοποι (ποὺ τοὺς ἔχουν μάθει νὰ κάνουν σὲ ὅλα ὑπακοή) ἔχουν κλείσει πεισματικὰ τὸ στόμα καὶ δὲν κατονομάζουν τοὺς Οἰκουμενιστές, μὲ ποικίλες προφάσεις; Ποιά τύχη μπορεῖ νὰ ἔχει μιὰ ἐνημέρωση περὶ ἑνὸς ἀόριστου καὶ ἀόρατου Οἰκουμενισμοῦ; Ποιός θὰ πεισθεῖ γιὰ τὴν ὕπαρξη μιᾶς ἄσαρκης αἵρεσης, ὅταν ἀποκρύπτονται οἱ φυσικοί της διδάσκαλοι, τὴν στιγμὴ ποὺ καὶ γνωστοὶ νὰ εἶναι οἱ αἱρετικοί, καὶ πάλι ὑπάρχουν ἀμφιβολίες, δισταγμοὶ καὶ φόβος στὴν ἀντιμετώπισή τους; Πῶς πολεμεῖται μιὰ αἵρεση, ὅταν ὁ πιστὸς ἀνενημέρωτος ἀπὸ τὸν ποιμένα, ἀφήνεται νὰ ἐπικοινωνεῖ καὶ νὰ «κοινωνεῖ» μὲ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο καὶ Πατριάρχη, ποὺ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὀνομάζουν «λύκο»;

Τὸ ζητούμενο, ἄρα, εἶναι ἡ συγκεκριμενοποίηση τοῦ προβλήματος, ποὺ ἐμποδίζει τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως. Καὶ ἡ καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως, κατὰ τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῶν ὀνομάτων τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι δόλιοι καὶ σπέρνουν τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες τους μὲ ποικίλους τρόπους καὶ μεθόδους· πότε τὶς κηρύττουν, πότε τὶς ἀρνοῦνται· ἄλλοτε τὶς διαφοροποιοῦν κι ἄλλοτε τὶς συμπληρώνουν· πότε ἐμφανίζονται ὡς συντηρητικοὶ Ὀρθόδοξοι κι πότε ὡς προοδευτικοί, καὶ πάντα προσαρμόζονται ὡς χαμαιλέοντες στὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς.

Καὶ βέβαια, εἶναι φυσικὸ καὶ ἀναντίρρητο, ὅτι τὸν πρῶτο λόγο στὴν ἀποκάλυψη τῶν αἱρετικῶν τὸν ἔχουν οἱ Ποιμένες. Ἀλλὰ δυστυχῶς, σήμερα οἱ Ποιμένες εἶναι λαλίστατοι γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν καταγγελία τῆς αἱρέσεως. Θέτουν πάνω ἀπὸ τὴν Πίστη στὸ Χριστό, τὸ θρόνο τους καὶ ἀποσιωποῦν τὰ ὀνόματα τῶν ἡγετῶν τῆς αἱρέσεως. Καὶ ὡς ἐκ τούτου εἶναι οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ἐπέκτασή της, γιὰ τὴν ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν.

Προκλήθηκαν ἀντι-οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες, ὁ Ναυπάκτου, ὁ Πειραιῶς, ὁ Αἰτωλοακαρνανίας, ὁ Μεσογαίας ὀνομαστικά, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας δι’ ἄρθρων στὸ διαδίκτυο, νὰ ἀποκαλύψουν τὰ ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἀρνήθηκαν. Οὔτε θέλησαν νὰ ἀπαντήσουν, γιατί βάζουν πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν Πίστη τὴν δεσποτικὴ ἐξουσία· γιατί φοβοῦνται καὶ τρέμουν τὸν ἀρχηγέτη τῆς παναιρέσεως πατριάρχη Βαρθολομαῖο.

Προσφυῶς ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, πρίν μιὰ βδομάδα, τὴν ἄρνηση τῶν ποιμένων νὰ λένε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, νὰ κατονομάσουν δηλαδὴ δημόσια καὶ μὲ παρρησία τὰ ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν, χαρακτήρισε ὡς τὴν «αἵρεση τοῦ ὀνοματοκρυπτισμοῦ». Νέος ὁ ὅρος, ἀλλὰ ἐκφράζει τὴν Ὀρθόδοξη διαχρονικὴ Παράδοση, ἀφοῦ οἱ Πατέρες πάντοτε κατονόμαζαν τοὺς αἱρετικούς, γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ τοὺς ἴδιους νὰ προβληματισθοῦν καὶ νὰ κατανοήσουν τὸ λάθος του, καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τοὺς συγκεκριμένους αἱρετικοὺς ποιμένες, τοὺς «λύκους» ποὺ μὲ ἔνδυμα προβάτου ἔρχονται γιὰ νὰ κατασπαράξουν τὰ πρόβατα.

Ἡ ἄρνηση τῶν Ποιμένων νὰ ὀνοματίσουν τοὺς αἱρετικούς, εἶναι πράξη ἀφιλάδελφη, ἀφοῦ τοὺς ἀφήνουν στὴν πλάνη τους ἀνεξέλεγκτους, τοὺς ἀφήνουν ἀβοήθητους νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν ἀπώλεια.

Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, ἐλάχιστη ὑπηρεσία προσφέρει πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς καταπολεμήσεως τῆς αἱρέσεως, ἡ πραγματοποίηση ἄλλης μιᾶς Ἡμερίδος, ἂν αὐτὴ δὲν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ καίριο καὶ ἐπεῖγον πρόβλημα, ποὺ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῶν ὀνομάτων ἐκείνων τῶν «ὀρθόδοξων» ποιμένων ποὺ εἶναι οἱ ἡγέτες τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐνδεικτικά, θεωροῦμε ὅτι αὔριο, πρέπει νὰ παρακαμφθεῖ τὸ ἄλλο ἀγκάθι ποὺ προκαλεῖ τριβὲς καὶ χωρίζει τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δυσχεραίνει ἢ ἀκυρώνει τὴν ἀποτελεσματικότητα τοῦ ἀγῶνα μας· τὸ ἂν δηλαδή, πρέπει ἄμεσα νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς «ὀρθόδοξους» Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους ἢ, ἂν πρέπει αὐτὸ νὰ γίνει κατόπιν καταδικαστικῆς ἀποφάσεως Συνόδου. Σημαντικὸ καὶ χρήσιμο εἶναι νὰ ἑστιάσουν οἱ ὁμιλητὲς τὴν προσοχή τους στὸ ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει αἵρεση χωρὶς τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ τὴν διδάσκουν καὶ τὴν προωθοῦν. Καὶ κυρίως νὰ καταγγείλουν ὀνομαστικὰ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ λατινόφρονες.

Τὸ ὅτι οἱ αἱρετικοὶ χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιοι πρὶν καταδικασθοῦν ἀπὸ Σύνοδο, εἶναι ἡλίου φαεινότερον. Ὁ Ἄρειος καὶ ὁ Νεστόριος π.χ., ἦσαν αἱρετικοὶ πρὶν καταδικασθοῦν ἀπὸ Σύνοδο, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ Ποιμένες καὶ πιστοὶ ἐπεσήμαναν τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες τους. Ἐξ ἄλλου γι’ αὐτὸ συγκλήθηκε ἡ Σύνοδος, γιὰ νὰ τοὺς καταδικάσει, ἐφ’ ὅσον ἐπέμεναν σ’ αὐτές. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοὺς ὀνόμαζαν αἱρετικοὺς καὶ «λύκους», πρὶν καταδικασθοῦν. Ὁ ἅγιος Κελεστῖνος καὶ κυρίως ὁ ἅγιος Κύριλλος ἐνίσχυε καὶ ἐπαινοῦσε τοὺς πιστοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως ποὺ ἀντιτάχθηκαν πρὸς τὸν Νεστόριο, ὡς πρὸς αἱρετικό, πρὶν συγκληθεῖ ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.

Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες περιόδους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας οἱ Ἅγιοι Πατέρες πολεμοῦσαν τὴν ἑκάστοτε ἐμφανιζόμενη αἵρεση στὰ πρόσωπα τῶν συγκεκριμένων αἱρετικῶν, τὰ ὁποῖα κατονόμαζαν καὶ ἔγραφαν λόγους ἐναντίον τῶν «ὀρθοδόξων» στὸ ὄνομα, ἀλλ’ αἱρετικῶν στὸ φρόνημα, ποὺ κατεῖχαν θρόνους Ἐπισκοπικούς, ἀλλὰ ἀπεδεικνύοντο ἐχθροὶ τῆς Πίστεως καὶ ἁρπακτικοὶ «λύκοι», ὡς αἱρετικοί. Ἔτσι ἔκανε π.χ. ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κ.ἄ.

Σήμερα ἔχουμε τοὺς ἀντίστοιχους «ὀρθόδοξους»–αἱρετικούς, τοὺς ἡγέτες δηλαδὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλὰ συνεχίζουν νὰ διδάσκουν τὶς κακοδοξίες τους, παρὰ τὴν ἐπισήμανση ὅτι αὐτὲς ἀντιβαίνουν πρὸς τὴν διαχρονικὴ Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ Πίστη. Θὰ κατονομάσουμε μερικούς, μαζί καὶ τὶς αἱρετικές τους βλασφημίες, στὶς ὁποῖες ἐμμένουν καὶ διδάσκουν μὲ πεῖσμα καὶ δολιότητα αἱρετικοῦ ἐπὶ δεκαετίες.

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος (Ἀρχοντώνης): Ἀποδέχεται καὶ διδάσκει ὅτι ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς εἶναι Ἐκκλησίες, ὅτι ὁ Πάπας καὶ οἱ ἱερεῖς του ἔχουν ἱερωσύνη, ὅτι ὁ Παπισμὸς καὶ οἱ Προτεστάντες ἔχουν Βάπτισμα, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν τὸν ἴδιο Θεό, κ.ἄ. Αὐτὰ ὅλα, ὅμως, ἔρχονται σὲ ἀντίθεση καὶ καταλύουν τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, διὰ τοῦ ὁποίου ὁμολογοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι πίστη «εἰς ἕνα Θεὸ» Τριαδικό, πίστη «εἰς Μίαν Ἐκκλησίαν» καὶ εἰς «ἓν βάπτισμα».

Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας): Ἀποδέχεται καὶ διδάσκει τὶς ἴδιες αἱρετικὲς κακοδοξίες μὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο ἤδη ἀπὸ τὸ 1985, καὶ ἐπὶ πλέον κηρύττει μὲ συγγραφὲς καὶ ὁμιλίες, σὲ Ἡμερίδες, Συνέδρια καὶ Συμπόσια τὴν αἵρεση περὶ Πρώτου στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ, κατ’ ἀναλογίαν, περὶ Πρώτου στὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκλησίας. Ἡ τελευταία του αἵρεση, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, ὅπως τὴν ἐδίδαξαν πολλοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἰδίως ὅμως ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, τοὺς τρεῖς θεολογικοὺς λόγους του, καὶ ἐπὶ πλέον ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ Συνόδους τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου.

Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Διδάσκει μὲ μελέτη δημοσιευμένη σὲ ἐκκλησιαστικὸ περιοδικό, ἀλλὰ καὶ μὲ ἄρθρα ποὺ ἔγραψε ἐναντίον ὅσων τὸν κατήγγειλαν γιὰ τὴν κακοδοξία του, τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία περὶ «διηρημένης Ἐκκλησίας». Παρὰ τὸν σκανδαλισμὸ ἐπισκόπων, καθηγητῶν καὶ πιστῶν ποὺ τὸν ἤλεγξαν, ἀρνεῖται νὰ ἐπανορθώσει.

Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Ἀποδέχθηκε ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας ὅτι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦν ὅλες μαζί, οἱ 350 αἱρετικὲς “ἐκκλησίες” τοῦ Π.Σ.Ε.» καὶ ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”! Πέραν αὐτῶν εἶναι κατὰ πάντα πιστὸς ἀκόλουθος στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, καὶ τοῦ στενοῦ συνεργάτου του στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, τοῦ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα.

Τὰ ὀνόματα αὐτὰ εἶναι ἐνδεικτικά, ἀφοῦ ὁ σκοπὸς ὅσων γράφονται ἐδῶ, δὲν εἶναι νὰ παρουσιάσει τὸν κατάλογο τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν (ὁ ὁποῖος θὰ δημοσιευθεῖ προσεχῶς) [σημ. ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ: Εύγε αδελφοί, αναμένουμε!], ἀλλά, μὲ τὴν μνημόνευση αὐτῶν τῶν συγκεκριμένων παραδειγμάτων, νὰ θέσει τὸ ἐρώτημα:

Αὐτὲς οἱ διδασκαλίες τῶν παραπάνω Οἰκουμενιστῶν —περὶ «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας», περὶ «ἐκκλησίας τῶν δύο πνευμόνων», περὶ «μετα-πατερικῆς θεολογίας», περὶ τοῦ «Πρώτου» στὴν Ἁγία Τριάδα— καθιστοῦν αἱρετικοὺς ὅσους τὶς διδάσκουν; Ναί, ἢ ὄχι;

Αὐτὲς οἱ κακοδοξίες ὑπάρχουν στὰ γραπτὰ κείμενα καὶ στὶς δημοσιευμένες ὁμιλίες τῶν παραπάνω; Ναί, ἢ ὄχι;

Ἐφ’ ὅσον λοιπόν, ἔχουν ἐρευνηθεῖ καὶ ἐπισημανθεῖ οἱ αἱρετικὲς αὐτὲς διδασκαλίες —ἐξ ἄλλου μὲ βάση αὐτὲς τὶς καταγεγραμμένες κακόδοξες διδασκαλίες, κι ὄχι μὲ φαντασίες καὶ ὑποθέσεις, θὰ ὁμιλήσουν περὶ Οἰκουμενισμοῦ οἱ ὁμιλητές— γιατί ἀποσιωπῶνται τὰ ὀνόματά τους; Δὲν περιπίπτουν καὶ ὅσοι τὰ ἀποκρύπτουν στὴν (κατὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση) αἵρεση τοῦ «ὀνοματοκρυπτισμοῦ»;

Δὲν εἶναι καιρὸς –ἴσως ἡ ἐσχάτη ὥρα– νὰ ἀποκαλυφθοῦν αὐτά, γιὰ νὰ γνωρίσουν καὶ οἱ πιστοὶ καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν κατὰ συνείδηση– ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς;

Θεσσαλονίκη, 13 Μαρτίου 2013

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»