Από την πένα του πατρός Ιωακείμ Σπετσιέρη (+1943)

Για τον αείμνηστο Γέροντα Ιωακείμ Σπετσιέρη, ο οποίος υπήρξε μαθητής του Αγίου Νεκταρίου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Παρακάτω παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το έργο του, που επιμελήθηκε και απέστειλε συνεργάτης του ιστολογίου μας.

 

 

õ Ἀειμνήστου π. Ἰωακεὶμ Σπετσιέρη («Περὶ τῆς Κοινῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς πέραν τοῦ τάφου αἰωνίου ζωῆς», Ἀθῆναι, 1935)

V…   Ναί, φίλτατε Θεόδωρε, ῥίψατε βλέμμα εἰς τὴν σημερινὴν κοινωνίαν καὶ θὰ ἰδῆτε, ὅτι καὶ τὴν σήμερον οἱ δίκαιοι καὶ εὐσεβεῖς περιφρονούνται καὶ χλευάζονται, ὡς κουτοὶ καὶ δεισιδαίμονες. Ἐν τῷ καιρῷ τῶν διωγμῶν τοῦ χριστιανισμοῦ, οἱ διωγμοὶ ἦσαν σαρκικοί. Τὴν σήμερον οἱ διωγμοί εἰσιν ἠθικοί. Τότε οἱ τύραννοι ἐπαίδευον τὸ σῶμα τῶν μαρτύρων· τὴν σήμερον παιδεύουσι τὴν ἠθικὴν ὑπόστασιν καὶ αὐτὴν τὴν ψυχὴν τοῦ χριστιανοῦ. Ἐξηγοῦμαι: Χριστιανός τις πηγαίνει εἰς τὸ ἑστιατόριον διὰ νὰ φάγῃ· ὡς χριστιανὸς βεβαίως ποιεῖ τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ· οἱ δὲ εὐρισκόμμενοι εἰς τὸ ξενοδοξεῖον, ἂν καὶ εἰσὶν ἐκ γονέων χριστιανοί, βλέποντες ὅτι ἔκαμεν ἐν ἑαυτῷ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, περιγελοῦσιν αὐτὸν καὶ χλευάζουσι! Ἕτερος, ἐνῶ πορεύεται εἰς τὴν ἐκκλησίαν διὰ νὰ ἀκούσῃ τὴν θείαν λειτουργίαν, λέγουσιν οἱ ὁρῶντες αὐτὸν μεταξὺ τῶν μετὰ χλευασμοῦ· ἰδού, πορεύεται εἰς τὴν ἐκκλησίαν διὰ νὰ μᾶς δείξῃ τὴν εὐλάβειάν του. Αἰ!, λέγουσιν αὐτῷ, φίλτατε Γεώργιε, καλὴν καρδιὰ νὰ ἔχῃς καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν ἂς μὴ πηγαίνης ποτέ. Τὶ πηγαίνεις εἰς τὴν ἐκκλησίαν, διὰ νὰ δώσης τὴν πεντάρα σου εἰς τοὺς ἐπιτρόπους; Τοῦτο εἶναι κουταμάρα! Ἄλλο: τὸ πλοῖον εἶναι ἕτοιμον πρὸς ἀναχώρησιν, οἱ ἐπιβάται πολλοί· εἰσέρχεται ἱερεὺς ἵνα καὶ αὐτὸς ταξιδεύση· Πάντες σχεδὸν φωνάζουσι! Παπὰς εἰσῆλθεν εἰς τὸ πλοῖον, δὲν θὰ πᾶμε καλά! Ἐὰν δὲ ἴδωσι χριστιανόν τινα τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν νὰ νηστεύῃ, περιγελῶσιν αὐτὸν καὶ πρὸς αὐτὸν λέγουσι, αἰ φίλτατε, τὸ φαγητὸν δὲν εἶναι ἁμαρτία· ἄλλα εἶναι ἐκεῖνα, δι’ ὧν ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος καὶ οὐχὶ τὰ εἰσερχόμενα. Καὶ τὰ τοιαῦτα μόνον; Δώσε ἀκρόασιν καὶ θὰ ἀκούσῃς ἐκ τοῦ στόματος πολλῶν, ἴναι μὴ εἴπω ἐκ πάντων, ὅτι τὸν τοκογλύφον καὶ τὸν σφετεριστὴν λέγουσιν ἔξυπνον ἄνθρωπον καὶ ἐπιτήδειον, τὸν μὲν ψεύστην καὶ ἀπατεῶνα μεγαλόνουν, τὸν δὲ ἀκόλαστον ἄνθρωπον, ὅστις γνωρίζει νὰ ζῇ εὐχάριστον ζωὴν εἰς τὸν κόσμον, εὐτυχῇ· τὸν ἐνάρετον καλοῦσι δεισιδαίμονα, τὸν δὲ ἐλεήμονα ἀνόητον, διότι λέγουσι, σκορπίζει τὴν περιουσίαν τοῦ ἀσκόπως· τὸν δὲ σώφρονα καλοῦσι βλᾶκα· τὸν δὲ ἀληθῆ μικρόνουν καὶ τὸν δίκαιον ἀνόητον. Καὶ ἑνὶ λόγῳ τὴν σήμερον οἱ ἄσωτοι, οἱ ἄδικοι, οἱ ψεύται, οἱ ἀπατεῶνες ἐπαινοῦνται καὶ ἐγκωμιάζονται· οἱ δὲ δίκαιοι καὶ εὐσεβεῖς περιφρονούνται καὶ ἐλέγχονται ὡς ἀνάξια ὄντα τῆς κοινωνίας!

   Βλέπεις, λοιπόν, φίλτατε, ὅτι ὁ σημερινὸς ἠθικὸς διωγμὸς εἶναι πολὺ δεινότερος τοῦ πάλαι σαρκικοῦ διωγμοῦ! Δία τοῦτο λέγω σοί, ὅτι εἰς τὴν ἐποχὴν καθ’ ἢν ζῶμεν δίκαιοι καὶ εὐσεβεῖς εἶναι ὑπέρτεροι τῶν παλαιῶν δικαίων. Οἱ δὲ μένοντες στερεοὶ εἰς τὴν πίστιν καὶ τηροῦντες τὰ διδάγματα τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ θὰ στεφθῶσι διὰ στεφάνων ὡς οἱ μάρτυρες, οἵτινες ἔχυσαν τὸ αἷμά τους διὰ τὴν πίστιν μας, διὰ τὸν Χριστόν μας. Ναί, ὁ καλὸς χριστιανὸς συναντᾷ τὴν σήμερον μεγάλα καὶ φοβερὰ ἠθικὰ προσκόμματα, ἀλλὰ πρέπει νὰ ὑπομένῃ, ὡς εἶπεν ὁ Κύριος· «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται». Δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητεύηται ὁ ἐργάτης τῆς ἀρετῆς βλεπῶν τὴν σημερινὴν κατάστασιν. Ὁ κυβερνήτης πλοίου, ἐὰν δὲν συναντήσῃ θυέλλας καὶ κλύδωνας δὲν γίνεται ἄριστος ναύκληρος. Καθὼς δὲ εἰς τοὺς δεινοὺς πολέμους ἀναδεικνύονται καὶ οἱ ἀτρόμητοι ἥρωες, οὕτω καὶ οἱ ἐργάται τῆς ἀρετῆς εὑρισκόμενοι μεταξὺ τῶν κακῶν καὶ ἀσεβῶν.

   Οὐδέποτε ὁ καλὸς χριστιανὸς πρέπει νὰ ἀποβάλῃ τὸ θάρρος καὶ τὴν πεποίθησιν, ὅτι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνισχύει αὐτὸν καὶ διαφυλάττει. Μυρίαι εἰσὶ τὴν σήμερον αἱ περιστάσεις καθ’ ἂς δυναταὶ ὁ χριστιανὸς νὰ ὁμολογῇ τὴν πίστιν του. Ὅταν κάμνῃ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ διότι θέλει νὰ φάγῃ, ἢ ἕτερον τὶ νὰ πράξῃ, τοῦτο εἶναι ὁμολογία τῆς πίστεως. Διὰ μίαν καὶ μόνην ἐντολὴν τοῦ Εὐαγγελίου νὰ ἀποθάνῃ ὁ χριστιανὸς εἶναι μάρτυς ἴσος μὲ τὸν Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον καὶ Γεώργιον. Λ. χ. ἀσεβής τις λέγει εἰς χριστιανόν, σήμερον θὰ φάγῃς κρέας ἢ ἕτερον καταλύσιμον, ἐνῶ εἶναι ἡμέρα νηστείας, διότι ἐὰν δὲν φάγῃς θὰ σὲ φονεύσω· ἐὰν δὲν φάγῃ καὶ τὸν φονεύσῃ εἶναι μάρτυς μέγας, ὡς οἱ μάρτυρες τῆς πίστεώς μας, τοὺς ὁποίους πανηγυρίζει ἡ ὀρθόδοξος Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία, διότι διὰ τὴν ἐντολὴν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐθυσιάσθη. Ὁμοίως καὶ εἰς ἄλλας περιστάσεις· ὡς λ. χ. ὁ ὅρκος ἀπαγορεύεται εἰς τὸν χριστιανόν. Εἷς κακὸς ἄνθρωπος ἔχει τὸ ξίφος ἀνὰ χεῖρας καὶ λέγει εἰς καλὸν χριστιανόν.. ὁρκίσου διότι ἐὰν δὲν ὁρκισθῇς θὰ κόψω τὴν κεφαλήν σου. Δὲν ὁρκίζεται καὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἀπέκοψε, πορεύεται εἰς τὸν χορὸν τῶν μαρτύρων, διότι διὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Χριστοῦ ἀπέθανε.

   Ναί, φίλτατε Θεόδωρε, ὀφείλωμεν νὰ ἤμεθα πάντοτε ἕτοιμοι δεδομένης ἀνάγκης νὰ ἀποθάνωμεν διὰ τὴν πίστιν μας, διὰ τὸν Χριστὸν μας, ὅστις ἀνέβη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους· ὤ! Πόσον εὐτυχεῖς εἴμεθα ὅτι ἐγενήθημεν χριστιανοὶ (ἐκ χριστιανῶν γονέων)! Ὤ! Πόσον εὐτυχεῖς θὰ ἤμεθα ἐὰν εἴχωμεν πάντοτε εἰς τὴν μνήμην μας, ὅτι θὰ πορευθῶμεν εἰς ἄλλην ζωήν, ἥτις δὲν ἔχει τέλος! Ὤ! Πόσην εὐχαρίστησιν θὰ αἰσθάνηται ἡ ψυχὴ μας, ὅταν πράττωμεν ἔργα συμφώνως πρὸς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ μας!

   Τί; Ὑπάρχει θάνατος; Ὁ θάνατος διὰ τοὺς καλοὺς χριστιανοὺς εἶναι χαρά, εἶναι εὐφροσύνη, εἶναι ἀγαλλίασις!

   Πρὸς τὶ λοιπὸν νὰ φοβώμεθα τὸν θάνατον, ὅστις θὰ μᾶς ὁδηγήση εἰς μίαν ζωὴν ἀτελεύτητον καὶ μακαρίαν; Φοβούμεθα, λέγουσι τίνες, διότι δὲν εἴμεθα ἕτοιμοι διὰ τὸ μέγα ἐκεῖνο ταξίδιον! Δὲν εἴμεθα ἕτοιμοι! Μὰ ἡ ἑτοιμασία ἀμέσως ὅταν θελήσωμε γίνεται, ἰδοὺ ἡ ἐξομολόγησις ἡ καθαρά, ἥτις εἶναι δεύτερον βάπτισμα, ἰδοὺ ἡ θεία κοινωνία, ἥτις ἐνώνει πνευματικῶς τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸν Θεόν· «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα, λέγει ὁ Σωτήρ,  καὶ πίνων μου τὸ αἷμα, ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ»· ὁ καλὸς χριστιανός, ὁ ἔχων τὴν συνείδησιν αὐτοῦ καθαρὰν οὐδὲν φοβεῖται, οὔτε σεισμούς, οὔτε θυέλλας, οὔτε πολέμους, οὔτε ἐὰν τὴν στιγμὴν ταύτην ὁ κόσμος καταστραφῇ, διότι δὲν ἀνηκεῖ εἰς τὸν κόσμον, ἂν καὶ εἰς τὸν κόσμον εὑρίσκηται, ὡς λέγει ὁ Σωτὴρ διὰ τοὺς αὐτοῦ μαθητάς· «Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε, ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν· εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἔστε, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου· «διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος» (Ἰωάν. ἴε΄, 18-19).

   Ποῖος λοιπὸν ἐστίν ὁ εὐτυχὴς τοῦ κόσμου τούτου ἄνθρωπος; Ὁ ἐνάρετος.

   Καὶ ἡμεῖς φίλτατε, οἱ εὑρισκόμενοι ἐν τῇ ταλαιπώρῳ ταύτῃ ζωῇ, ἂς ἀναφωνήσωμεν μέσα ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καρδίας μας· χαῖρε μάταιε κόσμε μὲ τὰ καλά σου καὶ τὰ ἀγαθά σου καὶ μὲ τὰ πλούτη σοῦ. Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν τὸν Χριστόν μας καὶ εἴμεθα ἕτοιμοι εἰς πᾶσαν στιγμὴν νὰ χύσωμεν καὶ τὴν τελευταίαν ῥανίδα τοῦ αἵματος μας διὰ τὸν Χριστόν μας, διὰ τὸν Σωτῆρά μας, διὰ τὸν Θεόν μας, ὅστις διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν αὐτοῦ ἀγάπην πρὸς τὸ ἀνθρώπινον γένος, ἀνέβη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ ἔχυνε τὸ Πανάγιον αὐτοῦ αἷμα διὰ νὰ ἀπαλλάξῃ τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῶν δεσμῶν τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Ναί, Σῶτερ, Σὺ εἶσαι ὁ Θεὸς ἡμῶν, Σὺ ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, Σὺ ἡ αἰωνία καὶ μακαρία ζωὴ ἡμῶν. Προσκυνοῦμεν σὲ καὶ λατρεύομεν ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας, σὺν τῷ ἀνάρχῳ Σου Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἀμήν.      

 

(Ολόκληρο το βιβλίο εδώ)