Κληρικολαϊκὴ Σύναξις Β΄
τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως ᾿Ωρωποῦ καὶ Φυλῆς
“Διακονία καὶ Πνευµατικὴ Πατρότης”
Πέµπτη, 2α Νοεµβρίου 2012 ἐκ.ἡµ.
† Ἁγίων Μαρτύρων Ἀκινδύνου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ
῾Ιερὰ Μονὴ τῆς ῾Αγίας Παρασκευῆς
᾿Αχαρναὶ ᾿Αττικῆς
Ψήφισµα Οἰκουµενισµὸς καὶ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος (1962 -2012):
50 ἔτη Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Συγκρητισµοῦ
τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως ᾿Ωρωποῦ καὶ Φυλῆς
“Διακονία καὶ Πνευµατικὴ Πατρότης”
Πέµπτη, 2α Νοεµβρίου 2012 ἐκ.ἡµ.
† Ἁγίων Μαρτύρων Ἀκινδύνου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ
῾Ιερὰ Μονὴ τῆς ῾Αγίας Παρασκευῆς
᾿Αχαρναὶ ᾿Αττικῆς
Ψήφισµα Οἰκουµενισµὸς καὶ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος (1962 -2012):
50 ἔτη Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Συγκρητισµοῦ
α. Δόγµα - Βίος - Συνείδησις Ἐκκλησίας
1. Οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐλεηθῆ νὰ εἶναι Μέλη τοῦ Σώµατος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχουν βαθειὰ ἐπίγνωσι, ὅτι ἡ εἰλικρινὴς Χριστιανικὴ Ἀγάπη εἶναι ἀχώριστος ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὰ Δόγµατα τῆς Ἁγίας Πίστεώς µας.
2. Τὸ Πλήρωµα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µας ἔχει διδαχθῆ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρας, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παραθεωρῆται ἡ σωτηριολογικὴ σηµασία τῆς ἀκριβείας τοῦ Δόγµατος, διότι ἡ ἀκριβής, ἡ Ὀρθὴ Πίστις, ἀποτελεῖ βασικὸ καὶ ἀπαραίτητο ὅρο, µαζὶ πάντοτε µὲ τὰ ἀγαθὰ ἐν Χριστῷ ἔργα, τῆς ἀνθρωπίνης συγκαταθέσεως καὶ συνεργείας στὸ ἔργο τῆς Σωτηρίας µας.
3. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστοµος ἐκφράζει ἐν προκειµένῳ µὲ ἀπόλυτη σαφήνεια τὴν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Διδασκαλία:
«Οὔτε γάρ, ἐὰν ἔχωµεν Δόγµατα µὲν ὀρθά, Βίου δὲ ἀµελῶµεν, ὄφελος ἡµῖν ἔσται τι, οὔτε ἐὰν (ὀρθὸν) Βίον ἔχοντες, τῶν ὀρθῶν Δογµάτων ἀµελῶµεν, κερδᾶναί τι χρήσιµον καὶ πρὸς σωτηρίαν ἡµετέραν δυνησόµεθα».
4. Ἐπίσης, ἔχοµε τὴν πεποίθησι, ὅτι Φορέας καὶ Φύλαξ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τοῦ Ἀλαθήτου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ Πλήρωµα Αὐτῆς, δηλαδὴ οἱ ὀρθῶς πιστεύοντες Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν τὴν Συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας, ὑπερασπίζουν τὴν Ὀρθὴ Πίστι, ὅταν τυχὸν προσβάλλεται καὶ κινδυνεύη, ἀλλὰ καὶ ἔχουν τὴν πραγµατικὴ θεόθεν δύναµι νὰ ἐγκρίνουν καὶ ἐπικυρώνουν ἀκόµη καὶ δογµατικὰς ἀποφάσεις Οἰκουµενικῆς Συνόδου.
5. Ἡ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: «τὴν Παρακαταθήκην φύλαξον» (Α΄ Τιµοθ. ϛ΄ 20), ἰσχύει γιὰ κάθε πιστὸ ξεχωριστὰ καὶ γιὰ ὅλους µαζί, σὲ ἀναλελυµένη δὲ διατύπωσι ἔχει ὡς ἑξῆς:
Νὰ εἶσαι πάντοτε ἄγρυπνος φρουρὸς καὶ θεµατοφύλακας τῆς Ἱερᾶς Παρακαταθήκης τῆς Πίστεως, δηλαδὴ τῆς Πίστεως τῆς Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ὁποία διαφυλάσσει ἀπαραχάρακτον καὶ ἀκαινοτόµητον ἡ Ὀρθοδοξία, ἤτοι ἡ Μία καὶ Μοναδικὴ Ἐκκλησία.
6. Μὲ τὶς προϋποθέσεις αὐτές, ἐπιθυµοῦµε σήµερα, ἐµεῖς οἱ Σύνεδροι τῆς Δευτέρας Κληρικολαϊκῆς Συνάξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητος τῶν Ἐνισταµένων, νὰ ἐκφράσωµε τὴν βαθυτάτην λύπην µας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔντονον διαµαρτυρίαν µας, γιὰ ὅσα συντελέσθηκαν στὶς ἀρχὲς τοῦ παρελθόντος Ὀκτωβρίου στὸ Βατικανό, ἐπὶ τῇ 50ῇ ἐπετείῳ ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου τῆς Αἱρέσεως τοῦ Παπισµοῦ, µὲ τὴν συµµετοχὴ δυστυχῶς τοῦ οἰκουµενιστοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου.
β. Αἵρεσις τοῦ Παπισµοῦ - Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος
1. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες µᾶς διδάσκουν, ὅτι «δηµιουργὸς τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ διάβολος»· δυστυχῶς, τὸ πάλαι ποτὲ πανσέβαστον Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον τῆς Δύσεως, ἔχει µετεξελιχθῆ σταδιακὰ ἀπὸ τοῦ Θ΄ αἰῶνος, σὲ αἵρεσι ἢ πολυ-αίρεσι ἢ παναίρεσι ἢ «Αἵρεσι τῶν Αἱρέσεων», τὸν Παπισµό.
2. Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος Ἁγιορείτης, ἐκφράζων τὴν διαχρονικὴ πίστι τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τοὺς Λατίνους - Παπικούς, διακηρύττει:
«Ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι καµµία χρεία ἐπὶ τοῦ παρόντος νὰ κάµωµεν ἀπόδειξιν... Ἀρκοῦσι δὲ ὅσα περὶ αὐτῶν ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἐφέσου ἐν τῇ Φλωρεντίᾳ (Συνελεύσει κε΄) παρρησίᾳ εἶπεν οὕτως· “ἡµεῖς δι᾿ οὐδὲν ἄλλο ἀπεσχίσθηµεν τῶν Λατίνων, ἀλλ᾿ ἢ ὅτι εἰσίν, οὐ µόνον σχισµατικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί ”...».
3. Ὁ Παπισµός, ἰδίως µὲ τὸ αἱρετικὸ δόγµα τοῦ Πρωτείου καὶ Ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, τὸ ὁποῖο διεκήρυξε ἡ Α΄ Βατικανὴ Σύνοδος (1870), προσέβαλε καὶ διέστρεψε τὸ περὶ Ἐκκλησίας Ὀρθόδοξο Δόγµα, ὅπως παλαιότερα ὁ Ἄρειος προσέβαλε τὴν θεότητα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ δὲ Μακεδόνιος τὴν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.
4. Ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος τοῦ πολυ-αιρετικοῦ Παπισµοῦ (1962-1965), ἀφ᾿ ἑνὸς µὲν ἐξῆρε, ἐπεξέτεινε καὶ ἑδραίωσε ἔτι περισσότερον τὸν Παπικὸ Θεσµὸ ( Πρωτεῖον καὶ Ἀλάθητον), ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ διετήρησε ὅλες τὶς ἄλλες περὶ τὴν Πίστιν καινοτοµίες καὶ πλάνες τοῦ Παπισµοῦ· περαιτέρω ὅµως, ἐγκαινίασε τὸν λεγόµενο Ρωµαϊκὸ ἢ Ρωµαιοκεντρικὸ ἢ Παποκεντρικὸ Οἰκουµενισµό, µὲ δύο σαφεῖς κατευθύνσεις: τὴν ἀνάπτυξι τόσο τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων, ὅσο καὶ τῶν διαθρησκειακῶν σχέσεων.
5. Στόχος τοῦ πρωτοφανοῦς αὐτοῦ ἀνοίγµατος τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου ἦταν ἡ ἑνωτικὴ προσπάθεια µὲ τοὺς ἄλλους Χριστιανοὺς καὶ τὶς ἄλλες Θρησκεῖες, ἀλλὰ µὲ κέντρον ἑνότητος τὸ πρόσωπον τοῦ Πάπα, ἐφ᾿ ὅσον κατὰ τὸν αἱρετικὸν Πάπα Ἰωάννη ΚΓ΄: «ἓν µόνον ποίµνιον ὑπάρχει: ὁ κόσµος· καὶ εἷς ποιµήν: ὁ πάπας» (1963).
γ. Ἀναγνώρισις τῆς Β΄ Βατικανῆς ὑπὸ τοῦ πατριάρχου
1. Οἱ ἐξελίξεις ἀπὸ τοῦ 1962 καὶ ἑξῆς, στὰ ὅρια τοῦ ἀντορθοδόξου Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουµενισµοῦ, συνέβαλαν µοναδικὰ στὴν ἀνάδειξι τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα ὡς κεντρικοῦ προσώπου καὶ ἑνωτικοῦ στοιχείου τοῦ πολυειδῶς διηρηµένου κόσµου· τὸ δὲ λυπηρὸν εἶναι, ὅτι στὴν διαδικασία τῆς ἀναδείξεως αὐτῆς τοῦ Πάπα, ὡς δῆθεν ἑνοποιοῦ παράγοντος, µετεῖχαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ συµµετέχουν, σὲ πολὺ ἐπίσηµο µάλιστα ἐπίπεδο, καὶ οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουµενισταί.
2. Ἡ ἀνησυχία µας, ἡ λύπη µας, ἡ διαµαρτυρία µας καθίσταται ὁλονὲν µεγαλυτέρα, διότι οἱ ἐνέργειες τῶν Οἰκουµενιστῶν καὶ µάλιστα τῶν τοῦ Φαναρίου, αὐξάνουν τὰ ἐµπόδια γιὰ τὴν ποθητὴ εἰρήνευσι καὶ ἐπανένωσι τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι εἶναι διηρηµένοι ἐξ αἰτίας τῆς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ ἀπὸ τοῦ ἔτους 1924.
3. Ἆρά γε, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος νὰ συµπροσεύχεται, συλλειτουργούµενος µὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα Βενέδικτο ΙϚ΄ στὴν Πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου στὴν Ρώµη, εἰς ἔνδειξιν µάλιστα τιµῆς πρὸς τὴν αἱρετικὴ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδον;
4. Ἆρά γε, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ κ. Βαρθολοµαῖος νὰ ἀνταλλάσση ἀδελφικὸν ἀσπασµόν, καὶ µάλιστα λειτουργικόν, µὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα Βενέδικτο ΙϚ΄;
5. Ἆρά γε, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ κ. Βαρθολοµαῖος νὰ ἐξυµνῆ µὲ εἰδικὴ ὁµιλία του τὶς ἀποφάσεις τῆς αἱρετικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου καὶ νὰ ἐξαίρη τὴν ἀντορθόδοξη καὶ πραξικοπηµατικὴ δῆθεν Ἄρσι τῶν Ἀναθεµάτων µεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς;
6. Ἆρά γε, δὲν ἀµνηστεύει µὲ τὴν στάσιν του αὐτὴν ὁ κ. Βαρθολοµαῖος τὸ Πρωτεῖον καὶ Ἀλάθητον τοῦ Πάπα; Δὲν ἀναγνωρίζει ἔτσι τὸν Παποκεντρικὸ Οἰκουµενισµόν; Δὲν ἐπιβραβεύει ἐπισήµως τὴν Οἰκουµενικὴν Οὐνία, τὴν ὁποίαν ἐθεµελίωσε ἡ Β΄ Βατικανὴ καὶ ἡ ὁποία διαβρώνει συνεχῶς ἔκτοτε τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουµενιστὰς καὶ τοὺς µεταβάλλει σὲ Λατινόφρονας;
δ. Ὀρθόδοξος Ἔνστασις καὶ Ἀποτείχισις: Δικαίωσις
1. Ἡ Συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται ἀπὸ τὸ εὐσεβὲς Πλήρωµα τῶν Ὀρθοδόξων, µὲ τὸ πρῶτο πρακτικὸ βῆµα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, δηλαδὴ τὴν υἱοθέτησι τοῦ Νέου Ἡµερολογίου κατὰ τὸ ἔτος 1924, ὡδήγησε τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποτειχισθῆ ἐκ τῶν καινοτόµων Οἰκουµενιστῶν - Νεοηµερολογιτῶν καὶ νὰ συνεχίση ἔκτοτε ἐνιστάµενος κατὰ τῆς Οἰκουµενικῆς Κινήσεως.
2. Ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ὁδηγόν Του στὴν θεάρεστο αὐτὴ ἔνστασί του τὴν προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ:
«Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας Διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι».
3. Τὸ Πλήρωµα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀδιανόητον νὰ ἀναγνωρίζη στὸ πρόσωπο τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου τὸν ἀντιπρόσωπο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀναγνωρίζη εἰς αὐτὸν τὸν ὄντως καὶ ἀληθῶς Πατριάρχην Του· ἐπίσης, εἶναι ἀδύνατον νὰ κοινωνῆ µὲ αὐτὸν καὶ τοὺς ὁµόφρονάς του, ἐφ᾿ ὅσον ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχη ὡς σταθερὸ γνώµονα τῆς οἰκουµενιστικῆς του πορείας τὴν ἑξῆς ἀπίστευτη καὶ ἀπαράδεκτη Διακήρυξί του:
«Ρωµαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάντες καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλµᾶνοι καὶ Ἰνδοί, Βουδισταὶ καὶ Κοµφουκιανοί, ἦλθε ὁ καιρὸς ὄχι ἁπλῶς γιὰ προσέγγιση, ἀλλὰ καὶ γιὰ µιὰ συµµαχία καὶ συλλογικὴ προσπάθεια», γιὰ «νὰ συντελέσωµε ὅλοι µας στὴν προώθηση τῶν πνευµατικῶν ἀρχῶν τοῦ οἰκουµενισµοῦ, τῆς ἀδελφωσύνης καὶ τῆς εἰρήνης», ἐφ᾿ ὅσον ὅµως «εἴµεθα ἡνωµένοι ἐν τῷ πνεύµατι τοῦ ἑνὸς Θεοῦ»!...
4. Εἴθε ὁ Θεῖος τῆς Ἐκκλησίας Δοµήτωρ νὰ διατηρήση ἀσφαλὲς τὸ Μικρὸν Ποίµνιόν Του ἀπὸ τοὺς δυστυχεῖς αὐτοὺς Οἰκουµενιστάς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναδειχθῆ µὲ τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα τους «ψευδεπίσκοποι» καὶ «ψευδοποιµένες».
Ἡ Ὑπερευλογηµένη Θεοτόκος νὰ ἑνώνη ὑπὸ τὴν ὁλόφωτον Σκέπην Αὐτῆς τοὺς πραγµατικὰ Ὀρθοδόξους, ἤτοι τοὺς Ἀντι-οικουµενιστάς, καὶ νὰ δίδη µετάνοια στοὺς δεινῶς ἐκπεσόντας Οἰκουµενιστάς!
᾿Εκ µέρους τῆς Συνάξεως
῾Ο ᾿Αναπληρωτὴς Πρόεδρος ῾Ο Γραµµατεὺς
† ῾Ο ᾿Ωρεῶν Κυπριανὸς † ῾Ο Γαρδικίου Κλήµης
Ἀχαρναὶ Ἀττικῆς
τῇ 2ᾳ Νοεµβρίου 2012 ἐκ.ἡµ.
† Ἁγίων Μαρτύρων Ἀκινδύνου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ
1. Οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐλεηθῆ νὰ εἶναι Μέλη τοῦ Σώµατος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχουν βαθειὰ ἐπίγνωσι, ὅτι ἡ εἰλικρινὴς Χριστιανικὴ Ἀγάπη εἶναι ἀχώριστος ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὰ Δόγµατα τῆς Ἁγίας Πίστεώς µας.
2. Τὸ Πλήρωµα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µας ἔχει διδαχθῆ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρας, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παραθεωρῆται ἡ σωτηριολογικὴ σηµασία τῆς ἀκριβείας τοῦ Δόγµατος, διότι ἡ ἀκριβής, ἡ Ὀρθὴ Πίστις, ἀποτελεῖ βασικὸ καὶ ἀπαραίτητο ὅρο, µαζὶ πάντοτε µὲ τὰ ἀγαθὰ ἐν Χριστῷ ἔργα, τῆς ἀνθρωπίνης συγκαταθέσεως καὶ συνεργείας στὸ ἔργο τῆς Σωτηρίας µας.
3. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστοµος ἐκφράζει ἐν προκειµένῳ µὲ ἀπόλυτη σαφήνεια τὴν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Διδασκαλία:
«Οὔτε γάρ, ἐὰν ἔχωµεν Δόγµατα µὲν ὀρθά, Βίου δὲ ἀµελῶµεν, ὄφελος ἡµῖν ἔσται τι, οὔτε ἐὰν (ὀρθὸν) Βίον ἔχοντες, τῶν ὀρθῶν Δογµάτων ἀµελῶµεν, κερδᾶναί τι χρήσιµον καὶ πρὸς σωτηρίαν ἡµετέραν δυνησόµεθα».
4. Ἐπίσης, ἔχοµε τὴν πεποίθησι, ὅτι Φορέας καὶ Φύλαξ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τοῦ Ἀλαθήτου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ Πλήρωµα Αὐτῆς, δηλαδὴ οἱ ὀρθῶς πιστεύοντες Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν τὴν Συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας, ὑπερασπίζουν τὴν Ὀρθὴ Πίστι, ὅταν τυχὸν προσβάλλεται καὶ κινδυνεύη, ἀλλὰ καὶ ἔχουν τὴν πραγµατικὴ θεόθεν δύναµι νὰ ἐγκρίνουν καὶ ἐπικυρώνουν ἀκόµη καὶ δογµατικὰς ἀποφάσεις Οἰκουµενικῆς Συνόδου.
5. Ἡ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: «τὴν Παρακαταθήκην φύλαξον» (Α΄ Τιµοθ. ϛ΄ 20), ἰσχύει γιὰ κάθε πιστὸ ξεχωριστὰ καὶ γιὰ ὅλους µαζί, σὲ ἀναλελυµένη δὲ διατύπωσι ἔχει ὡς ἑξῆς:
Νὰ εἶσαι πάντοτε ἄγρυπνος φρουρὸς καὶ θεµατοφύλακας τῆς Ἱερᾶς Παρακαταθήκης τῆς Πίστεως, δηλαδὴ τῆς Πίστεως τῆς Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ὁποία διαφυλάσσει ἀπαραχάρακτον καὶ ἀκαινοτόµητον ἡ Ὀρθοδοξία, ἤτοι ἡ Μία καὶ Μοναδικὴ Ἐκκλησία.
6. Μὲ τὶς προϋποθέσεις αὐτές, ἐπιθυµοῦµε σήµερα, ἐµεῖς οἱ Σύνεδροι τῆς Δευτέρας Κληρικολαϊκῆς Συνάξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητος τῶν Ἐνισταµένων, νὰ ἐκφράσωµε τὴν βαθυτάτην λύπην µας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔντονον διαµαρτυρίαν µας, γιὰ ὅσα συντελέσθηκαν στὶς ἀρχὲς τοῦ παρελθόντος Ὀκτωβρίου στὸ Βατικανό, ἐπὶ τῇ 50ῇ ἐπετείῳ ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου τῆς Αἱρέσεως τοῦ Παπισµοῦ, µὲ τὴν συµµετοχὴ δυστυχῶς τοῦ οἰκουµενιστοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου.
β. Αἵρεσις τοῦ Παπισµοῦ - Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος
1. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες µᾶς διδάσκουν, ὅτι «δηµιουργὸς τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ διάβολος»· δυστυχῶς, τὸ πάλαι ποτὲ πανσέβαστον Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον τῆς Δύσεως, ἔχει µετεξελιχθῆ σταδιακὰ ἀπὸ τοῦ Θ΄ αἰῶνος, σὲ αἵρεσι ἢ πολυ-αίρεσι ἢ παναίρεσι ἢ «Αἵρεσι τῶν Αἱρέσεων», τὸν Παπισµό.
2. Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος Ἁγιορείτης, ἐκφράζων τὴν διαχρονικὴ πίστι τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τοὺς Λατίνους - Παπικούς, διακηρύττει:
«Ὅτι οἱ Λατῖνοι εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι καµµία χρεία ἐπὶ τοῦ παρόντος νὰ κάµωµεν ἀπόδειξιν... Ἀρκοῦσι δὲ ὅσα περὶ αὐτῶν ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἐφέσου ἐν τῇ Φλωρεντίᾳ (Συνελεύσει κε΄) παρρησίᾳ εἶπεν οὕτως· “ἡµεῖς δι᾿ οὐδὲν ἄλλο ἀπεσχίσθηµεν τῶν Λατίνων, ἀλλ᾿ ἢ ὅτι εἰσίν, οὐ µόνον σχισµατικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί ”...».
3. Ὁ Παπισµός, ἰδίως µὲ τὸ αἱρετικὸ δόγµα τοῦ Πρωτείου καὶ Ἀλαθήτου τοῦ Πάπα, τὸ ὁποῖο διεκήρυξε ἡ Α΄ Βατικανὴ Σύνοδος (1870), προσέβαλε καὶ διέστρεψε τὸ περὶ Ἐκκλησίας Ὀρθόδοξο Δόγµα, ὅπως παλαιότερα ὁ Ἄρειος προσέβαλε τὴν θεότητα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ δὲ Μακεδόνιος τὴν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.
4. Ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος τοῦ πολυ-αιρετικοῦ Παπισµοῦ (1962-1965), ἀφ᾿ ἑνὸς µὲν ἐξῆρε, ἐπεξέτεινε καὶ ἑδραίωσε ἔτι περισσότερον τὸν Παπικὸ Θεσµὸ ( Πρωτεῖον καὶ Ἀλάθητον), ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ διετήρησε ὅλες τὶς ἄλλες περὶ τὴν Πίστιν καινοτοµίες καὶ πλάνες τοῦ Παπισµοῦ· περαιτέρω ὅµως, ἐγκαινίασε τὸν λεγόµενο Ρωµαϊκὸ ἢ Ρωµαιοκεντρικὸ ἢ Παποκεντρικὸ Οἰκουµενισµό, µὲ δύο σαφεῖς κατευθύνσεις: τὴν ἀνάπτυξι τόσο τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων, ὅσο καὶ τῶν διαθρησκειακῶν σχέσεων.
5. Στόχος τοῦ πρωτοφανοῦς αὐτοῦ ἀνοίγµατος τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου ἦταν ἡ ἑνωτικὴ προσπάθεια µὲ τοὺς ἄλλους Χριστιανοὺς καὶ τὶς ἄλλες Θρησκεῖες, ἀλλὰ µὲ κέντρον ἑνότητος τὸ πρόσωπον τοῦ Πάπα, ἐφ᾿ ὅσον κατὰ τὸν αἱρετικὸν Πάπα Ἰωάννη ΚΓ΄: «ἓν µόνον ποίµνιον ὑπάρχει: ὁ κόσµος· καὶ εἷς ποιµήν: ὁ πάπας» (1963).
γ. Ἀναγνώρισις τῆς Β΄ Βατικανῆς ὑπὸ τοῦ πατριάρχου
1. Οἱ ἐξελίξεις ἀπὸ τοῦ 1962 καὶ ἑξῆς, στὰ ὅρια τοῦ ἀντορθοδόξου Διαχριστιανικοῦ καὶ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουµενισµοῦ, συνέβαλαν µοναδικὰ στὴν ἀνάδειξι τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα ὡς κεντρικοῦ προσώπου καὶ ἑνωτικοῦ στοιχείου τοῦ πολυειδῶς διηρηµένου κόσµου· τὸ δὲ λυπηρὸν εἶναι, ὅτι στὴν διαδικασία τῆς ἀναδείξεως αὐτῆς τοῦ Πάπα, ὡς δῆθεν ἑνοποιοῦ παράγοντος, µετεῖχαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ συµµετέχουν, σὲ πολὺ ἐπίσηµο µάλιστα ἐπίπεδο, καὶ οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουµενισταί.
2. Ἡ ἀνησυχία µας, ἡ λύπη µας, ἡ διαµαρτυρία µας καθίσταται ὁλονὲν µεγαλυτέρα, διότι οἱ ἐνέργειες τῶν Οἰκουµενιστῶν καὶ µάλιστα τῶν τοῦ Φαναρίου, αὐξάνουν τὰ ἐµπόδια γιὰ τὴν ποθητὴ εἰρήνευσι καὶ ἐπανένωσι τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι εἶναι διηρηµένοι ἐξ αἰτίας τῆς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ ἀπὸ τοῦ ἔτους 1924.
3. Ἆρά γε, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος νὰ συµπροσεύχεται, συλλειτουργούµενος µὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα Βενέδικτο ΙϚ΄ στὴν Πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου στὴν Ρώµη, εἰς ἔνδειξιν µάλιστα τιµῆς πρὸς τὴν αἱρετικὴ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδον;
4. Ἆρά γε, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ κ. Βαρθολοµαῖος νὰ ἀνταλλάσση ἀδελφικὸν ἀσπασµόν, καὶ µάλιστα λειτουργικόν, µὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα Βενέδικτο ΙϚ΄;
5. Ἆρά γε, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ κ. Βαρθολοµαῖος νὰ ἐξυµνῆ µὲ εἰδικὴ ὁµιλία του τὶς ἀποφάσεις τῆς αἱρετικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου καὶ νὰ ἐξαίρη τὴν ἀντορθόδοξη καὶ πραξικοπηµατικὴ δῆθεν Ἄρσι τῶν Ἀναθεµάτων µεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς;
6. Ἆρά γε, δὲν ἀµνηστεύει µὲ τὴν στάσιν του αὐτὴν ὁ κ. Βαρθολοµαῖος τὸ Πρωτεῖον καὶ Ἀλάθητον τοῦ Πάπα; Δὲν ἀναγνωρίζει ἔτσι τὸν Παποκεντρικὸ Οἰκουµενισµόν; Δὲν ἐπιβραβεύει ἐπισήµως τὴν Οἰκουµενικὴν Οὐνία, τὴν ὁποίαν ἐθεµελίωσε ἡ Β΄ Βατικανὴ καὶ ἡ ὁποία διαβρώνει συνεχῶς ἔκτοτε τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουµενιστὰς καὶ τοὺς µεταβάλλει σὲ Λατινόφρονας;
δ. Ὀρθόδοξος Ἔνστασις καὶ Ἀποτείχισις: Δικαίωσις
1. Ἡ Συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται ἀπὸ τὸ εὐσεβὲς Πλήρωµα τῶν Ὀρθοδόξων, µὲ τὸ πρῶτο πρακτικὸ βῆµα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, δηλαδὴ τὴν υἱοθέτησι τοῦ Νέου Ἡµερολογίου κατὰ τὸ ἔτος 1924, ὡδήγησε τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποτειχισθῆ ἐκ τῶν καινοτόµων Οἰκουµενιστῶν - Νεοηµερολογιτῶν καὶ νὰ συνεχίση ἔκτοτε ἐνιστάµενος κατὰ τῆς Οἰκουµενικῆς Κινήσεως.
2. Ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ὁδηγόν Του στὴν θεάρεστο αὐτὴ ἔνστασί του τὴν προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ:
«Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας Διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι».
3. Τὸ Πλήρωµα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀδιανόητον νὰ ἀναγνωρίζη στὸ πρόσωπο τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολοµαίου τὸν ἀντιπρόσωπο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀναγνωρίζη εἰς αὐτὸν τὸν ὄντως καὶ ἀληθῶς Πατριάρχην Του· ἐπίσης, εἶναι ἀδύνατον νὰ κοινωνῆ µὲ αὐτὸν καὶ τοὺς ὁµόφρονάς του, ἐφ᾿ ὅσον ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχη ὡς σταθερὸ γνώµονα τῆς οἰκουµενιστικῆς του πορείας τὴν ἑξῆς ἀπίστευτη καὶ ἀπαράδεκτη Διακήρυξί του:
«Ρωµαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάντες καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλµᾶνοι καὶ Ἰνδοί, Βουδισταὶ καὶ Κοµφουκιανοί, ἦλθε ὁ καιρὸς ὄχι ἁπλῶς γιὰ προσέγγιση, ἀλλὰ καὶ γιὰ µιὰ συµµαχία καὶ συλλογικὴ προσπάθεια», γιὰ «νὰ συντελέσωµε ὅλοι µας στὴν προώθηση τῶν πνευµατικῶν ἀρχῶν τοῦ οἰκουµενισµοῦ, τῆς ἀδελφωσύνης καὶ τῆς εἰρήνης», ἐφ᾿ ὅσον ὅµως «εἴµεθα ἡνωµένοι ἐν τῷ πνεύµατι τοῦ ἑνὸς Θεοῦ»!...
4. Εἴθε ὁ Θεῖος τῆς Ἐκκλησίας Δοµήτωρ νὰ διατηρήση ἀσφαλὲς τὸ Μικρὸν Ποίµνιόν Του ἀπὸ τοὺς δυστυχεῖς αὐτοὺς Οἰκουµενιστάς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναδειχθῆ µὲ τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα τους «ψευδεπίσκοποι» καὶ «ψευδοποιµένες».
Ἡ Ὑπερευλογηµένη Θεοτόκος νὰ ἑνώνη ὑπὸ τὴν ὁλόφωτον Σκέπην Αὐτῆς τοὺς πραγµατικὰ Ὀρθοδόξους, ἤτοι τοὺς Ἀντι-οικουµενιστάς, καὶ νὰ δίδη µετάνοια στοὺς δεινῶς ἐκπεσόντας Οἰκουµενιστάς!
᾿Εκ µέρους τῆς Συνάξεως
῾Ο ᾿Αναπληρωτὴς Πρόεδρος ῾Ο Γραµµατεὺς
† ῾Ο ᾿Ωρεῶν Κυπριανὸς † ῾Ο Γαρδικίου Κλήµης
Ἀχαρναὶ Ἀττικῆς
τῇ 2ᾳ Νοεµβρίου 2012 ἐκ.ἡµ.
† Ἁγίων Μαρτύρων Ἀκινδύνου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου