ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΠΟ ΕΔΩ, ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΚΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ" (π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ).
Στο πονηρότατο αυτό υποκεφάλαιο, ο π.
Βασίλειος προσπαθεί μέσω ενός αυθαίρετου συσχετισμού να υποβάλει τον αναγνώστη
σε μηχανικούς συλλογισμούς του τύπου «παλαιοημερολογίτες»à όπως οι στουδίτες = σχισματικοί. Η πονηριά
σε αυτό το κεφάλαιο είναι ακριβώς αυτή η υποβολή. Ο αδαής αναγνώστης θα σκεφτεί
ότι οι Πλάτων και Θεόδωρος, ήταν φανατικοί και σχισματικοί, που τα έβαλαν με
τους μετριοπαθείς ομολογητές αγίους Πατριάρχες Ταράσιο και Μητροφάνη. Ο
καλοπροαίρετος όμως ερευνητής παρατηρεί πως, τόσο οι Άγιοι Πλάτων, Θεόδωρος,
όσο και οι Άγιοι Ταράσιος και Μητροφάνης υπήρξαν μέλη της Μίας, Αγίας,
Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας (σε αντίθεση με τους αιρετικούς
Εικονομάχους) και τιμάται η αγιότητά τους, παρόλο που διαφώνησαν στην
αντιμετώπιση ενός ζητήματος. Και οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος διαφώνησαν. Και
ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος με τον Άγιο Κύριλλο διαφώνησαν (ο δεύτερος
μάλιστα ήταν μέλος της Συνόδου που τον καθαίρεσε). Πολλές διαφωνίες θα βρείτε
μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία, αλλά σε αυτήν δεν κρίνονται τόσο οι πράξεις,
όσο οι προθέσεις και κατά πόσον βέβαια θίγεται το δόγμα. Καλώς εποίησε ο Άγιος
Ταράσιος που υπήρξε μετριοπαθής, υπό τον φόβο νέων διωγμών, καλώς όμως εποίησε
και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης που απέκοψε το μνημόσυνο για τον παράνομο
γάμο. Τι μας δείχνει όμως αυτό; Πως αν καλώς για ένα παράνομο γάμο, ο Άγιος
έκοψε το μνημόσυνο ενός Αγίου μάλιστα Πατριάρχου, οι “παλαιοημερολογίτες”
αρίστως και θεαρέστως έκοψαν το μνημόσυνο μασσώνων και κακοδόξων μάλιστα
Πατριαρχών και Επισκόπων, για έναν βασικότατο εκκλησιαστικό θεσμό και παράδοση,
η μεταρρύθμιση της οποίας έθιγε
ευθέως το δόγμα της ενότητας της Εκκλησίας και εξυπηρετούσε αποδεδειγμένα πλέον την παναίρεση του Οικουμενισμού. Ο μόνος παραλληλισμός που μπορεί να
γίνει στα εκκλησιαστικά της εποχής της Εικονομαχίας (η΄ και θ΄ αιώνας) με τη
σημερινή εποχή (κ΄ και κα΄ αιώνας) είναι:
«παλαιοημερολογίτες» = εικονόφιλοι,
νεοημερολογίτες = εικονομάχοι.
Και οι εικονομάχοι έλεγαν πως η προσκύνηση
των εικόνων δεν είναι δόγμα, αλλά ο Άγιος Στέφανος ο Νέος Ομολογητής, τους
απάντησε πώς όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι έγιναν σε εκκλησίες που είχαν εικόνες
μέσα. Αν δεν ήταν σωστή η προσκύνησή τους θα τις είχαν καταργήσει. Ομοίως και
μείς απαντούμε στους νεοημερολογίτες, που λένε ότι δεν είναι δόγμα το
ημερολόγιο, ότι 1600 χρόνια οι Άγιοι Πατέρες ακολουθούσαν το Παλαιό Ημερολόγιο.
Αν δεν έθιγε το δόγμα δεν θα το είχαν αλλάξει εφόσον γνώριζαν το σφάλμα του;
Για δε τις τότε διαφωνίες μεταξύ των εικονοφίλων,
θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με τις διαστάσεις στον χώρο του Παλαιού
Ημερολογίου.
Για τα ιστορικά της Πρωτοδευτέρας Συνόδου,
και πληρέστερη εικόνα, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει και στα βιβλία
Εκκλησιαστικής Ιστορίας και στα εισαγωγικά σχόλια του Πηδαλίου.
Ο π.
Βασιλείος, από τους ιγ΄ - ιε΄ κανόνες της αυτής Συνόδου, συμπεραίνει πως σκοπός
αυτής ήταν:
1. Να
καταδικάση τα άνευ δογματικών λόγων σχίσματα, που είχαν συμβεί στους κόλπους
της Εκκλησίας κατά τον θ΄ αιώνα.
Ένσταση: Το «άνευ δογματικών» λόγων είναι
αυθαίρετη ερμηνεία του π. Βασιλείου. Οι κανόνες αυτοί ήταν στόχευαν
συγκεκριμένα στους οπαδούς του Αγίου Ιγνατίου, τους λεγόμενους «ιγνατιανούς» ή
«ζηλωτές», οι οποίοι δεν δέχονταν ως Πατριάρχη Κωνσταντίνουπόλεως και δεν
μνημόνευαν τον Άγιο Φώτιο, ο οποίος όμως ούτε κήρυττε αίρεση, ούτε ήταν
εικονομάχος, ούτε όμως είχε αθετήσει κάποια παράδοση ή είχε δικαιολογήσει
κάποια παράβαση, όπως τον μοιχειανισμό.
2. Να
απαγορεύση επί ποινή καθαιρέσεως την προ συνοδικής κρίσεως διακοπή της
εκκλησιαστικής κοινωνίας των κληρικών με τους εκκλησιαστικώς προϊσταμένους
τους, εφόσον δεν υφίστανται λόγοι πίστεως, δηλαδή την δημιουργία νέων
σχισμάτων.
Είδαμε και παραπάνω για ποιους λόγους επιβάλλεται
και για ποιους όχι η διακοπή του μνημοσύνου.
3. Να
διαλύση την ασάφεια του λα΄ αποστολικού κανόνος διορίζοντας, ότι η φανερή, «δημοσία» και «γυμνή τη κεφαλή» («αντί του, ανυποστόλως
και μετά παρρησίας») διακήρυξις «αιρέσεώς τινος παρά των συνόδων η Πατέρων
κατεγνωσμένης» από κάποιο επίσκοπο αποτελεί την μοναδική, εύλογη αιτία
(«έγκλημα»), η οποία δίνει το δικαίωμα στους κληρικούς του να διακόψουν την
εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, πριν η υπόθεσίς του εξετασθή από αρμόδια
Σύνοδο.
Προσοχή: Ο ΙΕ΄ της ΑΒας είναι
συμπληρωματικός του ΛΑ΄ Αποστολικού, όπως είδαμε, και όχι δήθεν διασαφητικός,
όπως ισχυρίζεται ο π. Βασίλειος.
4. Να
επικυρώση τις σύμφωνες με τον λα΄ αποστολικό κανόνα παλαιότερες αποσχίσεις των
Ορθοδόξων από τους ποιμένας τους για λόγους πίστεως.
Συμπλήρωση: και δικαιοσύνης.
5.
Τέλος θα πρέπει να επισημάνουμε την διακριτική διατύπωσι του ιε΄ κανόνος, ο
οποίος ούτε απαγόρευε την προ συνοδικής κρίσεως διακοπή της εκκλησιαστικής
κοινωνίας για λόγους πίστεως, ούτε όμως την θεωρούσε υποχρεωτική· απλά την
επέτρεπε και την επαινούσε. Αυτό συνέβη διότι, όπως δεν θα ήταν σωστο να
κατηγορηθούν, όσοι είχαν παλαιότερα διακόψει την κοινωνία με τους αιρετικούς
ποιμένας τους προ της συνοδικής κρίσεώς τους, κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα ήταν
επίσης σωστο να κατηγορηθούν, ούτε όσοι παλαιότερα είχαν εκκλησιαστική κοινωνία
με τους αιρετικούς ποιμένας τους έως της συνοδικής κρίσεώς τους είτε για λόγους
οικονομίας είτε λόγω αγνοίας.
Άλλωστε,
κανείς ιερός κανών η άγιος Πατήρ δεν είχε ποτέ επιβάλλει την διακοπή της κοινωνίας,
με όσους εκήρυτταν κάποια αίρεσι προ της συνοδικής κρίσεώς τους. Κανείς επίσης
κληρικός δεν είχε ποτέ τιμωρηθή γι αυτό, σε αντίθεσι βέβαια με όσους συνέχιζαν
να κοινωνούν με τους ποιμένας τους έπειτα από την συνοδική καταδίκη τους.
Δεν
πρέπει επίσης να λησμονούμε, ότι αφορμή για την θεσμοθέτησι των κανόνων ιγ΄-
ιε΄ ήταν τα αδικαιολόγητα, εκκλησιαστικά σχίσματα και στόχος της Συνόδου ήταν η
παύσις τους και όχι φυσικά η προτροπή για δημιουργία νέων σχισμάτων, έστω
δικαιολογημένων. Εάν η Σύνοδος είχε σκοπό να επιβάλλη την προ συνοδικής κρίσεως
διακοπή της κοινωνίας με τους αιρετικούς, θα έλεγε στην αρχή του πρώτου (ιγ΄)
κανόνος: “ Όποιος δεν αποσχίζεται αμέσως από τον αιρετικό ποιμένα του θα
επιτιμάται”.
Με
τον τρόπο όμως αυτό θα κατέκρινε τις παλαιότερες περιπτώσεις των αγίων Πατέρων,
που προαναφέραμε, οι οποίοι δεν διέκοψαν αμέσως την εκκλησιαστική κοινωνία με
τους επισκόπους, που εκήρυτταν κάποια αίρεσι, αλλά εφήρμοσαν την εκκλησιαστική
Οικονομία έως την συνοδική καταδίκη τους. Κατά την περίοδο αυτή προσπάθησαν
δηλαδή να τους οδηγήσουν σε μετάνοια είτε με διακριτική σιωπή και ανοχή είτε με
επιστολές και άλλους ειρηνικούς τρόπους.
Και η κατακλείδα του π. Βασιλείου, η
επιφάνειος δυνητική θεωρία. Παρουσιάζει ως δυνητικό τον κανόνα, αγνοεί παντελώς
τον ΕΠΑΙΝΟ του ΙΕ΄ Κανόνος για όσους αποτειχίζονται και τον παρουσιάζει ως μη
κατάκριση για αυτούς που δεν αποτειχίζονται!
Έτσι κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι
λέγοντας ο Κύριος «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται»,
εννοεί πως οι μεν ειρηνοποιοί είναι μακάριοι, αλλά οι ταραχοποιοί αν δεν είναι
μακάριοι, δεν είναι όμως και άθλιοι![11]
Περί της υποχρεωτικής εφαρμογής του ΙΕ΄
Κανόνος, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει και σε βιβλία που έχουν γραφτεί γι’
αυτό το θέμα, όπως αναφέραμε και παραπάνω.
Και ρωτούμε εμείς: Κηρύττεται αίρεση σήμερα
ή όχι, π. Βασίλειε; Έστω και ως δυνητικό να ερμηνεύεται τον κανόνα,
δικαιώνονται όσοι έχουν κόψει την κοινωνία με τους φορείς και κήρυκες του
Οικουμενισμού; Αναμένουμε απαντήσεις.
Στο ίδιο υποκεφάλαιο πιο πριν είχαμε
διαβάσει:
«Πράγματι,
στην Ιστορία της Εκκλησίας υπήρξαν περιπτώσεις, κατά τις οποίες κληρικοί
διέκοψαν προ συνοδικής κρίσεως την κοινωνία με τους επισκόπους τους, επειδή εκήρυτταν
αιρετικές διδασκαλίες». Εμείς θα συμπληρώσουμε και θα πούμε ότι όχι απλά
υπήρξαν περιπτώσεις, αλλά ήταν πάγια τακτική οι Ορθόδοξοι – κληρικοί, αλλά και
λαϊκοί - να διακόπτουν την κοινωνία με τους φορείς ετεροδιδασκαλίας (Καθολικής
Β΄ Επιστολής Ιωάννου, 10).
Ο π. Βασίλειος συνεχίζει αναφέροντας μερικές
ενδεικτικές περιπτώσεις πριν μας εισαγάγει στις
Παραβλέποντας τις υποκριτικές απόψεις όσων
επικαλούνται την Οικονομία για να εγκαλέσουν τους «παλαιοημερολογίτες» για
τη μη άσκησή της, όταν αυτοί κάνουν «υπεροικονομία»
εδώ και 90 χρόνια, με αποτέλεσμα η
Εκκλησία να μην λυτρώνεται από τα σχίσματα και τους μερισμούς, προχωρούμε
για να διαβάσουμε τις περιπτώσεις που αναφέρει ο π. Βασίλειος.
1. Ο
άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας επαινούσε τον πιστό λαό της Κωνσταντινουπόλεως, που
διέκοψε άμεσα την εκκλησιαστική κοινωνία με τον πατριάρχη του Νεστόριο «δια την
ορθήν πίστιν», επειδή δηλαδή εκήρυττε βλάσφημες διδασκαλίες. Χαρακτήριζε
μάλιστα ως «ελαφροτέρους» και «κολακεύοντας», όσους στην Κωνσταντινούπολι δεν έπραξαν το ίδιο, αλλά αντιθέτως
κοινωνούσαν μαζί του.
Παρά
ταύτα ο Άγιος δεν διέκοψε αμέσως την κοινωνία με τον Νεστόριο, αλλά μιμήθηκε
«τους ιατρικήν έχοντας εμπειρίαν, οι τα εν τοις σώμασι γινόμενα των παθών ουκ
ευθύς ταις δια σιδήρου και πυρός υποφέρουσιν ανάγκαις, αλλ ηπίοις εν αρχαίς
φαρμάκοις καταμαλάσσουσι, περιμένοντες τον ταις τομαίς πρέποντα καιρόν». Επειδή
λοιπόν πίστευε, «ότι χρη τοις ολισθήσασι χείρα διδόναι, και ως αδελφούς
πεσόντας εγείραι», προέτρεπε τον Νεστόριο δια παραινετικών επιστολών, στις
οποίες τον αποκαλούσε «συλλειτουργό», «αποσχέσθαι μεν των ούτω σκαιών και
διεστραμμένων δογμάτων... ανθελέσθαι δε την ορθήν πίστιν».
Επιπλέον
ο άγιος Κύριλλος αγωνίσθηκε «ίνα γραψάντων αυτώ πολλών (Ορθοδόξων επισκόπων)
ίσως εντραπή και διορθωθή ο αιρετικός (Νεστόριος)... Και μετά πάντων, ήτοι δια
Οικουμενικής Συνόδου ποιήσασθαι το δίκαιον». Πράγματι, η τελική καταδίκη του
Νεστορίου και οριστική διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας μαζί του από όλους
τους Ορθοδόξους πραγματοποιήθηκε κατά την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Αξίζει να
σημειωθή, ότι ο Νεστόριος μέχρι την στιγμή της καταδίκης του απεκαλείτο από
τους επισκόπους της Συνόδου «ευλαβέστατος και οσιώτατος», θεωρείτο δηλαδή επίσκοπος
της Καθολικής Εκκλησίας.
Αφού ο Άγιος Κύριλλος ΕΠΑΙΝΟΥΣΕ κατά τα
λεγόμενά σας όσους αποτειχίστηκαν ΑΜΕΣΑ από τον Νεστόριο προς τι όλα τα
υπόλοιπα; Για να δικαιολογήσετε τι; Αχ, παπα-Βασίλη, αρχίζοντας να διαβάζω το
βιβλίο σας είχα την εντύπωση πως θα είχατε κάποια σοβαρά επιχειρήματα να
αντιτάξετε. Δυστυχώς, όμως βλέπω ότι έχετε αντιγράψει τα επιχειρήματα του π.
Επιφανείου Θεοδωρόπουλου. Γιατί δεν μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε τις
αναιρέσεις του π. Θεοδωρήτου στα έργα του «Διάλογοι της ερήμου περί
Οικουμενισμού» και «Το Αντίδοτον», αφού εκεί θα βρίσκατε τις απαντήσεις; Μήπως
δεν σας ενδιαφέρει η αλήθεια τελικά, παρά μόνον επιθυμείτε να βγάλετε τους
«παλαιοημερολογίτες» από τους οποίους φύγατε, ως δήθεν σχισματικούς και «εκτός
Εκκλησίας»;
Ας δούμε όμως τα περί της οικονομίας του
Αγίου Κυρίλλου πως έχουν ξεκάθαρα και χωρίς διαστρεβλωτική διάθεση τα πράγματα.
Μέρος του κλήρου και του λαού στην
Κωνσταντινούπολη που είχε άμεση επαφή με τον Νεστόριο διέκοψε αμέσως την
κοινωνία μαζί του για τα αιρετικά του φρονήματα. Όταν ο Άγιος Κύριλλος έμαθε
για αυτά τα φρονήματα «ηγωνίσθη νουθετών με επιστολάς αυτόν τον Νεστόριον, να
αφίση την αίρεσιν, αλλά ματαίως εκοπίαζε»[12].
Μην ξεχνάτε πως τότε δεν υπήρχε τηλεφωνία ή διαδίκτυο για να υπάρχει άμεση
ενημέρωση. Καλώς ο Άγιος Κύριλλος έστειλε αυτές τις διερευνητικές και
συμβουλευτικές επιστολές διαμαρτυρίας, από τις απαντήσεις των οποίων διέγνωσε
την ΝΟΣΟ και την ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ του Νεστορίου. Έτσι α) επιβράβευσε τους Ορθοδόξους
που διέκοψαν την κοινωνία με τον αιρεσιάρχη,
β) έστειλε επιστολές προς τον
Αυτοκράτορα Θεοδόσιο και τις Βασίλισσες Ευδοκία και Πουλχερία, γ) συνεκάλεσε
Τοπική Σύνοδο στην Αίγυπτο η οποία κατέκρινε την νεστοριανή διδασκαλία και
συνέταξε 12 αναθεματισμούς, δ) συνέβαλε στην σύγκληση Τοπικής Συνόδου και στη
Ρώμη, όπου καταδικάστηκε και εκεί ο Νεστόριος και ε) με την σύγκληση της Γ΄
Οικουμενικής Συνόδου απεβλήθη οριστικώς ως σάπιο μέλος από την Εκκλησία ο
αιρετικός.
Έχει καμμία σχέση η αρχική και πρόσκαιρος οικονομία του Αγίου Κυρίλλου, η
οποία είχε στόχευε να μεταπεισθεί ο Νεστόριος και να αποβάλλει τα αιρετικά
του φρονήματα, με την επί δεκαετίες «οικονομία» σας στους φορείς της αιρέσεως
του οικουμενισμού Πατριάρχες Μελέτιο Μεταξάκη, Βασίλειο Γεωργιάδη, Αθηναγόρα Σπύρου,
Δημήτριο Παπαδόπουλο, Βαρθολομαίο Αρχοντώνη; Τι κανατε εσείς από αυτά που έκανε ο Άγιος
Κύριλλος; Ούτε το πιο απλό, που επαινεί:
την Αποτείχιση!
2. Ο
άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος δεν διέκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με τον πατέρα
και επίσκοπό του άγιο Γρηγόριο, όταν αυτός υπέγραψε από απλότητα ένα αιρετικό,
ημιαρειανικό σύμβολο πίστεως (361), αλλά αγωνίσθηκε να τον πείση να το
αποκηρύξη, πράγμα το οποίο έγινε έπειτα από τρία περίπου έτη.
Αν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, με τον οποίο
είστε κοινωνικός: α) ήταν σαρκικός σας πατέρας, β) υπέγραφε από απλότητα ένα
αιρετικό κείμενο το οποίο γ) μετά από μόλις τρία χρόνια θα το αποκήρυττε, τότε
θα έλεγα ότι εφαρμόζεται την σωτήριο οικονομία του Αγίου Γρηγορίου. Όμως, ο
Βαρθολομαίος είναι φορέας της αιρέσεως του Οικουμενισμού, την οποία υπηρετεί
εδώ και δεκαετίες λόγω και έργω και μετά από 22 χρόνια πατριαρχίας εσείς είστε
ακόμη κοινωνικός μαζί του!!! Δύο πράγματα συμβαίνουν: ή δεν έχετε αντιληφθεί ότι
ο Βαρθολομαίος πρεσβεύει την κακοδοξία, οπότε πείτε το μας να σας παρουσιάσουμε
τις σχετικές αποδείξεις, ή θεωρείτε πως ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση.
Αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον την… σιωπή σας.
3.
Πολύ μεγαλύτερη χρονικά άσκησις Οικονομίας παρατηρείται στην περίπτωσι της
στάσεως έναντι της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Πράγματι, αν και η αίρεσις
άρχισε να κηρύσσεται περί το 615, οι κύριοι πολέμιοί της, άγιοι Σωφρόνιος και
Μάξιμος Ομολογητής, δεν διέκοψαν αμέσως την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αρχηγούς
της, αλλά προσπάθησαν ποικιλοτρόπως να τους οδηγήσουν σε μετάνοια. Η διακοπή
της κοινωνίας των Ορθοδόξων με τους Μονοθελήτας συνέβη σίγουρα έπειτα από το
634 και μάλλον έπειτα από το 638, λίγο πριν δηλαδή ή ταυτόχρονα με τις Συνόδους
της Δύσεως (640-649) που τους αναθεμάτισαν.
Στην
Σύνοδο μάλιστα του Λατερανού (649) εναντίον των Μονοθελητών η άσκησις της
εκκλησιαστικής Οικονομίας γίνεται ακόμη πιο εμφανής, καθώς ο Σέργιος επίσκοπος
των Κυπρίων, αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Μέχρι γαρ και σήμερον οικονομίαν
τινά πραγματευομένοις εσιγήκαμεν, οιόμενοι προς τα κρείττω μετακινήσαι αυτούς
τα οικεία διδάγματα».
Καταρχήν, «η των Μονοθελητών αίρεσις άρχησεν
εν έτει χκθ΄»[13]
(629 μ. Χ.) και σίγουρα η διάδοσή της θα πήρε κάποια χρόνια δεδομένου της βραδύτητας
των πληροφοριών (είπαμε δεν είχαν τηλεόραση). Όταν δε διαδόθηκε στην αυλή του
Αυτοκράτορος, στην οποία ο Άγιος Μάξιμος ήταν Πρωτοασηκρήτης, εκείνος «δεν
υπέφερε να συγκοινωνεί με την δυσσέβειαν των δυσσεβών»[14]
και έφυγε μακριά. Κατευθείαν διέκοψε ο Άγιος εκείνος Ομολογητής την κοινωνία
και με επιστολές και λόγους προσπάθησε να κρατήσει την Ορθοδοξία, έστω και
μόνος κάποια στιγμή. Και όλα πριν την πρώτη συνοδική καταδίκη της αιρέσεως από
την Τοπική Σύνοδο του Λατερανού (649 μ. Χ.) και ακόμη περισσότερα χρόνια πριν
την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο (680 μ. Χ.) η οποία καταδίκασε όλους τους αιρετικούς
Πατριάρχες και δικαίωσε έναν απλό μοναχό!
Δείτε λοιπόν το δάσος (την Αποτείχιση ενός Μοναχού
από όλες τις κατά τόπους Εκκλησίες που είχαν μολυνθεί από την αίρεση) και μην
ασχολείστε με το δένδρο (το ότι δεν απέκοψαν οι Ορθόδοξοι κατευθείαν την
κοινωνία. Ένας αρκούσε)!
Αξίζει να διαβάσετε και τι έπαθε ο Άγιος
Μάξιμος από τους αιρετικούς της εποχής (ξερίζωμα γλώσσας, κόψιμο χεριού,
βασανιστήρια). Και σήμερα φοβάστε την Αποτείχιση και κάνετε «οικονομία»…
4. Η
πλέον μακροχρόνια άσκησις Οικονομίας των αγίων Πατέρων συναντάται στην
περίπτωσι της στάσεως έναντι των Λατίνων. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγουμε, και
αν ακόμη δεχθούμε την ακραία περίπτωσι, ότι δηλαδή οι πάπαι εκήρυξαν επίσημα την
αίρεσι του filioque το 1009, και όχι ότι την διέδιδαν ανυποστόλως από τον ι΄
αιώνα. Πράγματι, παρά το ότι ο Σέργιος Κωνσταντινουπόλεως διέγραψε αμέσως το όνομα
του πάπα από τα δίπτυχα, οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι πατριάρχαι δεν έπραξαν το ίδιο,
αλλά διέκοψαν την κοινωνία έπειτα από σαρανταπέντε έτη (1054). Εννοείται
βέβαια, ότι η Κωνσταντινούπολις ήταν ενωμένη με τα ανωτέρω πατριαρχεία καθ όλο
αυτό το διάστημα.
Η
Οικονομία αυτή έναντι των Λατίνων έγινε, επειδή «οι Πατριάρχαι κατά το αρχαίον
εκκλησιαστικόν έθος, μάλλον του Κηρουλαρίου ενεργούντες το κανονικόν δίκαιον,
εξεδέχοντο την διόρθωσιν της ρωμαϊκής Εκκλησίας, όθεν και εμακροθύμουν». «Οι
Ανατολικοί (δηλαδή) οικονομικώς, σεσιγήκασιν επί πολύν καιρόν, οιόμενοι τους
Ιταλούς προς τα κρείττω μετακινήσαι τας καινοτομίας αυτών, μείναντας δε εν τη
οικεία πεισμονή, απέβαλον αυτούς της εκκλησιαστικής ενώσεως».
Με τους Λατίνους δεν είναι τόσο απλά τα
πράγματα. Δεν ήταν απλά η αίρεση του filioque, ήταν πάρα πολλοί οι λόγοι οι οποίοι οδήγησαν τον Πατριάρχη Μιχαήλ
Κηρουλάριο να ανακηρύξει πλέον (1054 μ. Χ.) και ενεργεία αιρετικούς τους Λατίνους.
Πολύ διαφωτιστικά στοιχεία, τα οποία θέτουν σε άλλη βάση – μη έχοντα σχέση με
το ζήτημα της οικονομίας -, θα διαβάσετε από την ΟΟΔΕ στο εξαιρετικό άρθρο του
Θωμά Δρίτσα «Τα πραγματικά αίτια του σχίσματος».
Κλείνοντας ο π. Βασίλειος το δεύτερο
κεφάλαιο γράφει:
Με
τον τρόπο αυτό η Σύνοδος εξέφραζε την πεποίθησί της, ότι η μόνη αρμόδια για να
επιβάλλη σε όλους τους Ορθοδόξους την διακοπή της κοινωνίας είναι η Οικουμενική
η μεγάλη Τοπική Σύνοδος.
Λάθος, όπως είδαμε. Η Οικουμενική ή μεγάλη
Τοπική Σύνοδος δεν επιβάλλει την διακοπή του μνημοσύνου, αλλά δικάζει και
αφενός μεν δικαιώνει αυτούς που διέκοψαν την κοινωνία με τους αιρετικούς,
αφετέρου αποκόπτει οριστικώς τους αμετανόητους αιρετικούς από την Εκκλησία.
Αντιθέτως,
έως την σύγκλησι και τις αποφάσεις της Οικουμενικής Συνόδου κάθε κληρικός έχει
το δικαίωμα να εφαρμόση είτε την εκκλησιαστική Οικονομία και να μη αποσχισθή
από τον επίσκοπό του, είτε την Ακρίβεια διακόπτοντας δηλαδή την κοινωνία μαζί
του. Η πρόσκαιρη αυτή διακοπή της κοινωνίας έχει ως σκοπό την καταγγελία του
αιρετικού ποιμένος και την αίτησι παραπομπής του σε συνοδικό δικαστήριο, το
οποίο θα αποφασίση τελεσίδικα είτε την παύσι είτε την οριστικοποίησι της
διακοπής της κοινωνίας μαζί του.
ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΣΥΝΕΛΘΕΙ ΣΥΝΟΔΟΣ; ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ ΜΕ
ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ;
[11] «Το
Αντίδοτον» – Θεοδωρήτου Ιερομονάχου, σελ. 50
[12] Εκκλησιαστική Ιστορία Μελετίου, τόμος Β΄, σελ. 27
[13] Εκκλησιαστική Ιστορία Μελετίου, τόμος Β΄, σελ. 158
[14] Συναξαριστής, Αγίου Νικοδήμου, Τόμος Α΄, σελ. 397
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου