Οι "συντηρητικοί"

Όταν δειλά δειλά άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες οικουμενιστικές ιδέες στις αρχές του 20ου αιώνος, είτε στη θεωρία, με τις εγκυκλίους του Οικουμενικού Πατριαρχείου  (1902, 1920), είτε στην πράξη, με τους πρώτους διαθρησκευτικούς διαλόγους, λίγοι είχαν υποψιαστεί για το τί πραγματικά θα επακολουθούσε. Με αφορμή την αλλαγή του εκκλησιαστικού ημερολογίου (1923), αρκετοί ορθόδοξοι πιστοί αντέδρασαν και αποτειχίστηκαν από την καινοτομούσα Ιεραρχία, ενεργώντας εν Πνεύματι Αγίω (γιατί δεν υπήρχε περίπτωση οι περισσότεροι των απλοϊκών αυτών ομολογητών, των μωρών του κόσμου, να γνώριζαν τον ΙΕ΄κανόνα της Πρωτοδευτέρας).

Επί πατριαρχείας Αθηναγόρα (1948-1972) με τα οικουμενιστικά ανοίγματα που κορυφώθηκαν με την άρση των αναθεμάτων (1965) , στους κόλπους της Εκκλησίας της Ελλάδος, αρχίζει να δραστηριοποιείται μία μεγάλη ομάδα κληρικών και λαϊκών, λογίων και μορφωμένων, που χαρακτηρίστηκαν ως "συντηρητικοί". Μεγάλες μορφές, όπως ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο Φώτης Κόντογλου, ο Θεόκλητος Διονυσιάτης και άλλοι διαμαρτύρονται και προσπαθούν να αφυπνίσουν τον κόσμο, για την αίρεση του Οικουμενισμού, που πλέον έχει πάρει σάρκα και οστά. Η δράση τους όμως περιορίζεται στην χρήση του λόγου, γραπτού (έκδοση βιβλίων, συγγραφή άρθρων) και προφορικού (ομιλίες), με εξαίρεση το ημίμετρο της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχη το 1970 από τρείς "συντηρητικούς" Μητροπολίτες, οι οποίοι όμως δεν διέκοψαν την κοινωνία τους με τους υπόλοιπους Μητροπολίτες των Νέων Χωρών, που δεν είχαν διακόψει το μνημόσυνο...
Με την εκλογή του Πατριάρχη Δημητρίου (1972-1991) μάλιστα συνέχισαν το μνημόσυνο παρά το ότι ο νέος Πατριάρχης είχε δηλώσει ότι θα συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του.
Οι διαμαρτυρίες των "συντηρητικών" όμως συνεχίζονταν με πύρινα άρθρα, επιβεβαιώνοντας την παροιμία: "ο καθένας με τα λόγια, χτίζει ανώγια και κατώγια", αν και οι οικουμενιστές είχαν άλλη παροιμία στο μυαλό τους γι' αυτούς ("σκυλί που γαβγίζει, δεν δαγκώνει").
Τα χρόνια συνεχίζουν να περνάνε, νέοι αθλητές μπαίνουν στο στάδιο και οι παλαιοί φτάνουν στον τερματισμό και καλούνται από τον Κριτή του αγώνα.

Το 1991 νέος Πατριάρχης (Βαρθολομαίος), η πορεία όμως παραμένει η ίδια.

Αναγνώριση μυστηρίων εγνωσμένων αιρετικών, συμπροσευχές, συλλείτουργα,

νέα "θεολογία", νέα τάξη πραγμάτων. Και οι "συντηρητικοί" όμως παραμένουν ίδιοι. Εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, απλών ιερέων κυρίως και λαϊκών, που αντέδρασαν ορθώς, αποτειχιζόμενοι, οι υπόλοιποι επαναλαμβάνουν τα ίδια πύρινα λόγια, γράφουν τα ίδια πύρινα άρθρα, χρησιμοποιούν τα ίδια πύρινα επιχειρήματα, αλλά ως εκεί και μη παρέκει.
Πριν κλείσω με ένα ποίημα που τους αφιερώνω, εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου, σε όλους αυτούς τους "συντηρητικούς" (που από τίτλος τιμής που ξεκίνησε, κατήντησε να αποτελεί τίτλο ντροπής), να τους δώσει ο Κύριος την ομολογία, να λαμπρύνουν το ακαινοτόμητο πλήρωμα με την παρουσία τους, γιατί έργα έχουν, χαρίσματα έχουν, τάλαντα έχουν, ένα τους λείπει. Αυτό που στοιχίζει.

Ειδάλλως, η "ομολογία" τους δεν θα διαφέρει ούτε από αυτήν της κόμμισας Ριανκούρ...

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα...

Θα αντιδράσουμε,
θα παλαίψουμε,
θα αντισταθούμε,
θα μαζέψουμε υπογραφές,
θα υπογράψουμε ομολογίες πίστεως,
θα μετανοήσουμε,

αλλά

άχρι καιρού,
όταν υπάρξει Κοινό Ποτήριο,
όταν πάρει φωτιά το σπίτι μας,
όταν μας πουν ευθέως ότι ο Πάπας είναι ο θεός μας,
όταν εξαφανισθούν οι παλαιοημερολογίτες για να μην μας κακοχαρακτηρίσουν,
όταν το αποφασίσουν οι άγιοι και προορατικοί γεροντάδες μας,

και πάντα

μόνο μέσα από την Εκκλησία (Εκκλησία=δεσποτάδες),

μόνο χωρίς να επηρεάσει τον μισθό μας και τα αξιώματά μας,

μόνο αν έρθουν κι άλλοι μαζί μας για ασφάλεια,

και μόνο αν ευλογήσει την αποτείχισή μας, αυτός από τον οποίο αποτειχιζόμαστε!

Υ.Γ. Απαραίτητη διευκρίνηση: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων να αναφέρω ότι αν, οι μεγάλες αυτές μορφές του παρελθόντος που τόσες ψυχές ωφέλησαν με τη διδασκαλία τους, ο γέροντας Φιλόθεος, ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος, ο Φώτης Κόντογλου και οι υπόλοιποι, αν λέω είχαν έστω και έναν λόγο για να μην προβούν τότε σε οριστική διακοπή κοινωνίας με τους καινοτόμους και τους οικουμενιστές, σήμερα δεν υπάρχει κανένας τέτοιος λόγος. Εμείς οι νεότεροι ευχόμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας να φωτίσει ο Κύριος τους εγκλωβισμένους πατέρες και αδερφούς μας, να δώσουν την καλή ομολογία με τις πράξεις τους. Αυτό θα είναι όντως η αναλαμπή της Ορθοδοξίας!