Σκέψεις γιὰ τὴν παροῦσα κρίση (+Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος)

ΔΙΕΡΧΟΜΑΣΤΕ μεγάλη κρίση ἐδῶ καὶ ἐνάμισυ χρόνο ἐξ αἰτίας τῆς παγκόσμιας ἐπιδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ. Τὸ πρόβλημα, ἀσχέτως τῆς προελεύσεώς του, εἶναι ὑπαρκτὸ καὶ ἡ ἀνθρωπότητα δοκιμάζεται. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀντιμετωπίζουμε πάντοτε τὶς διάφορες κρίσεις, τὰ λυπηρὰ τοῦ βίου, σὰν εὐκαιρίες πνευματικῆς αὐτοκριτικῆς, καλύτερης καὶ βαθύτερης μετανοίας, ἀλλὰ καὶ ἐνδυναμώσεως στὴν πίστη, στὴν ἐλπίδα καὶ στὴν ἀγάπη.

Ἐν τούτοις, τὰ γεγονότα ἐξελίσσονται μὲ τέτοιον τρόπο καὶ ρυθμό, ὥστε νὰ παρατηροῦνται ἀνησυχητικὰ φαινόμενα, τὰ ὁποῖα ἐπηρεάζουν τὶς γνῶμες καὶ ἀπόψεις, ἀλλὰ θὰ λέγαμε καὶ τὶς ζωὲς τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ γενικὰ τῶν συνανθρώπων μας.

Οἱ πιέσεις ἀπὸ μέρους τῶν κρατούντων γιὰ ἐπιβολὴ ὑποχρεωτικότητος τοῦ ἐμβολιασμοῦ, δημιουργεῖ ὅπως εἶναι φυσικὸ ποικίλες ἐναντιώσεις. Ὑπάρχει ἤδη, δυστυχῶς, κοινωνικὸς διαχωρισμὸς ἐμβολιασμένων καὶ ἀνεμβολίαστων, ὁ ὁποῖος ἀντὶ νὰ γεφυρώνεται, μᾶλλον ἐντείνεται περισσότερο ἐξ αἰτίας τῶν ὅλο καὶ πιὸ αὐστηρῶν κυβερνητικῶν μέτρων ἐναντίον ὅσων δὲν δέχονται νὰ ἐμβολιασθοῦν. Ἐν ὄψει τῆς λυπηρᾶς αὐτῆς καταστάσεως, διατυπώνουμε ταπεινῶς κάποιες σκέψεις προβληματισμοῦ καὶ ἀγωνίας.

Ἀπὸ πλευρᾶς κρατούντων ἔγιναν καὶ γίνονται λανθασμένοι χειρισμοί, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν σὲ διάφορες ἀντιδράσεις. Ἔναντι τῶν μέτρων τὰ ὁποῖα προτείνουν οἱ διορισμένοι ἐπιλεκτικὰ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες καὶ ἐφαρμόζουν οἱ ἰθύνοντες (ἢ καὶ τὸ ἀντίστροφο), ὑπάρχει ὡς γνωστὸν σοβαρὸς καὶ ἐκτενὴς ἐπιστημονικὸς ἀντίλογος σὲ ἰατρικό, νομικό, ἀνθρωπιστικό, ἠθικὸ κ.λπ. ἐπίπεδο, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παραβλεφθεῖ ἢ πολὺ περισσότερο νὰ φιμωθεῖ, νὰ ἀπαξιωθεῖ ἢ καὶ νὰ ἀγνοηθεῖ σὰν νὰ μὴν ὑφίσταται πολυφωνία στὴν ἐπιστημονικὴ κοινότητα.

Τὰ ἐν χρήσει πειραματικὰ ἐμβόλια στὴν πατρίδα μας θέτουν, κατὰ τὴν γνώμη πολλῶν καὶ μάλιστα πιστῶν ἐπιστημόνων, καὶ βιοηθικὸ δίλημμα ἀπὸ τὸν συσχετισμό τους μὲ κυτταρικὲς σειρὲς ἐκτρωμένων ἐμβρύων (τὰ δύο μὲ τὴν χρήση τους κατὰ τὰ στάδια τῆς ἔρευνας, παραγωγῆς καὶ δοκιμῆς, τὰ δύο κατὰ τὸ στάδιο τῶν δοκιμῶν τῶν ἐμβολίων μετὰ τὴν παραγωγή τους). Εἶναι ἀπορίας ἄξιον γιατὶ δὲν προτιμήθηκαν οὔτε προτιμῶνται ἄλλα σκευάσματα (ἐμβόλια/φάρμακα), τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν πρὸς ἱκανοποιητικὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ φυσικὰ δὲν ἐγείρουν τὸν ἀνωτέρω σοβαρὸ προβληματισμό. Μὴ λησμονοῦμε ὅτι ἡ ἀληθινὴ καὶ παραδεκτὴ ἐπιστήμη τότε εἶναι εὐλογημένη καὶ ἐπιτελεῖ ὑπηρεσία ἀναντικατάστατη γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅταν δὲν ὑπερβαίνει παραδεκτὰ ἠθικὰ ὅρια καὶ δὲν αὐθαιρετεῖ ἄνευ περιορισμῶν.

Ἐξ ἄλλου, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τίθεται θέμα ὑποχρεωτικότητος, διότι καὶ νέο Ψήφισμα στὶς 22-6-2021 τῆς Κοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης τίθεται καὶ πάλι κατὰ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ.

Ἡ γνωστὴ δικαιολογία περὶ τῆς «κοινωνικῆς ὑπευθυνότητος» τοῦ λαοῦ ὥστε νὰ σπεύσει σὲ ἐφαρμογὴ τοῦ ἐμβολιασμοῦ εἶναι ἀνέρειστη, κατὰ τὴν στιγμὴ ποὺ γιὰ τὰ ὡς ἄνω ἐμβόλια οὐδεὶς ἀναλαμβάνει εὐθύνη, ἐφ’ ὅσον οἱ προωθητὲς φρόντισαν προηγουμένως νὰ λάβουν νομικὴ ἀσυλία καὶ κάλυψη γιὰ πιθανὲς παρενέργειες καὶ θανάτους, ἀρκούμενοι νὰ ὁμιλοῦν γιὰ «ἀτομικὴ εὐθύνη» ἑκάστου ἐμβολιαζομένου.

Πόσο παραδοξολογική, ἀλήθεια, εἶναι αὐτὴ ἡ στάση ἔναντι ὅσων γιὰ θέματα ἀσφαλείας καὶ ἀποτελεσματικότητος, καθὼς καὶ ἠθικῶν ἀρχῶν, προβληματίζονται εὔλογα καὶ διατηροῦν στάση ἀναμονῆς καὶ ἐπιφυλάξεως;

Ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς χώρας μας σὲ ἐπίσημη ἀκρόαση σχετικὰ πρόσφατα ἐκπροσώπων τῶν ΛΟΑΤΚΙ+, τοὺς ὁποίους δέχθηκε μετὰ χαρᾶς, διαβεβαίωσε ὅτι «στὴν Ἑλλάδα τοῦ 21ου αἰῶνα δὲν ἐπιτρέπονται διαχωρισμοὶ μεταξὺ τῶν πολιτῶν της»! Τοῦτο ὅμως ἀφορᾶ μόνον στοὺς ἀνθρώπους τῆς εἰδικῆς αὐτῆς «κατευθύνσεως» καὶ ὄχι στὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν;

Ἀπὸ μέρους μάλιστα τῆς Πολιτείας καταβάλλεται προσπάθεια ἐξαγορᾶς ἢ ἐξαναγκασμοῦ, μὲ ἀπειλὴ τῶν πιὸ βασικῶν ἀνθρωπίνων, δημοκρατικῶν καὶ συνταγματικῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὸ ποὺ θεωρεῖται «ἐλευθερία», ἀλλὰ δὲν γίνεται δεκτὸ ἀπὸ μεγάλο μέρος τῶν συμπατριωτῶν μας γιὰ πολλοὺς καὶ διαφόρους λόγους. Ὅμως τοὺς «ἐλευθέρους» καὶ «ἀνελευθέρους» ποιός τοὺς ὁρίζει καὶ μὲ ποιά κοινῶς ἀποδεκτὰ κριτήρια; Στὴν Ἑλλάδα, τὴν κοιτίδα τῆς Δημοκρατίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν ἔχουμε διαμορφωμένα κριτήρια μὲ δύναμη καὶ ἀξία χιλιετηρίδων, καὶ τώρα προβάλλονται νέα τοιαῦτα γιὰ τὸν πιὸ ἱερό, ἔνδοξο καὶ μεγαλειώδη ὅρο τῆς Ἐλευθερίας;

Θεωροῦμε ὅτι κάθε ἐλεύθερος πολίτης καὶ μάλιστα πιστὸς Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἐμμένει σταθερὰ στὴν ἀρχὴ τῆς ἐλευθερίας ἐπιλογῆς καὶ νὰ ἀντιτάσσεται στὴν ἀρχὴ τῆς ὑποχρεωτικότητος [βλ. ἐπιγραμματικὴ καὶ συνετὴ Ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας ἐπ’ αὐτοῦ τῆς 1/14-8-2021], ποὺ ἤδη ἐφαρμόζεται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπειλεῖ ἄμεσα συμπολῖτες μας ὡς πρὸς τὴν ἐργασία τους καὶ τὸν ἐν γένει κοινωνικὸ βίο τους, ἀπειλῶντας τους μὲ ἀποκλεισμό. Ἡ ὑγειονομικὴ αὐτὴ δικτατορία εἶναι ἀπαράδεκτη καὶ καταδικαστέα. Δὲν ὑπάρχουν πολῖτες πρώτης καὶ δεύτερης κατηγορίας σὲ μία εὐνομούμενη Πολιτεία, ἡ ὁποία διέπεται ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς ἰσονομίας καὶ τῆς δικαιοσύνης.

***

Ἐν ὄψει ὅλων αὐτῶν, δυνάμεθα νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἡ στάση τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου στὴν χώρα μας εἶναι ἀποκαρδιωτική. Ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα ἀρνήθηκε τὴν συμμόρφωσή της στὰ «μικρὰ» (Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία), μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑποπέσει ἐν τέλει στὰ «μεγάλα» (Οἰκουμενισμός, Ἐκκοσμίκευση). Ὑποστηρίζουσα τὴν Οἰκουμενιστικὴ Ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμβαρίου (2016) καὶ συμμετέχουσα ἐνεργῶς στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα, ἀναμένει ἤδη εὐφήμως τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης ἐνταῦθα γιὰ νέες Οἰκουμενιστικὲς φιέστες. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔσπευσε συνοδικὰ νὰ παραχωρήσει τὴν χρήση κοιμητηριακῶν ναῶν στοὺς Παπικούς, ὅπου αὐτοὶ δὲν ἔχουν δικούς τους. Προέβη ἄλλωστε ἀνεπιτρέπτως σὲ ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν Οὐκρανῶν, κατὰ προσταγὴν τοῦ Νεο-παπιστικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καθὼς καὶ ἄλλων δυνάμεων τοῦ κόσμου τούτου. Ἀπὸ δὲ τῆς ἐνάρξεως τῆς ἐπιδημιολογικῆς κρίσεως, συνεργάζεται καὶ στηρίζει -ὅπως ὀρθὰ ἐπισημάνθηκε- ἕνα σαφῶς προβληματικὸ πολιτικὸ καὶ ὄχι μόνον σύστημα, καὶ οἱ ἐκπρόσωποί της υἱοθέτησαν τὶς μεθόδους του, κατὰ παλαιὰ προσφιλῆ τακτική τους: λογοκρισία, ψέμα, ἐπιβολὴ πειραματικῶν σκευασμάτων ἕως καὶ ὑποχρεωτισμό. Ὅμως, τοῦτο συνιστᾶ μεγίστη ἐκκλησιολογικὴ ἐκτροπὴ καὶ ἔκπτωση (Καθηγ. Γεώργιος Παῦλος).

Ἀφοῦ οἱ Νεοημερολογῖτες ἐν Ἑλλάδι ἀπώλεσαν τὰ καθαρῶς ἐκκλησιαστικὰ κριτήρια καὶ περιέπεσαν ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες σὲ ἀνεπίτρεπες πρακτικὲς (βλ. ἀδυσώπητους μεσαιωνικοὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν προπατόρων μας ἀγωνιστῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου), φθάνουν τώρα νὰ προπαγανδίζουν ἀμφιλεγόμενες ἐπιλογὲς τῶν κρατούντων ἐπὶ τῆς ὑγειονομικῆς κρίσεως καὶ νὰ μετατρέπονται σὲ πρόθυμους κρατικοὺς ὑπαλλήλους, ὅπως ἄλλωστε εἶναι καὶ νιώθουν, ἐκτὸς πιθανῶς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων.

Ἐμεῖς ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ αὐτὰ τὰ «λοξὰ παραδείγματα», κατὰ τὸν Ὁμολογητὴ Ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη, ὥστε νὰ ἀποφύγουμε κάθε εἴδους λόξα, φροντίζοντες γιὰ τὴν διπλῆ ὁμολογία μας «τῆς τε κατὰ πίστιν καὶ κατὰ λόγον» (βλ. Μικρὰ Κατήχησις ριδ΄), καὶ ἐπαφιέμενοι στὶς θεῖες ὑποσχέσεις τοῦ Ζωοδότου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διακρατοῦμε σὺν Θεῷ τὴν σωτήρια Πίστη καὶ Ἀγάπη τῆς Ἀληθείας, ἀποστρεφόμενοι κάθε ψεῦδος καὶ ἐξαπάτηση.

***

Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ ἀντιμετώπιση τῆς κρίσεως βασίζεται πρωτίστως στὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν πιστὴ τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν Του, χωρὶς βεβαίως νὰ ἀγνοοῦνται καὶ οἱ προσεγμένες εἰδικὲς ἀνθρώπινες προσπάθειες, ὅσο αὐτὲς δὲν αὐτονομοῦνται, οὔτε θεοποιοῦνται, ἀλλὰ γνωρίζουν τὰ ὅρια καὶ τὶς δυνατότητές τους, μὲ σεβασμὸ στὶς διαιώνιες ἀρχές, ὅπως αὐτὲς καθιερώθηκαν στὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἐπισφραγίσθηκαν ἀπὸ τὸν Σωτῆρα μας Χριστό· ὅταν πάλι ἀγνοήθηκαν ἢ παραβιάσθηκαν, τὸ τίμημα ὡς γνωστὸν γιὰ τοὺς τολμητίες ἦταν φοβερὸ καὶ ἀμείλικτο.

17/30-8-2021

(https://www.ecclesiagoc.gr/index.php/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7/%E1%BC%84%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B1/1843-sepsis-gia-parousa-krisi)