Ὀλίγα τινὰ περὶ ἐκκοσμικεύσεως (μέρος δ΄)

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ) 

    Ἡ ἐκκοσμίκευσι, ἀδελφοί, εἶναι ἕνα δαιμονικὸ σαράκι, τὸ ὁποῖο ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι δαιμονικό, ἤτοι πανοῦργο, καὶ μᾶς τρώγει ὀλίγον κατ’ ὀλίγον, δὲν καταλάβαμε καλά-καλὰ πῶς καὶ γιὰ πότε ἐκκοσμικευθήκαμε. Ἢ μᾶλλον δὲν θέλουμε νὰ τὸ καταλάβουμε!

   Θὰ σημειώσουμε κάποια ἀκόμη παραδείγματα ἐκοσμικεύσεως, κινδυνεύοντας νὰ φανοῦμε σὲ κάποιους περισσότερο γραφικοί. Ἐὰν πάμε 5-6 δεκαετίες πρίν, ὅπου ἡ ἐκκοσμίκευσι δὲν εἶχε λάβει τόσο μεγάλες διαστάσεις καὶ οἱ ἄνθρωποι ἦσαν ἁπλούστεροι, ἀλλὰ καὶ ἀσκητικώτεροι (οἱ πιστοὶ ἐνσυνειδήτως, οἱ δὲ χλιαροὶ λόγῳ συνθηκῶν), θὰ βλέπατε γυναῖκες μὲ κοντὰ μαλλιά, ξυρισμένα πόδια καὶ μασχάλες, μὲ βαμμένα νύχια χεριῶν καὶ ποδιῶν, ἡμίγυμνες; Ἢ ἄνδρες μὲ μακριὰ μαλλιά, ξυρισμένα πόδια καὶ μασχάλες, σκουλαρίκια, ἡμίγυμνους; Καὶ πόσα ἄλλα! Καὶ αὐτὰ σήμερα τὰ βλέπεις καὶ μέσα στοὺς ἱεροὺς ναούς… Θὰ βλέπατε χριστιανοὺς νὰ ἀσχολοῦνται, καὶ μάλιστα δίχως κανένα συνειδησιακὸ ἔλεγχο, μὲ πολεμικὲς τέχνες, μὲ γιόγκα καὶ διαλογισμό, ἢ μὲ ὅ,τι ἄλλο νεοεποχίτικο φροῦτο προσφέρεται ἀφειδῶς στὴν ἐποχή μας, ἢ νὰ ἐμπιστεύωνται τὴν ψυχοσωματική τους ὑπόστασι σὲ ψυχολόγους; Γιὰ τὴν Ψυχολογία ἰδιαιτέρως, κάνουμε λόγο σὲ ἄλλο ἄρθρο μας (βλ. «Τεθολωμένα καὶ δηλητηριώδη ὕδατα: Περὶ Ψυχολογίας), τὴν συνέχεια τοῦ ὁποίου θὰ δημοσιεύσουμε, σὺν Θεῷ, προσεχῶς.

   Ἐδῶ θὰ παραθέσουμε μία ἀνακοίνωσι, ποὺ εἶναι τοποθετημένη στὴν εἴσοδο γυναικείας Μονῆς ἐν Ἀμερικῇ, ἱδρυμένη καὶ καθοδηγουμένη ἀπὸ τὸν γνωστὸ Γέροντα Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνα. Ἀποτελεῖ, πιστεύουμε, ὁδοδείκτη γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνισι τῶν χριστιανῶν. Καὶ ἐὰν δὲν ἔχουμε κατορθώσει νὰ προσέχουμε καὶ νὰ διορθώσουμε τὰ ἐξωτερικὰ, τὰ εὔκολα, πῶς θὰ προχωρήσουμε στὰ ἐσωτερικά, στὰ βαθύτερα, στὰ δύσκολα: στὴν ἐλεημοσύνη, τὴν ταπείνωσι, τὴν συγχωρητικότητα καὶ σὲ τόσες ἄλλες ἀρετές;

   «Ζητεῖται ἀπὸ τοὺς ἄνδρας ὅπως φοροῦν μακριὰ πανταλόνια καὶ μακρυμάνικες μπλοῦζες ἢ ὑποκάμισα. Ἀπὸ τὰς γυναίκας ζητεῖται ὅπως φοροῦν μακριὲς φοῦστες μέχρι τὸν ἀστράγαλον (σ.σ. μέχρι τὸν ἀστράγαλον, ἀγαπητὲς χριστιανές!) μακρυμάνικες μπλοῦζες, καὶ νὰ καλύπτουν τὰς κεφαλάς των μὲ βέλον ἢ μανδήλα. Παρακαλεῖσθε ὅπως μὴ φορῆτε καπέλα (ἐκτὸς ἂν φορῆτε ἀπὸ κάτω μανδήλα), πανταλόνια (ἐκτὸς ἂν φορῆτε ἀπὸ πάνω μακριὰ φούστα), σὸρτς, βερμοῦδες, μίνι φοῦστες, ἀμάνικες ἢ κοντομάνικες μπλοῦζες κ.λ.π. Ζητεῖται, ἐπίσης, ὅπως φοροῦν ἅπαντες κάλτσες, ἰδιαιτέρως ὅταν φοροῦν σανδάλια».       

   Οἱ ἐνορίες, λοιπόν, αὐτὰ τὰ κύτταρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐν πολλοὶς ἐκκοσμικεύθησαν. Τελευταῖα προπύργια κατὰ τῆς ἐκκοσμικεύσεως, αὐτὲς οἱ ἐνορίες τῶν ἀποτειχισθέντων ὀρθοδόξων τοὺ Πατρίου Ἡμερολογίου, καὶ αὐτὲς παραπαίουν τὰ τελευταῖα χρόνια…

   Ἔγραφε ὁ μακαριστὸς Γέρων Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ἐνάρετος ἐκεῖνος Σέρβος καθηγητής Πανεπιστημίου: «Οἱ ασκηταὶ εἶναι οἱ μοναδικοὶ ἱεραπόστολοι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὁ ἀσκητισμὸς εἶναι ἡ μόνη ἱεραποστολικὴ σχολὴ μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκησι καὶ ζωὴ γι' αὐτὸ καὶ μονάχα διὰ τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς ζωῆς ἐπιτελεῖται τὸ κήρυγμα καὶ ἡ ἱεραποστολή. Ἡ ἀνάπτυξι τῆς ἀσκητικότητος προσωπικῶς καὶ καθολικῶς αὐτὴ πρέπει νὰ γίνῃ ἡ ἐσωτερικὴ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας μας μέσα στὸν λαό. Οἱ ἐνορίες πρέπει νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἀσκητικὰ κέντρα, ἀλλὰ αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχῃ μονάχα ἕνας ἐφημέριος - ἀσκητής. Πρέπει νὰ ἐνισχύσουμε τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία, νὰ ἀναπτύξουμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ εὐταξία, ἡ ὁποία εἶναι ἀπὸ τὰ κύρια μέσα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὰ ὁποῖο ἐκείνη ἐπιδρᾷ ἀναγεννητικῶς στὸν ἄνθρωπο. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἀπαιτοῦν ὡς προϋπόθεσι: οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ μοναχοί μας νὰ γίνουν οἱ ἴδιοι ἀσκηταί». Φρονοῦμε, πατέρες καὶ ἀδελφοί, ὅτι αὐτὴν τὴν θέσι θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν προσέξουν ἰδιαιτέρως, πλὴν ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ οἱ χρησιμοποιοῦντες τὴν σύγχρονη Ψυχολογία στὴν Ποιμαντική τους, ὅπως καὶ ἄλλες τακτικὲς (πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀνεφέρθησαν στὰ προηγούμενα μέρη τοῦ ἄρθρου) διὰ τῶν ὁποίων ἡ Ἐκκλησία μας ἐμφανίζεται ὡς ἐκκοσμικευθεῖσα.   

   Ἐπίσης (καὶ τοῦτο τὸ σημειώνουμε μὲ ἄκρα πικρία), καὶ αὐτὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἐκκοσμικεύεται…

   Ἔγραφε ὁ Γέρων Παΐσιος πρὸ δεκαετιῶν: «Ὅταν μερικοὶ Μοναχοὶ εἶχαν κάνει τὴν τηλεφωνικὴ ἐγκατάστασι στὴν Σκήτη, εἶχε ἰδεῖ ὁ Γερο-Θεοφύλακτος τὸν Τίμιο Πρόδρομο πολὺ λυπημένο.

   Εἶναι νὰ μὴ λυπηθῇ ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ ὅλοι οἱ Ἀθωνῖτες Ἅγιοι Πατέρες, ἀφοῦ μερικοὶ Μοναχοὶ μιμοῦνται τοὺς κοσμικοὺς στὴν εὔκολη ζωὴ καὶ ὄχι τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν φιλότιμα γιὰ τὸν Χριστὸ;» Τώρα τί θὰ ἔπρεπε νὰ εἰπωθῇ (καὶ πόσο λυπημένος θὰ εἶναι ὁ Τίμιος Πρόδρομος καὶ οἱ Ἀθωνῖτες Ἅγιοι!) ποὺ οἱ Ἁγιορεῖτες γέμισαν ἀπὸ κινητά τηλέφωνα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τηλεοράσεις, ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστὲς, διαδικτυακὲς συνδέσεις, αὐτοκίνητα, κλιματιστικά, μηχανήματα, ἀσανσέρ, σύγχρονα μουσεῖα, λουτρά, φῶτα καὶ ἄλλα ποὺ συμβάλλουν στὴν αὔξησι τῆς ἀνέσεως, σὲ αὐτὴν τὴν ἐκκοσμίκευσί τους; Ποῦ εἶναι τό: «Μοναχός ἐστὶ βία φύσεως διηνεκής», τοῦ ὁσιωτάτου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος; Ἡ ἀποταγή τους δὲν ἔγινε γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ αἴτια τῶν ἁμαρτιῶν; Τώρα τὰ μεταφέρουν ἐντὸς τῶν κελλίων των;

   «Ἕνας εὐλαβέστατος μοναχὸς μοῦ ἔλεγεν (γράφει ὁ πατὴρ Ἰωαννίκιος Κοτσώνης σὲ βιβλίο του): Ἐρωτήσαμε τὴν Παναγία ἐὰν θέλῃ νὰ κάνωμεν δρόμους εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐὰν θέλῃ αὐτοκίνητα, ἐὰν θέλῃ μηχανὰς καὶ θορύβους καὶ κρατικὴν ὑπαλληλοποίησιν τῶν μοναχῶν τῆς Μοναστικῆς Πολιτείας, τῆς ὁποίας τυγχάνει Νοικοκυρὰ καὶ Κυρία καὶ Ἔφορος; Μήπως μὲ πάντα ταῦτα, περιφρονοῦμε τὴν Παναγίαν καὶ τὰς ὑποσχέσεις Της διὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος;». Καὶ ἄλλος ἐρημίτης τοῦ ἔλεγε: «Τί ἤλθατε νὰ δῆτε στὸ Ἅγιον Ὄρος; Κουρτίνες καὶ κουρτινόξυλα; Ἔπιπλα καὶ μάρμαρα; Πολυτέλεια καὶ ἄνεσι; Λάθος ἐκάνατε. Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ δῆτε τενεκέδες καὶ λαμαρίνες, ράκη καὶ μπαλωμένα ροῦχα, ἀνυποδύτους ἀσκητὰς μὲ ρυπαρὰ πόδια, μὲ ἀκτένιστα μαλλιά, μὲ πόθον ἐσωτερικῆς ζωῆς, μὲ ἄρωμα ἀρετῆς», ἔλεγε σὲ προσκυνητές.        

  Ν.Β.

Συνεχίζεται…