«Μη ανθρώπινα ποιήσωμεν τα της ευσεβείας ρήματα» (Μ. Βασίλειος – Προς Εκκλησίαν Αντιοχέων)

Πριν πολλά χρόνια (1960-1971), η αγιορείτικη συνείδηση λειτούργησε με ορθόδοξα αντανακλαστικά στην οικουμενιστική πρόκληση – επίθεση του Πατριάρχη Αθηναγόρα. Οι Αγιορείτες μοναχοί – ηγούμενοι, διακόπτοντας το μνημόσυνο του Πατριάρχη απάντησαν: «πίστιν δε ημείς ούτε παρ’ άλλων γραφομένην ημίν νεωτέραν παραδεχόμεθα, ούτε αυτοί τα της ημετέρας διανοίας γεννήματα παραδιδόναι τολμώμεν, ίνα μη ανθρώπινα ποιήσωμεν τα της ευσεβείας ρήματα, αλλ’ άπερ παρά των αγίων Πατέρων δεδιδάγμεθα ταύτα τοις ερωτώσιν ημάς διαγγέλομεν» (Μ. Βασίλειος – Προς Εκκλησίαν Αντιοχέων).

Σήμερα, εντυπωσιακά αποτυπώνονται στην ανακοίνωση της Διπλής Συνάξεως του Αγίου Όρους (17 Ιουνίου / 30 Ιουνίου 2017), τα εσωτερικά θεολογικά όρια της «Συνόδου της Κρήτης».

Η ορθόδοξη συνείδηση, έντονα αισθάνεται τον ισχυρό άνεμο της Οικουμενιστικής – Αντιπατερικής θεολογίας, που εξουσιαστικά υπαγόρευσε το περιεχόμενο της ανακοίνωσης. Ο Μακρυγιάννης έλεγε: «Η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξο».

Οι Αγιορείτες Πατέρες, τότε, αρνήθηκαν «πίστιν παρ’ άλλων γραφομένην ημίν νεωτέραν», όπως αναφέρει ο Μ. Βασίλειος. Τότε, χωρίς τη διπολικότητα της σημερινής αγιορείτικης ηγεσίας, ακολούθησαν την ορθόδοξη πατερική γραμμή έναντι του οικουμενισμού.

Σεβαστοί αγιορείτες ηγούμενοι, στο παρόν των κειμένων της Κρήτης περικλείονται τα σπέρματα του μέλλοντος και υπαινίσσονται την εικόνα της «Νέας Εκκλησίας» του αύριο, της «εκκλησίας» του οικουμενισμού.

Η λεγόμενη «Μεγάλη Σύνοδος» αναγνωρίζει τις επτά Οικουμενικές Συνόδους στα όρια των περιορισμών, που επιβάλλει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών.

Απόδειξη η μη αναγνώριση των Αντι-παπικών Συνόδων επί Μ. Φωτίου (879-880) και επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (1351) πραγματοποιώντας, έτσι, ένα τεράστιο εκκλησιολογικό άλμα ιστορικής και συνοδικής συντόμευσης. Με απλά λόγια, Σεβαστοί Πατέρες: Μ. Φώτιος, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Άγιος Μάρκος Εφέσου, Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας και όλοι οι μάρτυρες της περιόδου 1274 – 1448, που εκφράζουν την πνευματική αντίσταση κατά του Παπισμού (αδελφής εκκλησίας τώρα!), αποκλείονται πνευματικά – συνοδικά.

Ακύρωσε στην πράξη, η «σύνοδος της Κρήτης», τον διαχρονικό ορθόδοξο άξονα που διατυπώνει ο Μ. Βασίλειος: «Ο Κύριος ούτως εδίδαξεν, Απόστολοι εκήρυξαν, Πατέρες διετήρησαν, μάρτυρες εβεβαίωσαν» (ομιλία ΚΔ΄).

Ακυρώνεται, επίσης, το εορτολογικό μήνυμα των Πατέρων αυτών.

Δια των εορτών των Πατέρων που προαναφέραμε μεταδίδεται, αιώνες τώρα, ένα θείο προσκλητήριο στο δρόμο της αγίας βιοτής, της καλής ομολογίας και της καλλινίκου αθλήσεως.

Αιώνες τώρα, οι Πατέρες αυτοί και οι μάρτυρες θαυματουργούν στα όρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Αιώνες τώρα, έχουν ετοιμάσει πνευματική τράπεζα με τη ζωή τους και τη διδασκαλία τους.

Τέλος, για αιώνες τα μηνύματα αυτά βιώθηκαν στο Άγιο Όρος και μεταδόθηκαν σε κάθε γενεά μέχρι σήμερα.

Σεβαστοί Πατέρες, να ένα σοβαρό πνευματικό σημείο – ερώτημα: Μία σύνοδος, που κόβει αυθαίρετα τη βιωματική και δογματική συνέχειά της, από τις προηγούμενες Ορθοδόξους Συνόδους, μπορεί να ονομασθεί «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος»;

Αυτή η αντι-πατερική διάσταση της «συνόδου» της Κρήτης μας θυμίζει την προφητεία του Δανιήλ (Κεφ. ζ, 25): «Αυτός (ο αντίχριστος) θα εκστομίσει λόγια αλαζονικά και υβριστικά κατά του Υψίστου Θεού και θα καταργήσει ως αχρήστους τους Αγίους του Υψίστου Θεού και θα σχεδιάσει να αλλάξει τις ημέρες των θρησκευτικών εορτών και το Νόμο του Θεού». Στα έσχατα, τονίζει ο Ι. Χρυσόστομος, ο αντίχριστος θα καθίσει «και εις τας απανταχού Εκκλησίας» (P.G. 62, 482).

Αιρετικά στοχάζεται η «σύνοδος» της Κρήτης, ουράνια – ορθόδοξα τα έβλεπαν οι Πατέρες.

Άλλη η γλώσσα της «Πανορθοδόξου Συνόδου» και άλλη η των Θεοφόρων Πατέρων.

Αναμφίβολα, τη γλώσσα των Πατέρων την κατανοεί μόνο «Πας ο ων εκ της αληθείας» (Ιωάν. 19, 37).

Η πρόσφατη ανακοίνωση της Διπλής συνάξεως εκφράζει μια νέα «σημαία» και μια νέα «θρησκευτική ταυτότητα». Η φλόγα του οικουμενισμού εισήλθε και εις το Άγιο Όρος. Επίκαιρα τα λόγια του Μ. Βασιλείου: «Ο γαρ εμπρησμός ο τα πολλά της Ανατολής επινειμάμενος υφέρπει ήδη και την ημετέραν, και τα κύκλω πάντα περιφλέξας άπτεσθαι φιλονικεί και των εν Καππαδοκία Εκκλησιών ας τέως εκίνει προς δάκρυον ο εκ γειτόνων καπνός» (Προς «ΧΑΛΚΙΔΕΑΣ»).

Τηρουμένων των αναλογιών, ο εμπρησμός του οικουμενισμού έφθασε και στο Άγιο Όρος, προερχόμενος από την Ανατολή… Ο Μ. Βασίλειος (επιστολή 66) «Προς Αθανάσιον Αλεξανδρείας» υπογραμμίζει: «Ει κατά την αυτήν ορμήν επί το χείρον υπορρέοι τα πράγματα, ουδέν έσται το κωλύον είσω ολίγου χρόνου προς άλλο τι σχήμα παντελώς μεθαρμοσθήναι τας Εκκλησίας», δηλ. «αν τα πράγματα συνεχίσουν να χειροτερεύουν με την ιδίαν ορμήν, τίποτε δεν υα εμποδίση τας Εκκλησίας να μετασχηματισθούν εντός ολίγου χρόνου εις άλλον εντελώς θεσμόν».

Στ’ αλήθεια, που βρίσκεται η καλή, ορθόδοξη ελπίδα; Διαχρονικά, την απάντηση μας την δίνει και ο Μ. Βασίλειος. Προς τον Αμφιλόχιον (επιστολή 161) επίσκοπον, γράφει: Να διαφυλάττης το πλοίο (Εκκλησία) αβύθιστον εις τα αλμυρά και πικρά κύματα της κακοδοξίας, αναμένων την γαλήνην που θα φέρει ο Κύριος, όταν ευρεθή φωνή αξία να τον εξυπνήσει προς επιτίμησιν των ανέμων και της θαλάσσης».

Χαρακτηριστικά στο αρχαίο κείμενο διαβάζουμε: «Ανδρίζου τοίνυν και ίσχυε, και προπορεύου του λαού ον επίστευσε τη δεξιά σου ο Ύψιστος. Και ως νοήμων κυβερνήτης ποιησάμενος, πάσης ζάλης υπό των αιρετικών πνευμάτων εγειρομένης υψηλότερος γινόμενος τη γνώμη αβάπτιστον τοις αλμυροίς και πικροίς της κακοδοξίας κύμασι διαφύλασσε την ολκάδα, αναμένων την γαλήνην ην ποιήσει ο Κύριος, επειδάν ευρεθή φωνή αξία του διαναστήναι αυτόν προς την επιτίμησιν των πνευμάτων της θαλάσσης».

Σεβαστοί πατέρες – ηγούμενοι, περιμέναμε εσείς να είσθε «φωνή αξία», να εξυπνήσει τον Κύριον προς επιτίμησιν των ανέμων και της θαλάσσης, όπως γράφει ο Μ. Βασίλειος.

Η καλή ελπίδα όμως, «φωνή αξία», είναι οι σημερινοί Ορθόδοξοι, που αγωνίζονται εναντίον του οικουμενισμού – χλευαζόμενοι – υπό των «συνετών εκκλησιαστικών», ως πλανεμένοι, ως ζηλωτές, ως εκτός Εκκλησίας. «Οίδας γαρ και αυτός, ότι οποίοι δ’ αν ωσιν οι Προεστώτες, τοιαύτα, ως επί το πολύ, και τα ήθη των αρχομένων γίνεσθε είωθεν (Μ. Βασίλειος – Προς Αμφιλόχιον – Επιστολή 190).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ