Οι αποτειχισθέντες Ορθόδοξοι δεν επαναπαύονταν στην διακοπή της κοινωνίας, αλλά έκαναν μέγα Ιερό Αγώνα για την καταστολή της αιρέσεως με την καταδίκη αυτής και την αποβολή των αμετανοήτων αιρετικών από την Εκκλησία, διά της συγκλήσεως Μεγάλης Συνόδου. Η δε Μεγάλη αυτή Σύνοδος αποτελούσε το επιστέγασμα του Ιερού Αγώνος .
Πουθενά στην Εκκλησιαστική Ιστορία δεν διαβάζουμε να έγινε ποτέ σύνδεση μεταξύ της Θείας Χάριτος και της Αποτειχίσεως. Η Αποτείχιση γινόταν για να μην καταστούν οι Ορθόδοξοι συμμέτοχοι στην αίρεση! Το πως θα δεχόταν η Εκκλησία στους κόλπους Της τους εκάστοτε αιρετικούς που καταδίκαζε με την Μεγάλη Σύνοδο, το αποφάσιζε με αυτήν την ίδια την Μεγάλη Σύνοδο (βλ. Β΄ και Ζ΄ Οικουμενική κυρίως, και για την εισδοχή των αιρετικών γενικώς).
Για πρώτη φορά η σύνδεση αυτή, μεταξύ της υπάρξεως ή μη της Θείας Χάριτος (και επομένως εγκύρων, ή ακύρων αντίστοιχα, Μυστηρίων) και της Αποτειχίσεως, έγινε εσχάτως, με την τελευταία μεγάλη αίρεση που κατετάραξε και συνεχίζει να ταράσσει την Εκκλησία, τον Οικουμενισμό.
Έτσι μετά την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924, η οποία υπήρξε το πρώτο μεγάλο βήμα της εφαρμογής του Οικουμενισμού στην πράξη, μια μερίδα αποτειχισθέντων Ορθοδόξων που δεν αποδέχθηκαν το νέο ημερολόγιο, ισχυρίστηκαν ότι η Εκκλησία του Νέου δεν έχει Θεία Χάρη και τα Μυστήρια της είναι άκυρα. Η άποψη αυτή θεωρήθηκε δόγμα Πίστεως και θεωρήθηκαν ακοινώνητοι, όσοι δεν την αποδεχόντουσαν. Έτσι δυστυχώς δημιουργήθηκε το γνωστό Ματθαιϊκό Σχίσμα, το οποίο φέτος κλείνει ακριβώς 80 έτη.
Οι Ματθαιϊκοί, συνδέοντας για πρώτη φορά δύο πράγματα άσχετα μεταξύ τους, δηλαδή Θεία Χάρη και Αποτείχιση, ισχυρίστηκαν πως αν υπάρχει κύρος στα Μυστήρια των Καινοτόμων, τότε κακώς έγινε η Αποτείχιση. Έγραφε ο π. Ευγένιος Τόμπρος χαρακτηριστικά: "Καὶ ἑὰν (οἱ νεοημερολογῖται) ἔχουν χάριν, εἰς ποῖον κανόνα θὰ στηριχθῶμεν ἡμεῖς ἵνα ἀποκηρύξωμεν τὴν Ἐκκλησίαν ταύτην; Καὶ διατὶ νὰ τὴν ἀποκηρύξωμεν, ἀφοῦ ἔχει χάριν καὶ σωζόμεθα καὶ ἐκεῖ; Καὶ τότε, διατὶ νὰ διωκόμεθα, ταλαιπωρούμεθα, κοπιῶμεν, φυλακιζώμεθα, έξοριζώμεθα, καὶ κακοπαθῶμεν ἀσκόπως;".
Η άποψη αυτή πέρασε και σε αρκετούς εκ της Συνόδου των διαδόχων του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Έτσι ένας εξ αυτών των Ματθαιϊζόντων, ο π. Μάρκος Χανιώτης, ισχυρίστηκε παρομοίως: "Διατὶ νὰ φύγωμεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Νέου ἐφ' ὅσον ἔχει Χάριν;".
Αυτή δε η θέση επηρέασε στην εποχή μας και τους όψιμους αποτειχισθέντες του νέου ημερολογίου, τους Τρικαμηνικούς. Γράφει ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς διαστρεβλώνοντας τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη: "Ἔχουμε ἀναφέρει σ’ αὐτήν τήν ἑνότητα ὅτι ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἦτο σαφέστατος ἔναντι τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς του, μετά τήν ἀποτείχισι τῶν ὁμολογητῶν Ὀρθοδόξων καί ἐδίδασκε ὅτι αὐτά εἶναι ἄκυρα. Τήν ἴδια σαφῆ διδασκαλία εἶχε καί διά τούς ναούς τῶν αἱρετικῶν καί ἐδίδασκε ὅτι μετά τήν ἐπίσημο ἀποδοχή τῆς αἱρέσεως ἀποχωρεῖ ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ ναοῦ καί αὐτός γίνεται ἕνας κοινός οἶκος, χωρίς δηλαδή καμμία ἱερότητα. Προφανῶς λοιπόν, ἡ ἀποτείχισις διά τόν ὅσιο ἐσήμαινε ὅτι ἀπομακρύνεσαι ἀπό κάτι τό ὁποῖο ἔχει ἐκπέσει, ἔχει μεταστραφῆ καί ὄχι ὅτι φεύγεις ἀπό κάτι τό ὁποῖο, ναί μέν ἔχει ἐκπέσει ὡς πρός τήν πίστι, πλήν ὅμως διατηρεῖ τήν σωστική καί ἁγιαστική ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ ἁγ. Πνεύματος στά μυστήρια. Διότι, ἐάν διασώζεται ἡ ἁγιαστική ἐνέργεια στά μυστήρια, πῶς εἶναι δυνατόν ἐμεῖς νὰ ἀποχωρήσωμε διά τῆς ἀποτειχίσεως, τὴ στιγμή δέ πού τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἔχει ἀποχωρίσει ἀπό τά μυστήρια καί τούς ναούς καί, κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, νά ἀναδειχθοῦμε ἐμεῖς βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως. Ἤ διατί τό ἅγ. Πνεῦμα νά ἀναμένη καί νά μήν ἀπομακρύνεται μέχρι τῆς ἰδικῆς μας συνοδικῆς ἀποφάσεως, ἡ ὁποία μέ τήν ἔννοια αὐτή θά τό διατάξη τρόπον τινά νά ἀποχωρήση;"
Τον ίδιο τρόπο σκέψης για την σύνδεση Θείας Χάριτος - Αποτειχίσεως είχε και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, με την διαφορά ότι την σύνδεση την χρησιμοποίησε αντίστροφα, με σκοπό να πλήξει τους αποτειχισθέντες Ορθοδόξους του Πατρίου. Γράφει στο γνωστό βιβλίο του "Τα Δύο Άκρα": "Ἂν οἱ Νεοημερολογίτες ἔχωσι ἔγκυρα Μυστήρια, ἂν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχῃ Χάριν, τότε εἶναι πράγματι Ἐκκλησία Ὀρθόδοξος, Ἐκκλησία Χριστοῦ, καὶ πᾶς ἀποχωρῶν ἐξ αὐτῆς καθίσταται σχισματικός".
Η άποψη αυτή πέρασε και σε αρκετούς εκ της Συνόδου των διαδόχων του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Έτσι ένας εξ αυτών των Ματθαιϊζόντων, ο π. Μάρκος Χανιώτης, ισχυρίστηκε παρομοίως: "Διατὶ νὰ φύγωμεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Νέου ἐφ' ὅσον ἔχει Χάριν;".
Αυτή δε η θέση επηρέασε στην εποχή μας και τους όψιμους αποτειχισθέντες του νέου ημερολογίου, τους Τρικαμηνικούς. Γράφει ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς διαστρεβλώνοντας τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη: "Ἔχουμε ἀναφέρει σ’ αὐτήν τήν ἑνότητα ὅτι ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἦτο σαφέστατος ἔναντι τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς του, μετά τήν ἀποτείχισι τῶν ὁμολογητῶν Ὀρθοδόξων καί ἐδίδασκε ὅτι αὐτά εἶναι ἄκυρα. Τήν ἴδια σαφῆ διδασκαλία εἶχε καί διά τούς ναούς τῶν αἱρετικῶν καί ἐδίδασκε ὅτι μετά τήν ἐπίσημο ἀποδοχή τῆς αἱρέσεως ἀποχωρεῖ ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ ναοῦ καί αὐτός γίνεται ἕνας κοινός οἶκος, χωρίς δηλαδή καμμία ἱερότητα. Προφανῶς λοιπόν, ἡ ἀποτείχισις διά τόν ὅσιο ἐσήμαινε ὅτι ἀπομακρύνεσαι ἀπό κάτι τό ὁποῖο ἔχει ἐκπέσει, ἔχει μεταστραφῆ καί ὄχι ὅτι φεύγεις ἀπό κάτι τό ὁποῖο, ναί μέν ἔχει ἐκπέσει ὡς πρός τήν πίστι, πλήν ὅμως διατηρεῖ τήν σωστική καί ἁγιαστική ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ ἁγ. Πνεύματος στά μυστήρια. Διότι, ἐάν διασώζεται ἡ ἁγιαστική ἐνέργεια στά μυστήρια, πῶς εἶναι δυνατόν ἐμεῖς νὰ ἀποχωρήσωμε διά τῆς ἀποτειχίσεως, τὴ στιγμή δέ πού τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἔχει ἀποχωρίσει ἀπό τά μυστήρια καί τούς ναούς καί, κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, νά ἀναδειχθοῦμε ἐμεῖς βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως. Ἤ διατί τό ἅγ. Πνεῦμα νά ἀναμένη καί νά μήν ἀπομακρύνεται μέχρι τῆς ἰδικῆς μας συνοδικῆς ἀποφάσεως, ἡ ὁποία μέ τήν ἔννοια αὐτή θά τό διατάξη τρόπον τινά νά ἀποχωρήση;"
Τον ίδιο τρόπο σκέψης για την σύνδεση Θείας Χάριτος - Αποτειχίσεως είχε και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, με την διαφορά ότι την σύνδεση την χρησιμοποίησε αντίστροφα, με σκοπό να πλήξει τους αποτειχισθέντες Ορθοδόξους του Πατρίου. Γράφει στο γνωστό βιβλίο του "Τα Δύο Άκρα": "Ἂν οἱ Νεοημερολογίτες ἔχωσι ἔγκυρα Μυστήρια, ἂν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχῃ Χάριν, τότε εἶναι πράγματι Ἐκκλησία Ὀρθόδοξος, Ἐκκλησία Χριστοῦ, καὶ πᾶς ἀποχωρῶν ἐξ αὐτῆς καθίσταται σχισματικός".
Δυστυχώς η σύνδεση Θείας Χάριτος - Αποτειχίσεως, με διάφορους τρόπους ερμηνείας αυτής, επηρέασε πολλούς, όπως τον πολύ π. Γεώργιο Μεταλληνό. Γράφει σε επιστολή του προς τον π. Θεοδώρητο, όταν ο τελευταίος τον πίεζε να αποτειχιστεί: "Ἀφοῦ ὑπάρχει ἁγιασμὸς καὶ στὸ Νέο,
πείθομαι ὅτι ὑπάρχει καὶ χάρις, ἄρα καὶ δυνατότητα ὁμολογίας καὶ σωτηρίας". Και αλλού: "Βλέποντας τὸν Ἁγιασμὸ τοῦ Ναοῦ μου νὰ μένει ἄφθαρτος, ἔχω
τὴν βεβαιότητα, ὅτι δὲν ἔχω ἀποσπασθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας καὶ ὅτι ἡ ἁγιοτριαδικὴ
χάρη τους ἐνεργεῖ καὶ σὲ μᾶς, ὄχι διὰ τὴν ἀναξιότητά μας, ἀλλὰ γιὰ τὴ σωτηρία
τοῦ λαοῦ μας («οὐ πάντας χειροτονεῖ, ἀλλὰ διὰ πάντων ἐνεργεῖ» ὁ Θεός -
Χρυσόστομος). Αὐτὰ τὰ γράφω, ὄχι γιὰ νὰ σὲ προκαλέσω. Σέβομαι τὴν ἀπόφασή
σου. Ἀλλὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσω τὸν δισταγμό μου..." (βλ. Αλλήλοις αποκαλυπτόμενοι - αποκαλύπτοντες).
Στην παραπάνω ατυχή σύνδεση, η οποία κόστισε στον Ιερό Αγώνα κατά της Παναιρέσεως τραγικές απώλειες, με μια μερίδα Ορθοδόξων να αποσχίζονται εδώ και ογδόντα έτη από τους συναγωνιστές τους, με μια άλλη μερίδα να πολεμάει ως τάχα άλλο άκρο της Παναιρέσεως (με την οποία όμως κοινωνούν!) τους Ορθοδόξους αγωνιστές και με μία τρίτη να μη θέλουν να ενταχθούν στον Ιερό Αγώνα, επαναπαυόμενοι στο γεγονός πως υπάρχει Θεία Χάρις, αντέτειναν οι σύγχρονοι Άγιοι Πατέρες, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης και ιερομόναχος Θεοδώρητος Μαύρος, την Ορθόδοξη Διδασκαλία περί του θέματος, αποδεικνύοντάς την άστοχη και ολέθρια για τον Ιερό Αγώνα.
Ο μεν Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος τόνισε πως οι Ορθόδοξοι πρέπει "νὰ διακόψωσι τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ
τῶν καινοτόμων καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, ἵνα μὴ ὦσι καὶ οὕτοι συνυπεύθυνοι ἐνώπιον
τῆς ὅλης Ἐκκλησίας"(Ποιμαντορικὴ
Ἐγκύκλιος, Ἀθῆναι 1-6-1944), επισημαίνοντας πως το περί απωλείας της Θείας Χάριτος και ακύρων Μυστηρίων φρόνημα των Ματθαιϊκών αποσκοπεί "ἀφ’ ἑνὸς εἰς τὴν ἐλπίδα νὰ
προσηλυτίσωσι καὶ ἄλλους ὀπαδοὺς εἰς τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον, ἐπισείοντες ὡς
φόβητρον τὴν ἀκυρότητα τῶν Μυστηρίων τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀφ’ ἐτέρου δὲ εἰς τὴν
συγκράτησιν τῶν ὀπαδῶν αὐτῶν, καὶ δὴ τῶν εὐπίστων καὶ χλιαρῶν εἰς τὸν ἱερὸν Ἀγῶνα
ἡμῶν" (Διασάφησις Ποιμαντορικής Ἐγκυκλίου, Ἀθῆναι,
18-1-1945).
Ο δε μακαριστός π. Θεοδώρητος συνέγραψε πολλά διαφωτιστικά αναιρώντας τόσο τις θέσεις των Ματθαιϊκών και Ματθαιϊζόντων, όσο και των Επιφανιακών και Συντηρητικών:
"Ἡ ὕπαρξις Χάριτος δὲν ἐξασφαλίζει τὴν σωτηρίαν· εύκολώτατα δύναται τις νὰ μεταλαμβάνῃ ὑποστατικῶς "Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ" καὶ παρὰ ταῦτα νά... κολάζεται! Ἀπόδειξις τοῦτου, οἱ ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ λόγῳ τοῦ Κυρίου, κατὰ τοὺς ὁποίους καὶ οἱ ἐργαζόμενοι θαύματα καὶ δυνάμεις καὶ προφητείας, ἐὰν δὲν ἔχουν ἰδίαν ἀρετὴν θά... κολασθοῦν! (Ματθ. ζ΄, 21-23). Συνεπῶς ὡς δὲν σημαίνει ἐξασφάλισιν σωτηρίας ἡ ἐπιτέλεσις θαυμάτων, οὕτως καὶ ἡ ὕπαρξις Χάριτος ἐν τῇ νεοημερολογιτικῇ Ἐκκλησίᾳ οὐδόλως ἐπιβάλλει ἢ μᾶλλον ἐπιτρέπει τὴν μετ' αὐτῆς κοινωνίαν, ἐφ' ὅσον αὕτη κακοδοξεῖ ἢ καινοτομεῖ" (Β΄ Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πρωθιερέα κ. Ευγένιο Τόμπρον, Ἅγιον Ὄρος-Ἀθῆναι, 1972).
"Ὁ π. Εὐγένιος τονίζει ὅτι ἒὰν ἔχουν χάριν οἱ Νεοημερολογῖται "τότε εἰς ποῖον κανόνα θὰ στηριχθῶμεν ἡμεῖς ἵνα ἀποκηρύξωμεν τὴν Ἐκκλησίαν ταύτην;" Τί τούτου ἀφελέστερον καὶ ἀντιπαραδοσιακώτερον; Οὐδέποτε ἀσφαλῶς θὰ ἀνέγνωσε τοὺς ὡραιοτάτους λόγους τοῦ ἁγίου Νικοδήμου ὁ ὁποῖος εἰς τὸ θαυμάσιον ἔργον του "Περὶ τῆς συνεχοῦς θείας μεταλήψεως" γράφει τὰ κάτωθι λίαν ἀρμόδια εἰς τὴν περίπτωσίν μας: "Ὁ χρόνος δὲν θέλει μὲ φθάσει εἰς τὸ νὰ ἀπαριθμῶ μύρια παραδείγματα τόσων καὶ τόσων ἁγίων οἵτινες ἐκακοπάθησαν καὶ ἀπέθανον διὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ Κανόνας"; (σελ. 108, ἔκδ. 1962). Ἐν ἄλλοις λόγοις, διὰ πάντα κανόνα ὁ ὁποῖος καταπατεῖται, διὰ πάντα ἐκκλησιαστικὸν θεσμὸν ὅστις ἀποτελεῖ παράδοσιν τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας καὶ ἀθετεῖται, ἐπιβάλλεται ὁ πιστὸς νὰ ἀντιδράσῃ καὶ νὰ χύσῃ εἰσέτι καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα του προκειμένου νὰ φέρῃ εἰς τὸ ἔργον τῶν καινοτομούντων. Θὰ ἦτο ἀληθὴς μωρία νὰ ἀνέμενον οἱ πιστοὶ ὅπως ἀπωλεσθοῦν τὰ μυστήρια πρῶτον ἐκ τῆς καινοτομούσης Ἐκκλησίας (πῶς θὰ τὸ ἐπληροφοροῦντο) καὶ κατόπιν ν' ἀντιδράσουν καὶ χωρίσουν τὰς εὐθύνας των...". (Τὸ Ἡμερολογιακὸν Σχίσμα, Ἅγιον Ὄρος/Ἀθῆναι, 1973).
"Ὁ π. Εὐγένιος τονίζει ὅτι ἒὰν ἔχουν χάριν οἱ Νεοημερολογῖται "τότε εἰς ποῖον κανόνα θὰ στηριχθῶμεν ἡμεῖς ἵνα ἀποκηρύξωμεν τὴν Ἐκκλησίαν ταύτην;" Τί τούτου ἀφελέστερον καὶ ἀντιπαραδοσιακώτερον; Οὐδέποτε ἀσφαλῶς θὰ ἀνέγνωσε τοὺς ὡραιοτάτους λόγους τοῦ ἁγίου Νικοδήμου ὁ ὁποῖος εἰς τὸ θαυμάσιον ἔργον του "Περὶ τῆς συνεχοῦς θείας μεταλήψεως" γράφει τὰ κάτωθι λίαν ἀρμόδια εἰς τὴν περίπτωσίν μας: "Ὁ χρόνος δὲν θέλει μὲ φθάσει εἰς τὸ νὰ ἀπαριθμῶ μύρια παραδείγματα τόσων καὶ τόσων ἁγίων οἵτινες ἐκακοπάθησαν καὶ ἀπέθανον διὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ Κανόνας"; (σελ. 108, ἔκδ. 1962). Ἐν ἄλλοις λόγοις, διὰ πάντα κανόνα ὁ ὁποῖος καταπατεῖται, διὰ πάντα ἐκκλησιαστικὸν θεσμὸν ὅστις ἀποτελεῖ παράδοσιν τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας καὶ ἀθετεῖται, ἐπιβάλλεται ὁ πιστὸς νὰ ἀντιδράσῃ καὶ νὰ χύσῃ εἰσέτι καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα του προκειμένου νὰ φέρῃ εἰς τὸ ἔργον τῶν καινοτομούντων. Θὰ ἦτο ἀληθὴς μωρία νὰ ἀνέμενον οἱ πιστοὶ ὅπως ἀπωλεσθοῦν τὰ μυστήρια πρῶτον ἐκ τῆς καινοτομούσης Ἐκκλησίας (πῶς θὰ τὸ ἐπληροφοροῦντο) καὶ κατόπιν ν' ἀντιδράσουν καὶ χωρίσουν τὰς εὐθύνας των...". (Τὸ Ἡμερολογιακὸν Σχίσμα, Ἅγιον Ὄρος/Ἀθῆναι, 1973).
"Ποῖος ἱερὸς πατὴρ διεκήρυξεν ποτε, π. Μᾶρκε, τοιοῦτον κήρυγμα, ὅτι δηλ. ὑπαρχούσης τῆς Χάριτος δὲν πρέπει νὰ ἀπομακρυνώμεθα τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καὶ ἂν ποιμένες της καινοτομοῦν καταπατοῦντες τοὺς ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὰς παντίμους τῆς Ὀρθοδοξίας παραδόσεις; Ὁ ἅγιος Νικόδημος δὲν βροντοφωνεῖ εἰς τὸ ἔργον του "Περὶ συνεχοῦς μεταλήψεως" ὅτι: "Ὁ χρόνος δὲν θέλει μὲ φθάσει εἰς τὸ νὰ ἀπαριθμῶ μύρια παραδείγματα τόσων καὶ τόσων ἁγίων οἵτινες ἐκακοπάθησαν καὶ ἀπέθανον διὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ Κανόνας"; (σελ. 108, ἔκδ. 1962). Ἀλλὰ καὶ πρὸ τοῦ ἁγίου Νικοδήμου ὁ πολὺς Ἀθανάσιος Πάριος δὲν ἐπαινεῖ ὁμοῦ μετὰ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου τὸν πιστὸν λαὸν τῆς Κων/λεως, ὁ ὁποῖος ὑπέμεινε τὰ πάνδεινα διότι δὲν ἠθέλησεν νὰ δεχθῇ ἄλλον εἰς τὸν θρόνον τοῦ ἀδίκως ἐξορισθέντος Χρυσορρήμονος ποιμενάρχου του; [...] "Οἱ μὲν γὰρ ἐμαστιγώθησαν, οἱ δὲ εἰς δεσμωτήριον ἐνεβλήθησαν... οἱ δὲ ἐσφάγησαν, οἱ μὲν καὶ τῇ πείρᾳ, οἱ δὲ τῇ γνώμῃ... πάντα καὶ ποιῆσαι καὶ παθεῖν αἱρούμενοι (=προτιμῶντες), ὥστε μὴ κοινωνῆσαι τῇ παρανομίᾳ τῶν τὰ τοιαῦτα τετολμηκότων" (Βλέπε: Ἀθανασίου Παρίου, Δήλωσις τῆς περὶ τῶν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ταραχῶν ἀληθείας..., κεφ. ιδ΄ ἐν χειρογράφῳ). Ἀκούεται π. Μᾶρκε; πάντα ὑπέμειναν "ὥστε μὴ κοινωνῆσαι" καίτοι οὐδεὶς λόγος ἐγένετο περὶ ἀπωλείας τῆς χάριτος ἐκ τῆς ἀντιπάλου μερίδος τοῦ ἱ. πατρός. Καὶ συνεχίζει ὁ Χρυσορρήμων: "Ταῦτα οὖν εἰπέ μοι, μικρά, τοσοῦτον δῆμον μαρτύρων κερδᾶναι τὴν Ἐκκλησίαν; Μάρτυρες γὰρ ἅπαντες οὗτοι". Ἀκούετε, Ὀσιολογιώτατε; Μάρτυρες διὰ τὸν ἅγιον Χρυσόστομον θεωροῦνται ὅσοι δὲν ἐκοινώνησαν μὲ τοὺς παραβάτας ἑνὸς καὶ μόνου ἱεροῦ Κανόνος. Οὐδέποτε ἐσκέφθησαν νὰ διακηρύξουν αὐτὸ ποὺ λέγετε ἐσεῖς καὶ οἱ ὀπαδοί σας: "Ἀφοῦ ὑπάρχει χάρις τότε διατὶ νὰ μὴ κοινωνήσωμεν μὲ τοὺς παραβάτας τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας;". Ἢ μήπως ἀμφιβάλλετε ὅτι ὑπῆρχε χάρις εἰς τοὺς διώκτας τοῦ ἱεροῦ πατρός, ἀφοῦ ὁ ἀρχηγός των καὶ διάδοχός του Ἀρσάκιος ἡγίασεν;!" (Ἀπάντησις Β΄ πρὸς τὸν Ὁσιολ. Μοναχὸν π. Μάρκον Χανιώτην, Ἅγιον Ὄρος, 19/12/1975).
"Τὸ ἐπιχείρημα (σ. ημ. του π. Επιφανίου) εἶναι έκ θεμελίων άπατηλὸν καὶ πονηρόν! Καὶ τοῦτο, διότι εἶναι δυνατὸν εἷς ἐπίσκοπος, ἢ μία Ἐκκλησία νὰ ἔχῃ Χάριν, ἀλλὰ δυνάμει νὰ εἶναι σχισματική, ἢ αἱρετική, διδαχὴν τὴν ὁποῖαν ἀποδέχεται καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος! Ὁ πιστὸς δὲ ποὺ θὰ μετέχει τοῦ Ποτηρίου μιὰς τέτοιας Έκκλησίας, λαμβάνει μὲν Χριστὸν, ἀλλὰ πρὸς κατάκρισιν καὶ ὅχι πρὸς φωτισμὸν καὶ θέωσιν, ὡς συμβαίνει πάντοτε μὲ τοὺς ἀναξίως κοινωνοῦντας. Ἡ ἀνωτέρω κατάκρισις θὰ εἶναι ποικίλη, ἐξαρτωμένη πάντοτε ἀπὸ τὸν βαθμὸν ἐπιγνώσεως τῆς κακοδοξίας. Συνεπῶς ἀπὸ μία τέτοια δυνάμει σχισματική, ἢ αἱρετικὴ Ἐκκλησία, ὅταν ὁ ὀρθόδοξος πιστός, λαϊκὸς ἤ κληρικός, ἀπομακρυνθῆ καὶ διακόψη πᾶσαν μετ' αὐτῆς κοινωνίαν, δὲν καθίσταται σχισματικός, ἀλλὰ συμφώνως πρὸς τὴν διδαχὴν τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐπαίνου ἄξιος!" (Τὸ Ἀντίδοτον).
Και άλλοι όμως, όπως ο μακαριστός θεολόγος Αριστοτέλης Δελήμπασης, απέδειξαν πατερικώς τo ασύνδετο Θείας Χάριτος - Αποτειχίσεως. Ιδού δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα εκ της γραφίδος του:
"Ἐὰν δὲ ἀποτειχιζώμεθα, ἤτοι χωριζώμεθα καὶ δὲν κοινωνῶμεν τῶν Μυστηρίων τῶν ἐκπεσόντων ἀπὸ τῆς Ὀρθοδοξίας αἱρετικῶν "πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως (δίκης καὶ καταδίκης)", πράττομεν τοῦτο θεαρέστως. Οὐχὶ ἐπειδὴ τὰ ὑπ' αὐτῶν τελούμενα Μυστήρια δὲν εἶναι ἰσχυρά, ἀλλ' ἵνα μὴ κοινωνοῦντες ἁμαρτήσωμεν, ἀσπαζόμενοι οὕτω τὴν αἵρεσιν καὶ ἀναγνωρίζοντες τὸν ἐξ Ὀρθοδόξων αἱρετικὸν ὡς αἱρετικόν, σκανδαλίζοντες μετ' αὐτοῦ" (Καλή Ομολογία).
"Ἡ ἀποτείχισις ἐκ τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου γίνεται, οὐχὶ διότι ἀπωλέσθη ἡ Χάρις, ἀλλ' ἐπειδὴ οὗτος πέπτωκε κηρύξας αἵρεσιν, καὶ διὰ τὴν ἐντολήν. Διότι, ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι "πονηρὸς" "πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι" ἐντέλλεται ὁ Θεὸς διὰ τῶν Ἁγίων (Χρυσοστόμου, P.G. 63, 231)" (Πάσχα Κυρίου).
Όσο για την θέση των Τρικαμηνικών, το μόνο που πρέπει με έμφαση να ειπωθεί είναι πως ολόκληρη η εκκλησιολογική διδασκαλία τους περί απώλειας της Θείας Χάριτος και ακύρων Μυστηρίων, βασίζεται στην παρερμηνεία των γραφομένων του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, ο οποίος όμως εξέφρασε τις αντίστοιχες θέσεις ΜΕΤΑ την καταδίκη των Εικονομάχων από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, μιας και τότε (στην β΄ φάση της Εικονομαχίας δηλαδή) έδρασε ο Όσιος και Ομολογητής Πατέρας της Εκκλησίας.
Είναι ευχής έργον τα όσα γράφτηκαν εδώ να συντελέσουν στην αποσύνδεση μεταξύ των δύο ασχέτων μεταξύ τους θεμάτων, ήτοι της Θείας Χάριτος και της Αποτειχίσεως, ώστε η αποσύνδεση αυτή να απελευθερώσει τους μεν πρώην αδελφούς μας, από ένα λυπηρό ογδοντάχρονο σχίσμα, τους δε εν δυνάμει αδελφούς μας, από την θανατηφόρο κοινωνία μετά της Παναιρέσεως, ώστε όλοι μαζί να αγωνιστούμε για την ημέρα που η Ορθοδοξία θα λάμψει στα πέρατα του κόσμου με την Μεγάλη Σύνοδο των πραγματικά Ορθοδόξων.
"Τὸ ἐπιχείρημα (σ. ημ. του π. Επιφανίου) εἶναι έκ θεμελίων άπατηλὸν καὶ πονηρόν! Καὶ τοῦτο, διότι εἶναι δυνατὸν εἷς ἐπίσκοπος, ἢ μία Ἐκκλησία νὰ ἔχῃ Χάριν, ἀλλὰ δυνάμει νὰ εἶναι σχισματική, ἢ αἱρετική, διδαχὴν τὴν ὁποῖαν ἀποδέχεται καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος! Ὁ πιστὸς δὲ ποὺ θὰ μετέχει τοῦ Ποτηρίου μιὰς τέτοιας Έκκλησίας, λαμβάνει μὲν Χριστὸν, ἀλλὰ πρὸς κατάκρισιν καὶ ὅχι πρὸς φωτισμὸν καὶ θέωσιν, ὡς συμβαίνει πάντοτε μὲ τοὺς ἀναξίως κοινωνοῦντας. Ἡ ἀνωτέρω κατάκρισις θὰ εἶναι ποικίλη, ἐξαρτωμένη πάντοτε ἀπὸ τὸν βαθμὸν ἐπιγνώσεως τῆς κακοδοξίας. Συνεπῶς ἀπὸ μία τέτοια δυνάμει σχισματική, ἢ αἱρετικὴ Ἐκκλησία, ὅταν ὁ ὀρθόδοξος πιστός, λαϊκὸς ἤ κληρικός, ἀπομακρυνθῆ καὶ διακόψη πᾶσαν μετ' αὐτῆς κοινωνίαν, δὲν καθίσταται σχισματικός, ἀλλὰ συμφώνως πρὸς τὴν διδαχὴν τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐπαίνου ἄξιος!" (Τὸ Ἀντίδοτον).
Και άλλοι όμως, όπως ο μακαριστός θεολόγος Αριστοτέλης Δελήμπασης, απέδειξαν πατερικώς τo ασύνδετο Θείας Χάριτος - Αποτειχίσεως. Ιδού δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα εκ της γραφίδος του:
"Ἐὰν δὲ ἀποτειχιζώμεθα, ἤτοι χωριζώμεθα καὶ δὲν κοινωνῶμεν τῶν Μυστηρίων τῶν ἐκπεσόντων ἀπὸ τῆς Ὀρθοδοξίας αἱρετικῶν "πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως (δίκης καὶ καταδίκης)", πράττομεν τοῦτο θεαρέστως. Οὐχὶ ἐπειδὴ τὰ ὑπ' αὐτῶν τελούμενα Μυστήρια δὲν εἶναι ἰσχυρά, ἀλλ' ἵνα μὴ κοινωνοῦντες ἁμαρτήσωμεν, ἀσπαζόμενοι οὕτω τὴν αἵρεσιν καὶ ἀναγνωρίζοντες τὸν ἐξ Ὀρθοδόξων αἱρετικὸν ὡς αἱρετικόν, σκανδαλίζοντες μετ' αὐτοῦ" (Καλή Ομολογία).
"Ἡ ἀποτείχισις ἐκ τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου γίνεται, οὐχὶ διότι ἀπωλέσθη ἡ Χάρις, ἀλλ' ἐπειδὴ οὗτος πέπτωκε κηρύξας αἵρεσιν, καὶ διὰ τὴν ἐντολήν. Διότι, ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι "πονηρὸς" "πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι" ἐντέλλεται ὁ Θεὸς διὰ τῶν Ἁγίων (Χρυσοστόμου, P.G. 63, 231)" (Πάσχα Κυρίου).
Όσο για την θέση των Τρικαμηνικών, το μόνο που πρέπει με έμφαση να ειπωθεί είναι πως ολόκληρη η εκκλησιολογική διδασκαλία τους περί απώλειας της Θείας Χάριτος και ακύρων Μυστηρίων, βασίζεται στην παρερμηνεία των γραφομένων του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, ο οποίος όμως εξέφρασε τις αντίστοιχες θέσεις ΜΕΤΑ την καταδίκη των Εικονομάχων από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, μιας και τότε (στην β΄ φάση της Εικονομαχίας δηλαδή) έδρασε ο Όσιος και Ομολογητής Πατέρας της Εκκλησίας.
Είναι ευχής έργον τα όσα γράφτηκαν εδώ να συντελέσουν στην αποσύνδεση μεταξύ των δύο ασχέτων μεταξύ τους θεμάτων, ήτοι της Θείας Χάριτος και της Αποτειχίσεως, ώστε η αποσύνδεση αυτή να απελευθερώσει τους μεν πρώην αδελφούς μας, από ένα λυπηρό ογδοντάχρονο σχίσμα, τους δε εν δυνάμει αδελφούς μας, από την θανατηφόρο κοινωνία μετά της Παναιρέσεως, ώστε όλοι μαζί να αγωνιστούμε για την ημέρα που η Ορθοδοξία θα λάμψει στα πέρατα του κόσμου με την Μεγάλη Σύνοδο των πραγματικά Ορθοδόξων.
Νικόλαος Μάννης
Κυριακή της Ορθοδοξίας 2017
Εύγε Νικόλαε, την κατάλληλη ημέρα ήρθε ένα κείμενο που βάζει τα πράγματα στην ορθή - ορθόδοξη - τους διάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει πολύ έδαφος ακόμη να καλυφθεί για την ένωση των αντιοικουμενιστών, τουλάχιστον για τους έχοντας "ώτα ακόύειν", και κατά την προσωπική μου άποψη τέτοιου είδους κείμενα συμβάλλουν υπεύθυνα προς αυτή την κατεύθυνση
Ἀγαπητέ μου Δάσκαλε, κατ' ἀρχάς σοῦ εὔχομαι ὁλοψύχως Χρόνια Πολλά διά τήν μεγάλην σημερινήν ἑορτήν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπίτρεψέ με δέ νά σέ συγχαρῶ γιά τό βαρυσήμαντον αὐτό ἄρθρον σου. Μέσα ἀπό αὐτό ἀναδεικνύεται διά μίαν ἀκόμη φοράν ἡ κολοσιαία συμβολή τοῦ μακαριστοῦ π. Θεοδωρήτου στόν ἱερόν ἀγῶνα κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ πραγματικά πυρά, καί ὄχι μέ χαρτοπόλεμον, ἀλλά καί μέ Ὀρθόδοξον Πατερικόν φρόνημα, καί ὄχι Ἑωσφορικόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν διδασκόμεθα από τα παθήματά μας. Οι αντιπαλότητες, οι πειρασμοί και οι διχασμοί των παλαιοημ/τών, έχουν την ρίζα τους ακριβώς σ` αυτή την αστοχία περί των μυστηρίων των νεοημ/τών. Μετά από ογδόντα χρόνια δεν κατανοήσαμε ότι ο καθοριστικός παράγοντας για την αποφυγή της κοινωνίας με τους καινοτόμους και που την καθιστά εφικτή, είναι η γνώση της αντικανονικότητας της καινοτομίας και τα βαθύτερα αίτια και οι προεκτάσεις της, τις οποίες προεκτάσεις βλέπουμε σήμερα και τις βιώνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η γνώση είναι που κοινοί (=μολύνει) τους κοινωνικούς με τους καινοτόμους και οικουμενίζοντες και αυτός είναι ο λόγος της αποτειχίσεως, όχι η ακυρότης ή η εγκυρότης των μυστηρίων.
Εύγε Νικόλαε! πολύ καλό άρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρωτιέμαι όμως αν δεν καταδικαστεί η αργήσει πάνω από έναν αιώνα η καταδίκη τότε τι γίνετε; Εγώ το σκέφτομαι κάπως έτσι, δηλαδή διαδοχικά λόγο των μη σωστών τελεσθέντων μυστηρίων (βλέπε βάπτιση) λόγο μικτών γάμων με αιρετικούς, σιγά σιγά πλέον δεν θα υπάρχουν ορθόδοξοι άρα και δεν θα έχουν θεία χάρη.
Αγαπητέ Νικόλαε, χαίρε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα με πολύ προσοχή τις ανωτέρω τοποθετήσεις σου, και προσωπικά δεν συμφωνώ, με την έννοια, ότι είναι πρός περαιτέρω διερεύνηση.
Το σημείο πού θεωρώ άτοπο, είναι η σύνδεση εγκειρότητας μυστηρίων που κάνεις, της Εκκλησίας του Οικουμενισμού πλέον μετά την Κρήτη, με τη μόλυνση από την αίρεση, με τη διαβεβαίωση ότι οι πιστοί κοινωνούν σώμα και αίμα Χριστού. Υπάρχει πουθενά τέτοια Αγιοπνευματική πραγματεία που να καθορίζει ότι οι αιρετικοί προ συνοδικής διαγνώμης έχουν μυστήρια, αλλά και οι κοινωνούντες πιστοί νά μολύνονται από την αίρεση που φέρουν οι αιρετικοί;
Εξ όσων γνωρίζω όχι.
Άρα οι αναφορές πού παραθέτεις ακόμη και αυτή του συγγραφέα του Πάσχα Κυρίου Κου Δελήμπαση, είναι προσωπικές γνώμες ανθρώπων, και μπορεί νά είναι λανθασμένες.
Το παράδειγμα πού φέρεις περί της Θείας Μεταλήψεως που κατακαίει τον αμαρτωλό, κατά την άποψη του Πατρός Θεωδώρητου, νομίζω ότι δεν εμπίπτει ορθά στο θέμα μας, καθώς εδώ το ερώτημα είναι εάν ο αιρετικός γυμνή την κεφαλή, Ιερουργεί για να γίνεται η μετουσίωση των Θείων Δώρων.
Εξ όσων γνωρίζω έκ των Αγίων Παραδόσεων ο Ιερεύς για να Ιερουργεί πρέπει να πληρεί τρείς προϋποθέσεις. Να έχει νομίμως χειροτονία, νά είναι καθόλα Ορθόδοξος, και να μην έχει καταδικαστεί νομίμως για κανονικά ηθικά παραπτώματα.
Ο αιρετικός γυμνή την κεφαλή, εκπίπτει αυτόματα της Ιεροσύνης καθώς ως βλάσφημος περί της Αγιας Τριάδος, μολύνει και το Άγιο Θυσιαστήριο, και γι αυτό θά πρέπει να φεύγουμε αμέσως.
Επίσης αυτό που γράφεις ότι, ""για πρώτη φορά η σύνδεση αυτή, μεταξύ της υπάρξεως ή μη της Θείας Χάριτος (και επομένως εγκύρων, ή ακύρων αντίστοιχα, Μυστηρίων) και της Αποτειχίσεως, έγινε εσχάτως..."", ενισχύει το συμπέρασμα ότι το σκεπτικό που αναπτύσσεις δεν ήταν αντικείμενο έρευνας τών Αγίων.
Διότι οι Άγιοι έχοντας την πεποίθηση της αίρεσης προ συνοδικής διαγνώμης διέκοπταν κοινωνία με το σώμα των αιρετικών και δεν εξέταζαν τον τρόπο που εξετάζουμε εμείς, όπως το αναπτύσσεις. Οι Άγιοι, και υπάρχει πληθώρα ιστορικών γεγονότων, τους αιρετικούς τους θεωρούσαν ότι αυτόματα εξέπεσαν του αξιώματος της Αρχιεροσύνης και Ιεροσύνης. Πχ ο Άγιος Υπάτιος προ συνοδικής καταδίκης ούτε καν Επίσκοπο θεωρούσε τον αιρετικό Νεστόριο.
Και ακόμη, ο Άγιος Αλέξανδρος που από τούς συνοδικούς κλήθηκε να συλλειτουργήσει με τον Άρειο, αμέσως μετά την καταδίκη της αίρεσης του Αρείου, και ενώ εκείνος είπε ότι μετανόησε, ο Άγιος Αλέξανδρος εκ Πνεύματος Αγίου ήξερε ότι ο Άρειος παρέμενε αιρετικός και δεν αναπαυόταν και αγρυπνώντας ικέτευε το Θεό να μην επιτρέψει το συλλείτουργο, και όπως δεν επέτρεψε, καθώς χύθηκαν τα σωθηκά του στο αποχωρητήριο, προ της Θείας Λειτουργίας.
Ωστόσο όμως κάποιοι Άγιοι δεν διέκοπταν αμέσως ή και ακόμη περίμεναν την συνοδική καταδίκη. Όμως πουθενά δεν βρήκα ιστορική παραπομπή, ότι τούτοι οι Άγιοι, περίμεναν τη συνοδικη καταδίκη γιά λόγους ηχηρής καταδίκης της αίρεσης, θεωρώντας διαφορετική την ουσία της αίρεσης και των αιρετικών, πρό συνοδικής και μετά συνοδικής διαγνώμης.
Αιώνες τώρα και χωρίς άλλους κανόνες παρεκτός ο 15ος, η διάγνωση τής αίρεσης γίνεται από τη συνείδηση του κόσμου.
Και η αίρεση είναι αίρεση, είτε προ, είτε μετά την καταδίκη. Αυτό που διαφέρει και επιβάλει την συνοδικη καταδίκη είναι όταν υπάρχουν αμφιβολίες για το εάν υφίσταται ή όχι η αίρεση.
Εδώ θεωρώ και το κρίσιμο σημείο που οι πατέρες άλλοι διέκοπταν νωρίτερα καί άλλοι αργότερα ή και ακόμη περίμεναν την συνοδικη καταδίκη.
Δεν ήταν σίγουροι, και περίμεναν.
Και βέβαια καρδιογνώστης ο Χριστός μας, πού γνωρίζει τους λόγους του καθενός μας...
Σέ συνέχεια προηγούμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις μέρες μας ταλανίζει ο Οικουμενισμός, προεφητευμένος από πολλούς Αγίους, και ακόμη με την τεχνολογία βλέπουμε τα δημόσια πεπραγμένα των αιρετικών. Νομίζω ότι ουδείς έχει την παραμικρή αμφιβολία για τα πρόσωπα και τις αιρέσεις των οικουμενιστών. Και πάλι όμως εάν κάποιοι δεν είναι σίγουροι για την αίρεση και ο καρδιογνώστης το βλέπει στις καρδιές, αυτός γιά εμένα είναι στην οικονομία.
Ακόμη και όσοι έχουν άγνοια, (απο αδιαφορία), περί του θέματος πού πολλοί σπεύδουν να αθωώνουν, όμως και εδώ ο Χριστός μας είπε θα εμμέσει τούς χλιαρούς.
Γιά νά καταλήξω, κάθε κουβέντα που κάνουμε και υποστηρίζουμε στην ύπαρξη μυστηρίων στην αίρεση του Οικουμενισμού, δεν είναι συμφέρον διότι κάποιος μπορεί να παραπλανηθεί στο δημόσιο διάλογο και να πεί, εφόσον γράφουν πολλοί ότι υπάρχουν μυστήρια, εντάξει είμαι, και νά μάς ζητάει Λόγο ο Θεός για ψυχές που παρασύραμε εν αγνοία μας. Η σκέψη μου είναι να απέχουμε από τις κρίσεις, είτε ναι είτε όχι στα μυστήρια, όπως και οι Άγιοι το ίδιο έκαναν όπως ομολογείς στην αρχή του σκεπτικού σου,
και να παραμένουμε στίς επιταγές των Αγίων Πατέρων για τις αιρέσεις. Δικές μας τοποθετήσεις δύναται να κάνουν ζημιά.
Τέλος, νά τονίσω ότι η παραπομπή στην Πατρολογία του Migne του Ιερού Χρυσοστόμου που αναφέρει ο Δελήμπασης στο Πάσχα Κυρίου, δέν υπάρχει πουθενά στην 231 σελίδα του 63 τόμου...
Αγαπητέ Μαρίνε, σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Είναι προφανές ότι δεν συμφωνούμε, αλλά δεν πειράζει. Θα προσπαθήσω με λίγα λόγια να απαντήσω στις ενστάσεις και να γίνει ένας εποικοδομητικός διάλογος.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Καταρχήν τα παραπάνω δεν είναι τοποθετήσεις μου. Εγώ είμαι απλά ένας αντιγραφέας. Πρόκειται για τοποθετήσεις (που ταυτίζονται μεταξύ τους) τριών επιφανών προσώπων. Του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, του π. Θεοδωρήτου και του Αριστοτέλους Δελήμπαση. Γράφεις όμως πως αυτές είναι «προσωπικές γνώμες ανθρώπων, και μπορεί νά είναι λανθασμένες». Έστω ότι είναι έτσι. Τι έχουμε εδώ; Από τη μία τις «προσωπικές απόψεις» του Αγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, του π. Θεοδωρήτου και του Αριστοτέλους Δελήμπαση και από την άλλη την προσωπική άποψη του Μαρίνου. Εσύ τι λες, ποια πλευρά είναι πιο αξιόπιστη; Εμένα πάντως να με συγχωρέσεις, αλλά θα ακούσω αυτά που λένε οι πρώτοι.
2. Διαφωνώ τελείως με τις θέσις σου, ή μάλλον με τα συμπεράσματά σου περί αιρετικών, αιρέσεως, και Μυστηρίων, αλλά δεν θα τις αντικρούσω όλες εδώ, διότι δεν θα μου φτάσει ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος. Ας αρχίσουμε να τις εξετάζουμε σταδιακά. Οπότε θα μου επιτρέψεις μία ερώτηση, που θα την αφήσω για το τέλος, ώστε να αρχίσει με αυτήν ένας διάλογος.
3. Γράφεις επίσης πως: «κάθε κουβέντα που κάνουμε και υποστηρίζουμε στην ύπαρξη μυστηρίων στην αίρεση του Οικουμενισμού, δεν είναι συμφέρον διότι κάποιος μπορεί να παραπλανηθεί στο δημόσιο διάλογο και να πεί, εφόσον γράφουν πολλοί ότι υπάρχουν μυστήρια, εντάξει είμαι». Αυτό συμπέρανες αδελφέ από το παραπάνω άρθρο; Όταν αποδεικνύεται ότι η ύπαρξη των Μυστηρίων ΚΟΛΑΖΕΙ αυτούς που γνωρίζουν, εσύ τι λες θα πει ο άλλος «εντάξει είμαι, αφού υπάρχουν μυστήρια»;
4. Περί της παραπομπής P.G. 63, 231 είναι εκεί, αλλά μάλλον δεν κοίταξες καλά ή είδες κάτι άλλο. Να σημειωθεί δε ότι το εντός εισαγωγικών χρυσοστομικό απόσπασμα που παραθέτει ο Δελήμπασης είναι το εξής: «πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι».
5. Η ερώτηση που θέλω να μου απαντήσεις είναι η εξής: Από πότε ακριβώς (ποια χρονιά) εξέπεσαν της Ιερωσύνης οι Νεοημερολογίτες/Οικουμενιστές κληρικοί και γιατί;
Σε ευχαριστώ!
Αγαπητέ Νικόλαε, δεν έχω άποψη, δεν έχω την κατάλληλη πνευματικότητα για να απαντήσω στο
ΑπάντησηΔιαγραφήπερί του "πότε", όμως νομίζω ότι δεν είναι ούτε επί της ουσίας, ούτε έχει σημασία.
Επί της ουσίας είναι, το εάν είναι αίρεση ή όχι, καθώς, όπως παραλάβαμε από τους Αγίους Πατέρες, ο αιρετικός αυτόματα βγάζει τον εαυτόν του, ταχέως εκτός της Αγίας Εκκλησίας.
Και βέβαια είναι ορθό τούτο, καθώς, εάν μόνο ένα θανάσιμο αμάρτημα θέτει τον πιστό αμέσως εκτός Αγίας Εκκλησίας ή και ακόμη, εάν ένας εξωμότης με την άρνηση της Πίστεως βγαίνει αυτόματα εκτός Αγίας Εκκλησίας και δια Αγίου Μύρου επανέρχεται ή και ακόμη η παράβαση τών Πρωτοπλάστων ανελέητα τούς οδήγησε αμέσως εκτός του Παραδείσου, πόσο μάλλον, όταν υιοθετούνται και κηρύττονται βλάσφημες θέσεις και απόψεις, κατά τής Αγίας Τριαδικής Θεότητας.
Ας έχουμε υπ΄ όψιν μας ότι ίδιος ο Χριστός κατονόμασε, "γεννήματα εχιδνών" την επίσημη Εκκλησία του των Ιουδαίων, επί των ημερών τής κατά σάρκα ζωής Του επί της γής και δεν τους κατονόμασε τέκνα τού ουράνιου Πατρός, χωρισμένους κατά αλήθεια από την ουράνια Εκκλησία ένεκεν μόνο της υποκρισίας και της αλαζονείας τους.
Προκειμένου λοιπόν, να στηρίξω τα ανωτέρω εκ της Αγιοπατερικής διδασκαλίας αναφέρω τα κάτωθι.
Εκ της Β΄ επιστολής Απ. Πέτρου β΄1: «οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας ... ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν». Εις "ταχεία απώλεια" σημαίνει εκτός της Αγίας Εκκλησίας αμέσως.
Αλλού πάλι, αναφέρεται στον βίο του Αγίου Πέτρου Αλεξάνδρειας ότι ο Άρειος, προ συνοδικής διαγνώμης, ήταν καθηρημένος και αφορισμένος εκ της Αγίας Εκκλησίας, κατόπιν οράματος του Αγίου Πέτρου Αλεξανδρείας θεωρώντας σε θαυμαστή οπτασία Τον Δεσπότη Χριστόν με σχισμένο τον χιτώνα, λίγο προ της μαρτυρικής του τελευτής το 305 μ.Χ. (Μέγας Συναξαριστής Μ. Λαγγή ΙΑ σελ 608).
Η συνοδική του καταδίκη έγινε το 324 μ.Χ.
Αλλού πάλι, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας άφησε την παρακαταθήκη, "όσοι δεν είναι της αληθείας, δεν είναι ούτε της του Χριστού Εκκλησίας"!
Αλλού, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης περί της μοιχειανικής αιρέσεως, και του Ιωσήφ του ζεύκτη του μοιχού, αναφέρει, "ψυχαίς γαρ βεβήλοις ασυναφής ο Χριστός.. " PG 99, 252C.
Και αλλού για τον ίδιο λόγο, "οι ιερείς ηθέτουν νόμον μου και εβεβήλουν τα άγιά μου" PG 99, 1001 D.
Αλλού πάλι για την μοιχειανική αίρεση, θεωρεί εκτός Αγίας Εκκλησίας τους αιρετικούς, "Διότι ἔχομε παραγγελίαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπόστολον, ἐὰν κάποιος δογματίζῃ ἢ μᾶς προστάσσῃ νὰ κάνωμε κάτι ἀντιθέτως ἀπ΄ ὅ,τι παρελάβομεν, ἀντιθέτως ἀπ' ὅ,τι οἱ ὁρίζουν οἱ Κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς Συνόδων, Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν, νὰ μὴ τὸν δεχώμεθα καὶ οὔτε νὰ τὸν ὑπολογίζωμε μεταξὺ τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων· ". PG 99, 988 Α
Επίσης αλλού, για την ίδια αίρεση αναφέρει ο Άγιος για τον Ιωσήφ τον μοιχοζεύκτη, "απόπτυστος παρά Θεού και ανίερος, o τοιούτος, βεβήλωσης των Αγίων (PG 99, 1000 Α)...
Σε συνέχεια προηγούμενου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Νικόλαε από τα γραφόμενά σου ξεκινώ και επειδή έχεις αποφανθεί περί της αίρεσης της Κρατούσης Εκκλησίας, μνημονεύω ότι οι επιταγές των Αγίων δεν αφήνουν άλλη ερμηνεία παρά την αυτόματη έξοδο από την Αγία Εκκλησία, χωρίς να διαχωρίζουν την εξέταση της αίρεσης από σύνοδο ή όχι.
Είναι πασιφανές ότι εκτός της Αγίας Εκκλησίας δεν υφίσταται Χάρη Μυστηρίων, διότι εις Μίαν Αγία Εκκλησία ομολογούμε στο σύμβολο της Πίστεως, και η Αγία Εκκλησία ορίζεται κατακάθαρη από αιρετικά φρονήματα, ο δε αιρετικός διά του αυτεξουσίου τής χρήσης απέχει βγαίνει εκτός, ακόμη και πρό συνοδικής καταδίκης, όπως παραπάνω αποδείχθηκε.
Για τον Άγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο που αναφέρεις με υπονοούμενο, κάνω την επισήμανση ότι δεν ανέφερε ποτέ ότι είναι αιρετική η Κρατούσα Εκκλησία.
Στις σημειώσεις του, την αναφέρει ως "δυνάμη σχισματική", με την προσδοκία ότι θα γίνει σύνοδος για την αληθή εξέταση, άποψη πού την είχε μέχρι που κοιμήθηκε το 1955. Οπότε στις απόψεις μου ουδόλως διαφωνώ με τον Άγιο Χρυσόστομο, απεναντίας εσύ κάνεις κατάχρηση των θέσεών του, καθώς γράφεις περί αίρεσης και Άγια Μυστήρια στην παρούσα ανάρτηση.
Το επιπλέον που θέλω να τονίσω ότι η γνώμη στα της Αγίας Εκκλησίας δεν ορίζεται με την πλειοψηφία, αλλά με το τι λέει ο καθένας να εξετάζεται, διότι το Άγιο Πνεύμα όπου θέλει πνεί, και δύνατε ο Θεός όπως με ένα αστέρι οδήγησε τους μάγους στον Χριστό και μία όνος ήλεγξε και δίδαξε τον μάντη Βαλαάμ, το κατ’ ευδοκία θέλημα του Θεού, να μας δίνει σωτήριες λύσεις και απαντήσεις. Ας μην ξεχνάμε και τον Ευαγγελικό Λόγο, "οι λίθοι κεκράξουσι"!
Αγαπητέ, η Αγία τέλεια Εκκλησία, μάς παρέδωσε όλα τα απαραίτητα για την σωτηρία μας.
Αρκούμαστε να είμαστε πίσω από τις διδαχές των Αγίων, ούτε πάνω ούτε μπροστά τους. Εισαγάγεις νέο δόγμα, και κατά τη γνώμη μου είναι βλασφημία, αφού υποστηρίζεις πως "ο αιρετικός προ συνοδικής διαγνώμης Ιερουργεί μυστήρια, όμως μολύνει με την αίρεση".
Πουθενά στην Αγιοπατερική βιβλιογραφία δεν έχω συναντήσει τέτοια παραδοχή, και προκειμένου να το υποστηρίξεις χρησιμοποιείς παραπομπές ανθρώπων όμως αποδυκνείονται αντίθετες με αυτές των Αγίων...
Αγαπητέ Μαρίνε, ξεκινάς το κατεβατό σου γράφοντας "δεν έχω άποψη, δεν έχω την κατάλληλη πνευματικότητα για να απαντήσω στο περί του "πότε", όμως νομίζω ότι δεν είναι ούτε επί της ουσίας, ούτε έχει σημασία".
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι πολύ για τρεις λόγους:
α. Επειδή ενώ λες πως δεν έχεις άποψη, ούτε πνευματικότητα να απαντήσεις στο μοναδικό πράγμα που σε ρωτάω, απαντάς σε χίλια δυο πράγματα που δεν σε ρωτάω.
β. Επειδή αρνείσαι να απαντήσεις στην ερώτησή μου ισχυριζόμενος αυθαίρετα ότι δεν είναι επί της ουσίας και ότι δεν έχει σημασία, απαξιώνοντας έτσι τον συνομιλητή σου, για τον οποίο το ερώτημα προφανώς και είναι επί της ουσίας και έχει σημασία.
γ. Επειδή κατηγορείς ως αντικείμενους στην διδασκαλία των Αγίων τα πρόσωπα τα οποία είχαν, κατά κοινή ομολογία, την άποψη και την κατάλληλη πνευματικότητα (ο ένας μάλιστα επίσημα και Άγιος) για να εκφέρουν γνώμη. Δεν είναι οι θέσεις τους ενάντια στους Αγίους, αλλά ενάντια στην ερμηνεία που δίνεις εσύ στους Αγίους.
Κατόπιν όλων αυτών επαναλαμβάνω το ερώτημά μου: Από πότε ακριβώς (ποια χρονιά) εξέπεσαν της Ιερωσύνης οι Νεοημερολογίτες/Οικουμενιστές κληρικοί και γιατί;
Αν θέλεις να γίνει διάλογος και όχι μονόλογος, αναμένω την απάντησή σου.
Αγαπητέ Νικόλαε μην επιμένεις σε ερώτημα πού είναι πέρα από τη δύναμή μου να απαντήσω, άλλωστε άλλη είναι η διαφωνία μας εκ της ανάρτησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ συνομιλητής δεν απαξιώνεται από την αδυναμία του άλλου της απάντησης, αλλά από ψεύδη, από ειρωνεία, από διαστρέβλωση των θέσεων πού προβάλει, και από αναιτιολογητες, αόριστες αυθαίρετες κρίσεις.
Επιπλέον σχετικά με το "πότε", επειδή θεωρώ ότι έχεις κάτι στο μυαλό σου γράψε το σκεπτικό σου, ή εδώ ή ακομη καλύτερα σε ξεχωριστή ανάρτηση, και εάν έχω γνώμη θα συμφωνήσω ή θα διαφωνήσω επί των επιχειρημάτων σου.
Εξήγησε επίσης το γιατί είναι σημαντικό το "πότε".
2. Γράψε σε παρακαλώ ποια είναι και γιατί, η ενάντια ερμηνεία πού δίνω εγώ στούς Αγίους, διότι ακατανόητο το βλέπω.
3. Έχεις δίκιο πού με λυπάσαι, και εγώ μέ λυπάμαι,καλή αυριανή εορτή και συγχώρα με.
Αδελφέ, δεν έχω να γράψω τίποτα, αφού δεν απαντάς. Πίστευε ό,τι σου αρέσει.
ΔιαγραφήΚαι δεν έγραψα "σε λυπάμαι", αλλά "λυπάμαι". Υπάρχει χάσμα μέγα μεταξύ αυτών των δύο εκφράσεων.