Συνέντευξη Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος σε πολωνική ιστοσελίδα

            Ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Γαρδικίου Κλήμης ὡς Τοποτηρητὴς τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Μοραβίας (Τσεχίας, Σλοβακίας, Πολωνίας) τῆς Ἐκκλησίας μας, παρεχώρησε τὴν κατωτέρω συνέντευξι σὲ πιστούς μας ἐκ Πολωνίας, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὴν πολωνικὴ γλῶσσα στὴν ἑξῆς Ἱστοσελίδα: https://maptys.wordpress.com/2017/03/09/wywiad-z-bp-klemensem/
Παρατίθεται καὶ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, χάριν τῶν Ἑλλήνων ἀναγνωστῶν: 

1. Ποιὰ εἶναι ἡ θέσις σας σχετικὰ μὲ τὴν «ἐπίσημη Ὀρθοδοξία»;

            Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ δὲν ἔχουμε νὰ ἀπαντήσουμε κάτι ἄλλο, παρὰ ὅσα γράφονται αὐτούσια στὸ Ἑνωτικὸ Ἐκκλησιολογικὸ Κείμενό μας «Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - Θέματα Δογματικὰ καὶ Κανονικά» (Μάρτιος 2014), καὶ συγκεκριμένα ὅσα διαλαμβάνονται στὸ Κεφ. Δ’ τοῦ Κειμένου αὐτοῦ, τὸ ὁποῖο φέρει τὸν τίτλο: «Ἡ λεγομένη ἐπίσημος Ὀρθοδοξία»:

1. Τὸ νόημα τοῦ ὅρου «ἐπίσηµη Ὀρθοδοξία» ἔχει στενὰ συνδεθεῖ µὲ τοὺς ὅρους «ἐπίσηµη Ἐκκλησία» καὶ «ἐπίσηµες τοπικὲς Ἐκκλησίες».

2. Ἡ «ἐπίσηµη Ὀρθοδοξία» εἶναι τὸ ἰδιαίτερο ἐκεῖνο ἰδεολόγημα τῶν λεγομένων ἐπισήµων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, τὸ ὁποῖο ἀντιπροσωπεύει µία Ὀρθοδοξία ὁλοένα καὶ περισσότερο «χλιαρή», ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἐκκλησιολογικῶν καὶ Κανονικῶν Καινοτομιῶν, τὶς ὁποῖες προέβλεπε τὸ προαναφερθὲν Πατριαρχικὸ Διάγγελμα τοῦ 1920, ὁδηγήθηκε στὴν σταδιακὴ ἀποξένωσή της ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία.

3. Τὸ 1924 ἔγινε τὸ πρῶτο καὶ μεγάλο βῆμα πρὸς τὴν ἐφαρμογὴ αὐτῆς τῆς προσχεδιασμένης καὶ μεθοδευμένης ἀλλοτριώσεως ἀπὸ τὴν γνησιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου σὲ μερικὲς Τοπικὲς Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες μὲ τὸν καιρὸ αὐξήθηκαν, ἕως τὸ σημεῖο τῆς ἀποδοχῆς σὲ κάποιες περιπτώσεις ἀκόμη καὶ τοῦ Παπικοῦ Πασχαλίου, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ κατάφορη παραβίαση τοῦ Ὅρου τῆς Α’ Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

4. «Ἐπίσηµη Ἐκκλησία» εἶναι τὸ ὄνοµα, τὸ ὁποῖο προσέδωσαν οἱ Ρῶσοι πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακοµβῶν στὴν κρατικὴ Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὴν ἀναγνωρισμένη καὶ ἐντελῶς ἐξαρτημένη ἀπὸ τὸ ἄθεο Σοβιετικὸ Καθεστώς, ἡ ὁποία καὶ ἐξελίχθηκε στὸ γνωστὸ σεργιανιστικὸ καὶ οἰκουμενιστικὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας.

5. Σήμερα, οἱ ὅροι «ἐπίσηµη Ἐκκλησία» καὶ «ἐπίσηµες τοπικὲς Ἐκκλησίες», ἀναφέρονται στὶς γνωστὲς ἱστορικῶς διαµορφωµένες Τοπικὲς Ἐκκλησίες, ἡ ἱεραρχικὴ Ἡγεσία τῶν ὁποίων ἀποδέχεται ἐπισήμως καὶ μετέχει συνοδικῶς στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση, τὴν προωθεῖ, ἐπιτρέπει ἢ τὴν ἀνέχεται ὡς θεολογικὴ ἔννοια καὶ ὡς θρησκευτικὴ πράξη, καλύπτεται ἀπὸ τὸ πέπλο τῆς δῆθεν Κανονικότητας, ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ Σεργιανισµός, καὶ υἱοθετεῖ -ἀμέσως ἢ ἐμμέσως- καὶ πολλὲς ἄλλες µορφὲς τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία (βλ. διαβρωτικὰ φαινόμενα, ὅπως τὴν νόθευση τῶν Μυστηρίων καὶ μάλιστα τοῦ τύπου τοῦ Βαπτίσματος, λειτουργικὲς μεταρρυθμίσεις μὲ τὸ πρόσχημα τῆς «λειτουργικῆς ἀναγεννήσεως», τὴν πρόσφατη «μεταπατερικὴ θεολογία», τὴν ἐπισήμως -καὶ μάλιστα στὶς πανεπιστημιακὲς θεολογικὲς Σχολὲς- ἐπιτελούμενη βαθειὰ διείσδυση τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ἀπώλεια τῶν ἐκκλησιαστικῶν κριτηρίων γιὰ τὴν Διακήρυξη Ἁγίων, ποικίλες μορφὲς ἐκκοσμικεύσεως καὶ ἀλλοιώσεως τοῦ αὐθεντικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἤθους, τὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἀντιπατερικῆς ἑρμηνείας τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Οἰκονομίας κλπ.).

6. Ὅλες αὐτὲς οἱ λεγόμενες ἐπίσημες Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον προσχωρήσει ἀποφασιστικά, σταθερὰ καὶ ἀμετανόητα στὴν διαδικασία τῆς συγκρητιστικῆς Ἀποστασίας, σεργιανιστικοῦ καὶ οἰκουμενιστικοῦ τύπου, µία ἀντιεκκλησιαστικὴ καὶ ἀντικανονικὴ διαδικασία, ἡ ὁποία ἔχει προωθηθεῖ ἢ ἐπιτραπεῖ συνοδικῶς ἀπὸ τὶς Ἱεραρχίες αὐτῶν, μετὰ τῶν ὁποίων ἡ Γνησία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε προσευχητική, μυστηριακὴ καὶ διοικητικὴ κοινωνία, ἐπειδὴ εἶναι συνεπὴς πρὸς τὶς Ἐκκλησιολογικές Ἀρχές Της σχετικὰ μὲ τοὺς «ψευδεπισκόπους» καὶ «ψευδοδιδασκάλους».

2. Πῶς πρέπει νὰ ἀγωνισθῆ κανεὶς ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

            Ἡ ἀπάντησις καὶ στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἐμπεριέχεται αὐτούσια στὸ προαναφερθὲν Ἐκκλησιολογικό μας Κείμενο, καὶ συγκεκριμένα στὸ Κεγ. Γ’, παραγρ. 8-10:

8. Οἱ εὐσεβεῖς, Κλῆρος καὶ Λαός, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὑγιᾶ Δογματικὴ καὶ Κανονικὴ Συνείδηση, ἀπένταντι σὲ φαινόμενα καὶ κινήσεις, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἐκκλησιολογικὴ καὶ σωτηριολογικὴ σημασία, ὅπως εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Σεργιανισμός, ὀφείλουν νὰ τηρήσουν μία γνήσια Πατερικὴ στάση, ὅταν μάλιστα αὐτὰ ἑδραιώνονται συστηµατικὰ καὶ διαδίδονται εὐρέως, ἔστω καὶ ἄν δὲν ἐπιδιώκουν πάντοτε µία σαφῆ δογµατικὴ ἔκφραση, ἀλλ᾿ εἰσχωροῦν καὶ ἐνσπείρονται στὸ Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας µὲ ὕπουλο καὶ διαβρωτικὸ τρόπο, δηλαδὴ υἱοθετοῦνται ἐνεργῶς ἢ ἐπιτρέπονται παθητικῶς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἐπισκόπους µιᾶς ἢ περισσοτέρων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.

9. Στὶς περιπτώσεις αὐτές, ἡ οὐσία τοῦ ἀγῶνος ἐναντίον τῶν ἀντι-ευαγγελικῶν, ἀντορθοδόξων καὶ ἐκφυλιστικῶν αὐτῶν φαινοµένων δὲν εἶναι ἁπλῶς καὶ μόνον μία προαιρετικὴ στάση μέσα στὸ πλαίσιο μιᾶς δῆθεν οἰκονομίας, ἀλλὰ ἐπιβάλλεται ἀμέσως ἡ παύση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας µὲ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν Ἱεραρχία, ἡ ὁποία εἰσάγει μάλιστα συνοδικῶς τὴν αἵρεση στὴν Ἐκκλησία, εἴτε μὲ τὸ νὰ κηρύσσει αὐτήν, εἴτε μὲ τὸ νὰ συµβάλλει στὴν διάδοσή της µέσῳ τῆς σιωπῆς, τῆς παθητικότητας ἢ τῆς ἀδιαφορίας (ΙΕ’ Κανὼν τῆς Πρωτο-δευτέρας).

10. Ἡ Ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι (μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ) ἔχουν ἐκπέσει, καὶ οἱ ὁποῖοι χαρακτηρίζονται πλέον ὡς «ψευδεπίσκοποι» καὶ «ψευδοδιδάσκαλοι», ἀποτελεῖ ἀναγκαιότατη ὑποχρέωση τῶν γνησίων Ὀρθοδόξων ἐν καιρῷ αἱρέσεως, γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς Μοναδικότητας, τῆς Ἑνότητας καὶ τῆς Καθολικότητας τῆς Ἐκκλησίας· (ἐπίσης), γιὰ τὴν ὁμολογιακὴ Μαρτυρία Πίστεως, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἱεραποστολικὴ σωτήρια Κλήση Μετανοίας πρὸς αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἐκτρέπονται καὶ γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοινωνία μὲ αὐτούς. 

3. Τὶ εἶναι ἡ Γνήσια Ὀρθοδοξία;

            Καὶ πάλι στὸ προαναφερθὲν Ἐκκλησιολογικό μας Κείμενο δίδεται αὐτούσια ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα αὐτὸ (Κεφ. Ε’: «Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία»):

1. Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία περιλαμβάνει στοὺς κόλπους Της καὶ συνενώνει ἐν τῷ Πατρί, διὰ τοῦ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τὴν μεγάλη ἐκείνη μερίδα τοῦ εὐσεβοῦς Κλήρου καὶ Λαοῦ τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀντέδρασε σθεναρῶς στὴν διακήρυξη τῆς ἐκκλησιοκτόνου αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς ἄμεσες πρακτικὲς ἐφαρμογές του, καθὼς καὶ τοῦ ἐκκλησιομάχου Σεργιανισμοῦ, καὶ διέκοψε κάθε κοινωνία μὲ τοὺς Καινοτόμους Οἰκουμενιστές, ἐπίσης καὶ μὲ τοὺς Σεργιανιστές.

2. Οἱ πιστοὶ τηρητὲς τῆς Παρακαταθήκης τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Τύχωνος (+1925) στὴν Ρωσία δὲν ἀναγνώρισαν τὴν καθεστωτικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸν Σεργιανισμὸ (1927 ἑ.), καὶ προτίμησαν ἕνα μέρος ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ὑποστεῖ διωγμοὺς καὶ νὰ καταφύγει στὶς Κατακόμβες, καὶ ἔτσι ἀνέδειξε Μάρτυρες καὶ Ὁμολογητὲς τῆς Πίστεως, καὶ ἄλλο μέρος ἀπὸ αὐτοὺς ἐξῆλθε ἀπὸ τὴν Ρωσία, καὶ συγκροτήθηκε ἐκκλησιαστικῶς-διοικητικῶς στὴν Διασπορά, καὶ ἀνέδειξε ἐπίσης λαμπρὲς Ὁμολογιακὲς καὶ Ἅγιες Μορφές, μέ παγκόσμια μάλιστα φήμη καὶ περιωπή.

3. Στὴν Ἑλλάδα, τὴν Ρουμανία, τὴν Κύπρο, τὴν Βουλγαρία καὶ σὲ ἄλλα μέρη, συμπαγεῖς πληθυσμοὶ ἀπέρριψαν τὴν Ἡμερολογιακὴ-Ἑορτολογικὴ Καινοτομία τοῦ 1924 καὶ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ προτίμησαν ἐπίσης τὶς διώξεις καὶ ἀνέδειξαν Μάρτυρες καὶ Ὁμολογητὲς τῆς Πίστεως, προκειμένου νὰ φανοῦν συνεπεῖς στὶς ἱερὲς Παραδόσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας· καὶ ὁ Κύριός μας ἐνθάρρυνε καὶ ἐπιβράβευε τὸν κατὰ Θεὸν ζῆλον τῶν γνησίων τέκνων Του, μέσῳ ἐντυπωσιακῶν καὶ θαυμαστῶν Θεοσημειῶν, ὅπως τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ στὴν Ἀθήνα (14.9.1925).

4. Μετὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς Καινοτομίας τοῦ 1924 στὴν Ἑλλάδα, (οἱ πιστοὶ) ποὺ ἔμειναν σταθεροὶ στὶς Πατρῶες Παραδόσεις, ἄρχισαν νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν ὀνομασία «Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί», καὶ τὸ ἴδιο ἔπραξαν καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας, οἱ λεγόμενοι Τυχωνῖτες.

5. Κατὰ τόπους ὅμως καὶ κατὰ διαστήματα ἔχουν χρησιμοποιηθεῖ καὶ ἄλλες ποικίλες ὀνομασίες γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀπέρριψαν μὲν τὴν Καινοτομία τοῦ 1924 καὶ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ εὑρίσκοντο πάντοτε μέσα στὰ ὅρια τοῦ γνησίου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καὶ εὐαγγελικοῦ ἤθους, καθὼς ἐπίσης καὶ τῆς νόμιμης καὶ κανονικῆς τάξεως, καὶ εἶχαν γνήσια καὶ ἀδιάκοπη Ἀποστολικὴ Διαδοχή, οἱ ὁποῖοι βεβαίως συγκροτοῦν στὸ σύνολό τους τὴν Γνησία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ Ὁποία ἀποτελεῖ, μετὰ τὴν συνεχῶς καὶ μεγαλύτερη ἀπομάκρυνση τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς Ἀληθείας, τὴν αὐθεντικὴ συνέχεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας στὴν σύγχρονη ἐποχή μας.

6. Ἡ δογματικῶς ἀναγκαία Ἐπισκοπικὴ Δομή, γιὰ τὴν συγκρότηση καὶ συνέχεια τῶν κατὰ τόπους Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐξασφαλίσθηκε, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, εἴτε μὲ τὴν προσχώρηση ἀπὸ τὴν Καινοτομία Ἀρχιερέων σὲ Αὐτές, κατόπιν βεβαίως Ὀρθόδοξης Ὁμολογίας, εἴτε μὲ τὴν χειροτονία Ἐπισκόπων ἀπὸ Γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ στὴν Διασπορά, ἡ ὁποία εἶχε ἀναμφισβήτητη Ἀποστολικὴ Διαδοχή· ἑπομένως, ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ καὶ ἡ Κανονικότητα τῆς Γνησίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι ἀποδεδειγμένη καὶ βεβαιωμένη, ἀπρόσβλητη καὶ ἀναντίρρητη, καὶ ἔχει ἐπικυρωθεῖ μὲ θεῖα σημεῖα.

4. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέχεται πανταχόθεν ἐπιθέσεις τοῦ ὅλο καὶ περισσότερο ἐκπεσόντος κόσμου· ἐντὸς τῶν συνθηκῶν αὐτῶν πῶς δύναται κανεὶς νὰ δημιουργήση οἰκογένεια, νὰ μεγαλώση παιδιὰ -καὶ τὸ κυριώτερο- πῶς νὰ σωθῆ;

            Οἱ ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ διαβόλου καὶ γενικὰ τοῦ ἐκπεσμένου καὶ μακρὰν τοῦ Θεοῦ εὑρισκομένου κόσμου εἶναι ὄντως ἰδιαίτερα ἰσχυρὲς στὴν ἐποχή μας. Ὅμως, ὅπου ἡ ἁμαρτία πλεονάζει, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ παρέχεται ἐπίσης μὲ ἀφθονία στοὺς πιστοὺς ἀγωνιστὲς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Πρὸς τοῦτο, χρειάζεται δυνατὴ πίστις, ἐπίγνωσις ὅτι ἄνευ τοῦ Θεοῦ δὲν δυνάμεθα νὰ ποιήσουμε τὸ ἀγαθό, συνεχὴς ἐκζήτησις τοῦ θείου ἐλέους μέσῳ τῆς ἀδιαλείπτου-νοερᾶς προσευχῆς, σταθερὸ καθημερινὸ πρόγραμμα ἀναγνώσεως τῶν θείων Γραφῶν καὶ τῶν ψυχωφελῶν βιβλίων, πρόγραμμα ἱερῶν Ἀκολουθιῶν ἡμερησίως, καλλιέργεια καὶ βίωσις πνεύματος μετανοίας, καθοδήγησις ἀπὸ καλὸ καὶ ἔμπειρο Πνευματικὸ πατέρα, ἀγώνας ἀποκοπῆς τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν καὶ ἐπιτελέσεως τῶν ἀρετῶν μὲ συνέπεια, συχνὴ συμμετοχὴ στὴν Θεία Εὐχαριστία, καὶ γενικὰ ζωὴ χαρακτηρισμένη μὲ ἐλπίδα, συγχωρητικότητα, ὑπομονὴ καὶ ἀγάπη.

            Ἄν ἕνας ἄνδρας ἤ μία γυναῖκα αἰσθάνονται ἰσχυρὴ μέσα τους τὴν κλῆσι καὶ ἀνάγκη γιὰ τὴν οἰκογενειακὴ ζωή, τότε στρέφονται σὲ ἀναζήτησι ὁμόφρονος συντρόφου, μὲ κοινὲς ἀρχὲς πίστεως καὶ ζωῆς, μὲ κοινὴ κοσμοθεωρία, μὲ ἐπικοινωνία καὶ ἕνωσι καρδιακή, μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπη καὶ ὄχι ἁπλῶς συναισθηματικὸ ἔρωτα (ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχη βεβαίως καὶ αὐτός), γιὰ νὰ συναρμοσθοῦν στὴν κοινωνία τοῦ εὐλογημένου γάμου, πρὸς τελείωσι στὴν ἀρετὴ καὶ δημιουργία ἀπογόνων, δηλαδὴ ὑποψηφίων Ἁγίων. Οἱ γονεῖς ἔχουν εὐθύνη νὰ ἀναθρέψουν τὰ τέκνα τους «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» μὲ τοὺς λόγους καὶ κυρίως μὲ τὸ παράδειγμά τους. Στὰ παιδιὰ πρέπει νὰ ἑδραιωθῆ ἡ ἀρετὴ στὴν ψυχή τους καὶ νὰ φυλαχθοῦν ἀπὸ βλαβερὲς καὶ πονηρὲς συνήθειες καὶ ἀντιλήψεις ποὺ θὰ τὰ καταστρέψουν.

            Ἄν ὅλα αὐτὰ λαμβάνουν χώραν ἐντὸς τῆς μυστηριακῆς ἀτμόσφαιρας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, τότε εἶναι κατορθωτὰ καὶ ἐπιφέρουν σωτήρια ἀποτελέσματα.

5. Τώρα οἱ παραδοσιακοὶ Παπικοὶ εἶναι πολὺ ἀπογοητευμένοι μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο, ὁ ὁποῖος χάριν δημοτικότητος ἐνεργεῖ ἀντίθετα ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Παραδόσεως· πῶς βλέπετε αὐτὴ τὴν κατάστασι καὶ κατὰ τὴν γνώμη σας τὶ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουν οἱ εἰλικρινῶς πιστεύοντες παπικοί;

            Ἀπὸ μέρους μου δὲν ἔχω ἰδιαίτερα σχόλια γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ κατάστασι στὸν Παπισμό. Εἶναι γνωστόν, ὅτι οἱ μεταρρυθμίσεις τῆς Β’ Βατικανῆς συνόδου προκάλεσαν κῦμα ἀντιδράσεων ἐντὸς τῆς Κοινότητός τους, καὶ ὑπάρχουν κάποιοι ἀπὸ τοὺς πιστούς των οἱ ὁποῖοι ἀντιτάσσονται στὴν προφανῆ ἐκκοσμίκευσι τοῦ συγκροτήματός τους, μὲ κύριους ἐκφραστὲς στὴν διαδικασία αὐτὴ τοὺς τελευταίους ἰδίως Πάπες.

            Ἡ εὐχή μας εἶναι, ὅσοι ἐμφοροῦνται ἀπὸ παραδοσιακὲς ἀρχὲς ἐντὸς τοῦ Παπισμοῦ, νὰ ἐγκύψουν ἐπὶ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου τῆς Ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας στὴν ὁποίαν ἀνῆκαν τὴν πρώτη χιλιετία τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ἐκ τῆς ὁποίας ἐξέπεσαν, ἐπικαλούμενοι δὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ ἀνακαλύψουν τὸν θησαυρὸ τῆς Πίστεως καὶ Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας στὴν Ὀρθοδοξία.

            Διὰ τῆς μετανοίας καὶ εἰσόδου στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέσῳ τοῦ ἀληθινοῦ Βαπτίσματος, ἐπιτυγχάνεται ἡ συγκατάλεξις στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν πληρότητα τῆς Χάριτος, στὸ ἐργαστήριο τῆς ἁγιότητος, στὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας.

6. Μέσα στὴν ταραγμένη θάλασσα τῆς σημερινῆς ζωῆς ὑπάρχουν μερικοί, οἱ ὁποῖοι θὰ ἤθελαν νὰ σωθοῦν στὸν Μοναχισμό· τὶ ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ προσέχουν αὐτοὶ προκειμένου νὰ λάβουν μία τέτοια ἀπόφασι;

            Ὁ Μοναχισμὸς ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη κλῆσι καὶ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ἀπὸ μέρους του ὁ ἄνθρωπος ἀνταποκρίνεται στὸ Πῦρ τῆς Χάριτος, τὸ ὁποῖο αἰσθάνεται νὰ ἀνάπτη μέσα του καὶ νὰ τοῦ ἀποκαλύπτη τὴν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων καὶ νὰ τὸν ὁδηγῆ στὴν ὁδὸ τῆς πλήρους ἀφιερώσεως στὸν Θεό.

            Ὅμως, ὅσο εὐλογημένη εἶναι ἡ Μοναχικὴ ζωὴ ὡς μία ζωὴ πλήρους εὐαγγελικῆς ἀκριβείας μὲ ἀπερίσπαστη δοξολογία καὶ ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, ὡς μία ἀγγελικὴ κατάστασις καὶ πρόγευσις τῶν ἐσχάτων, ἄλλο τόσο εὐαίσθητη καὶ ἐπικίνδυνη εἶναι. Ἐλλοχεύουν πολλοὶ κίνδυνοι ποὺ ἀντιστρατεύονται εἰς αὐτήν, μὲ πιὸ σημαντικὸ τὸ ἴδιον θέλημα, ποὺ πρέπει νὰ κοπῆ. Χρειάζεται πρὸς τοῦτο ἀπόλυτη ὑποταγὴ/ὑπακοὴ σὲ Πνευματικὸ Πατέρα-Γέροντα, ὥστε νὰ ἐπέλθη ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ νὰ γίνη αἰσθητὴ ἡ ἐλευθερία τῆς Χάριτος. Ὁ ὑποψήφιος Μοναχὸς πρέπει νὰ ἔχη διάθεσι ζωῆς μονώσεως, νὰ δύναται νὰ ζήση προσευχητικὰ ἀφοσιωμένη-συγκεντρωμένη ζωή, σὲ ἐγρήγορσι καὶ ἑτοιμότητα ἐπιτελέσεως τοῦ θείου θελήματος σὲ κάθε του λεπτομέρεια. Πρέπει ἡ κρᾶσις του νὰ τὸν βοηθῆ νὰ ζήση ζωὴ ἁγνότητος καὶ παρθενίας, καὶ νὰ μὴ δεσμεύεται ἀπὸ τίποτε ὑλικό, νὰ διάγη ζωὴ πλήρους ἀκτημοσύνης καὶ πτωχείας.

            Ὁ Μοναχισμὸς εἶναι εὐλογημένη ζωὴ θείας Λατρείας, ἐγκρατείας, ταπεινώσεως, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης. Εἶναι ἡ πιὸ ἀνώτερη μορφὴ ζωῆς ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθῆ ἐπὶ τῆς γῆς, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πιὸ δύσκολη γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἰδικῶς τῆς ἐποχῆς μας, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται γιὰ τὸν ἐγωϊσμό του, τὴν φιληδονία του, τὴν φιλοδοξία καὶ πλεονεξία του. Ὅμως, πάντοτε ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δύναται νὰ ἐπιφέρη σωτήρια ἀποτελέσματα ἐκεῖ ποὺ ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ στερεύει, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ συνεργασθῆ μετ’ αὐτῆς.

7. Τὶ θέλετε ἐσεῖς νὰ εἰπῆτε στὸν ὀρθόδοξο ἀναγνώστη στὴν Πολωνία;

            Οἱ σύγχρονοι Πολωνοὶ ἀδελφοί, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς, εὔχομαι νὰ ζήσουν ὄχι μόνον σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τοῦ ὑγιοῦς ἀνθρωπισμοῦ, γιὰ νὰ χαροῦν πραγματικὰ τὴν εὐλογία τοῦ δώρου τῆς ζωῆς τους, σὲ ἁρμονία μὲ τὴν συνείδησί τους, καὶ μὲ τὸν πλησίον τους, ἀλλὰ νὰ ζήσουν τὴν ἁγία ὁδὸ τῆς Πίστεως, στὴν γνήσια καὶ ἀνόθευτη μορφή της, ὅπως τὴν μετέδωσαν στοὺς Σλαύους οἱ Θεσσαλονικεῖς Ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος, δηλαδὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστικὴ μορφή της. Αὐτὴ ἡ πίστις ἐξυψώνει, τιμᾶ καὶ ἁγιάζει τὸν ἄνθρωπο. Κάθε ἄλλη ἐκδοχή της, ἡ ὁποία μάλιστα ἐπιβλήθηκε μὲ βία, ἀποτελεῖ τραγωδία καὶ ἀδικία, ποὺ εἶναι ἄμεση ἀνάγκη νὰ διορθωθῆ καὶ ἀποκατασταθῆ σὲ θεολογικὸ καὶ βιωματικὸ ἐπίπεδο. Τὸ θαῦμα τῆς Μετανοίας, τὸ θαῦμα τῆς ζωῆς στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἐπιφέρει τὸ θαῦμα τῆς Σωτηρίας.

            Σὲ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς εὐλογία, καὶ σὲ ὅλους τοὺς Πολωνοὺς ὑγεία, εὐημερία, εἰρήνη καὶ πρόοδο!