«Βιθυνίας καυχήματα, Εκκλησίας στηρίγματα» - ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΑΚΑΛΑΚΗ

«Βιθυνίας καυχήματα, Εκκλησίας στηρίγματα»

(Ακολουθία αγίων Βιθυνίας – Εις τους Αίνους)

Στο συναξάρι της Ορθοδόξου Εκκλησίας διαβάζουμε: «Τη 30^η του μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμην επιτελούμεν πάντων των Οσίων και Θεοφόρων Πατέρων ημών των εν Ολύμπω της Βιθυνίας ασκητικώς διαλαμψάντων». Αναμφίβολα, η Μοναστική παράδοση του Ολύμπου της Βιθυνίας είναι μια μεγάλη πνευματική – αγιαστική δύναμη, που ελέγχει την σημερινή ομολογιακή αδράνεια του σύγχρονου κλήρου και μοναχισμού, ιδίως τους Αγίου Όρους.

Στην εισαγωγή του βιβλίου «Τα Μοναστήρια και οι άγιοι του Ολύμπου της Βιθυνίας» (εκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ), αναγράφεται: «Στα χρόνια του Βυζαντινού Μεσαίωνα, υπήρχε ένα μοναστικό κέντρο πρώτης κατηγορίας, μια αληθινή Θηβαΐδα, που δεν είχε τίποτε να ζηλέψη από την προηγούμενή της».

Ήταν η περιοχή του όρους «Όλυμπος της Βιθυνίας», κοντά στην Προύσα. Ο συγγραφέας του βιβλίου BERNARDIN MENTHON, γράφει: «Ποιος άκουσε ποτέ να μιλούν για την Προύσα και τον Όλυμπο, αυτό το μεγαλοπρεπές βουνό, που η μακρουλή και συχνά σκεπασμένη με χιόνι κορυφή του εκτείνεται κατά μήκος της ακτής της Ασίας, σε μια απόσταση τριάντα σχεδόν χιλιομέτρων από τις όχθες της Προποντίδας;».

Η μοναστική κίνηση στον Όλυμπο της Βιθυνίας άρχισε πολύ νωρίς και μεγιστοποιήθηκε στον 8^ο και 9^ο αιώνα, όπου 10.000 μοναχοί είχαν τα μοναστήρια τους, τα ερημητήριά τους και τις άγριες σπηλιές τους.

Ο Αρχιμανδρίτης π. Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος, σχολιάζει: «Ο συγγραφέας, ιερεύς στην Προύσα προ του πολέμου, δημοσίευσε το βιβλίο στο Παρίσι το 1935, αφού είχε περιηγηθεί σπιθαμή προς σπιθαμή όλη την περιοχή του Ολύμπου της Βιθυνίας και είχε μελετήσει προσεκτικά τους βίους των αναφερομένων ασκητών, που άθλησαν εκεί στα χρόνια της Εικονομαχίας».

Οι μοναχοί της Βιθυνίας εκφράζουν τον αρχέγονο Χριστιανισμό – Μοναχισμό, την γνήσια Ορθοδοξία και την θερμή – μαρτυρική ομολογία της.

Σε όλο το χρονικό μήκος της Εικονομαχίας (116 χρόνια), οι μοναχοί της Βιθυνίας σήκωσαν, σχεδόν, όλο το βάρος του αγώνα και της ομολογίας. Όπως και σήμερα, ο εν ενεργεία κλήρος, είχε υποδουλωθή – συμβιβασθή με την επίσημη εκκλησία (αίρεση), ενώ οι λίγοι πιστοί επίσκοποι «στέναζαν μέσα στα φρούρια ή κρυβόντουσαν στα βουνά», σημειώνει ο BERNARDIN MENTHON.

Αγωνίσθηκαν με πνεύμα Ορθόδοξο, εκκλησιαστικό «ίνα η πίστις… μη η εν σοφία ανθρώπων, αλλ’ εν δυνάμει Θεού» (Α΄ Κορ. 2,5).

Εκφράζουν σήμερα, οι άγιοι μοναχοί της Βιθυνίας, τον αντίλογο στη σοφιστική θεολογία του οικουμενισμού, της «νέας αυτής εικόνας της Ορθοδοξίας», που ασπάζεται το μεγάλο μέρος του πληρώματος και, δυστυχώς, ο σύγχρονος μοναχισμός, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων.

Το ημερολόγιο της μοναχικής ζωής της Βιθυνίας είναι θεμελιακό στοιχείο της Εκκλησιαστικής ιστορίας και της Ορθόδοξης θεολογίας. Αποτελεί, αναμφίβολα, πρωτογενές συστατικό της διαχρονικής Ορθόδοξης ομολογίας!

Ο συγγραφέας του βιβλίου, τονίζει: «τρία μεγάλα ονόματα ξεχωρίζουν μέσα στον αιματηρό αγώνα: Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και ο άγιος Μεθόδιος».

Γράφει επίσης: «ο ρόλος των άλλων μοναχών του Ολύμπου μπορεί να είναι λιγότερο λαμπρός, είναι όμως εξίσου σημαντικός. Άλλοι κηρύττουν με το παράδειγμα μένοντας ακλόνητοι στην αληθινή πίστη παρά τα βασανιστήρια της πείνας και της δίψας που περνούσαν μέσα σε υγρές και βρώμικες φυλακές. Άλλοι έχυσαν γενναία το αίμα τους στα βασανιστήρια, άλλοι συνετέλεσαν στο να διατηρήσουν τη σωστή πίστη στο λαό και οδήγησαν με το γόητρο της αγιότητός τους και με τα πολλά θαύματά τους στο σωστό δρόμο, πολλούς που τον είχαν χάσει. Οι περισσότεροι, αποφεύγοντας τους κινδύνους του διωγμού, κρύβονται μακριά από τα αγαπητά τους μοναστήρια, μέσα σε κοιλότητες βράχων πάνω σε άγρια βουνά και προσελκύουν με τις προσευχές τους και τις ταλαιπωρίες τους το έλεος του Θεού για την δυστυχισμένη πατρίδα τους».

Ενώ οι μοναχοί της Βιθυνίας μέσα στα άγρια βουνά υπερέβησαν τα όρια των φυσικών συνθηκών αυτοσυντήρησης και ασφάλειας, με ταυτόχρονη ομολογιακή μαρτυρία λόγου και ζωής, γιατί ο σύγχρονος μοναχισμός με τις πολλές εκδόσεις του σε βιβλία, με τις πολλές ομιλίες και τα σύγχρονα μοναστηριακά συγκροτήματα, αδυνατεί να αρθρώσει μια στοιχειώδη αντι-οικουμενιστική αντίσταση σύμφωνα με την Αγία Γραφή και τους Ι. κανόνες;

Η ζωή μέσα στην περιοχή των Ακτίστων ενεργειών του Τριαδικού Θεού δεν διαστέλλει και τις ομολογιακές δυνάμεις; Γιατί αυτή η διαφορά του σήμερα από το χθες; Είναι αλήθεια όμως, ότι η ανοχή και η συγκατάβαση στην αίρεση του οικουμενισμού του σημερινού μοναχισμού δεν δημιουργεί «τόπο» συνάντησης με το πάνυ ακριβές…

«Βιθυνίας καυχήματα, εκκλησίας στηρίγματα, εκτενώς πρεσβεύσατε, υπέρ τω ψυχών ημών» (Εις τους Αίνους).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ